รักเเวมไพร์ยัยตัวเเสบ

     เเต่งเสร็จฉันเดินลงมาจากชั้นสองวันนี้

รู้สึกหัวใจหวั่นๆยังไงชอบกล

"เป็นอะไรรึเปล่าลูกดูสึมๆนะเรา"

"ไม่ค่ะหนูไปเรียนด่อนนะค่ะ"

"ไม่กินข้าวเช้าเหรอลูก"

"หนูไม่หิวค่ะวันนี้หนูเอามอไซต์ไปนะคะ

สวัสดีค่ะ"

ฉันเดินไปที่โรงรถเปิดผ้าคลุมรถออกรถ

มอไซต์บิกไบต์คู่ใจวันนี้ได้ขับไปโรงเรียน

วันเเรกน้ำมันเต็มถัง ขับรถออกมาจากบ้าน

ได้สักพักฉันก็เห็นชายคนหนึ่งเค้าดูคุ้นๆ

ภูมิ!!!นายมาที่นี่

"ภูมิ"ฉันจอดรถเเล้วเรียกเค้าเค้าหันหน้ามา

ด้วยความตกใจ

"ขวัญ หยุดอยู่ตรงนั้นยัยปีศาส เธอน่าจะตายๆ

ไปได้เเล้วนะรวมถึงพวกของเธอเธอด้วยพวกสวะ

ขวางโลกไปซะยัยน่ารังเกียจ"เค้าพูดออกมาเพราะ

เเถวนั้นไม่มีคนฉันเดินกลับมาที่รถทั้งน้ำตาเค้าคน

ที่เคยดีกับฉันตลอดเเต่ตอนนี้ไม่มีเเม้เเต่คำพูดดีให้

กับฉันเเม้เเต่น้อยถึงโรงเรียนฉันเอารถไปจอดเเล้ว

เช็ดน้ำออกให้หมดก่อนที่จะมีคนมาเห็น

"ไปทำอะไรมา"ฉันสะดุ่งเพราะได้ยินเสียงจากใคร

คนพอหันหน้าขึ้นมา รุ่นพี่เอเตอร์

"เปล่า"ฉันตอบสั่นๆเเล้ววางหมวกกันน๊อก

"โกหก น้ำตาไหลออกมาขนาดนั้นยังมีหน้า

มาโกหกอีก"

"เรื่องของฉันไม่ต้องมายุ้ง"

"เเต่เธอเป็นผู้หญิงของฉัน"

"ตอนไหนมิทราบ"

"เมื่อคืนไงที่เธอจูบกับฉันหรือว่าจำไม่ได้ให้ฉันทบทวน

ความจำให้เอาไหม"

"ไอ้บ้า"ฉันวิ่งออกมาจากโรงรถเเล้วขึ้นห้องทันทีไอ้บ้า

ผู้ชายอะไรบ้าที่สุดเลยเเถมยังทำอะไรทุเรศอีกน่าอาย

ที่สุดเลยถ้าใครได้มาเป็นเเฟนคงดวงซวยน่าดู

"นี่คิดอะไรอยู่อะขวัญ">>>ลูชิบ

"เปล่า"

"คืนนี้เธอว่างไหม">>>นาโน

"พอดีพวกเราจะชวนไปเทั่ยวอะ">>>กรีน

"อีกอย่างพรุ้งนี้ก็หยุดด้วยไปด้วยกันนะ นะ นะ">>>ลูกตาล

"ก็ได้เบื่ออยู่พอดีเลยจะให้ฉันไปรอที่ไหน"

"เดี่ยวฉันส่งเเผนที่ไปให้">>>ลูกตาล

เลิกเรียนเวลาเดินเร็วเหมือนโกหก