ด้ายแดงคล้องใจนายตัวแสบ

หลังจากปะทะ อึ้งกับนายนั่น ก็ต้องกลับมานั่งที่ตามคำบัญชาของอาจารย์ สาวแก่ที่สอนแสนจะน่าเบือ ทำไมช้านโชคร้ายที่สุดล่ะเนี่ย แต่ความโชคร้ายมักจะมีเรื่องโชคดีเสมอ มันคงใช้ได้กลับฉันที่สุด เลโก้นายเรียนห้องเดียวกับช้าน สายตาของเขาที่จ้องมองมาด้วยความห่วงใย รอยยิ้มที่เป็นมิตร เขาเปรียบเหมือนเทพบุตรในนิยาย ที่ฉันต้องการ ถ้าคำสาปมันสามารถแกด้วยผู้ชายอีกเสี้ยวหนึ่งของฉันฉันก็หวังว่าจะต้องเป็นเขา

"นี่โยชิตา เลิกเหม่อได้แล้ว ช่วยฟังที่อาจารย์อย่ามัวแต่มองผู้ชาย เข้าใจ๊ "อาจารย์

กริ๊งๆๆๆๆๆ

เสียงระฆังช่วยชีวิต

ทุกคนต่างทะยอยออกจากห้องแต่ก็มีเสียงซุบซิบนินทาอย่างไม่ขาดสาย มีแต่เสียงบ้างก็ว่าชั้นแรด อ่อย ทุเรส เรียกร้องความสนใจและอื่นๆอีกบราๆๆ

"นี่โยชิแกต้องเล่าให้ชั้นฟังนะ มันคือเรื่องอะไรกันแน่ " มิกิ

"ก็แค่ชั้นเจอคนบางคน ที่มีความใคร่มากต้องระบายไม่เลือกที่พร้อมปรายตาไปที่ฮันเตอร์ แกรู้ไหมฉันโดนตบก็เพราะมัน แกจำไว้เลยนะถ้าฉันเป็นอะไรขึ้นมาแกมาเอาผิดอีตานี่ได้เลย "โยชิ

"นินทากระผมให้มันเบาๆหน่อยครับ แล้วจำไว้อย่างหนึ่งนะ บางทีผมก็ไม่ได้เลวขนาดนั้น อย่าตัดสินผมโดยที่คุณยังไม่รู้จักผมดี ถ้าคุณได้ลองรู้จักคุณอาจรักผมจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยก็ได้ จะลองไหมล่ะ"ฮันเตอร์

ด้่านฮันเตอร์ยัยนั่นถึงกับอึ้งปากหวอเลยแหละ 55555 ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอ ผมไม่คิดด้วยซำ้ว่าเธอจะโดนแรงขนาดนี้ ส่วนยัยนั่นผมจำหน้าไม่ได้ด้วยซํ้า เห้อ เสียดายจังเลย ผมน่าจะเป็นคนช่วยเธอไม่น่าเป็นเลโก้เลย  แต่เธอคงอยู่ไม่เป็นสุดแน่ๆๆเพราะ แฟนคลับผมแรงๆทั้งนั้น 

"นี่เมิง กูว่าเมิงเลิกแกล้ง เลิกกับยายนั่นได้แล้ว ก่อนที่ยัยนั่นจะสวย กูไม่อยากจะพูดหรอกนะเสียว่าการลั้นลา และผู้หญิงของช้านก็รออยู่ และอีกอย่างเมิงดูสายตาที่เป็นห่วงเป็นใยของเพื่อนรักเมิงบ้างว่ามันจริงใจแค่ไหน อย่ามาแตกกัน เพราะผู้หญิงละกันจำไว้ ฉันไมม่อยากเครียด "โมโม๊ะ

ป่ะยัยซาลาเปาของช้าน รอไปหาที่เงียบๆคุยกันดีกว่่า เสียงออดอ้อนโมโม๊ะ

"ถุยเห็นละหมั่นไส้คนนี้จะกี่วันวะเนี่ย เห้อออ ขอโทษด้วยนะโมะ คนนี้กูปล่อยไปไม่ได้จริงๆ" ฮันเตอร์

โรงอาหาร

คู่คนมากมายต่างซื้อของเพื่อให้ทันเวลาพักเที่ยง แต่ก็มีเสียง 1 ดังขึ้น 

อีแรด

เสียงหนึ่งดังขึ้น ชั้นไม่รีรอที่จะไปถึงเจ้าของเสียง เธอผิวขาว ผมสั้น ตาโต ขนตางอนแววตาของเธอช่างดุดัน ได้ยินคนเรียกขานว่าซินดี้ ชั้นไม่รีรอเลยที่จะเข้าไป

"ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบว่า ว่าช้านเหรอ ช้านทำไรให้เธอหรอ มาว่ากันกลางโรงอาหารแบบนี้มันไม่สวยเลยนะ " โยชิ

"เห้ยแกใจเย็นอย่ามีเรื่องเลย วันนี้แค่วันแรกเองนะ อยู่เฉยๆเหอะ"มิกิ

"แกไปรอช้านในห้องเรียน เดี๋ยวนี้"โยชิ

"แต่ "มิกิ 

"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น บอกให้ไปไง" โยชิ

"ใจเด็ดดีหนิยอมอยู่คนเดียว โดยที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มานี่เลยนะนังตัวดี " ซินดี้

นางนั่นลากแขนชั้นไปห้องนํ้าหลังโรงเรียน 

เห้ยนั่นมันยัยโยชิ ไปมีเรื่องกับยัยซินดี้ซะงั้น ตายๆๆๆๆๆตายแน่

"นี่ยัยซาลาเปา เธอไปก่อนเดี่ยวช้านไปทำธุระ " โมโมะ

"นี่นายจะรีบไปไหนเราเพิ่งคบกันนะ" ซาลาเปา

เอาไงดีวะเนี่ย ยัยนั่นต้องตาย แต่ยัยนี่ก็เซ็กซี่ เอาไงๆๆ "งั้นเลิกกัน จบนะ" โมโม๊ะ

ผมไม่รีรอที่จะรีบวิ่งไป แต่เอ๊ะเราไปคนเดียวมันต้องหยุดไม่ได้ มีเพียงคนเดียวที่หยุดเธอได้คือฮันเตอร์  

เสียงรอสาย ....  กลับมาได้ไหม กลับมาหากันกลับมารักฉันคนที่รักเธอหมดใจ  ติ๊ด

"นี่เมิงเพื่อนฝูงนี่มีไว้ทำไมห๊ะ มัวแต่อยู่กับสาว ให้มันน้อยๆหน่อย" ฮันเตอร์

"เออหน่า แกแกอยู่ไหน " โมโมะ

"ช้านนั่งเล่นเกมห้องคอม" ฮันเตอร์

"แกรีบมาเดี่ยวนี้เลย มาเคลียร์กับแฟนเก่าแก เธอกำลังทำร้ายโยชิ แต่กูไม่รู้หรอก ว่ายัยนั่นอยู่ที่ไหน..แก

ยังฟังไม่จบสายก็ดับไป   

ห้องนํ้า

ห้องนํ้าที่ไม่มีคน เพราะทุกคนก็ต่างขึ้นเรียนแล้วยิ่งห้องนํ้าหลังโรงเรียนเป็นที่ที่ไม่ค่อยมีคนเข้าเพราะมันห่างจากอาคารเรียน 

"กอหญ้า เธอไปดูต้นทาง เด็กๆ จับมัน " ซินดี้

"แกรู้ไหม ว่าฮันเตอร์ เป้นแฟนเก่าชั้น ตอนนี้ชั้นกำลังจะหาโอกาสคืนดี แต่แกไปใครมาแค่วันเดียวก็ทำตัวเด่น แกมีสิทธิ์อะไรไปว่าฮันเตอร์ ห๊ะ"ซินดี้

ไม่เพียงพูดป่าวซินดี้ทั้งตบตี จนสลบไปไม่รับรู้เรื่องราว

"ปล่อยมัน เราไปได้ละ เดี๋ยวโรงเรียนก็เลิกละ ขังมันไว้ในห้องนํ้าเน่าๆนี้แหละ ให้มันหลาบจำ"ซินดี้

โยชิ โยชิ โยชิ เธออยู่ไหน  

โทรศัพท์ แต่ชั้นไม่มีเบอร์ยัยนั่นหนิ  เออโทรหา โมโมะ

"ตื้ออออออออออออออออออ" "เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขนาดนี้"

โถ่เว้ย ถ้ายัยนั่นเป็นอะไรชั้นจะไม่ให้อภัยเธอ ซินดี้ 

__________________________________

เอะฮันเตอร์จะหาโยชิเจอไหม แล้ว โยชิจะโกรธฮันเตอร์หรือรู้สึกดี  แต่งานนี้คงมีคนต้องเจ็บแน่ๆ จะเป็น โยชิ ฮันเตอร์ หรือซินดี้   ต้องติดตามนร้า