มาลย์มายา รีไรท์

มดแดงนั่งจ้องหน้าหญิงสาวทำตาโต มือข้างหนึ่งจับแก้วกาแฟเย็น อีกข้างก็มั่นคงอยู่กับช้อนใบเล็ก รอจ้วงตักชีสเค้กตรงหน้า

“ย้อนอดีตยังงั้นเหรอ!!!”

หล่อนเลิกคิ้ว มองเพื่อนหมวยตรงหน้าอย่างไม่เชื่อ

“แกเมาแดด เมาฝนอะไรรึเปล่าวะน้ำ”

“เฮ้ย...เรื่องจริงนะ ตอนแรกฉันก็นึกว่าฉันฝันไป แต่แกดูนี่สิ”

ธาราถลกกระโปรงเดรสสีน้ำเงินคลุมเข่าของหล่อนขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลเป็นใต้เข่าจาง ๆ แผลเป็นอันใหม่ ที่มันดูเก่าแล้ว...และเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืน มดแดงมองแผลแล้วเงยหน้ามองหล่อน สีหน้ายังคงแสดงถึงความไม่เข้าใจอยู่ดี

“เออ ...แผลเป็นตอนแกซุ่มซ่ามเอาไปเกี่ยวกะลวดหนามข้างสนามบาส แล้วเสือกเอาไปแช่น้ำให้มันเน่า ... ฉันจำได้ มันอักเสบอยู่เป็นเดือน โคตรโง่เลย... แล้วไงวะ มันดูดีขึ้นตั้งเยอะนี่”

ธาราสลัดหัว ใช่... หล่อนนึกออกละ ตอนแข่งกีฬาหลังสอบกลางภาคไม่นาน หล่อนเดินไม่ดูตาม้าตาเรือไปเกี่ยวโดนลวดเข้า แต่แผลเป็นบ้านี่หล่อนเคยมีมันซะที่ไหนกัน ธารากุมขมับ หล่อนจะอธิบายยังไงให้เพื่อนรักเข้าใจดี เรื่องนี้พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ แต่เก็บไว้คนเดียวมันก็อึดอัดนะ จริงสิ งั้นเรื่องของต้นล่ะ หากเรื่องเมื่อคืนนี้มันเป็นเรื่องจริง ธชากับหล่อนลงเอยกันยังไง

“เออแก... แล้วต้น ธชาอ่ะ เค้า..เป็นแฟนกะฉันอยู่เปล่าวะ”

หล่อนหยั่งคำถามเก้อ ๆ ไม่รู้ว่าจะถามยังไงดีกับคนที่ได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ในอดีตของหล่อน ทว่า มดแดงกลับสำลักกาแฟพรวดใหญ่ เจ้าหล่อนหัวเราะก๊าก

“แกเนี่ยนะ เป็นแฟนน้องต้น โห.. แกหลับฝันไปรึเปล่าาาา ห๊ะ เพื่อน แหม..ฝันทีเลือกซะหล่อเลยน้า”

มดแดงหัวเราะต่อเป็นโจ๊กขำขัน ธาราหน้าชา หล่อนเปลี่ยนอดีตไปได้แล้วจริง ๆ ธชากับหล่อนไม่มีพันธะอะไรผูกพันกันอีกแล้ว มดแดงเช็ดปาก แก้มยังแดงเรื่อด้วยความขบขัน

“นาน ๆ เจอกันทีมีมุกมาซะเรื่อย เออ...แล้วแกกะอีก้าบอ่ะ เป็นไงมั่ง ไม่มาด้วยกันเหรอ”

เพื่อนสาวตั้งคำถามเรื่อย ๆ สายตาเลื่อนจากเค้กในจานขึ้นสบตาหล่อนรอคำตอบ ธาราหรี่ตาลง หวั่น ๆ กับคำถามที่ดูเป็นธรรมชาตินั่น มดแดงถามแบบนี้ มันหมายความว่าอย่างไร

ธารากำลังนึกถึงคำพูดสุดท้ายของตัวเองก่อนจะมายืนงงตามลำพังที่ระเบียงห้องเมื่อคืนนี้ คำพูดที่หลุดปากออกไป มันออกมาจากใจที่เป็นสุข คำถามเล่น ๆ ที่อยากให้คนฟังได้ตอบจริง ๆ และหล่อนก็ไม่มีโอกาสได้ยินคำตอบนั่น

“ทำไมจู่ ๆ แกถามถึงอีก้าบขึ้นมาอ่ะ”

ธาราต่อบทสนทนาด้วยน้ำเสียงเลื่อนลอย ตาจ้องหน้าเพื่อนสาวเขม็ง รู้สึกเกร็ง ๆ กับคำตอบ ...ไม่นะ ... หล่อนไม่ได้รับรู้อะไรเลยหลังจากวันนั้น ใช่.. เหตุการณ์มันเพิ่งผ่านไปเมื่อคืนนี้เอง แต่อันที่จริงแล้วก็ คือ..มันเกิดขึ้นเมื่อ 7 ปีมาแล้ว

“อ่าว..”

