Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(ธนาคารมหาพร 13.05)
............
ในตอนนี้ ฉันเข้ามาภายในธนาคารแล้ว โดยอาศัยประตูอาคารที่เปิดอ้าไว้ตั้งแต่แรกเพื่อแอบเข้ามาโดยไม่มีใครสัมผัสตัวตนของฉันได้
(ตอนแรกก็กะจะจัดการพวกนั้นพร้อมกันอยู่หรอก)
(แต่ถ้าคนนั้นไม่ลากตัวประกันออกมาข้างนอก คงไม่ต้องเสียเวลาเพิ่มแบบนี้)
(หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะบอกให้พวกตำรวจด้านนอกเชื่อได้นะ ไม่งั้นเป็นปัญหาใหญ่แน่)
ระหว่างที่ฉันมัวแต่คิดแบบนั้น มีพวกมันสามคนเดินออกมาดูเหตุการณ์ด้านนอกว่าเกิดอะไรขึ้น
“อ๊ะ... เจ้านั่นโดนอัดร่วงไปแล้ว!!”
“ฝีมือใครกัน!? ตัวประกันก็หนีไปได้ด้วย!!”
พวกมันระวังตัวมากขึ้น ยืนหันหลังชนกันเป็นสามมุม พยายามดูรอบห้องอย่างละเอียด
ก็ถือว่ารอบคอบดีแหละนะ แต่ว่า...
มันก็ไม่ได้ยากเกินไปที่ฉันจะจัดการพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
ฉันโผล่ขึ้นมาต่อหน้าคนๆหนึ่งในหมู่พวกเขา... ก่อนที่จะใช้เท้าเตะประทับหน้าของคนๆนั้นเข้าอย่างจัง
อีกสองคนนั้นเมื่อรู้ตัวว่าฉันโผล่มาแบบทันควัน ก็รีบหันปืนเตรียมจะยิงทันที
“แกเองหรอ!!”
ก่อนที่พวกเขาสองคนจะยิง ฉันรีบคว้าปืนกลเบาที่อยู่บนมือของคนที่กำลังจะล้มจากลูกเตะของฉันไว้
และฟาดไปที่ปืนของคนทางซ้ายจนเสียหลักลั่นไกไม่ได้ ขณะที่อีกคนเห็นเหตุการณ์นั้นจึงยิงออกมาในทันที
*ปั้ง*
ลูกกระสุนของเขาลอยค้างก่อนถึงขมับขวาของฉันเพียง 30 เซน
คนร้ายที่ยิงปืนคนนั้นถึงกับช็อคไปวูบหนึ่ง ยิ่งกระสุนลูกนั้นหายไปต่อหน้าต่อตาเพราะฉัน ลบเวลาวัตถุ ให้หายไปเหมือนกับที่ลบความทรงจำให้ไม่เคยมีอยู่
“เห้ย!”
“เ-เวทย์มนต์งั้นหรอ!?”
เวทย์มนต์... จะว่าไปฉันก็คิดอยู่เหมือนกันว่าพลังที่ฉันใช้พวกนี้มันเหมือนกับเวทย์มนต์ แต่มันก็มีหลายจุดที่ต่างอยู่เหมือนกัน
ถึงอย่างนั้นฉันก็ต้องมองข้ามความสงสัยในหัวชั่วขณะนั้นก่อน ตอนนั้นฉันจับพานท้ายปืนที่ถืออยู่ด้วยสองมือ และฟาดลงไหล่ขวาของเขาจนปืนร่วงลงมาเพราะแขนกระตุกจากการกระแทกอย่างแรง
พอฉันเอาปืนฟาดจังหวะนั้น ฉันปล่อยปืนทิ้งทันที และใช้ขาซ้ายยึดพื้น ก่อนจะหมุนตัวเตะด้วยเท้าขวา
“ย๊าก!”
