รักหมดใจ นายจอมโหด

 
  ฉันก็ไม่รู้ว่า ฉันพาตัวเองกลับมาถึงคอนโดได้ไง ตอนนี้ฉันมานั่งอยู่ที่ห้องตัวเอง ไม่รู้ว่าฉันหยุดร้องไห้ตอนไหน ตอนที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่กับพี่เว ก็เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงตรงกลางใจของฉัน
 
ก๊อก ก๊อก
  เสียงเคาะประตูดังขึ้นคงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนอกจากจะเป็นพี่เว
แอ๊ด
 ฉันกลั้นใจเปิดประตูออกไปแล้วก็จริงๆ พี่เวอยู่หน้าห้องฉัน
  "มีอะไรหรอค่ะ" ฉันกลั้นใจถามออกไปถึงเสียงมันจะสั่นๆก็เถอะ
  "ตะวันเป็นอะไรรึเปล่า เสียงสั่นๆ" พี่เวว่าแล้วกำลังเอื่อมมือมาแตะหน้าผากของฉัน  ฉันรีบถอยหลังกลับทันที ทำให้พี่เวชะงักทันที
  "มีอะไรรึเปล่าค่ะพี่เว" ฉันถามอีกครั้งแล้วเบื้อนหน้าหนี
  "ตะวันทำโทรศัพท์ตกไว้" พี่เวยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ก็ว่าหายไปไหน ฉันเอื่อมมือไปรับมา
Rrrr
  อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ใครโทรมากันเนีย
  "ฮัลโหลค่ะ" ฉันกดรับสาย
  'ใช่คุณ ฮิมะวะริ รึเปล่าค่ะ' เสียงปลายสายถาม
  "ใช่ค่ะ"
  'คุณสอบชิงทุนได้เรียนต่อประเทศอเมริกาเดือนหน้านี้ค่ะ'
  "ไหนว่าฉันไม่ได้ไงค่ะ" ฉันถามพรางมองคนตรงหน้า
  'มีคนถอนตัวน่ะค่ะ'
  "ขอบคุณค่ะ"
ติ้ด
  ว่าแล้ววางสายไป พี่เวขมวดคิ้มเหมือนถามว่ามีอะไร
  "อ่อคือไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ฉันว่า
  "เหรอ" พี่เวทำท่าสงสัย
  "ขอตัวน่ะค่ะ" พี่เวที่กำลังจะอ้าปากฉันก็ปิดประตูทันที เอาเถอะไปเรียนที่นู่นน่าจะมีเวลาทำใจด้วย สงสัยกันใช่ไหมว่าฉันไปสอบชิงทุนตอนไหน
   ตอนนั้นที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ พอฉันเข้ามหาลัยฉันก็ไปสมัครสอบชิงทุนเพื่อจะไปเรียนกับพี่ซากุระและจะได้ไม่ต้องมาอยู่ที่นี่ แล้วฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าฉันชอบพี่เว พอผลออกฉันก็ดีใจมากที่ไม่ต้องไปไกลจากพี่เว แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี แต่ฉันก็อยากจะไปที่นี่ให้เร็วที่สุด
  แล้วเดือนหน้าก็กำลังจะมาถึงในเร็วๆนี้ เราจะไม่ได้เจอกันแล้วน่ะพี่เว