รักหมดใจ นายจอมโหด

ตอนนี้มีคนมากมายหลายคนกำลังพูดคุยกันเสียงดัง ส่วนฉันอยู่ในห้องแต่งตัวกำลังแต่งตัวกันอยู่ เพราะฉันกับมินณ์ต้องไปเปิดงานและแห่งานกันด้วย ฉันต้องแต่งตัวเหมือนเทพธิดา ต้องขึ้นไปนั่งบนรถที่แต่งด้วยโฟมที่ตัดตกแต่งเป็นก้อนเมฆและมีพวกเก้าอี้ไว้ให้นั่ง

  "โห น้องตะวันแต่งแบบนี้แล้วน่ารักจังเลย" พี่ลีดคอยมาช่วยแต่งหน้าทำผมให้ฉัน แล้วก็ชอบบอกว่าน่ารักตลอดเวลา

  "ขอบคุณน่ะค่ะ" นับร้อยพันครั้งได้ที่บอกขอบคุณ

  "เสร็จกันรึยังคะ...ครับ" มินณ์ที่เปิดประตูเข้ามาหยุดชะงัก ทำไมหรอฉันแต่งตัวดูไม่ได้ใช่ไหมถึงได้นิ่งเงียบแบบนั้น

  "มินณ์อย่าเงียบสิเราใจคอไม่ดีเลย เราดูไม่ได้ใช่ป่ะ" ฉันว่าแล้วหันไปทางมินณ์

  "เปล่าๆ วันนี้ตะวันสวยมากเลย น่ารักที่สุดเลย" ขนาดนั้นเลยหรอ

  "จริงหรอ" ฉันถาม

  "จริงสิ วันนี้ตะวันสวยมากเลยน่ะเหมาะที่จะเป็นนางฟ้ามากเลย" มินณ์ว่าแล้วมานั่งลงข้างๆฉัน

  "น้องสองคนเป็นแฟนกันใช่ไหมค่ะเนีย" พี่ลีด ที่นั่งอยู่ข้างๆฉันถามขึ้น ฉันก็ลืมไปซะสนิทว่าอยู่กันสามคน

  "ไม่ใช่ค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธทันทีต่างจากอีกคนที่ไม่ปฏิเสธอะไรเลย

  "แหม รีบปฏิเสธเชียว นั้นพี่ขอออกไปดูงานก่อนน่ะค่ะ" พี่ลีดว่าแล้วเดินออกไป พอฉันหันมาหามินณ์ มินณ์ก็นั่งจ้องฉันอย่างกับว่าฉันเป็นขนมซะงั้นแหละ

  "มองอะไรหรอมินณ์" ฉันถาม

  "เมื่อกี้ที่ตะวันรีบปฏิเสธ เพราะตะวันไม่ชอบแล้วเราหรอ"

  "เปล่าน่ะ"

  "แปลว่าชอบ" 

  "เอ่อ..."

ปัง

 อยู่ๆเสียงประตูก็ถูกเปิดออกดังมากทำให้เราสองคนหันไปทางประตูทันที แล้วก็ได้เจอกัน พี่เวที่ทำหน้าบึ้งอยู่นั้น แต่วันนี้พี่เวดูหล่อมากๆเลย แล้วทำไมฉันถึงได้รู้สึกถึงว่าหน้าร้อนแล้วยังหัวใจนั้นยังจะเต้นแรงอีก

  "ตะวัน" เสียงพี่เวเรียกแต่ฉันกลับรู้สึกว่าเสียงนี้มันเรียบแต่รู้สึกขนลุกได้ทันที

  "ค่ะพี่เว วันนี้พี่เวมางานด้วยหรอ" ฉันว่าแล้วลุกขึ้นไปหาพี่เว มินณ์ก็ลุกตามแต่ไม่ได้เดินตามฉันมา

  "มาสิ ถ้าไม่มาคงไม่มาเห็นว่าคนของพี่มาทำอะไรกับคนอื่น" คนของพี่อะไรของเขานี่มันชีวิตฉันน่ะ

  "หมายความว่าไง" มินณ์พูดขึ้น 

  "ก็หมายความว่าตะวันเป็นคนของฉันหน่ะสิ" พี่เวว่าแล้วโอบมาที่ไหล่มองฉัน

  "คนของพี่อะไรกัน พี่เวค่ะตะวันไม่ใช่คนของใครทั้งนั้นน่ะ" ฉันว่าแล้วดันคนตัวสูงออก

  "ได้ยินแล้วสิน่ะ" มินณ์ว่าอย่างเย้ย ทำให้พี่เวนั้นโมโหขึ้นมา

  "ตะวันพี่สั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามมาอยู่กับมัน" อะไร ก็นี่มันชีวิตฉันนี่

  "พี่เวค่ะนี่มันชีวิตตะวันน่ะ แล้วตะวันก็ไม่ใช่คนของใครทั้งนั้น ตะวันไม่ใช่ตัวแทนของใครพี่อย่ามาหาว่าตะวันเป็นคนของพี่ได้ไหมค่ะ!!" ฉันว่าแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้น 

ปึก

  "โอ๊ย" ชนใครอีกเนีย

  "เป็นอะไรรึเปล่าครับ" เสียงคุ้นๆพูดขึ้นแล้วยื่นมือมาให้ฉันจับ ฉันก็เลยจับแล้วลุกขึ้น

  "พี่แมน เอ่อ ตะวันไม่เป็นอะไรค่ะขอโทษด้วยน่ะค่ะที่ชน" ฉันว่า

  "ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะนางฟ้าชนกี่ครั้งพี่ก็ไม่โกรธหรอก" พรึบ พูดจบก็ดึงมือฉันแรงจนทำให้ฉันเซเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่แมน แต่ฉันกลับรู้สึกถึงอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้เด็ดขาด 

  "ตะวัน!!" เสียงพี่เวและมินณ์ดังขึ้นมาจากข้างหลังทำให้ฉันรีบหันไปมอง

  "ปล่อยตะวันน่ะ" ฉันว่าแล้วดิ้นแต่ก็ไม่หลุด แล้วคนแถวนี้หายไปไหนกันหมดเนีย

  "แหม ได้กอดนางฟ้าทั้งทีจะให้ปล่อยได้ไง" พี่แมนว่าแล้วกอดแน่น

หมับ พรึบ ตุบ

  ทุกอย่างรวดเร็วมากพี่เวรีบเข้ามาดึงฉันออกจากอ้อมแขนของพี่แมนแล้วก็ถูกพี่เวต่อยไปเต็มๆทำให้พี่แมนล้มลงไปนอนกับพื้น

  "พี่แมน เห้ย แกต่อยไปฉันทำไมว่ะ" มินณ์รีบเข้าไปพยุงพี่ชายของตัวเองแล้วพูดอย่างโกรธที่พี่เววไปต่อยพี่ชายของเขา

  "นี่ไอ้หนู เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเคารพรุ่นพี่หน่อยน่ะครับ แล้วแกไอ้แมนห้ามมายุ่งกับตะวันอย่าหาว่าฉันไม่เตือน ตะวันมานี่" พี่เวว่าแล้วเดืนมาจับมือฉันให้เดินตามไป กระโปรงยาวหรือขาฉันสั้นเนีย แล้วพี่เวจะพาฉันไปไหนกันเนีย