Adventures of a New World : การผจญภัยของโลกใหม่

               พลังที่ผสมกับแรงลมทำให้เกิดเป็นพายุหมุนเวียนเป็นวงกว้าง โกเลมถูกพลังนั้นแผดเผาและมีเงาบางอย่างออกมาจากปากของมัน คาเลนมองเห็นภาพนั้นใกล้ที่สุด เธอเห็นรูบี้กำลังแบกผู้ชายคนที่สู้ด้วยในโคลอสเซียมออกมา ลีโอเดินเข้าไปแบกซีน่อนออกมาและบอกให้คาเลนรับรู้
     "ปล่อยให้คุณรูบี้จัดการเถอะครับ"
คาเลนเดินออกมาพร้อมกับลีโอ ไอริสใช้ม่านพลังกั้นรูบี้กับโกเลมให้อยู่ข้างในเพราะจากการต่อสู้ที่ผ่านมา ไอริสได้รู้ว่ารูบี้มักทำลายสถานที่จนยับเยิน ปกติในกลุ่มของรูบี้ทุกคนแข็งแกร่ง ถึงจะถูกโจมตียังไงก็หลบได้หรือป้องกันเอาไว้
ส่วนพวกผู้กล้านั้นดูจากฝีมือถ้าให้รูบี้สู้แบบปกติคงโดนลูกหลงจนบาดเจ็บแน่ ไอริสเดินเข้าไปดูอาการของซีน่อนก็ใช้เวทเรียกน้ำออกมาให้ซีน่อนดื่ม
     "ฝากด้วยนะครับ"
ลีโอเดินเข้าไปหาคาเลนและจับมือขึ้นมาดู สภาพของมือที่เล็กนั้นมีแต่รอยแผลและบวมป่อง เลือดยังคงไหลลออกมาเรื่อยๆ พีบีที่ยืนดูอยู่มีท่าทีลนลานเพราะไม่รู้จะทำยังไง
ลีโอเป่าลมหายใจออกมาเล็กน้อยเลือดหยุดไหลรอยแผลก็หายสนิทเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น พลังที่ใช้จนหมดกลับคืนมาอีกครั้ง แบลซที่มองทั้งคู่อยู่เริ่มฉุนและจ้องไปที่ลีโออย่างอาฆาต
ตั้งแต่ที่ถูกช่วยเอาไว้เขาก็เกือบเสียหน้า แถมยังให้ฝ่ายหญิงเห็นสภาพที่ไม่น่าดู อีกทั้งยังไปยุ่งกับผู้หญิงที่เขาแอบชอบ แต่ถึงอย่างนั้นแบลซก็ไม่กล้าเข้าไปหาเรื่อง ถึงเขาจะอารมณ์ร้อนก็รู้ว่าระดับฝีมือมันคนละชั้นกัน แบลซได้แต่แสดงสีหน้าโกรธแค้นมาทางลีโอ
     "ขอบคุณค่ะ"
คาเลนพูดขอบคุณลีโอทำให้เขายิ้มออกมาและพูดกับเธอว่า
     "ถ้าคิดจะไปช่วยล่ะก็ไม่ต้องเลยครับ"
     "รูบี้...ไม่แพ้แน่"
พีบีที่ยืนอยู่ข้างๆก็พูดยืนยันเหมือนรู้ทุกอย่างแต่คาเลนก็พยักหน้า ถึงจะเชื่อว่ารูบี้จะไม่แพ้แต่ก็อดป็นห่วงไม่ได้
*********************************************************************************
รูบี้ยืนอยู่หน้าโกเลมที่ตัวดำ มันเบ่งพลังเพื่อทำลายก้อนดำที่เคลือบตัวเอาไว้ รูบี้มองไปที่แขนซ้ายและขวาของโกเลม
     ปึก
โคลด์ที่บินตามมาด้วยได้พุ่งตัวกระแทกหลังของรูบี้
     "ทำอะไรเนี่ยแล้วนายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ?!"
     / อย่าสนใจเรื่องหยุมหยิมแบบนั้นเลย ข้ามาเพื่อบอกใบ้บางอย่างให้เจ้า /
รูบี้ทำท่าทางสนใจและตั้งใจฟังโคลด์อย่างจดจ่อ
     / แขนซ้ายและขวานั่นน่ะถ้าได้ลองสัมผัสแล้วล่ะก็จะจดจำไปตลอดชาติเลยล่ะ /
รูบี้เริ่มหิวขึ้นมาทันที ตาเริ่มลายและยิ้มออกมาอย่างดีใจ
     "งั้นวันนี้หม่ำเจ้านี่กันเถอะ !!"