มดแดงขมวดคิ้ว

“ก็อีก้าบมันเป็นแฟนแกอ้ะ ไอ้น้ำ ...ถามอะไรของแกเนี่ย!!”

เหมือนถูกระเบิดทิ้งลงตรงหน้า ธาราตัวแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้น

“ฟะ..แฟน...อีก้าบ..อย่างนั้นเหรอ”

เสียงหญิงสาวแผ่วเบาหวิว เหมือนจะลอยหายไปไกล ตัวหล่อนก็เช่นกัน อยากเหลือเกิน อยากให้ตัวเองละลายหายไปจากตรงนี้....

แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดี ชีวิตที่ได้เป็นแฟนกับชายในฝัน ที่หล่อนไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย... ไม่รู้อะไรเลยมาตลอด 7 ปีที่ผ่านมา

                    นนทภัทรยืนอยู่บนหน้าต่างคอนโดชั้นที่ 20 ภาพเมืองหลวงเบื้องล่างยังคงเป็นเมืองที่พลุกพล่านวุ่นวายไม่เปลี่ยน เขาเองก็เป็นคนจากเมืองนี้ ชีวิตเมืองกรุงเต็มไปด้วยสีสัน เขาเรียนรู้โลกใหม่สิ่งใหม่อยู่ตลอดเวลา ชายหนุ่มวางถ้วยกาแฟลงที่บาร์ข้างกำแพงกระจก กาแฟร้อนหมดไปแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงถือถ้วยกาแฟไว้อย่างนั้น ซึมซับความอบอุ่นไว้ในอุ้งมือ อากาศเย็นจากข้างนอกทำให้เครื่องปรับอากาศทำงานดียิ่งขึ้นไปอีก เขารู้สึกหนาว ๆ เหมือนจะเป็นไข้ อะไรบางอย่างกำลังปั่นป่วนอยู่ในตัว ในใจเขาตลอดเวลา เขารู้สึกเหมือนเป็นเครื่องจักรที่ทำงานรวน ที่แม้ว่าจะปิดสวิตส์ ถอดปลั๊กออกแล้ว แต่เครื่องก็ยังเดินไม่หยุด

                     ชายหนุ่มสไลด์เปิดหน้าจอมือถือ ปฏิทินแจ้งเตือนวันเวลานำกลุ่มเด็กนักเรียนเดินทางไปเชียงราย อีกสองวันข้างหน้านี้ เขาต้องเตรียมแพ็คกระเป๋าเดินทางอีกครั้งแล้ว ครั้งนี้คงจะน่าปรีดิ์เปรมกว่าครั้งไหน ๆ เพราะรีสอร์ทที่จัดกิจกรรมเป็นที่เดียวกับที่สาวคนรักของเขาทำงานอยู่ นนทภัทรอมยิ้ม จะได้เห็นหน้ากันตลอดทั้งเดือนเลยนี่นะ

                     โทรศัพท์ในมือสั่นวืด ๆ อีกรอบ เมื่อสิบนาทีก่อนหน้านี้มันก็เป็นอย่างนี้ ชายหนุ่มเหลือบเห็นชื่อบนหน้าจอแล้วจึงปล่อยให้มันสั่นจนหยุดไปเอง แต่นี่ มันกลับมาสั่นขึ้นมาอีกแล้ว เขาถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจกดรับสาย

                     “นนท์คะ เป็นอะไรไป โกรธอะไรหรือเปล่า”

                      เสียงตามสายเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี น้ำเสียงอ่อนหวานแต่เต็มไปด้วยความร้อนรน

                      “พี่เชอร์รี่ครับ ผมว่า เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับ ผมว่า…”

                      “พี่อยู่หน้าห้องค่ะ เปิดให้พี่เข้าไปหน่อยได้มั้ย”

                      ปลายสายตัดบท นนทภัทรกุมขมับ ชาลิดา หรือเชอร์รี่ รุ่นพี่สาวจากรั้วสถาบันเดียวกัน ดูเหมือนจะไม่ยอมเข้าใจในสิ่งที่เขาเพียรอธิบายไปหลายรอบ หล่อนยืนอยู่ที่หน้าประตูจริง ๆ เมื่อเขาเปิดประตูออก ร่างนั้นก็โผเข้าสวมกอดเขาแทบจะในทันที

                      “อย่าทิ้งพี่เลยนะ นนท์ อย่าทำแบบนี้ พี่รักนนท์นะ”

หญิงสาวสะอื้นไห้ในอ้อมแขน เขาลูบหลังเนียนนั้นเบา ๆ ในใจสับสนจนรู้สึกเจ็บ ธาราคือคนรักของเขา สำนึกบอกเขาอย่างนั้น แต่ทำไม เพราะอะไรก็ไม่รู้ เขากลับรู้สึกผูกพันกับผ้หญิงตรงหน้าคนนี้เสียเหลือเกิน…