น้องสาวที่น่ารักของผม

หลังจากนั้นก็ถึงเวลานอน
ยากะ:("ไม่อยากเชื่อว่าฉันจะนอนคนเดียวเพราะปกติฉันจะนอนกับน้ามิโต็ะทุกคืน")
คุณผู้อ่านคงส่งสัยแล้วสิท่าว่าพี่ฉันลืมอะไร ก็พี่ฉันลืมว่าฉันเป็นพวกกลัวความมืดไงละะะะ!!!
ยากะ:"ทุกคนก็กลับเข้าห้องกันหมดแล้วด้วย"
ครื้อมมม ครื้อมมม เสียงฟ้าร้องดังขึ้น
ยากะ:"โอ้ยยย จะมาตกอะไรป่านนี้ แค่อยู่คนเดียวก็จะตายแล้ววว>_<ตอนนี้พี่ทำไรอยู่เนี่ย"
ขณะเดี่ยวกัน
คิรัวร์:"นี่กอร์นฉันไปข้างนอกนะ"
กอร์น:"อือ(แปลกแฮะเหมือนลืมไรไปอย่าง)วันนี้ฝนตกหนักด้วยสิ"
อีกฝากฝั่งของเหตุการณ์
ครื้มมมม ครือมมมม...เปรี้ยงงงงง(ฟ้าผ่า)
ยากะ:"กรี้ดดดดดดด"
การที่ฟ้าผ่าทำให้เกิดไฟฟ้าดับ
ยากะ:"เฮ้ยยยยยย จะมาดับไรตอนนี้ไม่เอาาาาา"
กอร์น:"ยากะ"
พี่ฉันเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาฉัน
ยากะ:"พี่คะ"
ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดพี่
กอร์น:"พี่ขอโทษนะ พี่ลืมไปว่าน้องกลัวความมืด"
ยากะ:"แง่ๆๆๆแง่"
กอร์น:"เฮ้ยยย ร้องไห้ทำไมพี่มาหาแล้วไง
(ผู้เขียน:"พอไฟดับปุบก็จำได้ทันทีสินะแก่แค้นเรื่องแกงกะหรี่ป่าวเนี่ย")
ยากะ:"แง่ๆๆๆๆ"
กอร์น:เอามือมาลูบหัวน้องตัวเองแล้วพูดว่า"ไม่ต้องกลัวนะนอนได้แล้วละเดียววันนี้พี่จะนอนเป็นเพื่อนเอง"
ยากะ:หยุดร้อง แล้วค่อยๆหลับตาลง
กอร์น:"ส่งสัยต้องขอเปลี่ยนห้องพักแล้วมัง"