HOT PLAYBOY ร้อนรัก ร้ายลึก

CHAPTER 8

 

 

          "..."

          แค่คำว่า 'เพลย์บอย' ออกมาจากปากของลาวาเพียงแค่นั้นฉันก็รับรู้ได้ทันทีแล้วว่าเจ้าของฉายานี้คือใคร ฉันจึงหันหลังกลับไปมองพร้อมๆ กับพี่โอฬารก็หันกลับไปเช่นกันแล้วก็เห็นว่าโปสเตอร์กำลังเดินตรงเข้ามา

          "ไปทำอะไรมาถึงหน้าบูดเป็นตูดหมาขนาดนั้น"

          "เจอเรื่องที่ทำให้เซ็งนิดหน่อย" พูดแล้วเหลือบสายตามามองราวกับต้องการบอกเป็นนัยๆว่า 'เรื่องที่ทำให้เซ็ง' มีต้นตอมาจากฉัน

          แล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะอีกอย่างฉันก็จำไม่ได้ด้วยว่าไปทำอะไรให้เขาเซ็งตอนไหน...

          "เรื่องอะไรและใครทำ! บอกพี่สาวมาซิ" ลาวาเดินเข้าไปกอดคอโปสเตอร์โดยไม่แคร์สายตาของเหล่านิสิตหญิงที่กำลังมองมาด้วยความอิจฉาแต่บางคนก็มองด้วยความหมั่นไส้แม้จะรู้ดีว่าทั้งคู่เป็นแค่เพื่อนกัน

          นี่ถ้าลองแม็กม่าเดินมาเจอฉากนี้เข้าไม่ลาวาก็โปสเตอร์ใครคนใดคนหนึ่งได้ถูกเล่นงานจนน่วมแน่แต่ฉันคิดว่าคงโดนแจ็กพอตทั้งสองคนนั่นแหละแต่ใครจะโดนหนักกว่ากันอันนี้ก็ไม่รู้สินะ!

          "ไม่มีอะไรหรอกว่าแต่แกหิวป่ะ" คงไม่อยากพูดถึงกระมังเลยบอกปัดๆไปแต่ก็ไม่วายเหลือบตามามองฉันอีกครั้ง

          สรุปว่าไอ้บ้านี่กำลังเคืองฉันอยู่ใช่ไหมถ้าไม่ใช่ก็คงไม่แสดงท่าทีแบบนี้ใส่ฉันหรอก

          "หิวดิ! โคตรหิวอ่ะ"

          "ถ้างั้นไปหาอะไรกินกันหลังคณะดีป่ะเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"

          "จริงอ่ะ! แกจะเลี้ยงจริงๆเหรอ" ร่างบางเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน อย่าว่าแต่ลาวาเลย...ฉันเองก็แทบไม่เชื่อหูตัวเองเหมือนกัน

          ก็ร้อยวันพันปีหมอนี่ไม่เคยเอ่ยปากว่าจะเลี้ยงขนมเลยนี่นามีแต่เสนอเลี้ยงของมึนเมานั่นแหละไม่รู้ทำไมถึงชอบดื่มกันนักไอ้พวกเหล้าเบียร์เนี่ยราคาก็แพงแสนแพงแถมดื่มแล้วยังเป็นผลเสียต่อร่างกายด้วย

          แต่เอาจริงๆฉันก็ชอบดื่มนิดหนึ่งนะแฮะๆ

          "ก็เออดิ อยากกินอะไรจัดเลยเดี๋ยวจ่ายเอง"

          "พูดแล้วห้ามคืนคำนะไอ้เพลย์บอย"

          "ไม่คืนคำหรอกน่า"

          "ถ้าคืนคำเป็นหมานะเว้ยไม่เอาๆเป็นควายเลยดีกว่า"

          "จะเกินไปล่ะตกลงจะกินหรือไม่กิน"

          "กินสิยะเฮ้ยเอม..." ลาวารีบตอบรับทันควันก่อนจะหันมาถามฉันแต่ก็ถูกคนข้างๆพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

          "ฉันเลี้ยงแกคนเดียวนะลาวาคนอื่นไม่เกี่ยว!"

