In The End

    รอบๆเมืองยังคงสงบเงียบราวเมืองร้าง ที่ถูกทิ้งมานานนับ 10 กว่าปี หลายเดือนแล้ว ที่การกวาดล้าง

ประชากรเสร็จสิ้น ทุกอย่างในเมืองราวกลับถูกหยุดนิ่งไป เเต่ยังคงได้ยินเสียงฝีเท้าเดินของใครบางคน

เป็นระยะๆ พร้อมกับเสียงลากแท่งเหล็กที่ดังมาแต่ไกล  เครก เด็กหนุ่มอายุ16ปี ที่เดินเลาะตามถนนที่

แขนมีลอยทะลอกจากกระสุนปืนเล็กน้อย พวกรัฐบาลจับพวกเพื่อนๆและครูของเขาไป แต่เหลือเพียงเขา

คนเดียวที่ยังคงเหลือรอด เพราะ ตอนนั้น เขาถูกแกล้งโดยการขังไว้ในห้องใต้ดินของโรงเรียนจนสุดท้าย

ใช้ไขควงงัดไม้ออกมาได้ เคราะห์ซ้ำกรรมซัดดันโดนพวกรัฐบาลไล่จับตัว และสามารถรอดมาได้ด้วยแท่ง

เหล็กเเท่งเดียว กับเครื่องทุ่นกำลังคือ ปืนกลที่อยู่ในล็อกเกอร์ของ แรนดี้ ที่ถูกเปิดทิ้งไว้ น่าแปลกจริงๆ

ที่ในโรงเรียนจะมีของแบบนี้ด้วย แต่ก็ดีที่มันช่วยเขาในยามฉุกเฉินแบบนี้ได้

 

   "ให้ตายสิ...ไอ้พวกเลว...!"

 

  เขามองไปที่ซากศพที่กองขึ้นเป็นเนินเขา ในโรงงานเก่า เขากำเเท่งเหล็กแหลมแน่น หนึ่งในนั้นมี

เพื่อนของเขาด้วย ' แซน' ที่เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเขา สภาพศพถูกยิงเข้าที่ท้อง น่าจะเสียเลือด

มาก และเดินมาที่นี่แล้วล้มลง เพราะศพของเเซนไม่ได้อยู่ในกองซากศพ เครกเดินไปที่ศพของแซน

ก่อนจะพูดว่า

 

   "หลับให้สบายนะแซน..."

 

    เขาลุกขึ้นพร้อมกับเอาศพของเเซนไปฝังใต้ต้นวอลนัท ที่ที่พวกเขาเคยมาเล่นด้วยกันตอนเด็กๆ

ก่อนจะตักดินถมลงไป เขารู้สึกเสียใจและโกรธในเวลาเดียวกัน และอยากจะตั้นหน้าพวกนั้นให้ตาย

คามือ แต่ยังไงก็ทำไม่ได้ เพราะพวกนั้นเยอะกว่า และเขาอาจจะตายเมื่อไหร่ก็ได้ เขาไม่อยากตาย แต่

ก็ไม่อยากเสียเพื่อนด้วยเช่นกัน

 

   ' R.I.P SAN '

 

    อีกด้านหนึ่ง....

 

  ลิค มองออกนอกกระจกใส ที่นี่มีพนักงานพลุกพล่านน้อยอยู่เหมือนกัน เขาเคยเป็นนักฆ่ามาก่อนเรื่อง

การแฝงตัวต้องทำได้ เขาเดินไปที่กำแพงใกล้ๆประตู เป็นจังหวะเดียวที่นักวิจัยเซ่อๆคนหนึ่งเดินเข้ามา

เขาใช้สันมือทุบเข้าที่ท้ายทอยของนักวิจัยคนนึ้น แล้วลากชายคนนั้นมาแล้วจัดการเอาชุดของชายคน

นั้นมาใส่แล้วเก็บชุดของตนลงเป้ ก่อนจะหาบัตรคีย์การ์ด

เพียงแค่นี้เขาก็สามารถเข้าออกห้องวิจัยและทดลองได้สบายๆ แต่ว่า กุญแจเปิดทางออกยังไม่มี

เขาก็คงต้องลงแรงฝ่าด่านพวก รปภ ไป เพื่อจะได้เอากุญแจเปิดทางออกมา

 

   "เฮ้ ไง เด็กใหม่ หน้านายไม่คุ้นเลยนะ"

   นักวิจัยระดับสามคนหนึ่งทักขึ้นมา เขาหันไปมองแล้วตอบว่า

 

   "อ้อ ... ผมเพิ่งเข้ามาใหม่เมื่อสองวันที่แล้ว...น่ะครับ"

   "อื้ม...ชื่อว่าอะไรล่ะ?"

