Creepypasta Land Novel

   ถ้าหากซักวัน...เมืองที่ย้ายไปอยู่นั้นมันมีอาถรรย์ล่ะก็  หรือที่นั่นต้องการความช่วยเหลือบางสิ่งบางอย่าง
จากใครซักคนที่ก้าวเข้ามาในเมืองที่เเสนแปลกประหลาดนี่ มีเรื่องเล่าประหลาดมากมายเกิดขึ้นในเมือง
ที่ป่ามืดของเมืองเซลเลซทาวน์ มีชายใส่สูทสีดำไร้หน้า ที่มักจะปรากฏตัวออกมา และฆ่าคนที่เข้าไปในป่า
นั้น ตึกร้างที่มีข่าวลือว่ามีเหล่าฆาตกรอยู่ และ...Amandon Theater ที่มีคนบอกมาปากต่อปากว่าได้ยิน
เสียงหัวเราะของใครบางคนที่มีทำนองบ้าคลั่ง ทุกสถานที่ที่มักจะเจอเด็กหญิงใส่ชุดนอนสีชมพูเดินเล่น
และมักจะถามว่าอยากเล่นด้วยกันมั้ย แต่ว่า....
 
   ติ้ดๆๆๆ...กึก!
 
      เสียงนาฬิกาบอกเวลา 7:30 น. ผมลุกขึ้นจากเตียง วันนี้เป็นวันที่ผมกับเเม่จะย้ายไปอยู่ที่เมือง
Celless Town และไปที่บ้านหลังใหม่ที่เราจะย้ายไปอยู่ที่นั่น พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมเดินลงมาที่ห้อง
นั่งเล่น เเม่กำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะพอดี
   "สวัสดีจ้ะ ฟินิกซ์ เเม่กำลังรออยู่เลย วันนี้เราจะย้ายไปที่บ้านใหม่ของพวกเรา ตอนนี้เตรียมของ
เรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะนะ"
   พอพูดจบ ผมกับแม่ก็เดินออกมาจากบ้าน แล้วขึ้นรถ ขับออกมา มันคงจะเป็นความทรงจำสุดท้ายที่ดี
ที่สุดเลยล่ะมั้ง เพื่อนที่นี่ก็ไม่เลวนะ เพียงเเต่ว่า พวกนั้นชอบแกล้งไปหน่อย เเต่ว่าที่นั่นคงจะดีกว่าที่นี่แล้ว
กันล่ะ แต่ตอนนี้ผมขอนอนต่อในรถเเล้วกัน รอเดี๋ยวแม่ก็ปลุกเองเเหละ....ZzZzZz...
 
   3 ชั่วโมงต่อมา....
 
