The Adventures of female mage !

          โป๊ก!
     "โอ๊ย!" ฉันอุทานเบาๆเพราะอยู่ดีๆก็มีกระดาษก้อนหนึ่ง ปามาใส่หัวฉันขณะที่ครูสอนอยู่ ฉันหยิบก้อนกระดาษมาคลี่ออกเพื่ออ่าน
     'ยัยเพรเซล วันนี้กลับบ้านก่อนเลยนะ ฉันมีธุระน่ะ^ ^' ฉันอ่านเสร็จจึงหันไปหายัยมิลาทันที ยัยมิลายิ้มแห้งๆให้ ฉันทำหน้าไม่พอใจนิดหน่อยใส่ แล้วกลับไปเรียนต่อ...
          .
          .
          .
     เมื่อเลิกเรียน ฉันจึงเดินกลับบ้านอย่างโดดเดี่ยวเดียวดายT^T ยัยมิลา เพื่อนสนิทของฉันบอกว่ามีธุระ ยัยมิลาบอกให้ฉันกลับบ้านก่อนบ่อยๆ จนฉันคิดว่ายัยมิลาไม่ใช่เพื่อนสนิทแล้วล่ะT^T ฉันเดินไปเรื่อยๆจนสดุดก้อนหินก้อนหนึ่ง ทำให้ฉันล้ม 
     "อูย เจ็บๆๆๆ"ฉันพูดออกมาเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นแล้วเดินแบบลากขานิดหน่อยกกลับบ้าน พอมาถึงบ้าน บ้านมืดมิด ต่างจากบ้านหลังอื่นๆที่สว่าง  เพราะพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน ไปทำงานกลับดึก แล้วบ้านก็มีแค่ฉัน พ่อและแม่ อยู่กันแค่3คน เลยไม่มีคนอื่นๆ ฉันเดินเข้าไปข้างใน ถอดรองเท้าแล้วเปิดประตูเข้าไปในบ้าน เปิดไฟหน้าบ้าน ในบ้าน และบนชั้นสอง เมื่อเปิดไฟหมดทุกห้องแล้ว ฉันจึงไปหาพลาสเตอร์มาแปะแผลที่ฉันล้ม เมื่อเสร็จฉันจึงเดินขึ้นไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จ ฉันก็ล้มนอนบนเตียง ด้วยความอ่อนล้า
     "เฮ้อ โลกนี้ช่างน่าเบื่อจริงๆ"ฉันพูดเบาๆแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม พร้อมกับหลับตาและผล็อยหลับไป....
     'เพรเซล เธอเบื่อโลกนี้ใช่ไหม....'
     'ชะ..ใช่ '     
     'งั้นเธอก็ไปอยู่โลกของเราสิ....'
     'อะ...อะไร ไม่หรอก'
     'ไปเถอะนะ!'
     'เดี๋ยว! ไม่ ไม่นะ!!!'
               พรึ่บ!
    ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น ก็พบว่าตอนนี้นอนอยู่บนหญ้านุ่มซะแล้ว ฉันค่อยๆลุกขึ้น จนผม...สีชมพู! นี่มันอะไรกัน!!! ฉันเบิกตากว้างเพราะฉันมองไปรอบๆก็เจอพวกคนประหลาดที่เหมือนจะใส่ชุดครอสเพล์ มีทั้งคนที่มีหูแมว หาง เอลฟ์ แม่มด ปีศาจ บลาๆๆ ที่นี่มันเมืองครอสเพล์รึไงกัน แล้วผมฉันอีก  กลายเป็นสีชมพูอีก แถมยังสั้นประมาณบ่าด้วย ทั้งๆที่มันเคยเป็นผมสีดำยาวกลางหลัง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่! ฉันพยะยามดึงๆผมตัวเองออก เพื่อให้รูว่านี่มันเป็นวิคผมรึป่าว แต่ก็ไม่ใช่T^T
     "สวัสดีจ่ะ ทำไรอยู่น่ะ "เสียงผู้หญิงหนึ่ง ดังขึ้น ทำให้ฉันเงยหน้ามองทันที และฉันก็เห็นผู้หญิงอยู่สองคน
พรุ่งนี้จะมาแต่งต่อนะ สัญญาาาาาาาาา