Love Me Lome My รักของนาย รักของเรา

     "จะเอาอะไรก็บอกพี่นะ..รู้ไหมเด็กดื้อ" ผมพูดเพราะไอ้เด็กนี้กำลังจะหลับหลังจากกินยาเข้าไป..
     "อืมม.." มันส่งเสียงแหบพร่าเพราะฤทธิ์ยา เฮ้อ ทำไมต้องร้องไห้หนักเพราะเราด้วยวะเนี้ย รู้สึกผิดชะมัด อาจจะฟังดูไร้สาระนะ แต่ถ้าเด็กนี้เป็นอะไรขึ้นมาจริงๆผมคงต้องไปนั่งสำนึกผิดที่ถ้ำกระบอกจริงๆแล้วละ (อืม ไร้สาระจริงๆด้วย) แต่เชื่อผมเหอะว่าผมน่ะมีเหตุผลในการทำเสมอถ้าไม่แคร์มันมากผมให้มันด้วยละอยากซ่าดีนัก แต่ที่แห่งนั้นมันอันตรายเกินไปที่เด็กนี้จะเข้าไป คนเราทุกคนมีเหตุผลในการทำเสมอแหละอยู่ที่ว่าเหตุผลนั่นจะสำคัญกับใครโดยตรงมากหรือน้อยเท่านั้นเอง
     2 Day Ago!
     "นี่ จะไม่คุยกับพี่หน่อยหรอ ทีตอนป่วยนี้อ้อนจังทีตอนนี้ทำเป็นเล่นตัวเดี๋ยวปั้ด แล้วเรื่องนั้นพี่ทำไม่ได้หรอกเข้าใจพี่ด้วย" 
     "ช่างเหอะ -^-" ไอ้เด็กนี้ออกฤทธิ์อีกแล้วหลังจากไข้หายกับมาดื้อเหมือนเดิม ที่สำคัญมากขึ้นกว่าเดิมด้วย ผมจะบ้าตาย เรื่องมีอยู่ว่า..
     30 นาทีก่อนหน้า..
     "ผมหายไข้แล้ว พี่ไม่ต้องมาเฝ้าผมแล้วละ อ๋อ แล้วถ้าพี่ไม่อยากเจอหน้าผมพูดดีๆก็ได้ไม่ต้องทำเสียงเหมือนวันนั้นหรอกผมไม่ชอบ บอกผมดีๆผมก็เชื่อฟังแล้ว.." พูดเสร็จไอ้เด็กหัวชมพูพรั้งนี่ก็เดินออกจากห้องลงไปห้องครัว เฮ้อ อะไรอีกวะเนี้ยกูจะบ้าตาย ง้อเด็กนี่มันต้องทำยังไงในกูเกิลมีบอกไหม ผมปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
     "อะไรของนายเนี้ย เมื่อวานยังอ้อนพี่อยู่เลยนะ วันนี้ทำไมเป็นแบบนี้ละฮาดะกะ -_-" ทุกครั้งที่มันเป็นแบบนี้ผมรู้สึกไม่ดีเลยเหมือนดูแลไม่ดียังไงก็ไม่รู้ และทุกครั้งที่ผมต้องมาตามง้อน่ะ "ต้องมีของ" ให้มันทุกครั้ง แสดงว่ามันคงอยากได้อะไรอยู่แน่ๆ แต่ผมยังไม่ถามหรอกต้องรอให้เจ้าตัวพูดมาก่อนแล้วค่อยสนองให้
     "ช่างผมเหอะน่า"
     "ได้ไง..ฮาดะ หันมาคุยกับพี่ดีๆ อยากได้อะไรไหนลองบอกพี่มาสิ ถ้ามันสามารถให้ได้พี่ก็จะให้แต่ถ้าไม่พี่ก็พยายามหามาให้แล้วกัน" ผมเดินเข้าไปจับแขนไอ้เด็กดื้อที่ส่วนสูงก็ไม่ห่างกับผมมากเท่าไหร่แต่ก็เตี้ยกว่าผมอยู่ดี
     "เชื่อเถอะว่าพี่ให้ผมไม่ได้ชัว.." แสดงว่างานเข้าผมอีกแล้วสินะ..อย่าบอกแล้วกันว่า "เรื่องเดิมๆ"
     "ถ้ามันไม่เกินความสามารถของพี่ พี่จะพยายามหามาให้แล้วกัน"