รูบี้สร้างดาบขึ้นมาใช้ ตวัดดาบไปที่แขนข้างขวาด้วยความรวดเร็วแต่ก็ถูกดูดพลังเข้าไปเหมือนกับที่อยู่ในถ้ำสมบัติ โกเลมใช้มือซ้ายคว้าจับตัวรูบี้เอาไว้ รูบี้รีบกระโดดหลบแต่ก็ถูกดึงขาเอาไว้และถูกฟาดลงกับพื้นอย่างจัง
หมัดซ้ายและขวากระหน่ำชกลงพื้นด้วยความรวดเร็ว ควันลอยฟุ้งอยู่เต็มไปหมด รูบี้ใช้ปลายดาบแทงไปที่มือซ้ายดาบที่สร้างมาก็ถูกดูดเข้าไปอีกครั้ง รูบี้ใช้ปลายเท้ากระโดดถอยหลังให้ห่างจากโกเลม แต่ก็ถูกตามมาติดๆ
การเคลื่อนไหวนั้นช่างไม่เหมาะกับร่างกายที่ใหญ่โตนั้นเลย รูบี้อัดพลังช้างสารลงพื้นเพื่อพลางตัวและใช้มือแตะบาเรียไล่ไปอีกด้าน พอควันเริ่มจางจนเห็นเงาลางๆของโกเลมก็ใช้พลังช้างสารห่อหุ้มมือเอาไว้และชกไปที่บริเวณขา
โกเลมโซเซเล็กน้อยรูบี้จึงอัดพลังยิงไปที่ขาอีกข้าง พออีกฝ่ายเริ่มหวั่นไหวก็กระโดดขึ้นกลางอากาศอยู่ตรงบริเวณกลางหน้าอก รูบี้แบมือออกและตบไปที่หน้าอกของโกเลม
พอมือนั้นแตะไปที่หินได้ก็ใช้พลังเปลี่ยนแปลงอัดเข้าไปเป็นจำนวนมาก วินาทีที่กำลังจะถูกดูดพลังเข้าไปก็ใช้ทักษะสะท้อนกลับ(Counter)กระแทกเข้าไปอีก
รูบี้ที่พึ่งเคยใช้พลังผสมกันทำให้พลังงานเริ่มลดน้อยลง โกเลมถูกแรงนั้นผลักให้ตัวค่อยๆล้มลงกับพื้น เมื่อเท้าของรูบี้แตะถึงพื้นเธอก็วิ่งอ้อมไปดักรอข้างหลังและใช้ทักษะสะท้อนกลับอีกครั้ง
แรงที่ถูกอัดบวกกับความหนักของโกเลมทำให้การโจมตีนั้นสะท้อนกลับโกเลมให้ลุกขึ้นยืน รูบี้หยิบทรายที่อยู่ตรงพื้นขึ้นมา 2 กำมือใช้พลังเปลี่ยนแปลงเคลือบเอาไว้ จากนั้นก็ปาลงไปที่เท้าของโกเลม
ทรายที่ถูกพลังเปลี่ยนแปลงค่อยๆเปลี่ยนเป็นน้ำดูดโกเลมให้จมลงไป โกเลมดิ้นรนเอาตัวรอดแต่ยิ่งทำให้จมเร็วขึ้นไปอีก รูบี้กำหมัดแน่นวิ่งเข้าไปหาเป้าหมายที่อยู่ตรงหน้า เล็งไปที่ตาของโกเลม
โกเลมอ้าปากกว้างและดูดรูบี้เข้าไป รูบี้พยายามหาที่ยึดเกาะแต่ที่นั่นมีแต่ทราย รูบี้จึงได้แต่ใช้เท้ายันกับพื้นและถ้าเป็นไปได้อยากใช้ตัวนอนลงกับพื้นเลยมากกว่า เท้าของรูบี้แตะถูกฟันของโกเลมแล้ว
     กรึก
รูบี้ใช้เท้ากับมือยันฟันของโกเลมเอาไว้ หน้าเริ่มออกสีอย่างเห็นได้ชัด แรงมนุษย์หรือจะสู้ปีศาจยักษ์ได้ ถึงรูบี้จะมีพละกำลังช้างสารแต่ก็ไม่ได้มากกว่าของโกเลมเลย
     "มะ ไม่ไหวแล้ว !!"
รูบี้เริ่มเหนื่อยล้าและกำลังจะถูกกิน โคลด์บินเข้ามาหาและใช้หัวกระแทกกับหน้าผากของรูบี้ทำให้กระเด็นเข้าไป ปากค่อยๆปิดลงจนเห็นแต่ฟันที่มีแต่หินปูน โคลด์รีบบินออกห่างจนชิดบาเรีย
     ปึ๊ม...
