Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               รูบี้กับไอริสได้มายืนอยู่หน้าทางเข้าดันเจี้ยนน้ำแข็งแล้ว ทางข้างหน้าไร้ผู้คนแต่เสียงการปะทะกันของการต่อสู้ได้ยินมาถึงข้างนอก ทั้งสองกับอีกหนึ่งตัวได้เดินเข้าไปในผลึกน้ำแข็งที่สวยงาม ภายในประกอบไปด้วยน้ำแข็งบนเพดานมีน้ำแข็งย้อยลงมาพร้อมที่จะเสียบทุกอย่างที่แตะมัน ผู้คนที่แต่งตัวอย่างกับนักผจญภัยกำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์ระดับ 1 อยู่ พวกรูบี้ก็เลยแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยแค่เดินผ่านไปก็ไปถึงชั้นต่อไปแล้ว ทางยาวที่เชื่อมต่อกันหลายกิโลนั้นยังคงมีผู้คนอยู่เป็นระยะๆ ตอนนี้พวกเขาเดินมาถึงชั้นที่ 50 กันแล้ว เห็นได้ชัดเลยว่ายิ่งเดินเข้าไปลึกมากเท่าไหร่จำนวนคนก็ยิ่งเหลือน้อยลง จาก 30 เหลือแค่ 4 – 5 คน พอพวกรูบี้กำลังจะเดินต่อไปก็เจอกับชายวัยกลางคนที่ยืนหอบด้วยอาการเหนื่อยอยู่ตรงผนังน้ำแข็ง
     "พวกเธอ...จะลงไปข้างล่างหรอ.....มัน...อันตรายนะ......อย่างพวกเธอน่ะ...ไม่ไหวหรอก"
เขาพูดเว้นระยะเป็นบางครั้งเพื่อหายใจ
     "ลุงนั่นแหละ ฝืนมากกว่านี้ได้ไปสวรรค์ก่อนพวกฉันแน่"
     "ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นพวกผู้กล้าสินะ อย่าตายล่ะ"
ฉันไม่ได้ตอบอะไรไปเพียงแค่ยิ้มออกไปเท่านั้น
ฉันและไอริสยังลงมาถึงชั้นที่ 108 กันแล้ว ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะไอริสใช้เวทกำจัดมอนสเตอร์ไปจนเกือบหมด ฉันก็ได้แต่เดินตามทางที่เธอเปิดให้ ส่วนเจ้าโคลด์ก็แวะกินนู่นกินนี่ตลอดทาง
ตอนนี้เดินมาถึงชั้นที่ 120 ตั้งแต่นี้ต่อไปก็ได้แสดงฝีมือเพราะระดับมอนสเตอร์เริ่มสูงขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นก็มีหลุดเข้ามาให้กำจัดแค่กี่ตัวอยู่ดี นั่นหมายความว่าระดับของไอริสสูงพอสมควร กำจัดพวกระดับนี้ได้ตั้งหลายตัวแต่ไม่ยักกะเหนื่อยเลย
               เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วก็มาถึงชั้นที่ 149 มันดูแตกต่างเล็กน้อยกับชั้นที่ผ่านๆมา ลักษณะเพดานเป็นหนามแหลมคมเหมือนเดิมแต่ที่พื้นกลับมีก้อนน้ำแข็งเรียงรายกันเต็มไปหมด มันเป็นน้ำแข็งก้อนกลมๆที่ดูยังไงก็เป็นหนามชัดๆ
กึก กึก
มันเริ่มขยับเพื่อที่มันจะกลิ้งมาหาพวกเรา หนามแหลมคมทั้งหลายกลิ้งกลุกๆเข้ามาหาพวกเรา ฉันกระโดนขึ้นไปเกาะน้ำแข็งข้างบน ไอริสใช้เวททำให้ตัวเองลอยตัว ส่วนเจ้าโคลด์ไม่ต้องถาม...ก็มีปีกนี่นะ 
     "เจ้าก้อนน้ำแข็งนี่เหมือนกับมันมีชีวิตเลย"
     "นี่คือเม่นน้ำแข็งค่ะ ถ้าถูกหนามของมันแทงจะติดพิษชาจนขยับไปไหนไม่ได้ค่ะ"
ไอริสตะโกนบอกฉัน อย่างน้อยก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใช้มือเปล่าสู้ด้วยไม่ได้ล่ะนะ
ฉันใช้มือชกไปที่ก้อนน้ำแข็งข้างๆตัวฉันเพื่อให้มันตกลงไปแทงเจ้าเม่นน้ำแข็งที่อยู่ข้างล่าง แต่พวกมันกลับหลบได้ ฉันใช้มือดึงน้ำแข็งย้อยอีกอันและกระโดดลงมาเผชิญหน้าแบบตรงๆ ถึงจะมีทักษะต้านทานความหนาวเย็นแต่แค่ทำให้ร่างกายไม่รู้สึกหนาวเท่านั้น น้ำแข็งที่ถืออยู่ก็เย็นเจี๊ยบทำเอามือชาไปหมดแล้ว แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับโดนหนามของเจ้าพวกนี้เลย 