ส้นเท้าของฉันตอกเข้าไปที่แก้มขวาผู้ชายคนนั้น ตาเขาเหลือกออกมา ก่อนจะกระเด็นไปเล็กน้อยจากแรงกระแทก
คนนั้นหมดสติไปแล้ว ซึ่งตอนนี้เหลืออยู่สองคนมีสติอยู่
เผลอไปเพียงครู่เดียว คนที่โดนฉันเตะอัดหน้าล้มไปในตอนแรก ก็พุ่งเข้ามาตะครุบตัวฉันไว้จากด้านหลัง
“ได้ตัวแล้ว!!”
“ทีนี้แกก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว---”
คนๆนั้นยืนงง เพราะฉันหายไปจากร่องแขนที่เขาตะครุบตัวฉันไว้ นั่นก็เพราะ...
ฉันข้ามเวลาย้อนกลับมายังตำแหน่งก่อนที่จะอัดพวกมันทั้งสามคนไงล่ะ......
*ข้ามเวลาย้อนกลับ*
เจ้านั่นหันตัวมาทางฉัน ซึ่งได้จังหวะเดียวกันกับที่ฉันเตรียมพร้อมพอดี
ฉันใช้ขาขวาสอดไปแถวขาขวาของเขา และงัดให้สูงขึ้น โดยแขนของฉันล็อคแขนขวาของเจ้านั่นเอาไว้
เมื่อท่าทางของฉันพร้อม ฉันยกขาพร้อมกับออกแรงที่แขน ตวัดร่างของเขาให้ลอยขึ้นมา
“อะ...”
*ตู้ม*
ฉันทุ่มเจ้านั่นด้วยท่ายูโดจากชมรมที่ฉันฝึกมา แรงที่ตัวของเขากระแทกลงพื้นมากพอที่จะทำให้เขาขยับเขยื้อนไม่ได้ไปชั่วขณะ
ส่วนอีกคนที่อยู่ข้างหลังฉันตอนนี้ เล็งปืนจ่อหัวฉันจากด้านหลังอยู่
“ย-ยัยปีศาจ! ตายซะเถอะ!”
*ปั้ง*
............
เวลาภายในอาคารนี้ถูกฉันหยุดเอาไว้ ดังนั้นกระสุนที่เจ้านั่นยิงออกมาก็จะต้องถูกหยุดอยู่กับที่ รวมถึงตัวเขาเองก็ด้วย
เมื่อเวลาถูกหยุดเช่นนี้ ฉันเลยเดินเข้าไปใกล้ตัวเขามากขึ้น พร้อมกับโยกหัวหลบกระสุนและทิศทางที่ปากกระบอกปืนเล็งอยู่
ทันใดนั้น เมื่อเวลาเดินตามปกติ...
*ปั้งๆๆๆๆๆ*
“!?”
ฉันยืนอยู่ตรงหน้าเขา โดยมีปากกระบอกปืนผ่านแก้มขวาฉันไป
พอเขารู้สึกตัวว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ ฉันก็กางมือทั้งสองข้างออกอย่างกว้าง
และก็ตบหน้าเขาพร้อมกันอย่างแรง!
*เพี้ยะ!!*
หน้าของเขาบู้บี้ไปเลย มีคราบน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อยด้วย และเขาก็ค่อยๆล้มลงไปชักกระตุกอยู่บนพื้น
“โอย... เจ็บๆๆๆๆ”
“ไม่น่าตบเต็มแรงเลย!”
“อย่างว่าแหละ... ต่อให้ดึงพลังกายได้เยอะยังไง ก็ยังไม่ได้อยู่ในระดับที่จะไม่เจ็บตัวเลยนี่นา”
มัวแต่เจ็บมือแบบนั้น เสียงตำรวจก็เริ่มรุกกรูจะเข้ามาข้างในอาคารแล้ว
(แย่ล่ะสิ! ต้องรีบเข้าไปช่วยตัวประกัน!)
เพราะฉันมัวแต่วุ่นจัดการคนร้าย 3 คนนี่ ทำให้ฉันแทบจะลืมเรื่องตัวประกันไปซะสนิทเลย
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องด้านในอาคาร ก็เห็นหัวหน้าโจรยืนอยู่ตรงกลางห้องอย่างใจเย็น และตัวประกันทุกคนยังปลอดภัยดี...
