Greatest Love of All มากกว่ารัก
เขียนโดย 
คุณทับทิม
วันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 14.50 น.
แก้ไขเมื่อ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2558 23.41 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) “ อุบัติเหตุ หรือ พรหมลิขิต ”
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความGreatest Love of Allมากกว่ารัก
คุณเชื่อหรือปล่าว ว่ามนุษย์ทุกคนมี ปฏิหาริย์อยู่ 3 ครั้ง และถ้าคุณรับรู้ว่าคุณมีชีวิตอยู่ อีก3วันสุดท้าย คุณจะทำอย่างไร
----------------------------------------------------------------------------------
9 ชั่วโมงผ่านไป
“ คุณลุงต้องกินยาปฏิชีวนะทุกวัน ตามที่หมอสั่ง จนกว่ายาจะหมดนะครับ ” น้ำแข็งตรวจคนไข้คนสุดท้ายเสร็จแล้ว
“ กลับบ้านดีกว่าไหมน้ำแข็ง ต่อจากนี้ฉันจะเข้าเวรเอง ” ผ้าแพรพูด
“ ดี ผม ..... กลับบ้าน ” น้ำแข็งพูดก่อนจะออกเดินราวกับไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างกลับไปยังห้องพักแพทย์
“ สวัสดีหมอชญาน์ทัต ”
“ สวัสดีครับ ผอ. ” น้ำแข็งหยุดตรงหน้า ผอ.ที่เดินสวนทางกับเขา
“ กลับบ้านแล้วเหรอ เข้าเวรได้ 9 ชั่วโมงเองเหรอ ” ผอ. ถาม
“ ครับ ...... เอ่อ ...... คือผมหมายถึง ผมแค่เดินออกมาสูดอากาศครับ ” น้ำแข็งยิ้มเจือๆ
“ ............ ”
“ ผมกลับไปทำงานก่อนนะครับ ” ก่อนจะกลับหลังหันไปและเดินกลับไปทางเดิม
“ เดี๋ยว ....... ” น้ำแข็งหันหน้าที่อิดโรยกลับมา หาผอ.
“ คุณมาเป็นแพทย์ฝึกหัดที่นี้กี่เดือนแล้วนะ ”
“ 3 ไม่ซิ 4 ไม่ๆ 5 ..... 6 เดือนครับ ....... ผม ...... จำไม่ได้ ”
“ ใช่ ....... ” หัวใจของน้ำแข็งตกวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาไม่กล้าสบตากับท่านผอ. โรงพยาบาล “ วันนี้คุณกลับบ้านเถอะนะ ” น้ำแข็งหน้าซีดกว่าเดิม
“ ท่านผอ.ครับ คือ ...... ต่อจากนี้ผมจะตั้งใจทำงาน แล้วผมก็จะ ... ”
“ ผมรับคุณเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลแล้ว ” หัวใจของเขาพอกโตอีกครั้ง
“ คุณว่าไง ... เอ่อ ไม่สิ ... ขอโทษนะครับ คุณหมายถึงรับผมแล้ว ... ขอบคุณมากเลยครับผอ. ” น้ำแข็งรีบพูดจนควบคุมคำพูดไม่ถูก
“ กลับบ้านไปนอนเถอะ คุณเข้าเวรมา 29 ชั่วโมงแล้ว ” ผอ.ส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป
----------------------------------------------------------------------------------
“ ขณะนี้คุณมียอดเงินคงเหลือไปไม่พอต่อการใช้งาน กรุณาเติมเงินของท่านค่ะ ”
“ โถ๋เอ้ย ..... เงินหมด ” น้ำแข็งเดินออกจากโรงพยาบาลในสภาพอากาศหน้าหนาวที่หนาวที่สุด ตอนนี้กำลัง ตี 1 กว่า คงไม่ทันกลับบ้านไปกินข้าวเย็นกับพี่มีนชัวร์ ดีจริงๆที่เจอเซเว่นซะที และก็เจอตู้โทรศัพท์ด้วย น้ำแข็งตรงไปยังตู้โทรศัพท์
“ ฮัลโหล ....... ใครค่ะ โทรมาป่านี้ จะคุยกับผีที่ไหน ”
