BURST IN THE SHADOW

+++2+++

          “ชื่อพวกเราค่ะ”จูดี้เอ่ยขึ้นมาระหว่างที่พวกเขากำลังเดินกลับห้อง ทั้งสี่เปลี่ยนทิศทางไปที่ห้องผู้อำนวยการ พอทั้งสี่มาถึงเจออาจารย์ที่รออยู่ที่หน้าห้องอยู่แล้ว อาจารย์หันไปเคาะประตูและก็มีเสียงเรียกให้เข้าไป ทั้งสี่เดินเข้าไปยืนเรียงแถวหน้ากระดาน ตรงหน้าชายสูงวัยที่ยิ้มให้ทั้งสี่อย่างอบอุ่นตรงโต๊ะมีป้ายตั้งโต๊ะติดชื่อไว้ว่า วิลเลี่ยม เลฟเนอร์ “มีเรื่องอะไรหรือค่ะ”จูดี้เอ่ยขึ้นก่อนคนแรก “คงไม่ใช่เรื่องทะเลาะวิวาท”จูดี้พูดต่ออย่างเดาสถานการณ์ได้อย่างแม่นยำ

          “เธอพูดถูกแล้ว ผมไม่ได้เรียกเพราะเรื่องนั้น”วิลเลียมพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมเรียกพวกเธอมาเพราะมีเรื่องที่อยากมอบหมายให้พวกเธอทั้งสี่ทำ”วิลเลียมทำให้นักเรียนทั้งสี่ต่างก็แสดงสีหน้าที่แตกต่างกันไป “ผมจะส่งพวกเธอไปที่โรงเรียนประจำโพรเฟ่ เพื่อแลกเปลี่ยนความรู้กับโรงเรียนโพรเฟ่”

          “ทำไมต้องเป็นพวกเราด้วยละค่ะ”จูดี้ถาม

          “เพราะผมคิดว่า BURST เหมาะสมน่ะสิ”วิลเลียมพูด เขาหันมองนักเรียนแต่ละคนแต่ก็มาสะดุดตาเลิฟกับนาร์ยสาเหตุหนึ่งเพราะผมสีทองของทั้งสองและอีกอย่างก็คือรอยยิ้มที่แต่งแต้มเล็กๆบนใบหน้าของเลิฟเห็นอย่างนั้นวิลเลี่ยมก็หัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “ไม่ต้องคิดมากหรอกผมให้พวกเธอไปแค่เทอมเดียว มันเป็นเหมือนกับงานประจำปีที่ต้องทำทุกปีก็เท่านั้น แต่เธอก็ต้องทำคะแนนสอบให้ดีด้วยล่ะ”วิลเลียมพูด เขามองเลิฟที่ยังคงยิ้มให้อย่างเดิม ส่วนคนอื่นก็แสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

          “ถ้าเราทำเกรดได้ต่ำก็เสียชื่อแย่สิค่ะ”จูดี้พูดพลางใช้สมองคำนวณเรื่องต่างๆเธอเคยอ่านประวัติของโรงเรียนโพรเฟ่ นักเรียนของที่นั่นขึ้นชื่อเรื่องการศึกษาที่ดีเยี่ยม ระบบการเรียนการสอนก็เน้นไปตามความถนัดและความเก่งของนักเรียน โรงเรียนแห่งนั้นสร้างนักเรียนที่มีคุณภาพและมีคนดังหลายคนจบมาจากที่นั่นก็เยอะอยู่ ถึงโรงเรียนที่เธอและเพื่อนๆเรียนอยู่ก็มีชื่อเสียงด้านการศึกษาไม่แพ้กันแต่ถ้าเทียบกันจริงๆแล้วโรงเรียนโพรเฟ่ดีกว่า จูดี้ขมวดคิ้วเธอจะประมาทนักเรียนโรงเรียนนี้ไม่ได้

