ทะเลเลือดแห่งความทรงจำ

 หลังจากนั้นตัวฉันเอง ก็ได้ไปถึงลานประหาร เป็นที่เรียบร้อย และโชคดีที่ทุกคนยังไม่โดนประหารฉันร่อนลงมากลางลานประหารกลางสายตาประชาชนที่กำลังจ้องมองมา และเพชรฆาตที่จ้องมาทางนี้

"นี้เธอ....?"คิวมองมาทางนี้ด้วยทาทางตกใจ และดูเหมือนพวกคุณหัวหน้าที่อยู่ในกรงนั้นก็ตกใจเหมือนกัน

"แต่ชางมันเถอะ อามาโด เอาพวกมันออกมาประหาร!"

"ชาก่อน พวกท่านคะ มันสองคน คือ ผู้ที่ฆ่าราชา แล้วชิงบังลังมาคะ!"ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าคิว

"ไม่จริง มันโกหก มันเป็นแค่คนธรรมดา มีสิทธิ อะไรมายืนยัน"

"ซี อย่าเลยทิ้งพวกเราไว แล้วไปสะ ขอร้องละ"คุณลีน่าร้องไหออกมา 

"ไม่คะ เพราะ ฉันคือ โพเซโฟน่า ทรอย ทายาทคนสุดท้ายแห่งอาณาจักรใต้ทะเล และในนามแห่งทะเล ข้าขอสาบานว่า จะไม่ปล่อยให้คนบาปอย่างเจ้าลอยนวน!"ฉันชูเคียวขึ้นมาเหนือหัว แล้วเหวี่ยง ทำให้กรงที่ขังคุณหัวหน้าไว้แตกออก

"อย่าไปเชื่อ ตำนาน องหญิงทรอยมันไม่มีจริงหรอก ทุกๆอย่างมันคือการจัดฉาก"คิวแก้ตัวด้วยสีหน้าร้อนลน

"งั้น......แด่ทะเลแห่งนี้ ช่วยชี้เนะคนบาปให้ข้าด้วย ท่าผู้ใดเป็นคนทำเรื่องนี้ ใครที่เป็นคนฆ่าราชาในพื้นพิภพนี้ จงแสดงตัวตน!!! มาเรียพร้อมนะ!"ฉันชูเคียวเหนือศรีศะอีกครั้ง

"คะ คุณหนูทรอย"

"จงออกมาครืนแห่ง ความยุติธรรม" แล้วครืนสึนามิขนาดใหญ่ พัดมาที่ลาน แต่ว่า..... ไม่มีใครคนใดตัวเปียกน้ำสักคน ซึ่งคนที่ตัวเปียกน้ำมีแค่ คิวและอามาโด

"ทุกท่านเห็นหรือยัง มันสองคนนี้ละคือคนร้าย"

"จริงด้วยเนอะ พวกเราไม่มีใครเปียกเลยเนอะ ใช้ๆๆๆ"เสียงทุกคนพูดกัน

"ไม่จริง ทุกคน มันคือการจัดฉาก!"คิวยังคงแก้ตัวต่อไป

"ยังแก้ตัวอีกรึไง ทุกคนคะ ทุกคนยังจะปล่อยให้คนบาปลอยนวนอีกเหรอ?" พอฉันพูดจบทุกคนก็ลงมาที่ลานประหารแล้วจับคุมคิวและอามาโดไปประหารแทน และสุดท้ายอาณาจักรนี้ ก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง องชายน้อยได้บังลังจากพ่อของเขาคืน ส่วนหัวหน้าและคนอื่นๆ ก็ได้เป็นองลักษณ์และทหารเอกของวัง นี้ก็ผ่านไปประมาณ...2เดือนแล้วละมั้ง หลังจากที่คิวตาย ฉันจึงบอกลาหัวหน้าเจ้าชายและทุกๆคน เพื่อไปทำหน้าที่ต่อจากท่านแม่ คือ การดูแลท้องทะเลแห่งนี้ต่อไป 

"แล้วก็ท่าจะตามหาฉัน ฉันอยู่ใต้ทะเลนะ"ฉันบอกกับหัวหน้าก่อนที่จะเดินจากไป