Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

พวกอัศวินและผู้กล้าต่างทยอยกันออกมาและแบลซเป็นคนสุดท้ายที่ออกมาและยังมีคนอยู่สองคนที่พยายามจะเข้าไปช่วยเพื่อนที่ยังไม่ออกมา

     "ปล่อยนะรูบี้ยังอยู่ในนั้น"

     "ไม่ไหวหรอกน่า คงไม่รอดแล้วล่ะ"

     "เขาถูกเจ้านั่นจับตัวไปแล้วฉันพยายามช่วยแล้วนะแต่ก็ไม่ทัน เพราะอย่างนั้นฉันถึงออกมาเป็นคนสุดท้ายไงล่ะ"

     "โกหก"

คำพูดแรกที่เอ่ยออกมาตั้งแต่มาอยู่ที่โลกใบนี้ พวกผู้กล้าทั้งหลายเดินทางกลับกันจนหมดเหลือทิ้งเอาไว้แค่คนสองคนที่จ้องไปยังดันเจี้ยนแห่งถ้ำ พีบีเข้ามาตบไหล่ฉันเบาๆ

     "ไม่ต้องเป็นห่อง เพราะเป็นรูบี้ยังไงล่ะ"

คำพูดนั้นทำให้ฉันยิ้มออกมาและผ่อนคลายลงนิดหน่อย เราสองคนพากันเดินกับไปยังอาณาจักรและฉันต้องกลับมาช่วยรูบี้ให้ได้เลย

*******************************************************************************

ฉันหยิบการ์ดขึ้นมาตรวจสอบหาสิ่งผิดปกติที่ฉันเจอและพบว่าทักษะของฉันเพิ่มขึ้น ขโมย อัญเชิญ ต้านทานความหนาวเย็น

     "อัญเชิญ?"

พอพูดจบก็เกิดวงแหวนเวทขนาดใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้าและค่อยๆลดต่ำลงมาเหมือนกับว่าจะทับร่างกายของฉันแต่มันแค่ทะลุไปเท่านั้น แสงระยิบระยับเผยให้เห็นร่างเล็กๆกำลังบินอยู่บนฟ้าหน้าตาดูน่ารัก อ่อนแอ แถมยังพึ่งไม่ค่อยได้

     "ตัวอะไรเนี่ย"

     "มังกรไงล่ะดูแค่นี้ก็ไม่รู้หรือไง"

     "พะ พูดได้ด้วย?!"

     "ข้าคือผู้ที่ทำสัญญากับเจ้า จงเรียกข้าว่าท่านโคลด์สุดเท่ซะ"

     "สัญญาอะไร?"

     "เจ้ามอบวิญญาณให้กับข้าแล้วหน้าที่ของเจ้าคือต้องเลี้ยงดูข้าให้เติบโตเป็นมังกรอย่างสมบูรณ์ซะ"

     "ขอปฏิเสธ"

     "ถ้าคิดว่าพูดแค่นั้นแล้วจะหนีพ้นจากทุกอย่างล่ะก็คิดผิดแล้ว เจ้าเป็นคนรับเงื่อนไขของข้าเองนะ ข้ามอบพลังที่แข็งแกร่งให้แก่เจ้าและข้อแลกเปลี่ยนคือวิญญาณ...เมื่อวันใดที่ทุกอย่างสมปราถนาตามที่เจ้าต้องการแล้ว ข้าจะดูดกลืนวิญญาณของเจ้าตามที่สัญญากันเอาไว้"ฉันไม่สนใจกับคำพูดนั้นและเริ่มก้าวเท้าเดินต่อไป แต่เจ้านั่นยังอุส่าบินตามฉันมาโดยไม่ทิ้งระยะห่างเล็กแม้แต่น้อย

     "คิดจะลงไปข้างล่างหรอ ตอนนี้เจ้าอยู่ชั้นที่ 98 เชียวนะ"

     "ฉันถูกพามาด้วยกลไกอะไรบางอย่างเพราะฉะนั้นก็ต้องกลับขึ้นไปข้างบนได้”

     "ไม่มีทาง นั่นเป็นวงแหวนเวทที่จะออกมาแค่ 1 ครั้ง/1 อาทิตย์เท่านั้น แถมยังไม่รู้ด้วยว่าครั้งต่อไปมันจะออกมาจากตรงไหน"

     "......"

     "ขึ้นไปก็เสียเวลาเปล่า ชั้นที่ 100 น่ะมีทางออกอยู่ด้วยนะ"

     "งั้นฉันจะไป-"

     "แต่ที่นั่น.....ก็มีของแถมอยู่ด้วยเช่นกัน"

     "ฉันไม่สนหรอกขอแค่ได้ออกไปจากที่นี่ก็พอ"

ฉันหาทางลงไปที่ชั้น 99 และมีตัวประหลาดรอต้อนรับการมาของฉันอยู่มันเป็นฝูงของเพนกวิลที่บริเวณหน้าท้องมีลายม้วนๆ แถมหางยังยาวและตรงปลายหางมีเหมือนหมัดติดอยู่ด้วย

หมัดนับสิบพุ่งเข้ามาโจมตีฉัน

ปึก ปึก ปึก ปึก ปึก

โดนเต็มๆ เจ้าพวกนี้เคลื่อนไหวได้ไวมาก ถึงจะมองตามทันแต่ร่างกายมันไม่ยอมขยับตามที่ใจคิดเลย ฉันได้แต่ป้องกันและเริ่มทิ้งระยะห่างจากฝูง ตอนนี้ฉันไม่มีอาวุธอะไรที่จะต่อกรกับเจ้าพวกนี้ได้มีแค่มือสองมือที่พยยามสวนกลับไปเท่านั้น ฉันพุ่งเข้าไปจู่โจมตัวทางซ้ายสุดและแน่นอนมันหลบได้แต่ฉันก็ปล่อยหมัดออกไปแบบรัวๆถึงจะโดนแค่ 3 ตัวก็เถอะ พลังหมัดรุนแรงเกินคาดเทียบกับตอนที่อยู่ในอาณาจักรไม่ได้เลย