“ พี่มีนครับ ยังไม่นอนหรือไงรับปุ๊บด่าปั๊บ ”
“ 3 ตลบแล้วจ๊ะที่รัก กลับบ้านหรือยังนี้ ”
“ ยังเลยครับ ”
“ แล้วจะกลับเมื่อไหร่กันจ๊ะ หรือนอนหอพักแพทย์ คืนหอไปแล้วนี้ ”
“ ผมมีข่าวดีมาบอก ” น้ำแข็งทำน้ำเสียงให้น่าตื่นเต้น
“ ว่ามา ” แต่มีกลับตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“ ผมได้เป็นแพทย์ประจำอยู่ที่โรงพยาบาลนี้แล้วพี่มีน ”
“ ไม่ประหลาดใจเลย ในขณะที่คนอื่นเข้าเวรกะละ 16 ชั่วโมงพัก 8 ชั่วโมง แกเข้ากะละ 24 ชั่วโมง พัก 4 ชั่วโมง ” มีนพูด แต่น้ำเสียงของเธอดูสดใสขึ้น
“ หนนี้คนไข้เยอะ เลยเข้าเลยไป 29 ชั่วโมง สรุปคือมีเวลาพักแค่ 3 ชั่วโมง ...... ผมว่าผมจะกลับบ้านนะ ”
“ เป็นความคิดที่ดีมากแกน่าจะคิดได้ตั้งแต่ 10 ชั่วโมงที่แล้ว ”
“ 5556+ ” น้ำแข็งตัวเราะ “ ตอนนี้พี่อยู่ไหน ” เขาถาม
“ พี่อยู่ข้างล่าง ”
“ แล้วพี่เขยละ ผมโทรมากวนเขาหรือป่าว นอนไปยัง ”
“ พี่เขยยังไม่นอน ตอนนี้อยู่ข้างบน รีบกลับบ้านนะน้ำแข็ง แค่นี้ก่อนนะ ... พี่ต้องต่อให้จบก่อนถึงเช้า ” น้ำเสียงของมีนฟังดูมีความหมาย
“ ครับพี่มีน ” น้ำแข็งยิ้ม เขาตั้งใจจะเดินกลับบ้าน
แต่เสียงรถบรรทุกบีบแตรดังมาก จนน้ำแข็งต้องหันกลับไปดู และไม่น่าเชื่อว่าแสงไฟจ้าจากรถบรรทุกคันนั้นและภาพของคนขับรถที่หลับใน จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่น้ำแข็งเห็น รถบรรทุกคันใหญ่แหกโค้งชนอัดเข้ากับตู้โทรศัพท์ จนล้มยับไปทั้งตู้ โครงเหล็กของตู้หัก กระจกแตกกระจาย ดูยังไงก็ไม่เหลือร่องรอยของตู้โทรศัพท์หน้าเซเว่น ในความมืดร่างไร้วิญญาณของหมอชญาน์ทัต นอนแน่นิ่งในสภาพเลือดอาบทั้งตัวอยู่ข้างๆกองซากตู้โทรศัพท์ แต่เขาต้องกลับบ้าน และต้องกลับให้ถึงบ้าน กลับไปหาพี่มีน และใครสักคนที่ถูกนัดให้เจอในวันพรุ่งนี้
----------------------------------------------------------------------------------
“ บางทีคอนโดตรงนี้น่าจะพอได้นะค่ะ ใกล้ที่ทำงาน ใกล้สนามบิน และที่สำคัญ ถูกดีด้วย ” นายหน้าค้าบ้านเดินนำหน้าสถาปนิกสาว ขายาว ผิวขาว และแต่งตัวทันสมัยอย่างรุนแรงไปที่คอนโดที่เธอว่า “ คุณน่าจะอยู่ได้ ”
“ ค่าเช่าเดือนเท่าไหร่ค่ะ ” นิกี้ ถามนายหน้าค้าบ้าน
“ เดือนละ 10,000 ไม่รวมค่าน้ำค่าไฟค่าโทรศัพท์ ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ ดิฉันว่าที่นี้ก็ดีนะค่ะ ข้างหลังเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา วิวสวยได้ใจมากเลยค่ะ เหมาะสำหรับฤดูหนาวนี้ ”
“ เกสเฮ้าท์สวยนะค่ะ แต่ฉันไม่นั่งเรือฝ่าพายุไปทำงานจนหัวยุ่งหัวฟูเด็ดขาด ” นิกี้เปิดประตูหลังบ้านออกมา วิว ที่เห็นคือการคมนาคมเรือที่แสนวุ่นวาย น้ำจากเรือยนตร์ที่แล่นผ่านสาดเข้ามาในตัวบ้านเป็นบริเวณกว้างที่เดียว
----------------------------------------------------------------------------------