   ผมตื่นขึ้นมาตามแรงเขย่าของแม่ ผมเดินลงมาจากรถ และมองไปที่หน้าบ้าน มันเป็นบ้านที่มีขนาด
ใหญ่ น่าจะมีหลายห้อง แล้วก็มันมี สองชั้น เริ่มเเรกถ้าผมต้องมาอยู่ในบ้านหลังใหญ่แบบนี้ผมชอบ
สำรวจก่อนตลอดเวลา เพื่อให้เเน่ใจและคุ้นทางเดิน ให้มากขึ้น ที่นี่มีทุกอย่างครบครัน แต่เสียอย่างเดียว
ห้องครัวกินพื้นที่เยอะไปนิดนะ
   "มาถึงแล้วล่ะ บ้านใหม่ของพวกเรา ที่แม่ซื้อมาจากในอินเทอร์เน็ตนะจ๊ะ ตอนนี้เข้าไปกันเถอะ"
   เมื่อเดินนำเข้าไป ผมเดินตามพร้อมมองห้องนั่งเล่นที่อยู่ตรงหน้า ที่นี่กว้างใช่ย่อยเลย ผมเดินขึ้นไป
ชั้นสอง ห้องของผมถูกจัดของไว้อย่างเรียบร้อย และเครื่องเซก้า ที่เอามาด้วย ขาดมันไม่ได้เลยล่ะ
 ถึงการเล่นเกมบอยหรือเซก้าจะล้าสมัยไปแล้วก็เถอะ แต่ผมว่ามันดีนะ สนุกเลยด้วยซ้ำ ผมจึงพยายาม
ค้นของที่เคยเก็บไว้ในกล่องอันเก่าของผม  และต่อมาคือห้องน้ำ ที่ถูกวางของไว้ เเละสายตาของผม
ก็หันไปมองภาพที่ตกอยู่ที่พื้น มันเป็นภาพหมายิ้ม? ภาพอะไรเนี่ย น่ากลัวชมัด แต่บางทีออกน่ารักแฮะ
แต่ช่างเถอะ ผมวางมันลงบนพื้นตามเดิม ก่อนจะเดินผ่านห้องแม่ได้ยินเสียงบ่นเล็กน้อย
   "เหนื่อยเหลือเกิน"
ผมก็ไม่ได้แปลกใจกับคำพูดของแม่ซักเท่าไหร่หรอก เพราะเเม่ก็พูดเเบบนี้ตลอดหลังจากที่ทำอะไร
เสร็จ ผมเดินสำรวจไปเรื่อย เเต่ว่าผมอยากลองลงไปที่ห้องใต้ดินจังเลยแฮะ ผมเดินลงไป ก่อนจะ
คิดได้ว่าลืมเอาไฟฉายมา แต่ช่างมัน ในห้องน่าจะมีไฟให้เปิดอยู่หรอกมั้ง 
  ผมเดินเข้าไป ในนั้นมีเตียงและของต่างๆเรียงกันเป็นตับ มากมายผมเดินหาสวิทไฟ ก่อนจะได้ยินเสียง
หัวเราะเบาๆในลำคอ ผมรีบหันไปข้างหลังทันที ผมตกใจอยู่นิดหน่อยก่อนจะตั้งสติได้ ชายคนนั้นเป็น
ใครกันน่ะ เขาใส่เสื้อกันหนาวสีขาวใส่ฮูดคลุมศีรษะหันหลังให้ผม เขาค่อยๆหันมา รอยฉีกที่ปากนั่น
เริ่มทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาทีละนิด บวกกับดวงตามี่จ้องมองมา 
  "Go To Sleep..."
 ผมรีบหลับตาพยายามภาวนาถึงพระเจ้า แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร ผมค่อยๆลืมตาขึ้น
เขาเอามีดลงก่อนจะพูดด้วยสีหน้านิ่งๆว่า
   "คราวหน้า...พระเจ้าจะไม่ช่วยนายเด็ดขาด.."
หลังจากนั้นตาผมก็มืดลง ก่อนจะกลับมามองเห็นสิ่งรอบตัวอีกครั้ง ชายคนนั้นหายไป แล้ว ผมถอน
หายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วรีบตรงดิ่งไปเปิดไฟทันที พอเปิดแล้วผมก็รีบเดินออกมาทันที นั่นมัน
อะไร ที่ผมเห็นเป็นภาพลวงตารึเปล่า ผมคงคิดมากไปล่ะมั้ง ผมว่าจะออกไปเดินเล่นดีกว่า...แต่ไม่อ่ะ
นอนก่อน เพราะนี่มันเย็นมากแล้ว เหนื่อยด้วย ผมเดินกลับไปที่ห้องนอนแล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอน ก่อนจะ
ล้มตัวลงบนเตียง หายใจเข้าลึกๆแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มแล้วหลับตาลง...
 
      
   'คนนั้นกำลังตามคุณอยู่.....รีบวิ่งก่อนที่เขาจะจับคุณได้...'
   "อะ...อะไรเนี่ย!?"
   "ฉันมาแล้ว...!!"
   นี่มันอะไรกัน ทำไม ที่นี่มันที่ไหน ช่างมัน ตอนนี้รีบวิ่งก่อนจะดีต่อชีวิต เขาถือมีดวิ่งตามผมมา
 ดวงตาที่เคยเห็นนั่นมันมีความบ้าคลั่งอย่างเต็มเปี่ยม จนน่ากลัว ไม่ๆๆๆๆ!!! นี่มันทางตันแล้ว!?
เขาเดินถือมีดเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ ผมหลับ ก่อนจะหยุดหายใจในวินาทีนั้น...
 
   "!?"
 
ผมตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ตื่นจาก....ฝันร้าย? ผมไม่เคยฝันแบบนั้นมาก่อนเลยนะ แล้วชายคนนั้นเป็น
ใครกันน่ะ...