Children from Moscow เด็กกว่าแล้วไง แย่งได้ละกัน

พี่ไม่คิดว่าเราจะเป็นคนแบบนี้นะครับ” (ผมเผลอตะคอกและมองน้องอันปันด้วยสายตาที่ผิดหวัง
ใช่ครับผิดหวังที่น้องอันทำแฟนผมขนาดนี้)

ผมคิดผิดจริงๆ ที่คิดว่าน้องเป็นคนดี อย่างที่คนอื่นพูด
ผมชื่อ ไบรอัน จะเรียกยังไงก็ได้ ผมอายุ 18 ปี แต่ผมอยู่ ม.5 โรงเรียนอินเตอร์ครับ ผมมีแฟนชื่อ กี้ ใช่ฟังไม่ผิดหลอกครับ เราสองคนเป็นแฟนกัน คบกันมาได้ 3 ปีแล้วครับ กลุ่มผมก็มีแค่ 4 คน คนแรกเลยครับ ไอนิก ไอกฤษ(สิงห์) ไอภีม และก็ผมไบรอัน พวกผมปลื้มพวกน้องอันมาก เอาตรงๆ ก็คือผมสนิทกับน้องอันมาก บางครั้งก็เรียก ตัวเล็ก บางครั้งก็ เตี๊ย เท่าที่ผมรู้จักน้องมา น้องเป็นคนที่นิสัยดีนะครับ แต่ทำไมน้องต้องทำร้ายกี้ด้วยไม่เข้าใจจริงๆ
“อันไม่ได้ทำนะค่ะ” น้ำตาคลอ 
เอ่อ คือผมได้คิดว่าจะทำให้น้องร้องไห้นะครับ
“เอ่อ อันพี่ค่ะ” ยังพูดไม่ทันจบ
“ฮึกๆ ไบรอันค่ะ กี้เจ็บอ่ะ ฮึกๆ” บีบน้ำตา
เห้ย ทำไงดีเนี๊ย คือผมอยากจะขอโทษน้องอันนะ แต่
“พี่ไม่ต้องขอโทษอันหลอกค่ะ เพราะอันไม่รับคำขอโทษจากพี่!” ตะใส่ไบรอัน และวิ่งเข้าโรงเรียนไป
น้องอันตะโกนใส่ผม คำที่น้องพูดทำเอาใจผมตกไปที่ตาตุม น้องพูดเหมือนจะไม่คุยกับผมอีกต่อไป แต่น้องเขาคงแค่โกรธแหละลืมตัวมั้งครับ ชั่งเถอะ
“กี้ลุกไหวไหมครับ ป่ะ ไปทำแผลกัน” (พยุงอีกคนให้ลุก)
“ถ้ากี้ไม่ได้ไบรอันกี้คงจะ ฮึกๆๆ” กอดคนตรงหน้าและร้องไห้
“ครับๆ ไปทำแผลกันเนอะ” (ยิ้มตอบพร้อมกับลูบหัวคนในอ้อมกอด)
ให้ตายเถอะผมลืมไปเลยว่าอยู่หน้าโรงเรียน พรุ่งนี้ค่อยขอโทษน้องอันละกัน

หึ รักมากใช่ไหม คิดว่าอันป็นเด็กใช่ไหน คิดว่าอันจะแย่งใช่ไหม ได้ค่ะ พี่กี้จะตามแบบที่พี่กี้คิดค่ะ เพราะคนอย่างอันไม่เคบยอมใคร เราได้เห็นดีกันแน่!!
“หึ รุ่นพี่แบบนี้ อันไม่ถือว่าเป็นพี่ แต่เป็นศัตรู!” ปราดน้ำตา แล้วนกยิ้ม ก่อนจะเดินไปล้างหน้า
ตุบ!!
“โอ๊ย!!! ฮึกๆๆ ฮือๆๆๆ” ร้องไห้เพราะถูกลูกบาสกระแทกใส่หัวอย่างแรงจนล้มลงไป
"เห้ย น้อง เป็นไงมั้งครับ” วิ้งมาหาอันด้วยท่าทางตกใจ
“ฮึก จะ เจ็บ อ่ะ อันเจ็บ ฮือๆ” ร้องไห้ไม่หยุด
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทำแผลนะ ไหนพี่ดูหน่อย โห่โนเลยอ่ะน้อง” มองไปที่หัวของอัน
“มาลุกขึ้นมา” พยุงคนตัวเล็กขึ้นมาตัวด้วยเนี๊ย 
ไม่ไหว มันทั้งเจ็บและก็ปวด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ หน้ารุ่นพี่สุดหล่อด่อนที่สติจะดับ