S.S.D.Tหน่วยปราบชีวภาพ

  ติ๊ด   ติ๊ด     ติ๊ด
(โอ๊ยรำคาญ เราตั้งนาฬิกาปลุกไว้หรอ)
ติ๊ด   ติ๊ด     ติ๊ด
(........................)
ติ๊ด    ติ๊ด   ติ๊ด 
"โอ๊ยย รำคาญญญญ!!!!" ผมตะโกนโวยวายขึ้นมาลุกดันตัวขึ้นมาจากเตียง ผมก็พบพยบาลคนนึงจ้องผมแบบตะลึงๆ (หือพยบาล.....จริงสิเราถูกยิงสินะ ไม่ใช่เสียงนาฬิกาปลุกเเต่เป็นเครื่องวัดการเต้นหัวใจหรอกหรอ)
"หมอค๊ะ!!!!คนไข้ฟื้นเเล้วค่ะหมอ!!!" พยบาลคนนั้นรีบวิ่งออกไปเรียกหมอเข้ามาในห้อง 
"เดี่ยวพี่ .......เสียงเรา......ทำไมมันเสียงผู้หญิงละ?" พอลองมองดูดีๆเเขนผมเรียวขนาดนี้เลยหรอ พอลองเอามือไปจับหัวของผม ผมสำผัสกับผมที่ยาวขึ้นจนประบ่าของผม ผมก้มลงไปมองข้างล่างพบกลับสิ่งที่ขึ้นต้นด้วยหน้าลงท้ายด้วยอ ของตัวเองอยู่ ผมรีบเปิดชุดคนไข้ออกเเล้วมองดูช่วงล่าง (หะหาย!!!ลูกชายชั้นหายยไปแล้ว ป่าดงดิบขึ้นมาเเทนนนนนน)
"กะกะกะเกิดอะไรขึ้นกับตัวชั้นเนี่ย!!!" ผมร้องเสียงหลงออกมา บ้าชิปขนาดตูเสียลหลงยังน่ารักขนาดนี้เลยหรอเนี่ยยยย
"จิน!! เป็นห่วงแทบแย่นึกว่าจะเสียเธอผมแล้วซะอีก!" พี่คาเรนวิ่งเข้ามากอดผมเป็นคนแรก แล้วหมอกับพยบาลคนนั้นก็เดินตามเข้ามาพร้อมเข็นรถเข็มมารอผมผมกอดพี่คาเรนกลับแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดปนจะร้องไห้
"พี่คาเรน..... ผมขอโทษครับที่แอบตามไปจน....จนเรื่องเป็นอย่างนี้" "พี่ไม่ว่าหรอก เพราะจินพวกพี่เลยรอดตายมาได้กันทุกคน พี่ต้องขอบคุณนายกันด้วยซ้ำไป....แต่พี่ขอโทษนะที่เธอเป็นอย่างงี้ไปแล้ว"พี่คาเรนเงียบไปแล้วมองหน้าผมด้วยเสียหน้าเศร้าสร้อย "จินตามพี่มาที่ R25 ทีสิ" ผมพยักหน้าให้พี่คาเรนก่อนจะพยามยกตัวเองไปนั่งบนรถเข็มโดยมีพยบาลมาช่วยพยุงผมไว้ 
"ไม่ต้องฝืนตัวหรอกร้างกายยังปรับสภาพได้ไม่ดีเลย" เธอบอกกับผม "คะครับ" ผมโดนพาตัวมายังชั้น25ภายในห้องบัญชาการรบซึ่งคนที่อยู่ในห้องนี้ล้วนเป็นเจ้าหน้าที่ที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นทุกคนซึ่งบางคนได้รับบาดเจ็บมีผ้าพันแผลเต็มไปหมด
"ก่อนอื่นเลย ทุกคนนี่คือคนที่เเจ้งข่าวเรื่องระเบิดให้เรารู้ น้องชั้นเอง ไฮมูระ จินสึเกะ" พี่คาเรนพูดขึ้นพร้อมกลับเเนะนำตัวผม
