Children from Moscow เด็กกว่าแล้วไง แย่งได้ละกัน

พี่ไม่คิดว่าเราจะเป็นคนแบบนี้นะครับ” (ผมเผลอตะคอกและมองน้องอันปันด้วยสายตาที่ผิดหวังใช่ครับผิดหวังที่น้องอันทำแฟนผมขนาดนี้)
ผมคิดผิดจริงๆ ที่คิดว่าน้องเป็นคนดี อย่างที่คนอื่นพูดผมชื่อ ไบรอัน จะเรียกยังไงก็ได้ ผมอายุ 18 ปี แต่ผมอยู่ ม.5 โรงเรียนอินเตอร์ครับ ผมมีแฟนชื่อ กี้ ใช่ฟังไม่ผิดหลอกครับ เราสองคนเป็นแฟนกัน คบกันมาได้ 3 ปีแล้วครับ กลุ่มผมก็มีแค่ 4 คน คนแรกเลยครับ ไอนิก ไอกฤษ(สิงห์) ไอภีม และก็ผมไบรอัน พวกผมปลื้มพวกน้องอันมาก เอาตรงๆ ก็คือผมสนิทกับน้องอันมาก บางครั้งก็เรียก ตัวเล็ก บางครั้งก็ เตี๊ย เท่าที่ผมรู้จักน้องมา น้องเป็นคนที่นิสัยดีนะครับ แต่ทำไมน้องต้องทำร้ายกี้ด้วยไม่เข้าใจจริงๆ“อันไม่ได้ทำนะค่ะ” น้ำตาคลอ เอ่อ คือผมได้คิดว่าจะทำให้น้องร้องไห้นะครับ“เอ่อ อันพี่ค่ะ” ยังพูดไม่ทันจบ“ฮึกๆ ไบรอันค่ะ กี้เจ็บอ่ะ ฮึกๆ” บีบน้ำตาเห้ย ทำไงดีเนี๊ย คือผมอยากจะขอโทษน้องอันนะ แต่“พี่ไม่ต้องขอโทษอันหลอกค่ะ เพราะอันไม่รับคำขอโทษจากพี่!” ตะใส่ไบรอัน และวิ่งเข้าโรงเรียนไปน้องอันตะโกนใส่ผม คำที่น้องพูดทำเอาใจผมตกไปที่ตาตุม น้องพูดเหมือนจะไม่คุยกับผมอีกต่อไป แต่น้องเขาคงแค่โกรธแหละลืมตัวมั้งครับ ชั่งเถอะ“กี้ลุกไหวไหมครับ ป่ะ ไปทำแผลกัน” (พยุงอีกคนให้ลุก)“ถ้ากี้ไม่ได้ไบรอันกี้คงจะ ฮึกๆๆ” กอดคนตรงหน้าและร้องไห้“ครับๆ ไปทำแผลกันเนอะ” (ยิ้มตอบพร้อมกับลูบหัวคนในอ้อมกอด)ให้ตายเถอะผมลืมไปเลยว่าอยู่หน้าโรงเรียน พรุ่งนี้ค่อยขอโทษน้องอันละกัน
หึ รักมากใช่ไหม คิดว่าอันป็นเด็กใช่ไหน คิดว่าอันจะแย่งใช่ไหม ได้ค่ะ พี่กี้จะตามแบบที่พี่กี้คิดค่ะ เพราะคนอย่างอันไม่เคบยอมใคร เราได้เห็นดีกันแน่!!“หึ รุ่นพี่แบบนี้ อันไม่ถือว่าเป็นพี่ แต่เป็นศัตรู!” ปราดน้ำตา แล้วนกยิ้ม ก่อนจะเดินไปล้างหน้าตุบ!!“โอ๊ย!!! ฮึกๆๆ ฮือๆๆๆ” ร้องไห้เพราะถูกลูกบาสกระแทกใส่หัวอย่างแรงจนล้มลงไป"เห้ย น้อง เป็นไงมั้งครับ” วิ้งมาหาอันด้วยท่าทางตกใจ“ฮึก จะ เจ็บ อ่ะ อันเจ็บ ฮือๆ” ร้องไห้ไม่หยุด“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทำแผลนะ ไหนพี่ดูหน่อย โห่โนเลยอ่ะน้อง” มองไปที่หัวของอัน“มาลุกขึ้นมา” พยุงคนตัวเล็กขึ้นมาตัวด้วยเนี๊ย ไม่ไหว มันทั้งเจ็บและก็ปวด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ หน้ารุ่นพี่สุดหล่อด่อนที่สติจะดับ