Randomman

*เช้าวันสดใส*

 

"อืม....ได้เวลาไปเรียนแล้ว"

.

.

.

"โอเคแค่นี้ก็เรียบร้อย" ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ของผม ทำไมผมอยู่หน้าคอมพิวเตอร์งั้นเหรอก็เพราะผมกำลังเล่นเกมอยู่ไงหละ ผมเดินออกจากห้องตัวเองอาบน้ำและเปลี่ยนชุดพร้อมจะไปเรียนแล้ว

 

"กอนตื่นรึยัง" คนที่เรียกผมก็คือคุณแม่ของผมเอง

"ครับกำลังจะลงไปแล้ว" ผมตอบกลับไป

 

ชีวิตผมมันก็มีอยู่แค่นี้แหละคุยกับครอบครัว เรียนและเล่นเกมหน้าคอม แต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมอยากได้เครื่องเกม OS-Unit

OS-Unit คือ อุปกรณ์เล่นเกมในยุคนี้(3XXX)เป็นที่นิยมมากที่สุดส่วนคอมพิวเตอร์ที่ใช้กันมายาวนานก็เป็นรองไป จุดเด่นของเครื่องนี้คือ เป็นโลกเสมือนก็เหมือนกับเราเข้าไปในความฝันนั้นแหละเพราะเราหลับอยู่แต่อุปกรณ์ OS-Unit จะเข้าไปควบคุมส่วนที่ใช้ในการทำงานกับเกมหรือสิ่งที่เราใช้ทำงานร่วมกับอุปกรณ์นี้

และวันนี้แหละที่ผมจะได้เครื่องนั้น ทำไมนะเหรอเพราะผมอยากได้ตั้งแต่เครื่องนั้นประกาศขายผมก็เก็บเงินมานานมากแล้ว ผมอยากลิ้มลองเครื่องนั้นกับเกมต่างๆมากมายที่ไม่ได้สัมผัสจริงๆ

.

.

.

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง บรรยากาศสดชื่น นักเรียนพากันเดินเข้าโรงเรียนกันเต็มไปหมด ส่วนตัวผมที่เอาแต่คิดในใจและคุยกับตัวเองก็รอเสียงสัญญาณเข้าชั้นเรียน ทำไมต้องรอก็เพราะผมกำลังถูกไอ้พวกบ้าในห้องรุมทำร้ายนะสิ ประจำเลย!

 

"เฮ้ย..มองหน้าอีก"

 

"เล่นมันเลยไหม ครั้งนี้เอาหนักๆเลย"

 

"ฮาฮาฮา เอาให้มันจำเลย"

 

ฮาฮาฮา มันตลกรึไง ตูเจ็บแต่มันยืนขำ ไม่สบอารมณ์เลยซักนิดเดียว ถ้าผมมีวิชาการต่อสู้นะไม่รอดหรอกแก

 

ออด*

 

เสียงนี้มันเสียงสวรรค์ชั้นๆ รอดแล้วเรา

 

"ชิ..เริ่มเรียนซะแล้ว"

 

"กลางวันไปซื้อขนมปังมาให้ด้วยหละ"

 

"ไปพวกเรา"

 

เจ็บๆ พวกนี้แม่งเล่นแรงชิบ รีบขึ้นชั้นดีกว่า

.

.

.

"ขออนุญาตเข้าห้องครับ"

 

"รีบๆไปนั่งที่ได้แล้ว ทุกคนรอเธอคนเดียวนะ"

 

ครับผมเข้าใจ แต่ผมมาสายเพราะไอ้พวกที่นั่งอยู่หลังห้องไงหละ พวกปีศาจในชุดนักเรียน

 

"พรุ่งนี้ก็ปิดเทอมแล้ว วันนี้ก็ตั้งใจเรียนเข้าหละทุกคน"

 

"ครับ/ค่ะ"

.

.

.

ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว อยู่ในช่วงพักกลางว้นผมก็ต้องไปซื้อของให้ไอ้พวกปีศาจนั้น เมื่อไหร่จะหลุดจากวงจรบ้าๆนี้ซักที

"ขนมปังครับ 3 ชิ้น"

 

"20 บาทจ่ะ"

 

แพงจังวะ ไม่ใช่ชิ้นละ 5 บาทรึไงฟะ 3 ชิ้น 20 บาท มันกินราคาขายเยอะไปแล้ว

 

ผมเดินจากไปพร้อมขนมปังราคา 20 บาท ด้วยความผิดหวังอย่างแรง

 

"มาช้าจังวะ"

 

เฮ้ยเดียวใจเย็น! อุ็ป! แม่งเฮ้ยจุก ซื้อมาให้ก็ดีแล้วไอ้ระยำเฮ้ย

 

"วันหลังอย่าช้า เข้าใจ"

 

"ครับ...." ผมขัดขืนไม่ได้  ผมไม่มีพลังพอจะไปสู้กับพวกมัน

 

เสียงฝีเท้าของคนอื่นกำลังเดินมา

 

"นี่พวกนายจะรังแกมันอีกนานไหม ลืมรึไงวันนี้ห้องเรามีนัดกัน"

 

เดียวในห้องเรามีนัดเหรอทำไมผมไม่รู้เรื่อง

 

"เออๆ เสร็จแล้วกำลังไป"

 

เพื่อนในห้องทำไมมันชั่วร้ายแบบนี้ ผมก็เป็นเพื่อนพวกมันแท้ๆ ทำไมไม่บอกกันบ้าง

หลังจากพวกนั้นเดินไปก็ถึงเวลาที่ผมต้องตามไปบ้างละ ผมไม่ยอมถูกทิ้งหรอก!