          “ไม่แย่หรอกแค่ถูกปรับตกในทุกรายวิชาของที่นี่และอาจจะเสียหน้า ชื่อเสียงที่สร้างมาก็จะพังยับ เอาเถอะเรื่องเรียนเป็นหน้าที่ของพวกเธอ ส่วนเรื่องที่พักพวกเธอต้องพักที่ตึกพิเศษของโรงเรียนโพรเฟ่เพราะโรงเรียนโพรเฟ่เป็นโรงเรียนประจำ พวกเธอจะเดินทางในวันพรุ่งนี้ พบกันที่นี่ตอนเจ็ดโมงครึ่ง ห้ามสาย! เอาล่ะเลยเวลาเรียนมาเยอะแล้วพวกเธอออกไปได้”วิลเลียมพูดเสร็จก็เชิญให้ทั้งสี่ออกจากห้อง กลับไปที่ห้องเรียนและทั้งสี่เรียนหนังสือกันอย่างงงๆ พักกลางวันทั้งสี่มานั่งปรึกษากันถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นและบทสรุปก็จบลงที่จูดี้ ทุกคนหันไปมองจูดี้เป็นตาเดียวเธออธิบายเรื่องที่รู้และสรุปว่าทั้งสี่ต้องไปที่โรงเรียนโพรเฟ่ตามคำสั่งของผู้อำนวยการ

          วันรุ่งขึ้นเลิฟมาตรงตามเวลาที่กำหนดเธอเดินมาเรื่อยๆก่อนที่จะถึงก็มีรุ่นพี่เกรดสิบสองดักหน้าเธอไว้ ลากเธอไปในห้องและมอบของมากมายทั้งขนมของฝากให้เธอและยังจับมือ ถ่ายรูปกระทั่งหอมแก้ม และมีหลายเสียงอวยพรให้เธอ เลิฟทำได้แค่ยิ้มให้ เธอขมวดคิ้วอย่างงงๆ ทำไมข่าวถึงไวขนาดนี้ เธอถอนหายใจและค่อยๆขยับออกจากห้องแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ห้องผู้อำนวยการพร้อมกับของขวัญอีกมากมาย

          เมื่อเธอหลุดมาได้ก็ถอนหายใจ เลิฟหันไปมองคนในห้องมีผู้อำนวยการนั่งอยู่และยังมีนักเรียนชายอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆโต๊ะคนหนึ่งมีใบหน้ายิ้มแย้มดูเป็นมิตร กับชายอีกคนที่มีใบหน้าเรียบเฉยมองเลิฟที่เพิ่งเข้ามา จูดี้นั่งอ่านหนังสืออยู่ และโรสนั่งแต่งหน้ามองตัวเองในกระจก เธอกล่าวทักทายผู้อำนวยการ จูดี้และโรสเมื่อเห็นสภาพยุ่งเหยิงของเลิฟก็เดินมาช่วยวางของจัดการกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเลิฟยิ้มให้ผู้อำนวยการอย่างเก้ๆกังๆ

          “ไปทำอะไรมา”วิลเลียมถามพลางขมวดคิ้วมอง

          “สภาพอย่างนี้โดนฉุดมาแหงแซะ”โรสพูดพลางหวีผมให้เลิฟ วิลเลียมหันมามองเพื่อต้องการยืนยันคำตอบ เลิฟพยักหน้ายิ้มๆ “คงโดนพวกนักเรียนหญิงลากเข้าห้องนะค่ะเรื่องปกติผู้อำนวยการคงได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง คราวนี้พวกไหนละ”โรสถามเลิฟเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ผู้อำนวยการและนักเรียนชายสองคนต่างก็อึ้งมองอย่างตกใจ

          “รุ่นพี่เกรดสิบสองแต่ไม่รู้ห้องไหน มองไม่ทัน”เลิฟตอบด้วยหน้าตาเหนื่อยอ่อน

          “ชิ! เกรดสิบสองน่ะป่าเถื่อน ทั้งกอดทั้งหอม ทุกอย่างอ่ะ ว่าแต่เธอโดนอะไรมาบ้างสภาพ…ไม่ไหวๆ”โรสถามต่อเลิฟยิ้มอย่างอ่อนแรง

          “ทุกอย่าง”เลิฟตอบสั้นๆโรสโกรธจัด เธอกำลังจะเปิดประตูนาร์ยก็วิ่งพรวดเข้ามาอย่างเร่งรีบสภาพไม่ต่างกับเลิฟที่เพิ่งเข้ามาเขารีบวางของและขอน้ำจากจูดี้ เอ่ยขอโทษกับผู้อำนวยการ