หลังจากนั้นมีเสียงพูดคุยกันดังขึ้นมาเเละเงียบหายไปจากนั้นคาเรนก็พูดขึ้นต่อ"จินพี่มีบางอย่างให้เธอดูเอาขึ้นจอซิ" "ค่ะ!" เสียงเจ้าหน้าที่คนประจำเครื่องคอมพูดขึ้นเเล้วเอารูปภาพรูปนึงขึ้นจอภาพใหญ่ "นี่เป็นองค์กรก็การร้ายที่พี่กำลังหาทางปราบปรามมันอยู่ มันปรากฏตัวครั้งเเรกเมื่อ10ปีก่อน จำได้มั้ย ตอนนั้นโรคอะไรที่มาเเรงมากๆ....โรคไข้หวัดมาเลเรียยังไงละ ถึงเเม้เราจะประกาศว่าเป็นโรคติดต่อธรรมดาก็เถอะ" "หรือว่าเป็นการก่อการร้ายครับ!?" "ใช่เเม้ว่าพาหะจะเป็นยุงก็เถอะเเต่เป็นการก่อการร้ายทางชีวภาพอย่างเเน่นอน หลักฐานคือเราค้นพบ เอกสารการทดลองสร้างเชื้อโรคจากตึกร้างนั่นก่อนจะระเบิดยังไงละ......เเต่จุดประสงค์หลักของมันไม่ใช่เเค่การก่อการร้ายเพียงอย่างเดียวเท่านั้น จากการรวบรวมเอกสารมาหลายๆปี มันไม่ได้ก่อการร้ายอย่างเดียว มันพยามจะทดลองสร้าง สุดยอดอาวุธชีวะไงละ " พี่คาเรนพูดด้วยสีหน้าจิงจัง ภาพบนจอถูกเปลี่ยนจากภาพคนตายเป็นภูเขาเป็นภาพอื่น
"ภาพด้านซ้ายเป็นโครโมโซมของคนธรรมดา ส่วนด้านขวา......จินนั่นคือโครโมโซมของเธอในตอนนี้ โดยทั่วเป็นโครโมโซมของมนุษย์จะมีทั้งหมด23คู่ เเต่ของจินมีทั้งหมด 54 คู่" ทั้งห้องตกอยู่ในความตะลึงไม่เว้นเเม้เเต่ผม ผมเลยมองไปทั่วตัวผมอีกครั้งว่ามีอะไรงอกเพิ่มหรือหายไปนอกจากน้องชายของผมอีกมั้ย " วางใจเถอะลักษณะเธออตอนนี้เป็นเด็กผู้หญิงอายุ16อย่างเเท้จริงจนน่าอิจฉาเลยละ"พี่คาเรนพูดขึ้น"เราตรวจร่างกายเธอเพื่อให้เเน่ใจว่านอกจากเธอจะเปลี่ยนเพศเเล้วเธอมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปอีกมั้ย ซึ่ง...." พี่คาเรนเงียบไปก่อนทำให้ทั้งห้องนั้นตกอยู่ภายใต้ความเงียบ"เราพบคลื่นสมองเกินความจำเป็นของมนุษย์ในตัวเธอยังไงละ" คำพูดของพี่คาเรนพูดขึ้นต่อ"พี่ก็ยังไม่สามารถตรวจสอบได้หรอกนะว่ามันจะมีผลยังไงกับเรา เดินทีวิทยการของเรายังไม่สามารถตรวจสอบได้ขนาดนั้นยังไงละเเต่ที่เเน่ๆจิน...เธอกลายเป็นมนุษย์กลายพันธ์คนเเรกของประวัติศาสตร์เลยก็ได้นะ!" "...ไม่ใช่หรอกพี่" "?" พี่คาเรนสงสัยในคำพูดของผม "ก่อันผมจะหมดสติผมเเทงมีดเข้าไปกลางอกของ หัวหน้ามันเเต่มันกลับดึงมีดออกมาอย่างง่ายดาย แถมยังบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนอีก" 
"อะไรวะนั่นนะ" "เรากำลังสู้อยู่กับอะไรกันเนี่ย" "บ้าชัดๆเลย" เสียงความวิตกดังไปทั่วทั้งห้องแห่งนั้นขวัญกำลังใจของพวกเขาเริ่มถอยหายไป "เรื่องนั้นละที่พี่อยากจะบอกเธอ จิน ถ้ามันรู้ว่าเธอคือผลลัพธ์ของการทดลองที่มันต้องการมันไม่หยุดเเน่นอนจนกว่าจะได้ตัวเธอ เธอมี2ทางเล่อกคือ 1เป็นหนูทดลองให้กับนักวิทยาศาสตร์ในแลปกับ2เข้ามาทำงานกับS.S.D.T พี่เเนะนำอันที่ 2นะ อย่างน้อยเธอจะไม่ถูกทำเหมือนสัตว์ 
"S.S.D.T.....?มันคืออะไรละพี่?" 
