Secret society! ชมรมลับของคนรักสาวซื่อบื้อ ❤

 
 
เสียงที่ฉันกรีดร้องดังเหมือนดังทุกข์เจียนตายตรงนี้
ก้องสะท้อนไปจนเริ่มเลือนหาย...
เมื่อมันมลายไร้ซึ่งความหมาย ความในใจไปไม่ถึง
ไม่มีสิ่งไหนที่รั้งฉันไว้ เมื่อวันสุดท้ายแห่งความรัก...
 
            “เฮ้อ...” เพลงบ้านี่ฟังกี่ทีก็อยากร้องไห้ เนื้อหาเศร้าไม่พอ อีตานักร้องยังใช้น้ำเสียงสื่ออารมณ์ได้ดีอีก ถ้าน้ำตาไม่ไหลก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วอ่ะ
           ...คำว่า ‘กรีดร้อง’ ในเนื้อเพลงนั่น ฉันจินตนาการถึงมันออกว่าเป็นยังไง มันทั้งทรมาน ทั้งจุก และเจ็บปวดในใจ...
            เชื่อฉันสิ ฉันเคยผ่านมาแล้ว ☹
            “ดาริน มาถอนหายใจอะไรตรงนี้เนี่ย?” เจ้าของเสียงใสทักทายด้วยรอยยิ้มที่ผู้ชายทั้งโลกเห็นแล้วต้องหยุดหายใจ สาวสวยคนนี้เธอชื่อ ‘ฟองโฟม’ เพื่อนในชมรมของฉันเอง อ๊ะ! ถึงจะเป็นแค่เพื่อนในชมรม แต่เธอก็เข้าใจฉันยิ่งกว่าใครเลยล่ะ!
 
  
ฟองโฟม
 
            “ก็ฟังเพลงที่เธอบอกว่าอยากใช้ประกวดงาน ‘Mini concert Boy&Girl’ อยู่น่ะสิ ฟังด้วยกันไหม?” ฉันดึงหูฟังออกข้างหนึ่งแล้วยื่นให้ฟองโฟม
            “ไม่อ่ะ ฉันฟังมาทั้งคืนแล้ว เธอคิดว่าไง? โอเคป่ะ?”
            “ก็ดีนะ แต่เพลงมันช้ามาก โจทย์งานปีนี้คือเพลงร็อคไม่ใช่เหรอ?”
            “แหม...จะยากอะไร ก็แค่ตีกลองรัวแล้วดีดกีตาร์แรงๆ เอง แค่นี้มันก็ร็อคแล้ว! >_<”
             พูดง่ายแต่ทำยากนะ -_-
            “อ้าว! ฟองโฟม ดาริน พวกเธอยังไม่ขึ้นห้องเรียนกันอีกเหรอ? นี่ 7.45 แล้วนะ!”
            “คนมาสายอย่างหล่อนมีสิทธิ์เตือนคนอื่นด้วยเหรอ? -_-” ฉันพูดพลางเก็บกระเป๋าเตรียมขึ้นห้อง แล้วหันไปขมวดคิ้วใส่ยัยนมโตที่ยืนยิ้มหน้าระรื่นกับน้องสาวฝาแฝดของตัวเอง
 

อลิยา (ผมสั้น)(คนน้อง) // อลิชา (ผมยาว)(คนพี่)
 