(โล่งอกไปที... นึกว่าจะเกิดเรื่องแย่ๆขึ้นซะแล้ว)
(เอาล่ะ... ทีนี้ก็เหลือแต่หมอนั่น---)
“นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!!”
“ทิ้งอาวุธแล้วยกมือไว้บนหัวซะ!!”
ตำรวจ 5 นายเข้ามาในนี้แล้ว... และตอนนี้เขาก็ยังคงยืนนิ่งหลังจากเห็นตำรวจ
เขาปล่อยปืนไว้ที่พื้น ก่อนจะยกมือขึ้นเหนือหัว
“พาดไว้หลังหัว!”
เขาเปลี่ยนท่าไปพาดไว้หลังหัว ดูเหมือนเขาจะยอมจำนน ตัวประกันในห้อง 5 คนก็ยิ้มดีใจที่ตำรวจมาช่วยแล้ว
แต่ทำไมไม่รู้... ฉันกลับไม่รู้สึกเช่นนั้นเลย
(มีอะไรบางอย่างแปลกๆ)
(เจ้านี่... ไม่แสดงท่าทีกระวนกระวายเลย ทั้งๆที่น่าจะรู้ว่าตอนนี้ตัวเองจนมุม และลูกน้องก็โดนจัดการไปหมดแล้ว)
และดูเหมือน...
ลางสังหรณ์ของฉันจะเป็นจริง...
ภาพที่ทุกคนในห้องตายเข้ามาในหัวของฉัน......
เจ้าหน้าที่ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ตัวคนร้ายอย่างช้าๆ ซึ่งมันตรงกับภาพที่ฉันเห็นอยู่ในหัวเมื่อกี๊...
“อย่านะ!!”
หัวหน้าโจรคนนั้นยิ้มออกมา... และรีบคว้าปืนที่โยนทิ้งไปด้วยความเร็วผิดมนุษย์มนาจนตำรวจทำอะไรไม่ทัน
*ปั้งๆๆๆๆ*
ตำรวจทั้ง 5 นาย ที่อยู่ข้างหน้าฉัน... ถูกยิงในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันอย่างรวดเร็ว
“ไม่น้าาาาาาา!!!”
พวกเขา...
ตายแล้ว......
เมื่อฉันเห็นเหตุการณ์ไม่ดี ฉันพยายามที่จะช่วยชีวิตตัวประกันทุกคน
เขาเล็งปืนไปที่ผู้ชายที่เป็นผู้จัดการสาขา ฉันรีบพุ่งเข้าไปยืนขวางทางกระสุนอย่างไว
*ปั้ง*
กระสุนยิงไม่ผ่านตัวฉัน... ซึ่งพลังนั้นไม่ใช่การหยุดเวลาแบบที่ใช้กับคนพวกนั้น
แต่เป็น “การรักษาสภาพเวลา” ที่จะทำให้การแทรกแซงเวลาของผู้ใช้อื่นนั้นไร้ผลในขอบเขตผู้ใช้
ถ้าการรักษาสภาพเวลามีผลกับกระสุนที่เขายิงมา... มันมีเพียงคำตอบเดียวสำหรับเรื่องนี้แล้ว
“นาย...... เป็นผู้เชื่อมต่อเวลางั้นหรอ?”
ใบหน้าที่หัวหน้าโจรคนนั้นยิ้มอย่างสะใจออกมา ก่อนจะหัวเราะดังลั่นห้อง
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“......ผู้เชื่อมต่อ? คืออะไรวะ!!”
“ว่าไงนะ!?”
“อ๋อ แต่ถ้าเธอหมายถึงไอ้นี่ล่ะก็...”
*ฟึ่บ*
“ฉันรู้จักดีเลยล่ะ!!”
เจ้าหมอนั่น... โผล่มาอยู่ข้างหลังของฉัน
(ตั้งแต่เมื่อไร!?)
หมอนั่น... ใช้หลังมือซ้ายเหวี่ยงใส่ฉันเต็มแรง ถึงฉันจะสามารถป้องกันได้ด้วยท่อนแขนทันเวลา แต่แรงของเขาเยอะจนทำให้ฉันกระเด็นออกมาเกือบ 8 เมตร จนกระเด้งไปโดนโต๊ะที่ตั้งอยู่ในห้อง
“โฮ่ว... ยังสติดีอยู่งั้นเหรอ?”