แสงสีแดงทะลักออกมาจากร่างของโกเลม
     ปึ๊ม...ปึ๊ม...ปึ๊ม...
ตาของโกเลมสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด โกเลมถูกโจมตีจากด้านในอย่างต่อเนื่องจนระเบิดออกมา รูบี้ค่อยๆคลานออกมาจากหินที่ทับตัวอยู่ โคลด์บินเข้ามาเกาะที่ไหล่ของรูบี้
รูบี้เดินเข้าไปหาโกเลมที่นอนกองอยู่ตรงพื้น ร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ ยังกับพึ่งทำลายโบราณสถาน รูบี้เดินไปเก็บแขนซ้ายและขวาของโกเลมขึ้นมา ถึงเจ้าตัวจะตายไปแล้วแต่พลังที่ไหลอยู่ตรงแขนกลับไม่จางหายไปเลย
     / ข้ายกให้เจ้าเลย /
*********************************************************************************
วัลดัสเดินเข้าไปหาไอริสที่กำลังดูแลซีน่อนอยู่ เขาได้ขอร้องให้พาเขาเข้าไปสู้ด้วยโดยพูดอวดอ้างถึงสรรพคุณตัวเองให้ไอริสฟัง
     "ข้าเป็นอัศวินระดับ S ของอาณาจักรดลัม ถึงจะอยู่อันดับกลางแต่ข้าก็มั่นใจในฝีมือว่าจะไม่มีวันแพ้ผู้ใด ในการมาครั้งนี้ข้าได้รับมอบหมายให้นำพาพวกผู้กล้าไปสู่ชัยชนะ แม่หนูนั่นเป็นแค่คนธรรมดา ขืนปล่อยไว้แบบนี้ได้ตายอยู่ข้างในแน่ ช่วยเปิดทางให้ข้าเข้าไปที"
ไอริสมองไปทางลีโอเขาก็พูดเสียงดังให้วัลดัสได้ยิน
     "ไม่ทันแล้วล่ะครับ"
ลีโอพูดพลางมองไปที่ม่านพลังนั้น เสียงฮือฮาของผู้กล้าดังขึ้นมา วัลดัสรีบหันไปมองที่มานั้น รูบี้เดินออกมาจากม่านพลังพร้อมกับโยนแขนข้างซ้ายและขวาทิ้งไป
     "แหวะ ไม่อร่อยเลย"
     / ใครบอกให้เจ้ากัดแขนแบบนั้น ข้าหมายถึงให้ดูดพลังที่ไหลเวียนอยู่ต่างหากล่ะ ! /
รูบี้เดินเข้าไปและสูดพลังเข้าไปพลังที่ไหลเวียนอยู่ตรงแขนก็ดับไป ท่ามกลางเสียงฮือฮาถึงการกระทำของรูบี้ ทุกคนต่างตะลึงในความสามารถนั้น ทั้งๆที่พวกเขาช่วยกันสู้แทบเป็นแทบตายก็ยังไม่เห็นแม้แต่ชัยชนะ แต่รูบี้สู้คนเดียวไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ชนะได้แล้ว
ลีโอเดินเข้ามาหารูบี้และมองไปทางโคลด์ที่กำลังเกาะไหล่ของรูบี้อยู่
     "นิสัยไม่ดีเลยนะครับ"
ลีโอกับโคลด์จ้องหน้ากันอย่างมีเลศนัย รูบี้ที่ดูอยู่ก็สงสัยแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
ไอริสวิ่งเข้ามากอดรูบี้ด้วยความดีใจ รูบี้เดินไปหาซีน่อนและนั่งลง พีบีก็สะกิดไดมอนด์กับคาเลนเล็กน้อย ทั้งสองคนยืนจ้องไปทางรูบี้ที่กำลังถูกไอริสกอดและให้ซีน่อนหนุนตัก
ลีโอที่แยกตัวออกมาได้คุยบางอย่างกับโคลด์
     "ผมไม่คิดว่าคุณจะเจอกันไวขนาดนี้แต่ถึงอย่างนั้นการที่ส่งมอบสิ่งนั้นให้มันยังไวเกินไปนะครับ เขายังต้องใช้เวลาในกรทบทวนเรื่องราวต่างๆ ยิ่งไปกระตุ้นแบบนั้นคุณจะทำให้ผนึกมันคลายได้คงรู้สินะครับ"
     / ข้ารู้... แต่ซักวันทุกอย่างก็ต้องคลี่คลายไม่ว่าจะช้าหรือเร็ว ถึงจะเดือดร้อนผู้อื่นอยู่บ้างก็เถอะ แต่เจ้านั่นต้องกลับมาแน่ คู่หูของข้า.....ราชารัตติกาล /