            “ฮ่าๆ นิดหน่อยน่า ป่ะ ไปเรียนกันเถอะ เดี๋ยวอาจารย์ดุเอานะ >_<” พูดจบ อลิชาก็ลากฉันกับฟองโฟมไปทันที
            เรา 4 คนรู้จักกันตั้งแต่ ม.4 สมัยที่เข้าชมรมดนตรีมาใหม่ๆ เพราะเรามีความชอบที่เหมือนกันจึงคุยกันถูกคอและเข้ากันง่าย ฉันเรียนที่นี่มา3ปีแล้ว แต่ไม่เคยได้อยู่ห้องเดียวกับพวกนั้นเลยสักครั้ง ปีนี้ยัยฟองโฟมคนสวยอยู่ห้อง1 พี่น้องแฝดนรกอลิชากับอลิยาอยู่ห้อง2 ส่วนฉันอยู่ห้อง3 เสียใจอ่ะ ทำไมต้องแยกเราออกจากกันด้วย T^T  
            “จริงสิ! ดาริน เมื่อกี้ฉันเห็นพี่ฟินน์ทำอะไรก็ไม่รู้ตรงสนามบาสอ่ะ”
            “หา? แน่ใจเหรอ?” ฉันขมวดคิ้วทวนอลิยาอีกครั้ง ยัยนี่เป็นคนขี้ลืมมาก บางวันก็ลืมเอากระเป๋ามาเรียนแถมยังใส่รองเท้าอยู่บ้านลายคิตตี้มาเรียนอีก มีความเป็นได้สูงมากว่าหล่อนอาจจะจำผิดคน อีกอย่างนายฟินน์นั่นไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ในเวลาแบบนี้นะ
            “เออใช่ ฉันก็เห็นนะ พวกผู้ชายสิบกว่าคนก็อยู่แถวนั้นด้วย ฉันว่าพี่ฟินน์เขาคงทำเรื่องไร้สาระเหมือนทุกทีแหละ อย่าไปสนใจเลย ขึ้นเรียนดีกว่า”
            “ถ้ามีคนเยอะขนาดนั้นอย่างที่เธอว่า ฉันคิดว่าฉันควรสนใจนะ =_=;”
            “แล้วจะเอายังไง? เธอจะไปเหรอ?” อลิชาเลิกคิ้วถาม และคำตอบคือ
             “แน่นอน ฉันจะไป -_-!”
            “ใกล้จะได้เวลาเรียนแล้วนะ ถ้าอยากไปก็รีบๆ หน่อย” ฟองโฟมยิ้มอย่างเหนื่อยใจก่อนจะดึงกระเป๋าในมือของฉันไป
            “อ๊ะ! เธอจะเอากระเป๋าไปไว้ในห้องให้ใช่เปล่า? น่ารักจังเลย~ จุ๊บ >3<” หลังจากจุ๊บแก้มยัยฟองโฟมเสร็จก็รีบวิ่งไปสนามบาสทันที แฮ่~ มีเพื่อนดีก็แบบนี้แหละ พึ่งพาได้ทุกเวลาจริงๆ >_<
 