“ ความจริงบ้านหลังนี้เจ้าของบ้านห่วงมากเลยนะค่ะ แต่เขาเห็นว่าคุณเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว เขาเลย อนุญาตให้คุณอยู่ฟรีก่อน 1 เดือน ถ้าไม่ชอบเขาก็ยินดีไม่คิดเงินนะค่ะ ”
“ ข้อเสนอน่าสนใจมากที่เดียวค่ะ ........ ห้องน้ำนี้ใช่ไหมค่ะ ” นิกี้เดินเข้าไป ภายในห้องหรูหรา อ่างน้ำวนจากรัสเซีย พื้นบาเก้จากฝรั่งเศส กว้างขวาง ราวกับว่าเจ้าของห้องเก่าของมันนอนในห้องน้ำก็ไม่ปาน นิกี้เดินไปหาชักโครกที่อยู่อีกฝั่งและเธอก็ต้องตกใจจนเกือบจะตะโกนออกมาดังๆ เพราะวอล์เปเปอร์ผนังห้องน้ำที่เธอไม่สังเกตตอนแรกเป็นรูปของผู้หญิงและผู้ชาย ที่กำลังมีเพศสัมพันธ์ ทุกท่าทุกลีล่าในโลกนี้ อยู่บนวอล์เปเปอร์ผืนนี้ทั้งหมด นิกี้รวบรวมสติ ก่อนที่จะเดินออกจากห้องน้ำ
“ คุณนิภาภรณ์ชอบไหมค่ะ ”
“ ขอโทษนะค่ะ ฉันอยากทราบว่าเจ้าของคอนโดหลังนี้ ทำอาชีพอะไร ”
“ ........... ”
“ ฉันตัดใจอยู่ไม่ไหวหรอค่ะ ลามกเกินไป ฉันจะลงไปข้างล่าง ” นิกี้หัวเสีย แล้วเดินออกไป
“ คุณนิภาภรณ์ค่ะ ดิฉันทราบดีว่าคุณตัดสินใจกลับมาอยู่เมืองไทยอย่างถาวรแล้ว ...... บางที ถ้าเราคุยกันและคุณกรุณาบอกถึงความต้องการให้ที่พักของคุณให้ฉันทราบก่อนล่วงหน้าจะดีกว่านะค่ะ” นายหน้าค้าบ้านเดินพูดคุยกับนิกี้ตามทาง ก่อนที่เธอจะหยุดอยู่ที่หนเกระดาษประกาศที่แปะอยู่ที่บอร์ดด้านล่างคอนโด
“ นี้คืออะไร ” นิกี้อ่านกระดาษแผ่นเล็กๆมีห้องว่างให้เช่า “ ที่ไหนคุณพาฉันไปทีได้ไหม ”
----------------------------------------------------------------------------------
“ อพาสเมนต์นี้เจ้าของคนเก่าเขาประสบอุบัติเหตุน่าเศร้านะค่ะ ฉันคุยกับพี่สาวเจ้าของแล้ว จะเป็นการดีนะค่ะถ้าจะเช่าเป็นที่อยู่ของคุณไปก่อนชั่วคราว ... ถ้าคุณสนใจ พรุ่งนี้เราค่อยพูดคุยเรื่องสัญญากันก็ได้ค่ะ วันนี้ค่ำแล้วด้วย ........ ขอบคุณสวรรค์ที่หาเจอสักที ”
“ ฉับชอบโซฟา ” นิกี้พูด เหมือนเธอไม่ได้ฟังที่นายหน้าค้าบ้านพูด
“ ว่าไงนะ ” นายหน้ามองหน้านิกี้ที่กำลังเดินสำรวจห้อง
“ เฟอร์นิเจอร์พวกนี้จะเป็นของฉันด้วยหรือปล่าวถ้าฉันเซ็นสัญญาซื้อมัน ”
“ ฉันคิดว่าเจ้าของห้องคงไม่ว่าหรอค่ะ เพราะเขานอนโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาล ”
“ ฉันตกลงซื้อเลย เท่าไหร่ค่ะ ” นิกี้เดินไปเดินมาระหว่างรอเซ็นสัญญษซื้อขาย เธอเห็นบันไดลิงเล็กๆที่มุมสุดของห้องครัว เหมือนมันต่อขึ้นไปหาอะไรซักอย่างบนด่านฟ้า นิกี้ปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวัง บนนั้นไม่มีอะไรเลยนอกจากต้นไม้เหยี่ยวๆ 1 กระถาง เป็นที่โล่งกว้างๆ และสูงพอที่จะมองได้ทั้งกรุงเทพ “ ฉันเสียดายแทนคุณชะมัดคุณเจ้าของห้อง ฉันขอให้คุณหายไวๆละกัน ” นิกี้พึมพำ
----------------------------------------------------------------------------------
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