 

ณ ห้องเรียนของกอน

 

"เอาละตามที่พวกเราโหวดกันช่วงปิดเทอมจะทำอะไรกัน ผลสรุปออกว่าเราจะเล่นเกมกัน เกมที่จะเล่นก็คือ real online ที่ซัพพอร์ตกับอุปกรณ์ os-unit ทุกคนคงจะมีกันแล้วสินะ "

 

"แน่นอนพวกเราพร้อมทุกอย่างแล้ว" ทุกคนในห้องตอบเป็นเสียงเดียวกัน

 

....เรายังไม่ได้ซื้อเครื่องเกมเลย ไม่~~

 

หลังจากหมดเวลาเรียน ผมรีบวิ่งออกจากห้องไปยังร้านขายเครื่องเกมที่อยู่ย่านการค้าทันที

ไม่เกิน 10 นาทีผมก็ได้เครื่องเกมมาแล้ว บรรจุกล่องอย่างดี

 

"ได้เวลาเปิดตำนานเกมใหม่แล้ว"

 

ผมรีบวิ่งกลับบ้านทันที กว่าจะถึงบ้านใช้เวลา 10 นาที ผมเปิดประตูบ้านและวิ่งขึ้นไปที่ห้องตัวเองและแกะกล่องทำการติดตั้งอุปกรณ์ OS-Unit ภายในกล่องเป็นหูฟังที่มีแวนตาสีเทาติดอยู่ด้วยและมีเครื่องที่เหมือนกับเราเตอร์ที่ใช้เชื่อมอิเตอร์เน็ต

 

"อืม...ติดตั้งเสร็จซักที" พูดเสียงเบา //รู้สึกเหนื่อย

 

"ลงมากินข้าวได้แล้วกอน" เสียงของแม่

 

"ครับ กำลังลงไป" ผมตอบกลับไป

 

แม่ของกอนทำกับข้าวเสร็จทั้ง 2 คนก็กินกันอย่างมีความสุขแต่เกิดสิ่งที่กอนไม่คาดคิดมาก่อนขึ้น

 

"กอนมีแฟนรึยังลูก"

 

"......" แม่พูดอะไรออกมาเนี่ยคนอย่างเราเนี่ยนะมีแฟน แม่หวังผมสูงไปแล้วถึงผมจะอยากมีแต่ผมก็มีไม่ได้หรอกหน้าตาก็ธรรมดา เรียนก็ไม่ได้เรื่อง กีฬาพอไปได้บ้าง สรุปผมแทบจะไม่มีอะไรดีเลยแม่ไม่น่าถามเลย

 

"เออ..ยังไม่มีครับ" ผมตอบด้วยเสียงเรียบง่าย

 

"งั้นเหรอ" แม่ก็ตอบเสียงเรียบง่ายเช่นกัน

 

"ช่วงปิดเทอม็ช่วยแม่หาเงินหน่อยนะลูก งานบริษัทไม่ค่อยดีเลยตอนนี้" เสียงกังวลใจ

 

นั้นสินะเรายังไม่เคยช่วยแม่ทำอะไรเลย แม่ทำงานคนเดียวก็หนักพอตัวอยู่แล้ว ทุกวันเราก็เล่นแต่คอมพิวเตอร์ค่าไฟแม่ก็หามาจ่ายให้ทำไมเราไม่คิดบ้างนะว่าแม่ลำบากแค่ไหน

 

หลังจากที่คิดอยู่นานกอนตัดสินใจที่จะหางานทำจากอินเตอร์เน็ต แต่งานที่หามาได้ก็ไม่ง่ายนักสำหรับเด็กผู้ชายอายุ 16 ปี วันๆเอาแต่เล่นเกมมันจะมีงานไหนที่สามารถทำได้กัน จนกระทั้งกอนเจอกับเว็บบอร์ดแห่งหนึ่งเป็นเว็บบอร์ดเกมออนไลน์ที่มีการซื้อชายด้วยเงินจริงอัตตราการแลกเปลี่ยนอยู่ในระดับสมดุล สิ่งที่ขายกันภายในเว็บบอร์ดนี้ก็คือ รหัสเกม โค้ด ไอเทม และเงินเกม

 

"นี้มันสุดยอดไปเลย แบบนี้ก็เป็นงานง่ายสำหรับเราน่ะสิ" ทำเสียงดีใจ

 

"แต่ส่วนมากมีแต่เกมสมัยนี้ทั้งนั้น ทำไมไม่มีสมัยก่อนบ้างนะตอนนี้ก็เล่นอยู่แท้ๆ"

 

หลังจากสำรวจเว็บบอร์ดมานานก็สรุปได้ว่าส่วนใหญ่เป็นการขายของเกมที่ใช้ระบบ OS-Unit กันหมดเกมคอมพิวเตอร์สมัยก่อนก็มีอยู่บ้างแต่น้อยคนนักที่จะขาย

 

"ถ้าเป็นเกม Legend จะขายออกไหมเนี่ย เล่นมาตั้งแต่เรามีคอมพิวเตอร์ ถึงจะไม่เทพเท่าที่ 1 ของเซฺิฟแต่ก็ได้ที่ 2 ของเซฺฟล่ะวะ"

 

การขายรหัสเกมเป็นไปได้ด้วยดีราคาที่ตั้งไวอยู่ที่ 200.00 USD เนื่องจากเว็บบอร์ดเป็นของต่างประเทศและเกมก็เป็นของต่างประเทศด้วย อัตตราแลกเปลี่ยน USD กับเงิน Bath ถ้าแปลงแล้วก็จะได้ 7206 บาท อยู่ในราคาที่สูงพอตัว

 

"ถ้าขายออกละก็คงมีให้ใช้ได้นานพอสมควรเลย"

 

"นอนดีกว่าเช้าๆไปรอทุกคน"