นายซาตานกับสาวซ่าจอมแก่น

“หาวววว ~ ทำไมง่วงงอย่างนี้นะ @_@;”ฉันบ่นพึมพำๆกับตัวเอง ขณะที่ฟังคุณครูสอนไปด้วย
“นี่ยัยลิน ! แกไปทำไรมาทำไมสภาพเหมือนคนอดหลับอดนอน “ เพื่อนของฉันชื่อคอสโม่ถามขณะกำลังลอกการบ้านของเพื่อนอีกคน “ก็เมื่อคืนน่ะสิ ใครก็ม่รู้มาเอะอะโวยวายหน้าบ้านฉันทั้งคืน จนฉันไม่ได้หลับไม่ได้นอน“ ฉันบอกพล่างกำลังจะฟุบตัวลงนอนกับโต๊ะ
“นี่ๆ ยัยลินรีบตื่นเร็วเข้า หมดเวลาแล้ว !!!”
“โอ๊ยยย ! แกจะตะโกนเสียงดังทำไม พูดเบาๆก็ได้ -_-;” ฉันบอกพล่างหันไปมองค้อนยัยเพื่อนบ้าที่กำลังหน้าตาตื่นกับอะไรไม่รู้ “แล้วนี่แกหน้าตาตื่นอะไรมา แลดูมีความสุขสะจริง -_-;” ฉันอดสงสัยไม่ได้เลยถามไปเพราะความอยากรู้
“จะไม่ให้ฉันตื่นได้ไง ก็ห้องของเราจะมีหนุ่มหล่อ มาเรียนกับเราด้วยน่ะสิ ><” คอสโม่บอกขณะที่ตัวเองกำลังทำท่าทางแปลกๆ บ่งบอกได้เลยว่านายคนนี้ต้องหล่อมากแน่ๆ
“นี่แกจะเวอร์ไปไหนเนี่ย ถ้าไม่มีไรฉันจะนอนต่อแล้วนะ ฉันง่วง -_-;”
“ฉันไม่ได้เวอร์นะแก ฉันพูดจริงๆ แกไม่เชื่อแกก็ออกไปดูกับฉันเลย” ไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบคำถาม ยัยเพื่อนบ้าของฉันก็ลากฉันออกไปข้างนอกเพื่อ…ดูผู้ชาย โอ๊ยยย ! ฉันจะบ้าตายกับเพื่อนคนนี้ของฉันจริงๆ -_-;
“นี่ไงแกๆ คนหล่อที่ฉันบอกแกอ่ะ >,.< หล่อใช่มั๊ยหละ” เพื่อนฉันถามฉันพร้อมกับสะกิดฉันเบาๆ(หรอ)
=[]= นะ นี่มันเทพพระบุตรชัดๆเลย อ๊ะ…เค้ามองมาทางฉันด้วยแหละ กรี๊ดดดดด >,.< !! “นี่ยัยลินๆ ยัยลิน ยายยยเลนนนนนนนน เก็บน้ำลายหน่อยๆ” อุ้ย ! นี่ฉันอาการออกขนาดนั้นเลยหรอ =[]= “เป็นไงหล่อป่ะๆ >..<” หล่อมากกกกกกกก >////<~! “มะ ไม่เห็นหล่อเลย ไหนหล่อของแก ไร้สาระน่ะฉันไปนอนต่อดีกว่า” ยังไม่ทันที่ฉันจะหนีเข้าห้องได้ ยัยเพื่อนสุดแสนจะมือไวก็ขว้าแขนฉันไว้ “อะไรของแกอีก ฉันง่วง!” ฉันมองยัยเพื่อนบ้าด้วยสายตาที่บ่งบอกได้เลยว่าถ้าแกไม่ปล่อยให้ฉันไปนอนแกตายแน่ !!
“แกจะนอนไม่ได้!!” คอสโม่บอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทำไมฉันจะนอนไม่ได้ -_-;” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเซ็งสุดขีด
“แกต้องพาฉันไปกินข้าวก่อน ฉันหิวข้าวมากมายยย แกคงไม่ปล่อยให้เพื่อนสาวคนสวยของแกอดตายหรอกใช่มั๊ยยย” นั่นไงเป็นอย่างที่เดาไว้เป๊ะ -_-; ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเวลาฉันเดาหวยไม่ถูกแบบนี้บ้าง ??
