Who are you รักนี้คือใครกัน

พอหนีจากมนุษย์ป้ามาแล้ว ด่านต่อไปก็คือ ฉันเข้าคลาสสายนะสิ  เลยโดนไล่ให้มายืนสำนึกผิดข้างนอกสามสิบนาทีนะ  โอ๊ยยยย วันนี้มันวันอะไรกันเนี้ย ทำไมถึงซวยขนาดนี้นะ
"ไม่ได้สระผมเหรอ" ระหว่างฉันที่ขยี้ผมเพื่อระบายความรู้สึกที่มีมา ก็มีชายหนุ่มหน้าตาโคตรคุ้นถามฉันด้วยใบหน้าที่อธิบายไม่ถูกว่า กำลังยิ้มหรือสงสัย หรืออะไรก็ชั่งแต่ไอคำถามเมื่อกี้นี้ถามฉันเหรอ  ฉันที่ไม่แน่ใจเลยมองไปรอบเผื่อเขาไม่ได้ถามฉันขึ้นมา แล้วฉันดันตอบไปมีหวังหน้าแหก  และพอมองไปรอบๆก็มีแต่ฉันฉันเลยเอานิ้วชี้อันสวยงามชี้ไปที่ตัวเอง
"ฉันเหรอ"
"แล้วเธอคิดว่าฉันพูดกับผีอยู่เหรอ"
"นี่นาย!!  ฉันสระแล้วนะยะที่ฉันขยี้เพราะฉันเจอแต่เรื่องหงุดหงิดมาทั้งเช้าแล้วนะ ไม่สิ แล้วทำไมฉันต้องบอกนายด้วยเหล่า โอ๊ยย ยัยโง่ข้าวหอมเฮ๊ยยย"
"กะว่าจะขยี้ให้หัวหลุดเลยหรือไง"
"ไม่ต้องมายุ่ง"
ฉันไม่ได้ยุ่ง แต่ผมเธอนะยุ่ง"
"เรื่องของฉัน นี่ทำไรนะ"ชายตรงหน้าที่ไม่ทราบนามคนนี้เอามือเรียวยาวมาจัดทรงผมของฉันให้เข้าที่
"ผู้หญิงนะ จะน่ารักไม่น่ารักขึ้นอยู่กับผมนะ" แล้วเขาก็ทิ้งคำพูดสุดแสนจะอธิบายยากพร้อมการกระทำแล้วเดินจากไป ชิ!!ก็แค่ผู้ชายบ้าที่หลอกแต๊ะอั๋ง อย่ามาทำเท่ใส่ฉันนะ
"คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกนิยายหรือไงยะ!!" และฉันก็ส่งคำพูดอันแสนหวานจะเป็นนางเอกนิยายให้เขา  เขาไม่ได้หันมาตอบโต้อะไรฉันหรอก จะว่าไปหมอนี่ หน้าตาคุ้นๆแฮะ  โอ๊ย!! ไม่มีอารมณ์เรียนแล้วโดดดีกว่า(นี่หรือความคิดนางเอกนิยาย = = )
 
     ใช่ ฉันโดดมานั่งที่ห้องสมุด หุหุไม่ได้เป็นเด็กเรียนนะ แต่มาหาที่นอนถ้ากลับบ้านไปตอนนี้มีหวังโดนกระทืบตาย แล้วฉันก็มีมุมอับที่แทบไม่มีใครเดินผ่านมา จะว่าไปห้องสมุดก็ไม่ได้เป็นที่น่าเข้าสำหรับใครหลายคนอยู่แล้ว มันเลยกลายเป็นแหล่งกบดานฉันไปเป็นที่เรียบร้อย
"น้ำลายยืดแล้วนะ" ฉันที่สลึมสลือพยายามโฟกัสไปที่คนข้างๆฉัน และเมื่อสายตาฉันปรับเต็มที่แล้วก็พบกับชายหน้าตาดีส่งยิ้มแฉงให้ฉัน
"นาย" ฉันที่กำลังระลึกชาติว่าทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้  แล้วไอผู้ชายที่หน้าตาคุ้นเคยคนนี้คือใคร มาเกี่ยวข้องอะไรกับสถานการณ์ตอนนี้นั้น หมอนี้ก็ช่วยอธิบายให้ฉัน ก่อนที่คนโง่ๆอย่างฉันจะได้ใช้สมอง
"เธอนะเอาแต่ละเมออะไรไม่รู้เสียงดังรบกวนคนอื่นเขาฉันเลย เอามืออันสวยงามมาปิดปากเธอไว้ ขอบคุณฉันสิ ฉันช่วยเธอนะ"
"ไม่มีทาง ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นแน่นอน"
"เฮ้อ  ไม่น่ารักเลยนะเธอเนี้ย"
"ก็ไม่ต้องมายุ่งสิ ออกไป"
"เธอนั้นแหละออกไป  รู้ไหมอ้อมกอดฉันนะมีค่ามากเลยนะ" เพราะฉันมองการกระทำของฉัน ฉันก็เหมือนกำลังกอดเขาอยู่จริงๆนั้นแหละ ว๊ายยย ฉันเด้งตัวนั่งตัวตรง หน้าตั้ง ไม่สิฉันต้องหนีออกไปจากตรงนี้
"เอ่อ..คือ.."
"นั้นฉันไปก่อนนะ"ระหว่างที่ฉันกำลังหาทางออกให้ตัวเอง หมอนี้ก็ถอนตัวออกไป  "อ้อ..ฉันนะอาจจะไม่ใช้พระเอกนิยายอย่างที่เธอพูดไว้จริงๆก็ได้"