Love Me Lome My รักของนาย รักของเรา

     [Cota Part]

     "ถ้ามีอะไรผิดพลาดทางเราต้องขอรบกวนคุณมีตะไปตรวจสอบอีกครั้งได้เลยนะครับ" ผมเอ่ยเสียงเรียบออกไปให้ผู้เจรจาลูกครึ่งญี่ปุ่นเกาหลี เพราะที่โกดังเกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อย

     "ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงเราก็เป็นหุ้นส่วนกันอยู่แล้วผมจะให้คุณลำบากคนเดียวได้ยังไงกันล่ะครับ จริงไหม :)" เชื่อเหอะรอยยิ้มนั่นนะ น่าขยะแขยงยิ่งกว่าพวกศพขึ้นอืดสะอีก -_-

     "ครับ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวทางเราจะรีบติดต่อไปเลยนะครับ" ร่ำลากันเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทำงานของผม

     สงสัยใช่ไหมล่ะว่าผมทำงานอะไร ผมเป็นใคร และเมื่อเช้าผมทะเลาะกับใครไป ฮึๆ ปล่อยให้งงไปแล้วกันเพราะนี้แค่เริ่มต้นเอง จะรีบกันไปไหนละจริงไหม 

     ผมนะชื่อ "โซตะ วีระมากุล" เป็นผู้มีอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่และรวยมากอยู่ที่ประเทศไทย ผมน่ะไม่ใช่มาเฟียหรอกนะ อย่ามองหน้าผมอย่างนั้น ไม่งั้นอาจจะศพไม่สวยนะครับขอเตือน ผมนะเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นแต่ผมเกิดที่เมืองไทยเลยพูดไทยชัดแจ๋วทุกคำ พ่อผมน่ะเป็นคนญี่ปุ่นทำงานเกี่ยวกับด้านนี้มาตั้งแต่รุ่นปู่ทวดของทวดอีกที แล้วผมก็มาสืบสายสกุลนี้ต่อ ผมน่ะไม่ได้อยากทำหรอกแต่เพราะ "เหตุผล" บางอย่างที่ทำให้ผมต้องจำใจทนและทำในสิ่งที่มันเป็นสีดำนี้มานานถึง 7 ปี ผมน่ะรักในการท่องเที่ยงมากกว่าจะมาคลุมคนเป็นหมื่นๆแแบนี้อีก เฮ้อ เอาเหอะผมไม่อยากจะเล่าชีวิตที่มันดราม่ามาก มาพูดถึงเด็กน้อยหน้ารักแต่ทำตัวขัดหน้าตาเพราะมันดื้อจน "พี่ชาย" มันให้ผมดูแลเอาใจใส่มันและทำยังไงก็ได้ให้มันนะเลิกเอาแต่ใจและดื้อสักที

     ผู้ชายหน้าหวานผมสีชมพู (ที่มันย้อมเอง ผมบอกมันแล้วนะว่าอย่าย้อมแต่ก็นะ เข้ากับมันดีเหมือนกัน) ผิวขาวนั่นตอนนี้กำลังงอนผมอย่างหนักมากอยู่แน่ๆเพราะเมื่อเช้าก่อนออกมา "ทำงาน" ผมน่ะส่งเสียงเย็นน่ากลัวไปให้หรืออาจจะตะคอกเสียงดังในแบบที่มันเข้าใจ นั่นแหละก่อนที่ผมจะพูดมากไปกว่านี้ผมว่าเรามาง้อไอ้เด็กแสบนั่นก่อนดีกว่า..

     "ไอ้โซตะ ทำไมมึงทำไอ้ฮาดะร้องไห้วะ -_-" นี้ไงปัญหาเก่ายังไม่ได้ทันเคลียให้มันจบไปเลยปัญหาใหญ่เพิ่มเข้ามาอีกแล้ว พี่ชายมันกำลังมองมาที่ผมด้วยแววตาที่อ่านยากและน่ากลัวมาก

     "โธ่ ไอ้สุเมะ กูแค่ไม่อยากให้มันไปด้วยเท่านั้นแหละ "มันอันตราย" มึงก็รู้นี่นา.."

     "รู้แต่ทำไมมึงต้องทำให้มันร้องไห้หนักจนป่วยด้วย นี่กูให้มึงดูแลมันแทนกูตอนที่กูไม่อยู่นะ ถ้าดูและไม่ได้กูส่งมันให้ไปอยู่กับป้าที่ญี่ปุ่นก็ได้นะ ถ้ามึงรำคาญมันน่ะ" ว่าเสร็จไม่ให้ผมได้มีโอกาศได้เอ่ยเหตุผลอะไรเลย เดินกลับไปห้องไอ้เด็กนั่นเฉย เฮอะ นี่ผมผิดมากเหรอกวะที่ไม่อยากให้มันมาเสี่ยงอันตรายด้วยนะ ถ้ามันผิดมากส่งมันไปอยู่กับป้ามันก็ได้ ผมโอเค..

