ยัยตัวร้ายกับนายไร้ส้ม

   รัสตะวันลืมตาขึ้นในห้องนอนของตนเอง "คุณตะวันฟื้นแล้วเหรอคะ"ดอกสร้อยซึ่งเฝ้าอยู่ข้างๆถามอย่างดีใจ
        "เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย ผมจำได้ว่าจะไปไร่แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไง"
        "แหม!ก็คุณตะวันเป็นไข้ตัวร้อนมาก บอกให้พักผ่อนก็ไม่ยอมพัก คุณแพมเธอก็เลยชกคุณตะวัน คุณตะวันก็เลยสลบไปค่ะ"ดอกสร้อยอธิบาย"คุณตะวันสลบมาสามวันเต็มๆเลยนะคะสร้องเป็นห่วงแทบแย่ค่ะ"
     "อะไรนะ!!!"รัสตะวันอุทานเสียงดังลั่นและทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง
    "คุณตะวันจะไปไหนคะ"ดอกสร้อยถาม
    "ผมก็จะไปไร่นะสิ ผ่านี้คงจะวุ่นวายใหญ่แล้ว"รัสตะวันตอบ
       "ไม่ต้องแล้วหละค่ะตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้วเพราะคุณแพมเธอจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ  ไร่ของเรากำลังฟื้นตัวแล้วค่ะ"
   "คุณแพมเนี่ยนะ"รัสตะวันพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่"แล้วตอนนี้คุณแพมอยู่ไหนหล่ะ"รัสตะวันถามต่อ
    "ทานข้าวเช้าอยู่ข้างล่างค่ะ แต่เดี๋ยวก็คงจะเข้าไร่แล้วหล่ะค่ะ"
      แพมนภัสกำลังกินข้าวต้มอยู่ด้านล่าง รัสตะวันค่อยๆเดินลงมาอย่างช้าๆ
   "ฟื้นแล้วเหรอ"แพมนภัสถามลอยๆ
  "อือม!!"ชายหนุ่มตอบน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่"คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ยคุณแพม"
 "ฉันทำอะไร"แพมนภัสตอบด้วยท่าทีเฉยๆเหมือนไม่ได้ทำอะไรไว้
  "อย่ามาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หน่อยเลย ก็คุณชกผมจนผมสลบไปตั้งสามวันนะคุณแพม"
   "ก็ช่วยไม่ได้ นายอยากดื้อเองทำมะ"แพมนภัสตอบแล้วหันไปกินต่อขณะที่ดอกสร้อยยกข้าวต้มมาวางให้รัสตะวัน               
       "แล้วที่ไร่เป็นไงบ้าง"รัสตะวันถามต่อ
        "ทุกอย่างก็พึ่งเข้าที่เข้าทาง นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันไม่ทำใฟ้ไร่ของนายล้มจมหรอกหน่า"หญิงสาวตอบ"แล้วอีกอย่างไร่นี้ก็เป็นไร่ของปู่ฉันเหมือนกัน ฉันไม่ทำลายมันหรอก เอาไว้นายหายดีเมื่อไหร่ก็ค่อยเข้าไปแล้วกัน"หญิงสาวบอกก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินต่อชายหนุ่มจ้องหน้าหญิงสาวก่อนจะยิ้มนิดๆในความหามๆของเธอ