          "..."

          ฉันสะอึกไปทันทีเมื่อได้ยินคนตรงหน้าพูดคำว่า 'คนอื่น' ออกมาเสียงดังฟังชัดแม้ว่าคำๆนั้นอาจจะหมายถึงพี่โอฬารก็ได้เพราะรู้อยู่ว่าโปสเตอร์ไม่ค่อยชอบหน้าพี่โอฬารแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าบางทีเขาอาจจะหมายถึงฉัน

          ไม่อยากให้ไปด้วยขนาดนั้นเลยเหรอ...

          "แล้วไอ้เอมมันคนอื่นที่ไหนวะอย่ามาขี้งกไปหน่อยเลย" ลาวาแย้งขึ้นมาแต่ก็ถูกโปสเตอร์สวนกลับอีกครั้ง

          "ก็ฉันอยากเลี้ยงแกคนเดียวใครมีปัญหาอะไร" พูดแล้วปรายตามองฉันด้วยท่าทางนิ่งๆก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองพี่โอฬารนานหลายวินาที

          "แกไปกินเถอะลาวาฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่" ฉันพูดตัดบทเพราะไม่อยากฟังบทสนทนาของทั้งคู่ให้รู้สึกแย่ไปมากกว่านี้ถ้าเขาไม่อยากให้ฉันไปฉันก็จะไม่ไป... "เดี๋ยวฉันขึ้นไปรอที่ห้องเรียนแล้วกัน"

          "โอเคเดี๋ยวกินเสร็จจะรีบตามขึ้นไปนะ"

          แล้วลาวาก็ถูกโปสเตอร์ลากไปยังหลังคณะแทบจะทันที ส่วนฉันก็ละสายตาจากสองคนนั้นกลับมามองพี่โอฬารซึ่งยืนอยู่ข้างๆ กัน สีหน้าของเขาแสดงออกชัดเจนว่ากำลังงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทว่าเขาก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรออกมาและเป็นฝ่ายเรียกบรรยากาศดีๆ กลับมาแทน

          "ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเลิกเรียนพี่พาไปกินเค้กชิ้นโตๆเลย" พี่โอฬารยิ้มมุมปากส่งมาให้พร้อมกับยกมือขึ้นมาวางทับบนศีรษะของฉันแล้วโยกไปมาเบาๆ

          "พูดแล้วนะจะกินให้กระเป๋าแฟบไปเลย" ฉันยิ้มร่าคนตัวสูงเลยพยักหน้าเร็วๆแล้วดันหลังฉันให้เดินไปที่ลิฟต์ของคณะเพื่อขึ้นไปยังห้องเรียน

          ยอมรับนะว่ารู้สึกแย่กับการกระทำของโปสเตอร์มากแต่ฉันจะพยายามไม่ใส่ใจ...เก็บเอามาคิดก็บั่นทอนความรู้สึกของตัวเองเปล่าๆไม่ต้องไปสนใจอะไรมากมายหรอกเดี๋ยวผีออกเมื่อไหร่ก็กลับมากวนประสาทเหมือนเดิมเองนั่นแหละ

          และถ้าคิดจะทำตัวแบบนี้ต่อไปฉันก็ไม่อยากจะถามถึงเรื่องเมื่อหลายวันก่อนอีกแล้วด้วยไม่ว่าหมอนั่นจะโกรธจะเคืองฉันยังไงก็ปล่อยเขาไปในเมื่อเขาไม่สนใจกันแล้วฉันจะไปสนใจทำไม

          อยากทำอะไรเชิญเลยไอ้บ้าโปสเตอร์!