          “โดนฉุดอีกละสิ”วิลเลียมพูด นาร์ยหัวเราะแฮะๆ

          “ตอนแรกกะจะไปช่วยเลิฟ แต่โดนซะเองน่ะครับ”นาร์ยพูดเสียงอ่อน เขานั่งลงที่โซฟาข้างๆจูดี้ วิลเลียมหัวเราะลั่นกับนิสัยนักเรียนของตน

          “เอาเถอะ มากันครบแล้วผมขอแนะนำ ประธานและรองประธานของโรงเรียนโพรเฟ่ โจเซฟ มาเก็นน่า ประธานนักเรียนและ เฮนรี่ คาเลียสรองประธานนักเรียน ทั้งสองจะคอยช่วยอำนวยความสะดวกให้  และเป็นที่ปรึกษาเรื่องสถานที่ของโรงเรียน”วิลเลียมอธิบายให้ทั้งสี่ได้รู้จัก

          “ทำไมเราต้องไปด้วยละค่ะ มันไม่จำเป็นเลยซักนิด”จูดี้เอ่ยหันไปมองวิลเลียมและหันมองสองหนุ่ม

          “เพราะพวกเธอเป็นที่หนึ่งของโรงเรียน ผมให้ไปในฐานะของโรงเรียนพันธมิตร เราจะปฏิเสธก็ยังไงอยู่”วิลเลียมพูดเขาสังเกตเลิฟอยู่ตลอดจูดี้มองประธานและรองประธานอย่างพิจารณา

           “แค่ต้องการรู้เท่านั้นค่ะ”จูดี้พูดเธอคิดว่าอย่างน้อยให้อีกฝ่ายรู้ว่าพวกเธอเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนนี้จะได้รู้สึกเกรงกันบ้างแล้วเธอก็หันไปสนใจเลิฟที่จัดการกับของขวัญที่มากมายบ้างก็มีเค้ก มีคุกกี้

          “ฉันขอฝากเอาขนมไปแจก ของที่เก็บได้ก็เก็บไว้ให้ด้วย ถ้าว่างฉันจะมาเก็บไปเอง”เลิฟพูดไม่มีหางเสียงทำให้วิลเลียมมองเธอนิ่งๆแต่เธอไม่สนใจเดินไปยกกล่องของขวัญของเธอและของนาร์ยไปวางไว้มุมห้อง วิลเลียมมองเลิฟกับนาร์ยที่ผมสีทองที่โดเด่น ในตอนแรกเขาคิดจะตักเตือนทั้งสองแต่พอมาคิดๆดูแล้ว…เขารู้ได้เลยว่าเด็กสองคนนี้ไม่ฟังเขาแน่นอน

          “ได้เวลาเดินทางแล้วค่ะ”จูดี้ขัดอารมณ์ของวิลเลียมเธอก้มมองนาฬิกาข้อมือและหันไปรอคำอวยพรจากวิลเลียม

          “ขอให้พวกเธอโชคดี”เขาพูดแค่นั้นทั้งหกก็เดินออกจากห้องผู้อำนวยการและลงไปชั้นล่าง เสียงเรียกชื่อของทั้งสี่ดังตลอดทาง เลิฟหันยิ้มตลอดจนลงชั้นล่างสุดเธอถอนหายใจเพราะความเหนื่อยทั้งหกขึ้นรถตู้ที่มาจอดอยู่หน้าโรงเรียน

          “ได้ข่าวว่าพวกเธอสี่คนมีฉายาว่า BURST หรอ”เฮนรี่ หันมาถามเลิฟที่นั่งอยู่ข้างหลังเขา เลิฟยิ้มให้แต่ไม่ตอบ

