Love Me Lome My รักของนาย รักของเรา

     ถ้าหากว่าคนตรงหน้าผมไม่ใช่อดีตที่แสนเจ็บปวดของผมน่ะ ผมคงจะไม่จับเขามาทรมานแบบนี้หรอก..
     5ปีก่อน..
     "ทำไมพ่อถึงต้องให้ผมไปเจอหน้าศัตรูคู่ค้าของเราด้วยล่ะครับ" ผมเอ่ยบอกพ่อไป เฮอะ ถ้าเราเจอกันน่ะมีหวังได้กลายเป็นสงครามโลกครั้งที่ 3 แน่นอน ถ้าจะให้ไปเจอผู้ชายเลือดเย็นคนนั่นน่ะ พี สุเมะอาระยะ 
     "แล้วทำไมแกต้องปฏิเสธฉันทุกครั้งเลยฮะ!! ฉันสั่งให้แกทำอะไรแกก็ทำไปเหอะน่า อย่าเรื่องมาก แกเพิ่งขึ้นรับตำแหน่งต่อจากฉันยังไงแกก็ต้องไปพบหมอนั่น.." ทำไมพ่อต้องสั่งใฟ้ผมไปด้วยเนี้ยยยย โว้ยยยย -_-!!!!
     "งั้นพ่อ ทำไมไม่ไปเองอะ จะได้เจรจาธุรกิจกันง่ายขึ้น"
     "ถ้าฉันไปแกจะทำงานทางด้านนี้ได้หรือไง"
     "แต่ว่า.."
     "ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น แก ต้อง ไป!!" พ่อเอ่ยเสียงหนักแน่นก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของผม 
     เฮ้อออ ทำไมวัย 20 อย่างผมถึงไม่สนุกเหมือนคนทั่วๆไปเลยนะ แค่คิดก็ปวดประาาทมากแล้วทำไมต้องให้ผมไปเจอไอ้ผู้ชายคนนั่นด้วยน่ะ..
     1 ชั่วโมงต่อมา.. (โกดังใต้ดิน)
     ปึก ปึก ปึก
     เสียงฝีเท้าหนักหน่วงก้าวเข้ามาในโกดังของผม เฮอะ แค่หน้าก็ไม่อยากมองแล้ว เซงเว้ย..
     "ไง" มันทักผม ที่จริงเราอายุห่างกันประมาณ 8ปีได้น่ะ  "ไม่คิดจะทักคนรักเก่าหย่อยเลยรึไง.."
     กึก ตึกตัก..ตึกตัก..
     "พูดอะไรของคุณน่ะ คิดว่านี่คือสวนเด็กเล่นรึไง อย่ามาพูดอะไรพล่อยๆได้ไหม.." ใช่ เขาน่ะเคยเป็นแฟนผมเมื่อตอนที่ผมขึ้นม.4 เขาเข้ามาหาผมและพูดจาหวานใส่ผมแต่นั่นน่ะมันแค่หน้ากากที่เขาเอาไว้หลอกลวงทุกคนที่มันจะทำให้การค้าเขาล้มจมมากกว่า ผมน่ะไม่โง่แล้วล่ะ คนที่ทำให้ผมต้องเจ็บตอนที่เลิกกัน แถมยังมาเหยียบย้ำซ้ำเติมกันอีก แต่เราไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งกันมากหรอกน่ะ..ก็แค่คนคุยแก้เหงาอย่างที่เขาบอกผมนั่นแหละ
     "อะไรกันล่ะ หนุ่มน้อยเธอยังไม่หายโกรธฉันอีกรึไงกันฮะ ^^" ยะ อย่ามายิ้มใส่ผมน่ะ..
     "ยิ้มทำบ้าอะไรน่ะ..อย่ามาเสียเวลาพูดจาน่ารังเกียจดีกว่า"
     "เธอชอบให้ฉันยิ้มไม่ใช่รึไงกัน" พูดเสร็จก็เดินเข้ามาใกล้แล้วเชยคางผม อย่า .. ได้โปรดอย่าร้องไห้เป็นเด็กสาวตอนอกหักได้ไหมไอ้โซตะ ไอ้หน้าโง่..
     ปึกกกก!!
     จังหวะที่เขาโน้มหน้าลงมาผมใช้สองมือชกที่ปลายคางของเขาอย่างแรง แต่ไม่แรงมาก แต่ก็สามารถทำให้อีกฝั่งกระเด็นออกไปนิดหน่อย
     "แรงเท่ามด ริจะมาสู้กับฉันงั้นรึ เด็กน้อย" เขาส่งเสียงทะเล้นแต่แววตานั้น..น่ากลัว ใช่สิภายในห้องโกดังนี้นะผมสั่งไม่ให้ลูกน้องเข้ามาสักคนเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่กันไปหมด..
     "คุณหยุดการกระทำนั่นแล้วเรามาเจรจาธุรกิจกันก่อยดีกว่านะครับคุณพี สุเมะอาระยะ :)"
     "ทำไมต้องเรียกฉันห่างขนาดนั่นกันด้วยล่ะโซตะแมวน้อยของฉัน"
     "ธุรกิจที่เราจพทำกับฝั่งตะวันตก ผมสั่งของล๊อตใหญ่ไปเพียงแค่คุณเซ็นต์อนุมัติทุหอย่างก็จะเรียบร้อย ส่วนลายละเอียดผมส่งให้เลขาของคุณไป.." จังหวะที่ผมพูดไอ้คนเลือดเย็นฝั่งตรงข้ามผมก็เอามือสากมาลูบไล้ตามร่างกายของผม "คุณจะทำอะไรน่ะ.."
     "ก็ทำเหมือนที่ฉันเคยทำกับเทอยังไงล่ะ :)"
     พูดเสร็จเขาก็จับท้ายทอยแล้วโน้มหน้ามาเพื่อชกชิมริมฝีปากของผม มันยังคงหวานเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยสิน่ะ เขาจูบผมโดยที่ผมไม่มีท่าทีจะปล่อยหรือยื้อให้เขาหยุดเลย ผม ไม่รังเกียจเขาเลยสิน่ะ จนกระทั่ง..
    "ทำอะไรกันน่ะ/ป๋าทำไรนะฮะ!!" จนกระทั่งมีคนสองคนเดินเข้ามา..