 

          ZENITH CLUB

          "ฉันชวนมาเที่ยวนะเว้ยทำไมแกต้องทำหน้าเซ็งโลกแบบนั้นด้วยยิ้มหน่อยเซ่!" ลาวาที่กำลังโยกตัวไปมาตามเสียงเพลงภายในคลับตะโกนบอกฉันแล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าบนโต๊ะกระจกตรงหน้าขึ้นมากระดกจนหมดแก้วโดยข้างกายมีหนุ่มหน้าโหดนามว่าแม็กม่านั่งจ้องมองตาไม่กะพริบ

          ดูก็รู้ว่าเขาคงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่เห็นแฟนตัวเองเอาแต่ดื่มน้ำสีอำพันประหนึ่งน้ำเปล่า แต่เพราะนานๆ จะได้ออกมาเที่ยวสนุกทั้งทีก็พออะลุ่มอล่วยได้บ้าง ลาวาจึงกระดกเหล้าลงคอไม่หยุดเหมือนลำยองอยากยาดองก็ไม่ปาน

          "ใจเย็นสิอารมณ์สนุกยังไม่มา" ฉันตะโกนตอบกลับแล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าของตัวเองขึ้นมาจิบบ้าง

          ขอย้ำนะว่า 'จิบ' ไม่ได้กระดกรวดเดียวหมดเหมือนยัยลาวาถึงฉันจะชอบดื่มอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นสาวคอทองแดงมากมายอะไรแค่ดื่มพอหอมปากหอมคอเท่านั้นเอง

          แล้วที่ลาวาบอกว่าฉันทำหน้าเซ็งโลกนั่นก็เพราะยังมีเรื่องกวนใจอยู่เลยพลอยทำให้รู้สึกไม่สนุกไปด้วย ยิ่งเห็นตัวต้นเหตุนั่งหัวเราะชอบอกชอบใจอยู่กับเพื่อนสนิทก็ยิ่งทำให้เซ็งมากขึ้นไปอีก

          "พี่เทคไม่มาด้วยอ่ะดิเลยไม่มีอารมณ์สนุก" คิดอยู่แล้วเชียวว่ายัยนี่ต้องพูดถึงพี่โอฬาร ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงชอบดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยตลอดเลยนะ

          คิดจะจิ้นฉันกับพี่โอฬารหรือยังไง?

          "ไม่ได้เกี่ยวกันเลยแกอย่าเอามาโยงกันได้ป่ะ"

          "ไม่ได้ว่ะแค่เห็นหน้าแก...หน้าของหมอนั่นก็ลอยตามมาติดๆงานนี้ไม่โยงไม่ได้จริงๆนะเฌอเอม" ยัยตัวดีเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ขณะเอนหลังไปพิงกับท่อนแขนของแม็กม่าที่วางพาดอยู่บนโซฟาแล้วเอนศีรษะไปซบเรียวไหล่อย่างออดอ้อน

          ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับยัยนี่มาก็เพิ่งจะเห็นท่าทางออเซาะแฟนก็วันนี้แหละน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด!

          "ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับพี่โอฬารสักหน่อยทำไมต้องนึกถึงเขาเวลาเห็นหน้าฉันด้วย"

          "แค่นี้ทำไมต้องถามหรือเพราะแกดูไม่ออกจริงๆ"

          "พอๆฉันไม่อยากตะโกนคุยกับแกแล้วแสบคอชะมัด" ฉันบอกปัดแล้วรีบยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มสองสามอึกเพราะรู้สึกกระหายน้ำซ้ำใบหน้ายังร้อนผ่าวยังไงชอบกล

          ไม่ใช่ฉันไม่รู้ว่าลาวาพยายามจะสื่ออะไร แต่เพราะตอนนี้ฉันยังไม่อยากรับรู้เกี่ยวกับเรื่องนั้นเลยพยายามหลีกเลี่ยงด้วยการบอกปัดหรือทำเป็นไม่สนใจแทน เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่ค่อยมาคุยแล้วกันนะ

 

          อ้อ! ลืมบอกไปว่าตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในสถานบันเทิงแห่งใหม่ซึ่งกำลังได้รับความนิยมจากเหล่านักท่องราตรีเป็นจำนวนมากคลับแห่งนี้มีชื่อว่า 'ZENITH CLUB' อยู่ภายใต้การดูแลของแม็กม่าและพายุที่ร่วมหุ้นกันเปิดเมื่อประมาณหนึ่งเดือนก่อน โดยผู้ให้การสนับสนุนหลักและควบคุมให้ไปเป็นตามระเบียบของข้อกฎหมายก็คือคุณพ่อของพวกเขาซึ่งเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่นั่นเอง (ลาวาบอกมาอีกทีน่ะ)