   เขาก้มลงมองที่ป้ายชื่อตรงหน้าอกข้างซ้ายก่อนจะตอบว่า

  "ไคล์ ครับ"

  "โอ้ ยินดีที่ได้รู้จัก งั้นฉันไปก่อนนะ บาย"

 

   'แล้วจะทัก _ ทำเพื่ออะไรเนี่ย ทำเป็นไม่สนใจจะดีกว่ามั้ย!?'

 

   เขาคิดในใจพลางส่ายหัว ก่อนจะเดินต่อไป  ที่ห้องวิจัย ถ้าผ่านห้องวิจัย 22 ห้องออกไปได้ ก็จะ

ไปที่ห้องตรวจตรา รปภ. ได้ นั่นก็หมายความว่า อิสระกำลังมาถึง ...

 

    "นี่ๆ ไคล์! มาช่วยเราจับเจ้านี่หน่อย"

   เสียงกลุ่มนักวิจัยกลุ่มหนึ่งเรียกเขา เเสดงว่า ที่นั่นต้องกำลังทำการทดลองอยู่เเน่ๆ 

   ลิคเดินไปเพื่อให้เเนบเนียนกัยสถานะ เด็กชายอายุ 16-17 ปี กำลังดิ้นไปมา เเละโวยวาย

 

    "ปล่อยฉันนะ ไอ้พวกบื้อ! ไอ้ * วาย เอ้ย !! ปล่อยนะเว้ย!!"

 

   ที่ป้ายประวัติเขามีชื่อว่า แสตน นั่นน่าจะเป็นเด็กที่เขาเคยเดินผ่าน พอจับนิ่งได้แล้ว ก็พากัน

เดินออกมา แล้วไปเตรียมอุปกรณ์ที่เตรียมไว้

     "ไคล์ นายจับตาดูไว้นะ ถ้าตุกติกเมื่อไหร่ ปรับที่รัดเเขนให้เเน่นขึ้นนะ"

     

     "โอเค..."

 

   "ปล่อยฉัน ไอ้พวกงี่เง่า!"

  เเสตนยังคงโวยวาย

 

   "ชู่ว์!... เงียบก่อนสิ ไอ้เด็กเวร เดี๋ยวพวกนั้นก็เอะใจกันพอดี"

 

    "อะไรอีกล่ะ จะทำอะไร ตกลงนี่ลุงเป็นใคร"

   'ลุง....'

    "ลุงบ้านแกสิ ฉันอายุ 19 ปีห่างนายแค่สองปีเอง"

   

   เขาพูดพลางเก็บอาการฉุนเล็กน้อย

 

   "ฉันมาที่นี่ ว่าจะไปเอากุญเเจเปิดทางออก เเต่ดันโดนเรียกซะได้ เอาจริงๆ ก็ช่วยทุกคนนั่นแหละ"

 

   "อืม...แสดงว่า ก็โดนจับตัวเหมือนกันสินะ แล้วชื่อไร"

  

   "ลิค"

   

   "เออ ช่วยเอาไอ้ที่รัดข้อมือนี่ออกหน่อยก็ดี เจ็บชมัด"

 

   "รอแปป ..."

 

   พอจบบทสนทนา เขาก็รีบจัดการเครื่องนั่นทันที ก่อนที่สายรัดข้อมือที่ทำด้วยเหล็กจะหลุดออก

จากมือของเด็กชาย 

 

   ครึกๆๆ...

 

เสียงกล่องดังเข้ามา แล้ว....

 

   "แสตน ไปทางประตูซ้ายเร็ว!"

 

   ลิคสั่งทันที ก่อนที่เเสตนจะรีบเดินไปเปิดประตูทางออกห้องวิจัยไปแล้วตามด้วยลิคที่เดินตามมา

 

   "เอาละ เราจะ....เฮ้ย! มันหายไปไหน ไคล์ล่ะ !? หรือว่ามัน..."

 

    "F*CK YOU ไคล์"

 

 

    To Be Continue...

 

   ต้องขออภัยในคำหยาบด้วยนะครับ การดำเนินพล็อตเรื่อง

มันเป็นแบบนั้น ต้องขออภัยอีกครั้งด้วยนะครับ ขอบคุณครับ