     "เนื้อเจ้านี่นุ่มดีแฮะ"

     "ทำอะไรของนายน่ะ"

     "ถ้าเจ้าไม่กินข้าขอก็แล้วกัน"

เจ้ามังกรติ๊งต๊องนั่นกำลังทานเนื้อเพนกวิลอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย เพนกวิลตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาใส่โคลด์แต่ก็พลาด

     'ทำไมล่ะ เจ้ามังกรนั่นทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ยังถูกเจ้าเพนกวิลนั่นชกหงายท้องอยู่เลย....หรือว่า'

ฉันวิ่งเข้าไปกระชากตัวนกเพนกวิลจากโคลด์และกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ก่อนที่จะกัดบริเวณท้องของเพนกวิลตัวนั้น เนื้อของมันทั้งนุ่มทั้งอร่อยพอคิดแบบนั้นฉันก็รู้สึกอยากกินตัวต่อไปขึ้นมาทันที ฉันใช้กระดูกที่เจ้าโคลด์เหลือทิ้งไว้เป็นอาวุธ เพนกวิลทั้ง 7 เข้ามาโจมตีฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้เห็นได้ชัดเลยว่าสปีดของฉันเหนือกว่า ฉันใช้กระดูกนั่นฟาดไปที่ลำตัวของทั้ง 7 ตัวจนเจ้าพวกนั้นเคลื่อนไหวไม่ได้ อย่าให้ฉันออกไปได้นะ ฉันจะไม่ยอมกินสดๆแบบนั้นอีกแล้วถึงมันจะอร่อยก็เถอะ

ฉันลงมาถึงชั้นที่ 100 ข้างหน้ามีประตูสีทองบานยักษ์ที่มีรูปกางเขนปิดทางเข้าอยู่ ฉันใช้แรงผลักไปที่ประตูจนมันเปิดกว้าง ข้างในเป็นถ้ำสี่เหลี่ยมดูกว้างกว่าที่ผ่านมา

"จะมีตัวอะไรอยู่ในนี้นะ"

"ก็ต้องเป็นบอสของที่นี่อยู่แล้ว"

ตึง

แรงสั่นสะเทือนทำให้ฉันเกือบล้มแถมเสียงยังอยู่ใกล้ๆตัวฉัน ข้างหลังฉันคือซาลามานเดอร์ที่ฉันเจอตอนแรกแถมประตูที่พึ่งเข้ามาก็หายไปแล้วด้วย มันใช้หางฟาดมาที่ฉัน ฉันกระโดดหลบได้ทันและใส่เกียร์ 3 วิ่งหนีจากเจ้าซาลามานเดอร์ยักษ์นี่

     "ใช้พลังจัดการเลยสิ"

     "ใช้ไม่เป็นเฟ้ย"

โคดล์บินเข้ามาขวางทางฉันและพุ่งชนหน้าท้องของฉันจนจุกมือของซาลามานเดอร์ฟาดไปที่กลางหลังของฉันจนตัวปลิวไปติดอยู่บนเพดานถ้ำ มันใช้เล็บแทงมาที่ลำตัวฉันแต่แล้ว...

แก๊ง

เล็บของมันหักแถมตัวยังล้มลงกระแทกพื้นเมื่อฉันได้โอกาสจึงกระโดดลงและคว้าเล็บที่หักของมันปักไปที่กลางอกจนมันแน่นิ่งไป

     'เมื่อกี้นี้เกิดอะไรขึ้นกันนะ'

     "มัวทำอะไรอยู่ล่ะ ถ้าไม่กินข้าขอนะ"

     "อย่านะนั่นเป็นของฉัน"

ระหว่างที่ทานอยู่ฉันกัดโดนบางอย่าง มันคือลูกแก้วสีแดงที่ยังกับอัญมณีซอฟไฟร์

     "นี่มันอะไรน่ะ"

     "เจอแล้วหรอ เอาไปวางบนการ์ดสีดำนั่นสิมีไม่ใช่หรอ"

ฉันหยิบการ์ดออกมาและนำลูกแก้วสีแดงวางลงบนการ์ด ลูกแก้วค่อยๆจมเข้าไปในการ์ดนั่นและมีสัญลักษณ์คล้ายๆถ้ำสีแดงอยู่บนหน้าการ์ด ไหนๆก็เอาออกมาแล้วฉันจึงตรวจดูทักษะของตัวเอง

- ขโมย

- อัญเชิญ

- ต้านทานความหนาวเย็น

- Counter

- ฟื้นฟูขั้นสูง

     "ทักษะเพิ่มขึ้น.... เข้าใจแล้ว ทักษะขโมยของฉันต้องให้ถูกตัวของคู่ต่อสู้ถึงจะสามารถขโมยทักษะของอีกฝ่ายได้สินะ"

     "ฉลาดขึ้นนี่"

     "เงียบไปเลย"

ฉันออกมาพบแสงสว่างอีกครั้งและแบกสิ่งของที่ได้มาจากบอสของดันเจี้ยนถ้ำถึงจะดูหนักสำหรับหลายๆคนแต่สำหรับฉันมันเหมือนกำลังแบกเด็กทารกเลยล่ะ ฉันออกเดินทางต่อเพื่อมุ่งไปจุดหมายต่อไป