          ZENITH CLUB มีกฎในการเข้าใช้บริการที่เข้มงวดมาก คือไม่อนุญาตให้บุคคลที่อายุน้อยกว่าเกณฑ์ (ยี่สิบปีบริบูรณ์) เข้าไปอย่างเด็ดขาด และไม่มีการอะลุ่มอล่วยให้เหมือนคลับอื่นๆ ด้วย ลูกค้าส่วนใหญ่จึงมีแต่กลุ่มวัยรุ่นระดับมหาวิทยาลัยไล่ไปจนถึงวัยทำงาน หากอายุน้อยกว่าที่ทางคลับกำหนดก็คงต้องรอให้ถึงก่อนแล้วค่อยแวะเวียนมาใหม่

          ด้านสไตล์การตกแต่งจะเน้นโทนดำแดงทั้งโซฟาโต๊ะเก้าอี้เคาน์เตอร์เวทีหรือแม้กระทั่งบูธดีเจซึ่งให้ความรู้สึกลึกลับและร้อนแรงไปพร้อมๆกัน ส่วนพนักงานเสิร์ฟจะเป็นผู้ชายเสียส่วนใหญ่ แต่ก็ยังมีสาวสวยสองคนที่ประจำตำแหน่งแคชเชียร์พอจะทำให้หนุ่มๆ หัวใจเต้นแรงกันอยู่บ้าง...

          ภายในคลับจะแบ่งออกเป็นสามโซน คือ VIP Zone เป็นโซนสำหรับเมมเบอร์ซึ่งอยู่ชั้นสองของคลับลูกค้าส่วนใหญ่ก็พวกลูกคนมีเงินนั่นแหละการบริการดีเลิศประหนึ่งคลับห้าดาวอะไรทำนองนั้นโซนต่อมาคือ Sofa Zone เป็นโซนนั่งดริงก์ชิวๆไม่แออัดไม่เบียดเสียดจนเกินไปแต่ก็ยังสามารถสนุกไปกับไลฟ์ของวงดนตรีได้ และสุดท้ายคือ Party Zone แหล่งรวมนักเต้นเท้าไฟมาประชันการออกสเต็ปแดนซ์ขั้นเทพ โซนนี้ค่อนข้างจะแออัดและอยู่ใกล้กับเวทีมากกว่าสองโซนแรก ซึ่งถ้าใครชื่นชอบการเต้นหรืออยากโดนเบียดไปเบียดมาก็ขอแนะนำว่าให้เลือกโซนนี้รับรองว่า 'คุ้ม' แน่นอน

          นอกจากนี้ยังมีวงดนตรีสับเปลี่ยนหมุนเวียนมาแสดงไลฟ์กันทุกค่ำคืนด้วยโดยแต่ละวงจะขึ้นแสดงไลฟ์วงละสองรอบในแต่ละวันก็คือช่วงสามทุ่มและห้าทุ่มหลังจากนั้นก็จะเป็นการเปิดเพลงจากดีเจประจำคลับลากยาวไปจนกระทั่งตีสองเรียกว่าสนุกกันแบบ Non Stop เลยทีเดียว

          "ว่าแต่แกทะเลาะอะไรกับโปสเตอร์หรือเปล่าวะเฌอเอม" ลาวาดึงฉันออกมาจากห้วงความคิดฉันจึงหันไปตามต้นเสียงและเห็นว่าใบหน้าสวยเฉี่ยวของเพื่อนสนิทอยู่ห่างจากใบหน้าของตัวเองไม่ถึงคืบ

          ฉากล่อแหลมขนาดนี้ฉันล่ะกลัวว่าคนที่เห็นเข้าอาจคิดว่าฉันกับลาวาเป็นเลสเบี้ยนมากกว่าเพื่อนกันเสียจริงๆ!

          "ทำไมแกถามแบบนั้น" ฉันผละหน้าออกมาเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณจากผู้ชายหน้าโหดซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังของเพื่อนสาว

          เฮ้ๆฉันเป็นเพื่อนกับเมียนายนะแม็กม่าทำไมต้องมองเหมือนฉันจะแย่งยัยปากหมาไปจากนายด้วย!