ฉันแหว่งก้อนน้ำแข็งออกเป็นวงกว้างทำให้พวกเม่นน้ำแข็งถอยห่างออกไปไกลพอสมควร ฉันขว้างไปยังพวกที่กลิ้งไปติดที่ผนังน้ำแข็งก้อนใหญ่ขนาดนี้บวกกับไม่มีทางหนีนั่นทำให้พวกมัน 2 3 ตัวถูกก้อนน้ำแข็งอัดจนหนามหักและแตกสลายกลับไปเป็นก้อนน้ำแข็งธรรมดา พวกที่เหลือเห็นดังนั้นจึงรีบกลิ้งเข้ามาหาฉันเพื่อทำร้ายตอนที่ฉันเผลอ
     "จงออกมากระสุนแห่งแสง"
ไอริสที่ลอยอยู่ข้างบนใช้เวทอะไรซักอย่าง เป็นเวทที่สมกับชื่อ กระสุนที่เร็วจนแทบมองไม่ทันทะลุผ่านร่างของเม่นน้ำแข็งไป พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง ซักพักก็หยุดเคลื่อนไหวและแน่นิ่งไป หนามของพวกมันอยู่ห่างจากฉันแค่ไม่กี่มิล นั่นทำให้ฉันลืมหายใจไปเลย
     "แต๊งกิ้ว"
     /พวกเม่นน้ำแข็งกินไม่ได้หรอกหรอ น่าเสียดาย/
จากที่สู้กับพวกเม่นน้ำแข็งทำให้ฉันคิดได้ว่าจากนี้ไปต้องหาอาวุธมาใช้ ไอริสค่อยๆลอยลงมาแตะพื้น พวกเราเดินต่อไปจนมาถึงสถานที่คุ้นเคย ประตูสีทองรูปกางเขน ฉันค่อยๆผลักประตูออกไป ข้างในเป็นห้องกว้างๆตรงพื้นมีหิมะปคลุมไปทั่ว ข้างบนเพดานมืดชะจนไม่รู้เลยว่ามันสูงแค่ไหน มีแค่หิมะที่ตกลงมาจนไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตกเลยเท่านั้น
วู่มมม....ตึง !!
เสียงที่ทำให้พื้นสั่นสะเทือนไปทั่วหิมะปลิวกระเด็นอยู่เต็มอากาศเผยให้เห็นพื้นที่เป็นน้ำแข็งเรียบๆ ตรงพื้นที่ผู้กระทำได้ยืนอยู่มีรอยแตกเล็กน้อย
สิ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้าพวกเราคือสัตว์ประหลาดขนดกสีน้ำตาลจนมองไม่เห็นตัว สิ่งที่เห็นมีแค่จมูกสีแดงกับมือและเท้าที่โผล่ออกมาเล็กน้อยเท่านั้น ที่มือถือท่อนไม้อันเบิ่อเริ่มกำลังพาดที่ไหล่ของมันอยู่
ท่อนไม้นั่นกำลังฟาดลงมาหาพวกเรา
ฝั่บ วู่มมม
เสียงฟาดนั่นทำให้หิมะแถวนั้นปลิวไปพร้อมกับสายลม ไอริสที่หมอบลงกับพื้นทำให้หลบการโจมตีนั่นได้ ส่วนฉันที่กระโดดไปข้างหลังถึงจะไม่ถูกไม้นั่นฟาดแต่ก็ถูกลมพัดจนแทบปลิว ฉันรีบคว้าไม้ของเจ้าขนดกนั่นเอาไว้ มันยกไม้ขึ้นและเหวี่ยงไม้เป็นวงกลม ฉันที่เกาะอยู่ที่ไม้นั่นเริ่มเวียนหัวแถมร่างก็ปลิวไปเกาะอยู่ตรงปลายไม้แทน
     "จะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละค่ะคุณรูบี้ !"
ฉันอยากตะโกนกลับไปว่าไม่ต้องแต่ก็ทำไม่ได้เพราะแค่อ้าปากของทิ่ไม่พึงประสงค์ที่กินไปก็จะทะลักออกมาด้วย
     "พันธนากราแห่งสวรรค์"
โซ่ที่อยู่ๆก็มาจากไหนไม่รู้มัดแขนขาเจ้าขนดกนี่เอาไว้ทำให้มันหยุดเคลื่อนไหว ฉันที่กำลังจะปล่อยของออกมาก็ต้องรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหาเจ้าคนที่ทำให้เป็นแบบนี้ อยากตั๊นหน้ามันซักทีแต่ดันไม่รู้ว่าตรงไหนคือหน้าที่สิ ฉันชกเข้าไปโดนอะไรซักอย่างที่นุ่มๆแถมยังมีน้ำติดมาด้วย เจ้าขนดกเริ่มร้องควรญครางตรงบริเวณที่ฉันต่อยไปมีน้ำเล็กๆไหลออกมา
     "ตรงนั้นคือตาค่ะ"
ไอริสตะโกนบอกฉัน แต่จะให้ทำยังไงได้ทั่วร่างก็เห็นแค่จมูกแบบนี้ ฉันปล่อยหมัดที่สองที่เดิมกะจะซ้ำแต่มันใช้หัวโขกเข้าที่ใบหน้าของฉัน
     ".....ไม่ยักกะเจ็บแฮะ ?"
ฉันเลยใช้หัวโขกกลับไปบ้างคราวนี้ตัวของมันล้มลงบนพื้นดังสะหนั่นไปทั่ว ฉันกำลังกระโดดลงมาจากตัวของเจ้านี่ก็ถูกมือที่ใหญ่ยักษ์ดึงเอาไว้ ถึงจะบอกว่ามือแต่นั่นเป็นเพียงแค่นิ้วโป้งกับนิ้วชี้ มันบีบขาฉันไว้แน่นและค่อยๆลุกขึ้นมา มันง้างแขนและเขวี้ยงฉันไปไกล คราวนี้ของที่กินไปเมื่อวานเลยออกมาเล่นข้างนอกกันหมดเลย
     "คุณรูบี้ ?!"