            10 นาทีผ่านไป
            ณ สนามบาสที่2
            ตึกตึกตึกตึก!
            “แฮ่กๆ =O=” โอ๊ยเหนื่อย!! ไม่เข้าใจว่าจะสร้างสนามบาสมา2สนามเพื่ออะไร มันหาคนยากโว้ย!! ถ้าพวกนั้นไม่ได้อยู่สนาม1ก็คงอยู่ที่นี่แหละ ทำไมอีตาฟินน์ต้องมาวุ่นวายอะไรแถวนี้ด้วย เจอหน้าหมอนั่นเมื่อไหร่จะผลักให้ล้มเลยคอยดู!!
            คึกคัก คึกคัก
            ฮือฮา ฮือฮา
            คนเยอะจริงด้วยแฮะ แถมมีแต่ผู้ชายทั้งนั้น
            “เอ้าไม่ต้องแย่งกัน ได้ทุกคนครับ ^O^”
            เอ๊ะ เสียงแบบนี้มัน...ถ้าฉันจำไม่ผิด...
            “ฟินน์! นายมาทำอะไรที่นี่!!?” ฉันตะโกนข้ามหัวทุกคนจนพวกผู้ชายที่ยืนบังอยู่ค่อยๆ ถอยห่างออกมา เปิดช่องว่างให้ฉันเดินเข้าไปหาตัวการที่ยืนเป็นศูนย์กลางข้างในได้
            “ด..ดาริน มาได้ไง ไม่มีเรียนเหรอ? ^^;;”
            “นายนั่นแหละมาทำอะไร มีเรียนเหมือนกันไม่ใช่เหรอพายุ” ฉันดุใส่คนที่เรียกชื่อฉันอย่างตะกุกตะกักเหมือนกลัวความผิดยังไงยังงั้น ต้องทำอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ -_-+
            “ส..สวัสดีฮะ พี่ดาริน”
            “นี่นายก็มาด้วยเหรออ็อกซ์? -O-” เด็กม.4อย่างอ็อกซ์ก็มาชุมนุมกับเขาด้วย?! ปกติหมอนี่จะเข้าเรียนตรงเวลาและไม่เคยทำตัวเหลวไหลเลยนะ นี่มันเรื่องอะไร ใครทำให้เด็กดีคนนี้เปลี่ยนไป! -O-
            “ฟินน์ ตอบมาสิว่าทำอะไรอยู่!” ฉันเดินเข้าไปผลักอีตาฟินน์ที่กำลังแจกซองจดหมายแปลกๆ อย่างร่าเริง อีตานี่วางแผนจะทำอะไร คงไม่ใช่เรื่องไม่ดีนะ -_-
            “ผลักทั้งทีก็เอาให้ล้มสิ ยัยเตี้ยเอ๊ย!”
            ก็นายมันอ้วนนี่!
            “มาที่นี่ทำไม ที่ที่นายควรอยู่คือมหาลัยนายฝั่งโน้นนะ กลับไปซะ!” ฉันออกแรงผลักเขาอีกครั้งแต่ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม เขายืนนิ่ง ไม่ขยับตัวเลยสักนิด เฮ้ย! นี่แกไปลดน้ำหนังบ้างเถอะ ทำไมผลักไม่ล้มสักทีเนี่ย! อีกอย่าง คนเขาไล่ก็ไปสิฟะ! อยู่ปี2แล้วนะ หัดพูดให้มันรู้เรื่องหน่อย ไปเลย ชิ่ว! -O-
            “เออรู้แล้ว ไม่ต้องไล่! แจกนี่หมดก็จะกลับแล้ว”
            “แจกอะไร? -_-”
            “คือพี่ฟินน์เขาแยกสีซองจดหมายให้พวกผู้ชายที่อยากมาจีบพี่น่ะครับ” อ็อกซ์ที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมาบ้าง แต่แยกสีซองจดหมาย...
            “เพื่อ? -_-”
            “อ่ะ เดี๋ยวฉันอธิบายแทนไอ้อ็อกซ์เอง คืออย่างนี้ พวกเราชมรมพ่อบ้านรักเมียเก่-”
            “ชมรมอะไรนะ? =_=” เมื่อกี้ฉันได้ยินพายุพูดว่า ‘เมีย’ นะ...
            “อ้อ! เปล่า!! ไม่ใช่ ฉันหมายถึง พวกเราทั้งหลายรวมถึงพี่ฟินน์ที่เคยสนิทกับเธอมาก่อนเนี่ย เล็งเห็นว่าตั้งแต่เธอเริ่มเล่นดนตรีก็มีพวกผู้ชายมารุมชอบเธอเยอะมากขึ้น ถึงกับมีคนเขียนจดหมายรักให้เลย ใช่ป่ะ?”
            “อืม ก็ใช่” บางวันก็ได้มาเป็นสิบฉบับเลยนะ ไม่ได้โม้ ขนาดฉันอยู่เป็นแค่ ‘ชั้นกลาง’ ไม่ใช่ ‘ชั้นสูง’ ยังได้มาขนาดนี้
            “นั่นไง จดหมายแต่ละวันที่เธอได้รับมันเยอะมากจนบางวันอาจจะอ่านไม่หมด เราก็เลยทำซองจดหมายหลายๆ สีมาแจกให้กับกลุ่มผู้ชายที่ชื่นชอบเธอเป็นการแยกประเภทความรักไง เช่น สีแดงคือรักดุเดือด สีขาวก็รักบริสุทธิ์ สีเขียวคือแอบชอบมานาน แล้วก็มีช่องชั้นเรียนและอายุให้ใส่บนหน้าซองด้วยนะ เธอจะได้เลือกถูกว่าฉบับไหนน่าสนใจ ฉบับไหนควรอ่านหรือไม่ควรอ่าน อะไรแบบเนี้ย” พายุอธิบายมาซะยาวยิ่งกว่าพรีเซนต์งานให้อาจารย์ฟังอีก มันไร้สาระอย่างที่อลิชาบอกจริงๆ นายฟินน์เป็นคนคิดเองทั้งหมดเลยเหรอ? -O-