          "ก็แกสองคนไม่คุยกันเลยแถมหน้ายังไม่มองกันด้วยมันแปลกๆอยู่นะ" พอลาวาพูดแบบนั้นฉันจึงลากสายตาไปมองผู้ชายสองคนที่นั่งถัดจากแม็กม่าไปเล็กน้อยซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเพื่อนของเขาหันหน้ามาคุยกับแม็กม่าพอดี

          และเมื่อเป็นเช่นนั้นฉันกับโปสเตอร์จึงเผลอสบตากันเข้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ...แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็เป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อนพร้อมกับยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่มจนพร่องไปครึ่งแก้ว

          "ขอบพระคุณนะคร้าบเฮียแม็กสุดที่เลิฟนี่ถ้าไม่ได้เฮียช่วยพูดผมคงไม่ได้ออกมาเที่ยวแบบนี้หรอกรู้ๆอยู่ว่ายัยสวยโหดจะตายไป" พันเก้า...เพื่อนรุ่นน้องของแม็กม่าพูดพร้อมกับใช้ศีรษะถูไถบริเวณไหล่ของอีกฝ่ายไปมา

          "อย่ามาอ้อนแฟนฉันนะกลับไปอ้อนแฟนนายโน่นไป!" ลาวาหันไปพูดใส่พันเก้าแบบทีเล่นทีจริงแล้วผลักหัวของเขาออกจากไหล่ของแม็กม่าเบาๆแต่คนถูกผลักกลับทำโอเว่อร์แอ็คติ้งด้วยการเอนหลังไปทับโปสเตอร์ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆกัน

          "ทำบ้าอะไรของมึงวะไอ้พัน!" คนถูกทับตะโกนแข่งกับเสียงเพลงพลางผลักร่างกำยำของเพื่อนจนเกือบกระเด็นไปโดนแม็กม่าอีกหนโชคดีที่พันเก้าเบรกตัวเองไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นเขาก็คงไม่ต่างจากตุ๊กตาล้มลุก

          "โอ๊ยยยย! ผลักเบาๆ เป็นป่ะวะ ถ้าร่างกายกูสึกหรอขึ้นมายัยสวยเอามึงตายแน่!"

          "ก่อนจะถึงคิวกู...มึงก็คงตายด้วยน้ำมือยัยสวยไปก่อนแล้วมั้งระวังตัวไว้เถอะมึง"

          "มึงมันร้าย! กูไม่คุยกับมึงแล้วไอ้โปสเตอร์ชิ!" พันเก้าสะบัดหน้าใส่โปสเตอร์แล้วหันไปวุ่นวายกับแม็กม่าอีกครั้ง

          เมื่อพันเก้าเปลี่ยนไปคุยกับแม็กม่าโปสเตอร์ก็ถูกทิ้งให้นั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวสายตาของเขามองไปยังการแสดงของวงดนตรีประจำค่ำคืนนี้พลางพยักหน้าน้อยๆตามจังหวะเพลง แต่จู่ๆ เขาก็หันมามองหน้าฉันนิ่งอยู่หลายวินาทีก่อนจะเป็นฉันที่หลบสายตาของเขาแล้วลุกขึ้นพรวดจากโซฟา

          "เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

          "ไปคนเดียวได้เหรอให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม"

          คงเห็นว่าคนเริ่มหนาตาขึ้นเรื่อยๆและส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายเลยกลัวว่าฉันอาจจะถูกคุมคามเอาได้ง่ายๆ แม้ชุดที่ใส่มาเที่ยวคลับจะเป็นแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นแบบพอดีตัวก็ตาม ยัยลาวาเลยเสนอตัวจะไปเป็นเพื่อน แต่ฉันก็ส่ายหน้าแล้วรีบพูดตอบกลับไป

          "ฉันไปคนเดียวได้ไม่ต้องห่วง"

          ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำของคลับทันที ไม่ใช่ว่าอยากทำธุระแบบเร่งด่วนอะไรหรอกแต่เพราะฉันไม่สามารถยืนอยู่กับที่เพื่อให้หมอนั่นจ้องมองจนตาแทบถลนออกนอกเบ้าได้นานกว่านี้ต่างหากล่ะ

          ไม่รู้จะจ้องทำไมนักหนาทำอย่างกับไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนอย่างนั้นแหละอึดอัดชะมัด!