     30 นาทีต่อมา

     "มึงอย่าส่งมันกลับไปอยู่กับป้ามันเลยนะพีสุเมะ กูสัญญาว่ากูจะไม่ทำให้มันร้องไห้อีกแล้ว นะๆ" หมดกันคราบมาเฟียของผม ผมต้องมาง้อไอ้บ้าหน้าตายนี้ด้วยหรอกวะเนี้ย

     "เฮอะ" มันพูดแค่นั้นแล้วเดินเลี่ยงไปห้องของมันเลย นี้มันคงไม่ให้กระต่ายน้อยนั่นกลับสินะ

     "ฮึก..ฮึก ทะ ทำ มะ มะ ไม..ฮึกๆ" เสียงแหบๆอยู่ใต้ผ้าห่มหนาลายการ์ตูนโดเรม่อน (มันโตยังวะ ขอนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจละเพราะมันพูดกรอกหูทุกวันที่งี่เง่าว่า โตแล้วๆ) 

     "ไม่ร้องไห้นะ พี่ขอโทษ" ผมรีบเดินมานั่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียงของมันทันที "พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดไม่ดีกับเรานะฮาดะ" 

     น้องมันยังไม่ตื่นหรอกแค่ละเมอออกมาเท่านั้นแหละ.. ผมดูและเขาไม่ดีเลย ทำไมผมถึงงี่เง่าไร้สาระทำตัวไม่ดีขนาดนี้นะทั้งๆที่พี่มันฝากผมไว้แท้ๆ

     ตกเย็น

     "อืมมมม" เสียงร้องแหบๆทำให้ผมลืมตาตื่น ผมฝึกมาให้รับรู้ไวกว่าคนปกติเท่านั้นแหละก็ผมน่ะต้องรับใช้คุณพ่อนี่นะ

     "ตื่นแล้วหรอ ^_^" ผมยิ้มให้หนุ่มน้อยหน้าตาบวมจนาดนี้ผมรู้สึกผิดมากๆเลยอะ..

     "มาทำไม" เสียงแหบขนาดนี้ยังจะพยายามจะพูดอีกนะดื้อจริงๆ

     "ก็นี้มันบ้านพี่ พี่ก็กลับมาบ้านสิ ที่สำคัญมาง้อคนขี้แยแถวนี้ด้วยแหละ" ผมพูดและส่งยิ้มอ่อนไปให้แต่มันกับเมินเฉยมาก เฮ้อ สมควรแล้วละไอ้โซตะเอ้ย "ถ้างั้นเราพักผ่อนก่อนก็ได้ถ้าไม่อยากเห็นหน้าพี่น่ะ เดี๋ยวพี่ไปตามไอ้พีสุเมะมาให้" ผมกำลังจะลุกแต่มีมือบางนุ่มนิ่มนี้ดึงไว้สะก่อน..

     "พี่จะทิ้ง..อึก..ผะ ผมอีกแล้ว..ฮึก..ใช่ไหม.." 

     "พี่ไม่ได้ทิ้งเราไปไหนสักหน่อย ก็นายไม่อยากเห็นหน้าพี่ไม่ใช่เรอะ พี่ก็จะออกไปให้ไง" ที่จริงผมลองใจมันดูแหละ หึๆ

     "ผมไม่ได้.. เอ่อ.. ไม่ได้.." และก็มุดเข้าไปใต้ผ้าห่มหนานี้อีกครั้ง จะเขินไรแค่พูดความรู้สึกออกมาแค่เนี้ย

     "ไม่ได้อะไรครับ"

     "มะ ไม่ได้อยากให้พี่ไปไหนสักหน่อย.." เสียงเบามากเดี๋ยวก็จับฟัดให้จมเตียงสะเลยนิ

     "จริงเหรอ?" และน้องมันก็พยักหน้าเล็กน้อย เฮ้อ ใครจะไปทิ้งลงละ สภาพไม่น่าออกจากห้องขนาดนี้ "งั้นพี่จะเฝ้าเราอยู่ข้างเตียงนี่แหละแต่เราลุกมากินยาก่อนเหอะเดี๋ยวพี่ลงไปเอาให้" 

     ผมพูดเสร็จก็ลงไปหยิบยาข้างล่างในชั้นเล็กๆในห้องครัวพร้อมน้ำเปล่ามาให้คนป่วยหน่อย กว่าจะรอดจากไอ้พี่ชายที่จะส่งมันกลับไปญี่ปุ่นต้องไปเจอกระต่ายไร้วิญญาณทรมานแน่นอนเลยไอ้โซตะเอ้ย..