            “อ้าว แล้วสีส้มนี่ล่ะ หมายถึงอะไร?” ผู้ชายคนหนึ่งที่เซ็ตผมตั้งอย่างกับหอไอเฟลยกมือถามขึ้น
            “อ้อ หมายถึงรักที่ต้องการมีอะไรด้วยน่ะ”
            “พ..พายุ!!! O_O” เขากล้าพูดแบบนั้นต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ได้ยังไง ไม่อายเรอะ!!
            “หูววววว”
            “ส่งใบนี้ได้ด้วยเหรอวะ”
            “เจ๋งโคตร!!”
            พวกผู้ชายโห่ร้องออกมาอย่างพอใจแล้วมองมาทางฉันเป็นจุดเดียว เดี๋ยวก่อน! พวกแกคิดอะไรกันอยู่ จดหมายบ้าอะไรกัน มันทำฉันเสียหายหมดแล้วนะ >_<
            “นายเล่นมุขใช่ไหมพายุ?”
            “ก็พี่ฟินน์บอกมาแบบนี้อ่ะ” หน็อย เจ้าฟินน์!!
            “มองฉันแบบนั้นไม่พอใจอะไรรึเปล่า? หื๊ม?” แน่ะ! คนเขามองหน้าด้วยสายตาอาฆาตแบบนี้ยังจะยักคิ้วกวนประสาทอีก ต้องให้ด่าใช่ไหมถึงจะรู้ตัว?!
            “ฟินน์ เลิกเหอะ ฉันว่าสิ่งที่นายทำมันไม่มีประโยชน์อะไรเลย” แถมยังทำให้ภาพลักษณ์ฉันเสียหายอีก -_-
            “นี่ อย่างน้อยฉันจะได้รู้ว่ามีผู้ชายกี่คนที่คิดยังไงกับเธอบ้าง ฟังจากเสียงพวกนี้ก็รู้แล้วว่าส่วนใหญ่เป็นพวกหื่นกาม หวังแต่จะเอาเธออย่างเดียว เธอจะได้ระมัดระวังตัวมากขึ้นไง อีกอย่าง พวกฉันจะได้จับตามองไอ้พวกนี้ไม่ให้ไปทำอะไรเธอ ไม่เห็นว่ามันจะไม่มีประโยชน์ตรงไหนเลย” เขาพูดเสียงเรียบพลางกวาดสายตามองพวกผู้ชายที่ยืนอยู่รอบๆ รู้หรอกว่าหวังดี แต่ยิ่งทำตัวเยอะกับฉันแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้หงุดหงิด
            “ไร้สาระ! ฉันดูแลตัวเองได้ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ!”
            “นี่โตแล้วเหรอ? เมื่อเช้าฉันยังเห็นเธอเหยียบขี้ไอ้ด่างหมาป้ากุลขายหมูปิ้งข้างโรงเรียนอยู่เลย ฮ่าๆ” หมอนั่นระเบิดหัวเราะออกมาแล้วยกมือขึ้นบีบจมูกตัวเอง
            “อ๊ะ! นี่นายตามฉันมาใช่ไหมถึงได้รู้น่ะ! o///o”
            “เห็นไหม เด็กน้อยชัดๆ ขนาดเดินยังไม่ดูทางเลย แล้วจะเอาอะไรไปดูแลตัวเอง ฮ่าๆ!”
            “พี่...เหยียบมาจริงๆ เหรอ? ล้างออกหรือยังเนี่ย? ^^;;” อ็อกซ์พยายามกลั้นหัวเราะเพื่อไม่ให้ฉันอาย แต่โทษที ฉันรู้หรอกย่ะว่านายขำ กรี๊ด! ภาพพจน์ที่สะสมมาหายไปกับตาเพราะขี้ไอ้ด่างแท้ๆ!! TOT
            “ฮ่าๆ ดารินซุ่มซ่ามชะมัด”
            “น่ารักจริงๆ เล้ยย”
            ทุกคนต่างพากันหัวเราะที่ฉันไปเหยียบขี้หมามา ฉันกลายเป็นตัวตลกตั้งแต่เมื่อไหร่! เลิกมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว รองเท้าฉันสะอาดมากนะ และฉันก็เอาขี้ออกแล้วด้วย!! อุตส่าห์รีบมาเรียนแต่เช้าเข้าห้องน้ำล้างมันออก คิดว่าจะไม่มีใครเห็นแล้วซะอีก ซวยชะมัด  ☹
            “โอ๊ย! ช่างเรื่องขี้หมาเุถอะ! ฟินน์ เลิกวุ่นวายกับฉันได้แล้ว!”
            “เฮ้อ...เธอพูดประโยคนี้ซ้ำมากี่ปีแล้วล่ะ เธอก็รู้ว่าไล่ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไป จนกว่าเธอจะกลับมาคบกับฉัน หรือไม่ ก็จนกว่าเธอจะเจอคนที่ดีกว่า”
            “นายนี่มั...”
            “ฉันด้วย!”
            เอ๊ะ...
            “พายุ!? นายด้วยเหรอ? O_O” เสียงมั่นใจที่เปล่งออกมาจากพายุทำให้ฉันต้องหันไปมอง 