          หลังจากสอบถามทางไปห้องน้ำกับพนักงานเสิร์ฟแล้วฉันก็พาตัวเองเดินฝ่าฝูงชนนับร้อยไปยังห้องน้ำซึ่งอยู่ฝั่ง Party Zone (พอเดินมาถึงเพิ่งรู้ว่าฝั่งของ Sofa Zone ก็มีเหมือนกัน) แต่กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางก็ทำเอาฉันแทบหายใจไม่ออกเพราะคนแออัดมากบางคนจดจ่ออยู่กับการเต้นมากเสียจนไม่สนใจคนรอบข้างซ้ำยังกระแทกให้เจ็บตัวอีก

          ใช้เวลาเข้าห้องน้ำนานเกือบสิบนาทีเพราะคิวยาวเป็นหางว่าว กว่าจะถึงคิวของตัวเองก็ทำเอาเมื่อยตุ้มไปเหมือนกันเพราะวันนี้ดันกระแดะใส่ส้นสูงมาน่ะสิ ก็ยัยลาวานั่นแหละบังคับให้ฉันใส่เป็นเพื่อนอ่ะ รู้งี้ใส่ผ้าใบมาก็ดีหรอก

          ฉันกำลังเดินกลับไปยัง Sofa Zone ตามเส้นทางเดิมแต่ยังเดินพ้นห้องน้ำออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอกับผู้ชายกลุ่มหนึ่งเข้าเสียก่อนหนึ่งในผู้ชายพวกนั้นเดินมาขวางทางเอาไว้พร้อมๆกับเอ่ยปากคุยกับฉันด้วยใบหน้ามีเลศนัย

          "มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับสนใจมานั่งฟังเพลงกับผมไหม"

          "เอ่อไม่ดีกว่าค่ะฉันต้องรีบไป" ส่งยิ้มบางๆพอเป็นพิธีแล้วเริ่มออกเดินอีกครั้งทว่าร่างสูงตรงหน้ากลับไม่ยอมปล่อยให้ฉันเดินออกมาง่ายๆเพราะเจ้าตัวรั้งต้นแขนของฉันเอาไว้แล้วดึงให้หันไปเผชิญหน้ากับเขา

          ทำยังไงดี! ตอนนี้ฉันกำลังถูกคุมคามจากผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ยิ่งกว่านั้นคือไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนเลยด้วย แล้วเขามาแตะเนื้อต้องตัวฉันแบบนี้ได้ยังไง รู้จักฉันเหรอไอ้หน้าหล่อ!

          ยอมรับว่าหมอนี่หน้าตาหล่อเหลาเอาการทีเดียวแต่ก็มือไวไม่ต่างจากพวกเพลย์บอยเลยล่ะถ้าให้เขากับโปสเตอร์มาแข่งกันจีบสาว วิธีการเข้าหาผู้หญิงและประโยคที่ใช้หว่านล้อมให้มาติดกับคงไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก

          แล้วทำไมฉันต้องไปนึกถึงไอ้เพลย์บอยนั่นด้วยป่านนี้คงกระดกเหล้าจนเมาคาโซฟาไปแล้วมั้ง!

          "จะรีบไปไหนล่ะครับนั่งฟังเพลงกันก่อนไม่ได้เหรอ"

          เอ๊ะ! ก็บอกว่ารีบยังจะรั้งไว้อีกหน้าด้านเหมือนกันน่ะเราอ่ะ

          ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วใช้มืออีกข้างแกะฝ่ามือหนาออกจากต้นแขนของตัวเอง แต่พยายามไปก็เท่านั้นเมื่อเขาไม่คิดจะปล่อยแถมยังออกแรงบีบจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีก โอ๊ยยย ไอ้บ้า! มาทำร้ายร่างกายฉันทำไมเนี่ย!