     "ผมอยากไปโกดังกับพี่ด้วย.." มันเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้มและส่งเสียงจริงจังมาก เอ๊ะ แต่เมื่อกี้มันพูดว่าไงน่ะ
     "มะ มะกี้พูดว่าไรนะ" ผมถามอีกรอบเพราะเมื่อกีไม่ได้ฟัง ก็ไอ้เด็กดื้อนี้มองตามาหวานขนาดนี้สติก็หลุดบ้างเป็นธรรมดานั่นแหละ
     "ผม บอก ว่า ผม อยาก ไป โก ดัง กับ พี่ ด้วย ครับ" ชัดเจน ชิบหายแล้วไง
     "ถ้ารู้ว่าคำตอบของพี่คือปฏิเสธยังจะกล้าขออีกหรอ ในเมื่อที่นั่นมัน "อันตราย" เราก็รู้นี่"
     "รู้ แต่ผมแค่อยากไปดูที่โกดังนี่นา เผื่อมีอะไรแปลกปลอมเข้ามาผมจะได้ช่วยพี่ได้ไง นะๆๆ"
     "ไม่ ไม่ต้องมองค้อนเลย ยังไงก็ไม่"
     เรื่องเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วมีผมต่อปัจจุบันมากเลย คาบมาเฟีย คาบผู้มีอิทธิพลดูแลคนเป็นหมื่นๆ ต้องมาทำหน้าสลดใจเพราะไอ้เด็กดื้อนี่คนเดียวเนี้ยนะ จะบ้าตาย T_T
     "ยังไงก็ไม่นิ" แล้วก็หันมามองหน้าผม "ไม่ต้องตามผมมาหรอกนะ ผมอยากพัก"
     "มีเหตุผลหน่อยสิฮาดะ ทำไมเราถึงอยากจะไปโกดังกับพี่ให้ได้หะทั้งๆที่เราก็อยู่กันมานานแล้วจนกลายเป็น "ครอบครัว" ไปแล้ว อย่าทำอะไรให้พี่อึดอัดหรือทำให้เราทั้งหมดต้องมานั่งทุกข์เพราะเพียงแค่เด็กดื้ออย่างนายไม่เชื่อฟังพี่หรอกน่ะ ที่นั่นมันอันตราย มันเสียง มันไม่เหมาะกับนายสักนิด ถ้าพี่ทำให้นายรู้สึกไม่ดีต้องขอโทษด้วยพี่ทำไปก็เพราะเรานะ ฮาดะกะ.." ผมพูดประโยคยาวๆนั่นเสณ้จก็เดินออกมาจากบ้านที่เป็น "ครอบครัว" ของผม แล้วเดินขึ้นรถสปอร์ตคาร์และขับออกไปโดยี่จิตใจกำลังพะวงว่าสิ่งที่ปิดกั้นมาหลายปีกำลังจะตามมาอีกในไม่ช้า 
     ขอให้นายเข้าใจพี่ด้วยนะพี่ทำทุกอย่างเพราะนายถ้านายไม่เป็นครอบครัวพี่รับรองได้ว่าพี่ไม่แคร์ความเป็นอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับนายหรอก เชื่อเหอะ..
     [HaDaKa Part]
     บรื้นนนนน !!
     เสียงบดขยี้ของล้อรถที่เจ้าของมันขับไปอย่างไม่กลัวตายทำให้ผมรู้สึกผิด นั่นสินะ ผมมันงี่เง่าเองแหละที่ทำให้พี่เขาต้องรู้สึกอึดอัด เฮ้อ ไอ้ฮาดะกะเอ้ย พี่เขาคอยดูแลมึงตลอดทุกวัน ทุกวินาที ขนาดนี้ยังจะงี่เง่าใสเขาอีก ที่ผมอยากไปโกดังนั่นมากอะนะ เพราะผม "ได้ข่าวเกี่ยวกับครอบครัวของผมและพี่พีสุเมะ" ยังไงล่ะ ผมเลยอยากจะไปดูให้เห็นชัดๆว่าผมจะไว้วางใจผู้ชายคนที่ผมกำลังงี่เง่าด้วยได้อยู่หรือเปล่า..