โครมม!!! อยู่ดีๆคนทั้งหมดก็พร้อมใจกันลื่นล้ม "นะ น้องเดินเข้าออกที่นี่เป็นว่าเล่นโดยที่ไม่รู้หรอว่ามันคืออะไรครับ!?"
เจ้าหน้าที่คนนึงพยุงตัวเองขึ้นมาได้ ถามผมอย่างงงงวย
"ครับ ผมรู้เเค่พี่ผมทำงานกะรัฐคอยปราบโจรผู้ร้ายเเค่นั้นเอง"

' "เรียกโง่ หรือ งั่ง ดีเนี่ยย" ' ทั้งห้องประสานเสียงด่าผม ผิดตรงไหนผมไม่รู้นิหว่า พี่คาเรนเอามือก่ายหน้าผากเเล้วเริ่มอธิบาย
" S.S.D.T หรือชื่ออย่างเป็นทางการคือ Special Soldier Destroy Terrorist หน่วยปราบจราจลเเละอาวุธชีวภาพยังไงละ เราได้รับการร่วมมือจาก10ประเทศเพื่อจักการกับผู้ก่อการร้ายข้ามชาติที่ใช้เชื้อไวรัสเป็นอาวุธ ไง?นี่ละงานของพี่ในตอนนี้" "เดี๋ยวนะพี่เเล้วที่พี่บอกว่าทำงานเป็นนักวิชาการละ?" ผมถามออกไป "อืม อันนั้นก็ไม่ผิดหรอกในหน่วยเราก็มีมาจากหลายๆอาชีพ อย่างเขาคนนี้ก็เป็นเชฟจากโรงเเรม5ดาวเลยนะ"พี่คาเรนชี้ไปทางผู้ชายที่ยืนกอดอกอยู้ข้างหน้ายิ้มเเละโบกมือให้ผม
"พี่เป็นข้าราชการ" "ส่วนพี่เป็นพนักงานออฟฟิต" "ชั้นเป็นวิศวะไฟฟ้า" "เจ๊เป็นอาจารย์ในมหาลัย" "ผมเป็นนักศึกษา" 
"สรุปก็คือใครที่มีแววและฝีมือเราก็รับหมดนะละ ไงสนใจมั้ย"
"......ถ้าผมตอบว่าไม่ละ?" ผมลองเชงดูก่อนว่าจะได้คำตอบแบบไหน".....พี่ก็จำเป็นต้องส่งเธอให้แลปไปผ่าเพื่อวิจัยนะละ ซึ่งพวกพี่ไม่อยากทำแบบนั้นก็หรอกนะ" "ทำไมพี่ไส่อยากส่งผมเข้าแลปละครับ?" "จินเธอเป็นน้องชั้นนะ ถึงเธอเข้าแลปไปพี่ก็ต้องหาทางเอาเธอออกมาอยู่ดี อีกอย่าง เธอมีพรสวรรค์ในการต่อสู้เธอไม่รู้เลยหรือไง? ปืนที่เธอใช้วันนี้มีเเรงถีบที่สูงมากแต่เธอกับยิงออกมาอย่าง่ายๆเหมือนกับมันไม่มีเเรงถีบเลย" "...สรุปคือถึงผมไม่อยากเข้าเเต่ก็ต้องเข้าใช่มั้ยครับ?"
" ' ตามนั้นละ!!!!! ' " ผมซึ่งมีร่างกายเป็นผู้หญิงไปเเล้ว ยังต้องมาไล่จับเหล่าผู้ก่อการร้ายอีก.....จะมีอะไรซวยกว่านี้อีกมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยย~~~~!!!