          เมื่อพยายามทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากคนตรงหน้าไม่สำเร็จ ฉันจึงใช้มืออีกข้างควานหาโทรศัพท์เพื่อจะโทรเรียกให้ลาวามาช่วยพาฉันออกไปจากสถานการณ์อันน่าหวาดหวั่น แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเพราะฉันดันลืมหยิบมันมาจากกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโซฟา

          บ้าจริง! แล้วฉันจะออกไปจากตรงนี้ได้ยังไงกัน

          "ว่าไงครับ...อยู่ฟังเพลงด้วยกันก่อนได้ไหม" เขายังคงตื้อถามไม่หยุดมิหนำซ้ำยังดึงฉันไปยังโต๊ะของเขาอีกแต่ฉันก็พยายามฝืนร่างกายเอาไว้ไม่ให้เป็นไปตามที่อีกฝ่ายต้องการ "อย่าดื้อน่าแค่นั่ง..."

          "มาอยู่นี่เองบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปไหนคนเดียว"

          "..." ฉันหยุดนิ่งอยู่กับที่เมื่อฝ่ามือหนาของใครอีกคนคว้าต้นแขนอีกข้างของฉันเอาไว้ก่อนรั้งเข้าหาตัวด้วยความแรงระดับหนึ่งจนฉันเซถลาเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

          "ทำไมที่รักไม่เชื่อฟังกันบ้างเลยนะรู้ไหมว่าเป็นห่วง"

          พูดพร้อมกอดคอฉันแล้วเอาคางมาเกยบนศีรษะด้วยเหมือนเขาต้องการจะบอกกับอีกฝ่ายว่าฉันกับเขากำลังคบหากันอยู่อย่างนั้นแหละ แต่ก็ดีที่มาช่วยฉันเอาไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นคงได้ถูกลากไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ชายพวกนั้นไปแล้ว

        เดี๋ยวนะ! ท่าทางและคำพูดมันคุ้นๆยังไงชอบกล หรือว่า...

 

TO BE CONTINUED...

 

ภาพประกอบจาก : www.tumblr.com , www.siamzone.com ฯลฯ

 

The-Daziie's Talk

[29/04/2016] ดูเหมือนหัวใจสาวน้อยเฌอเอมจะว้าวุ่นน่าดูเลยเนอะ...ทั้งเรื่องเพื่อนสนิททั้งพี่เทค อีกคนก็รู้สึกแคร์ ส่วนอีกคนก็รู้สึกดี (มั้ง) แต่จะมีใจให้ใครมากกว่ากันต้องตามอ่านกันต่อไปนะเออ || ขอคอมเม้นท์และโหวตคะแนนด้วยน๊ารีดเดอร์ สำหรับการโหวตคะแนนก็ตามรูปภาพด้านล่างเลยจ้า

[04/05/2015] ใครคิดถึงพี่น้องหน้านิ่ง...เฮียแม็กม่ากับพายุบ้างงงง บอกเลยว่ามีมาแจมในเรื่องด้วยแน่นอน ส่วนเฌอเอมดูเหมือนจะงานเข้าแล้วล่ะ มีผู้ชายเข้ามาคุยด้วยแถมยังชวนนั่งฟังเพลงด้วยกันอีก ท่าจะไม่ดีแล้วแฮะ และแล้วมายฮีโร่ก็โผล่มา (เรารู้ว่าพวกคุณเดาได้ 55555) คำพูดคำจาแบบนี้คงไม่ใช่ใครที่ไหนอ่ะเนอะ  แต่จะจัดการกับผู้ชายอีกคนยังไงติดตามชาร์ปต่อไปเด้อ... || อย่าลืมคอมเม้นท์และโหวตคะแนนให้ด้วยน๊า 

 

นักอ่านคนไหนสนใจสั่งซื้อนิยาย สอบถามได้ที่แฟนเพจ The-Daziie นะคะ โดยการเสิร์ชหาชื่อนี้ใน Facebook ได้เลย (จริงๆ ทำลิ้งค์ไว้แต่มันกดไม่ได้ ยังไงใครสนใจเสิร์ชหาชื่อแล้วกันเนอะ)

 

 

ตัวอย่างหน้าปกนิยายค่ะ