             “ไม่ตลกนะ สมองพังไปแล้วหรือไง!” ฉันไม่คิดว่าความรักที่เคยมีให้สองคนนี้มันมากพอที่จะทำให้ทั้งสองเลอะเลือนจิตฟั่นเฟือนแบบนี้นะ มันไม่น่าจะเป็นหนักขนาดนี้นี่ และเขาก็ไม่ใช่แฟนเก่าฉันด้วย ไม่จำเป็นที่จะมาอยากคืนดีกับฉันเลยนะ!
            “ดาริน ถ้าเธอคิดว่าการที่ฉันทำตัวปกติกับเธอคือการที่ฉันลืมเธอไปแล้ว เธอคิดผิด ฉันไม่เคยลืมเธอ ถึงเราจะไม่เคยคบกันจริงๆ แต่ฉันก็ยังหวังที่จะกลับไปทำให้เธอชอบฉันได้อีก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ให้โอกาสฉันอีกแล้วก็ตาม แต่...ถ้าฉันไม่ได้เป็นเจ้าของเธอ ฉันก็ต้องมั่นใจว่าชายที่จะเป็นคนรักของเธอต้องดีกว่าฉัน ดีกว่าพี่ฟินน์ และคนอื่นที่เธอเคยคบ ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจ ไม่อยากให้เธอเจออะไรที่ผิดพลาดเหมือนอย่างที่ฉันเคยทำกับเธออีก” ใบหน้าเรียบเฉยและแววตาที่จริงจังของพายุทำให้ฉันยอมแพ้ ความมุ่งมั่นที่จะปกป้องฉันมันรุนแรงมากจริงๆ ถึงแม้ว่าแผนทั้งหมดที่ฟินน์คิดมันจะน่ารำคาญไปหน่อย แต่สองคนนี้ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย พวกเขาไม่ใช่คนเลวร้าย ไม่ได้แย่ และเป็นคนดีมากๆ พวกเขาควรจะเกลียดฉันสิ เกลียดฉันที่เป็นคนทิ้งพวกเขาไป
            “เอ่อ...ผมจะคอยเชียร์ให้พี่เจอคนที่ดี และผมก็จะพยายา-”
            “เฮ้ย!! พวกแกมาสุมหัวทำอะไรกัน นี่มันเวลาเรียนนะ!!” จู่ๆ ก็มีเสียงตาแก่ที่ไหนไม่รู้ดังขึ้น ฉันยังไม่ทันรู้เลยนะว่าอ็อกซ์จะพูดอะไรต่อ -O-
            “ซวยล่ะ อาจารย์ชาติมา!”  
            “เฮ้ย! ไปดิวะ!!” พวกนักเรียนชายต่างตะโกนโวยวายแล้ววิ่งไปคนละทิศคนละทาง เหมือนวงไพ่แตกเพราะตำรวจมายังงั้นแหละ แต่อาจารย์ที่พูดถึงเมื่อกี้ คืออาจารย์ชาติที่มีเสียงกับไม้หน้าสามเป็นอาวุธน่ะนะ?? -O-
            “เมื่อไหร่พวกแกจะโตกันสักทีเนี่ย! ไปเรียนได้แล้ว!!”
            “พ..พวกผมไปแล้วครับบบ >_<” และแล้วนักเรียนชายที่เมื่อกี้ยังอยู่กันเป็นสิบก็สลายหายไปในพริบตา เหลือเพียงแค่ฉัน พายุ อ็อกซ์ และฟินน์ =_=
            “ไอ้ฟินน์ แกมาก่อความวุ่นวายอะไรที่นี่อีก พวกแก3คนก็เหมือนกัน พอไอ้ฟินน์โผล่มาเมื่อไหร่ ฉันต้องเห็นหน้าพวกแกตลอดเลย -_-”  ‘พวกแก’ ที่อาจารย์หมายถึง คือฉัน อ็อกซ์ แล้วก็พายุสินะ =_=;;
            “ขอโทษครับ พอดีคิดถึงโรงเรียนเก่าเลยมาเดินเล่นน่ะ ^O^;;”
            “จะคิดถึงอะไรบ่อยขนาดนั้น แกมาทีไรก็วุ่นวายทุกที ฉันจะทำป้ายห้ามแกเข้าโรงเรียนติดหน้าประตูใหญ่ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!”
            “เอาจริงเหรอครับอาจารย์ มันใช้งบเยอะนะ ^^;;” อีตานั่นโดนด่าแล้วยังจะทะลึ่งกวนประสาทอีก คิดว่าตัวเองเคยเป็นศิษย์รักของอาจารย์ชาติแล้วจะได้รับอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นหรือไง หา?
            “เออ! เย็นนี้แกคอยดูก็แล้วกัน ไป! กลับไปได้แล้ว!”
            “ไปแล้วๆ! โอ๊ยย นี่ก็ดุจั๊ง! -O-” อาจารย์โบกไม้หน้าสามไล่หมอนั่นออกไปก่อนจะหันหน้ามามองพวกฉันสามคนที่ยืนเงียบเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ
            “เฮ้อ! นี่มันเลยเวลาเรียนมา 20 นาทีแล้วนะ ฉันจะไม่ทำโทษก็แล้วกัน แต่รีบขึ้นเรียนเถอะ ถ้าอีก3นาทีฉันไม่เห็นพวกแกอยู่ในห้องล่ะก็ ฉันจะเอาไม้นี่แหละ ฟาดหลังพวกแกซะ!”
            “ค..ค่ะ!!”
            “คร้าบบ!!”
 
