รักหมดใจ นายจอมโหด

  ฉันก็ไม่รู้ว่า ฉันพาตัวเองกลับมาถึงคอนโดได้ไง ตอนนี้ฉันมานั่งอยู่ที่ห้องตัวเอง ไม่รู้ว่าฉันหยุดร้องไห้ตอนไหน ตอนที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นอยู่กับพี่เว ก็เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงตรงกลางใจของฉัน

ก๊อก ก๊อก

  เสียงเคาะประตูดังขึ้นคงไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนอกจากจะเป็นพี่เว

แอ๊ด

 ฉันกลั้นใจเปิดประตูออกไปแล้วก็จริงๆ พี่เวอยู่หน้าห้องฉัน

  "มีอะไรหรอค่ะ" ฉันกลั้นใจถามออกไปถึงเสียงมันจะสั่นๆก็เถอะ

  "ตะวันเป็นอะไรรึเปล่า เสียงสั่นๆ" พี่เวว่าแล้วกำลังเอื่อมมือมาแตะหน้าผากของฉัน  ฉันรีบถอยหลังกลับทันที ทำให้พี่เวชะงักทันที

  "มีอะไรรึเปล่าค่ะพี่เว" ฉันถามอีกครั้งแล้วเบื้อนหน้าหนี

  "ตะวันทำโทรศัพท์ตกไว้" พี่เวยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ก็ว่าหายไปไหน ฉันเอื่อมมือไปรับมา

Rrrr

  อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ใครโทรมากันเนีย

  "ฮัลโหลค่ะ" ฉันกดรับสาย

  'ใช่คุณ ฮิมะวะริ รึเปล่าค่ะ' เสียงปลายสายถาม

  "ใช่ค่ะ"

  'คุณสอบชิงทุนได้เรียนต่อประเทศอเมริกาเดือนหน้านี้ค่ะ'

  "ไหนว่าฉันไม่ได้ไงค่ะ" ฉันถามพรางมองคนตรงหน้า

  'มีคนถอนตัวน่ะค่ะ'

  "ขอบคุณค่ะ"

ติ้ด

  ว่าแล้ววางสายไป พี่เวขมวดคิ้มเหมือนถามว่ามีอะไร

  "อ่อคือไม่มีอะไรหรอกค่ะ" ฉันว่า

  "เหรอ" พี่เวทำท่าสงสัย

  "ขอตัวน่ะค่ะ" พี่เวที่กำลังจะอ้าปากฉันก็ปิดประตูทันที เอาเถอะไปเรียนที่นู่นน่าจะมีเวลาทำใจด้วย สงสัยกันใช่ไหมว่าฉันไปสอบชิงทุนตอนไหน

   ตอนนั้นที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ พอฉันเข้ามหาลัยฉันก็ไปสมัครสอบชิงทุนเพื่อจะไปเรียนกับพี่ซากุระและจะได้ไม่ต้องมาอยู่ที่นี่ แล้วฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าฉันชอบพี่เว พอผลออกฉันก็ดีใจมากที่ไม่ต้องไปไกลจากพี่เว แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี แต่ฉันก็อยากจะไปที่นี่ให้เร็วที่สุด

  แล้วเดือนหน้าก็กำลังจะมาถึงในเร็วๆนี้ เราจะไม่ได้เจอกันแล้วน่ะพี่เว