          “ระวังไว้แล้วกันพวกฉันมีเรื่องเซอร์ไพรให้พวกนายได้ตื่นเต้นอยู่ตลอดแหละน่า… ตูม!! พวกนายเตรียมตัวรับมันไว้ให้ดี”โรสพูดพลางหยิบเครื่องสำอางของตนมาเช็คความสวยของตนเอง เฮนรี่หันมองจูดี้ เห็นเธอนั่งอ่านหนังสือเล่มหนา นาร์ยนั่งหลับส่วนเลิฟที่นั่งฟังเพลงเมื่อเห็นเขามองเธอก็ยิ้มให้อย่างเป็นมิตรในความคิดของเฮนรี่แต่ถ้าเป็นนาร์ยและเพื่อนๆของเธอเห็นคงบอกให้เธอเก็บรอยยิ้มสยดสยองไปซะ

          “พวกกรรมการนักเรียนมีแค่สองคนเองหรอ”เลิฟถามทั้งสอง โจเซฟหันมา

          “เปล่าหรอก มีอีกสามคนน่ะรออยู่ที่โรงเรียน ถามทำไม”โจเซฟถามกลับเลิฟยิ้มให้อย่างเริงร่า

          “เปล่าหรอก ก็นึกว่ามีกันแค่นั้น ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อยู่แล้ว”เลิฟตอบพลางยักไหล่ ทำให้สองหนุ่มทำหน้าไม่เข้าใจที่เลิฟพูด

          “พวกนายระวังไว้ก็ดีนะ ฉันขอเตือน”อยู่นาร์ยก็ตื่นมากระซิบบอกเฮนรี่ด้วยความหวังดี เฮนรี่พยักหน้าแต่ก็ยังไม่เข้าใจ

          “เตือนไปก็เท่านั้นแหละค่ะ”จูดี้เงยหน้าขึ้นบอกนาร์ย เธอคิดว่านาร์ยนั่นแหละตัวสร้างเรื่อง เธอเหล่มองเลิฟกับโรสที่กำลังหัวเราะให้กันอย่างรู้ทัน ทำให้สองหนุ่มรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่ปลอดภัยและทำให้รู้ว่า นักเรียนแลกเปลี่ยนสี่คนนี้กำลังทำเรื่องเซอร์ไพรพวกเขาแน่นอน

เมื่อรถเคลื่อนตัวมายังหน้าโรงเรียนพวกเขาก็เห็นมีนักเรียนมายืนต้อนรับ

          “ของทางเราจะมีคนนำไปเก็บให้”โจเซฟหันไปบอกจูดี้เพราะเห็นว่าจูดี้ดูรู้เรื่องที่เป็นทางการมากที่สุด เธอหันไปมองเพื่อนของเธอแต่ละคนที่เตรียมแผลงฤทธิ์ แต่สำหรับนักเรียนของโรงเรียนโพรเฟ่เมื่อเห็นหน้าโรสก็ผิวปากและแซวกันเต็มที่ เมื่อเห็นเลิฟกับนาร์ยก็กรี๊ดกันกระหน่ำโดยไม่สังเกตว่าเธอใส่กระโปรง แต่เลิฟก็ยิ้มให้อย่างทักทาย นาร์ยก็เอ่ยทักทายอย่างสนิทสนม ส่วนเธอเองก็ไม่มีใครสนใจมากมายเพราะเธอรักสงบจึงต้องใส่แว่นเพื่อจะได้ไม่มีใครสนใจ เธอมักโดนโรสแกล้งเอาแว่นไปแอบอยู่บ่อยๆ

          “ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนโพรเฟ่ ตามมาทางนี้เลย”โจเซฟเอ่ยต้อนรับในฐานะประธานนักเรียนเขาเดินนำทั้งสี่คนเข้าไปในโรงเรียน ทั้งสี่เดินตามโจเซฟและเฮนรี่ไปในโรงเรียน

          “เราต้องไปที่ไหนก่อนค่ะ”จูดี้ถามโจเซฟที่เดินนำ

          “พวกเธอต้องไปเจอผู้อำนวยการโรงเรียนก่อน”โจเซฟตอบแล้วเดินนำทั้งสี่ไปในอาคารเรียนเพื่อไปที่ห้องผู้อำนวยการ ตลอดทางเดินมีเสียงกรี๊ดกร๊าดและเสียงแซวมากมายตลอดทางทำให้จูดี้เริ่มหงุดหงิดนิดหน่อย แต่ก็พยายามเก็บไว้

ฝากติดตามด้วยค่ะ

ชุฟๆๆๆ