“โอ๊ยยย ก็ได้ๆ แกนี่จริงๆเลย หิวได้ตลอดเวลา -_-;”
ณ โรงอาหาร
เคร้งงงงง
“อุ๊ย ! ขอโทษค่ะ” คอสโม่โค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงความขอโทษ
“โอ๊ยยย เดินประสาอะไรเนี่ย ทำไมไม่มองทาง ต๊ายย !! ชุดสวยๆของฉันเลอะหมดเลย เธอจะรับผิดชอบยังไง ห๊ะ ยัยเซ่อ?” ยัยบลูเน่าหนึ่งในสาวที่สวย(เกือบ)ที่สุดในโรงเรียนโวยวาย
“ยัยเซ่อหรอ? นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงมาเรียกเพื่อนฉันว่ายัยเซ่อ ! แหม ว่าแต่คนอื่นไม่ดูตัวเองเลยนะ เธอเองก็เดินไม่ดูตาม้าตาเรือไม่ใช่หรอจะมาโทษเพื่อนฉันฝ่ายเดียวมันก็ไม่ถูก !” ฉันแสดงท่าทีบ่งบอกได้เลยว่าพร้อมออกรบ !
“นี่เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงได้กล้าดีมาพูดแบบนี้กับฉัน ? เธอไม่รู้หรอว่าฉันเป็นใคร”
“แล้วทำไมฉันต้องรู้ด้วย -_-;” ประโยคนี้ของฉันทำเอายัยบลูเน่าถึงกับเงิบไปเลยทีเดียว
“กรี๊ดดดดด ! นี่แกกล้าดียังไงมาพูดแบบนี้กับฉัน !!”
“ยัยลินพอเถอะ อย่าไปมีเรื่องกับเค้าเลย” คุณเพื่อนคะจะมาแม่พระอะไรตอนนี้ -_-;
“แกก็ดูดิ มันมาหาเรื่องแกก่อนนะ”
“อ๊ายยย ! แกเรียกใครว่ามัน !!” คำว่า ‘มัน’ ของฉันทำเอายัยบลูเน่าถึงกับคุมสติตัวเองไม่อยู่เลยทีเดียว อิๆสะใจยัยลินจริงๆ
“เอะอะโวยวายอะไรกันบลู” เสียงทุ้มของชายร่างสูงเดินมา เอ๊ะ ! นั้นนักเรียนใหม่ที่ยัยคอสโม่บอกนี่นาทำไมถึง….. ฉันมองยัยนมโตเท่าหัวเด็กสลับกับเทพพระบุตร -[]-;
“ก็ยัยเด็กเมื่อวานซืนน่ะสิคะเดส มันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือมาชนบลูแล้วข้าวก็หกเลอะเต็มชุดบลูไปหมดเลย ชุดนี้ป๊ะป๋าพึ่งซื้อใหม่ให้บลูด้วย” แหวะ ! ทำเป็นออดอ้อน ชิ !
“จะมาโทษเพื่อนฉันฝ่ายเดียวมันก็ไม่ถูกนะ เธอเองก็เดินไม่มองทางเหมือนกันไม่ใช่หรอ แล้วอีกอย่างเพื่อนฉันก็ขอโทษไปแล้วด้วย จะเอาอะไรอีก” ฉันตอกหน้ายัยบลูเน่านมโตไปจนยัยนั้นทำหน้าไม่ถูกเลย สมน้ำหน้าทำมาเป็นปากดี ให้มันรู้สะบ้างว่าใครเป็นใคร
“แล้วชุดฉันหละ ใครจะรับผิดชอบ”
“ชุดนี้ราคาเท่าไร เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่” ร่างสูงถามพล่างหันมามองฉันด้วยสายตาที่เย็นชา ‘ทำไมเค้ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นหละ ฉันทำไรผิดหรอ’
“แต่เดสคะ….ก็ได้ค่ะ วันนี้แกรอดตัวไปนะ ชิ้” พูดจบยัยบลูเน่านมโตโนตมก็เดินไปพร้อมกับ…เค้าคนนั้น