1
จดหมาย
 

 
________________________
 
++ ตัวละครเพิ่ม ++
 

ฟินน์ 
อายุ 21
ศึกษาที่มหาวิทยาลัยอินฟรอนต์ออฟ
เป็นนักศึกษาปี2 สาขาวิศวกรรมไฟฟ้า
เคยเรียนที่โรงเรียนปริ๊นแอนด์ปริ๊นเซส
อยู่ใน 'ชั้นสูง'
()
และเป็นแฟนคนแรกของดาริน
 
 
 

พายุ
อายุ 18 
ศึกษาที่โรงเรียนปริ๊นแอนด์ปริ๊นเซส
ม.6 เก่งกีฬา
ชั้นกลาง
()
มีท่าทีว่าจะขึ้นไปชั้นสูงได้ เนื่องจากได้คะแนนความนิยมในหมู่สาวๆ
ดารินเป็นรักแรกของเขา
 
 

 
ออกซิเจน หรือ อ็อกซ์
อายุ 16
เด็กหนุ่มธรรมดาที่แอบชอบดารินมานานแล้ว
ศึกษาที่โรงเรียนปริ๊นแอนด์ปริ๊นเซส
ม.4
ชั้นกลาง
()
 
______________________
 
ชายที่มีบทเป็นคนแรก
ไม่จำเป็นต้องเป็นพระเอกเสมอไป
________________________
 
 
 
Secret society!
ชมรมลับของคนรักสาวซื่อบื้อ ❤
 
 
 
________________________
 
ขอบคุณเพลง Just be friends แปลไทย
 
**เนื้อเพลงตอนเริ่ม 
(งานนี้เอาเพลงมามโนว่ามีนักร้องในนิยายเรื่องนี้ เป็นคนร้องเพลงนี้จริงๆ)