“เห็นเธอมาด้อมๆมองๆอยู่ตั้งแต่แรก ก็แปลกใจอยู่ว่าทำไมถึงไม่มีใครสังเกตเห็น”
“ขนาดว่าตั้งใจขว้างโทรศัพท์ใส่ยังไม่สะทกสะท้านอะไรอีก”
(...เจ้านั่นเห็นฉันตั้งแต่แรกงั้นหรอ!? ถึงว่าตอนปามือถือมาดูไม่ได้ปาแบบสุ่มๆ)
แรงอัดของเจ้านั่นถือว่าแรงอยู่ แต่ก็ยังไม่มากขนาดทำให้ฉันหมดสติได้ในการโจมตีครั้งเดียว... แต่สิ่งที่ทำให้ฉันสะเทือนใจยิ่งกว่า
คือหลังจากฉันเงยหน้าขึ้นมา... ก็เจอศพตำรวจ 4 นาย... กับอีกคนที่ทรมานจากการถูกยิงอยู่ มันทำให้ฉันนั่งมองตาค้างด้วยความช็อคและความโกรธ
“เอ้า เอ้า เอ้า! มัวแต่นั่งนิ่งอยู่ได้”
“ถ้าไม่หยุดฉันล่ะก็... ไอ้เบื๊อกนี่จะต้องไปลงนรกนะ!!”
มันหันปืนเล็งใส่ผู้จัดการสาขาที่เอามือป้องหัวตัวเองไว้
“หัวหน้า!!”
ฉันไม่มีทางปล่อยให้มันได้ทำอะไรตามอำเภอใจเด็ดขาด
“หยุดนะ!!”
“เขตแดนชั่วคราว!!”
*ฮูม!!*
ฉันใช้ความสามารถในการเคลื่อนย้ายมิติชั่วคราว เพื่อลากเจ้านั่น... มาในมิติว่างเปล่าพร้อมกับฉันในพื้นที่ที่จำกัด
ซึ่งจากผลลัพธ์นั้น ทำให้คนในธนาคารไม่เห็นพวกเราสองคนที่ถูกย้ายมายังมิติว่างเปล่า... สร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนที่อยู่ในห้องนั้น
ไม่ใช่เพียงแค่คนในมิติแห่งความจริงเท่านั้นที่ประหลาดใจ หัวหน้าโจรที่ถูกดึงมายังมิติว่างเปล่าเองก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน
“ที่ไหนวะ?”
“เธอใช้เวทมนตร์อะไรถึงทำพื้นที่บ้าๆนี้ขึ้นมาได้?”
“มัน... ไม่ใช่เวทมนตร์... หรืออะไรทั้งนั้น...”
ฉันค่อยๆทรงตัวขึ้นมาหลังจากนั่งพักมาสักพัก
“เพียงเท่านี้... นายก็จะ... ทำอะไรตัวประกันไม่ได้แล้ว......”
“......หึ...”
“เป็นห่วงตัวประกันมากกว่าชีวิตตัวเองงั้นหรอ? เธอนี่ช่างเป็นแม่พระซะจริง”
มันหยิบสายที่คล้องคออยู่ใต้เสื้อออกมาไว้ด้านนอก
มันคือนาฬิกา... เป็นลักษณะเหมือนฟันเฟืองไม้ที่มีอักษรโรมันเป็นตัวเลขระบุเวลา
“น-นั่นมัน......”
“โฮ่ว... เธอรู้จักเจ้านี่ด้วยเหรอ?”
“นึกว่าจะมีแต่ฉันซะอีกที่ได้พลังพระเจ้ามาแบบนี้”
“รู้รึเปล่า... พลังพระเจ้าที่วัตถุประหลาดชิ้นนี้มอบให้น่ะมันเจ๋งขนาดไหน!!”
ผู้ชายคนนี้ติดหนี้พนันบอลมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จนไม่มีใครรับเลี้ยงดูแล
ในวันหนึ่งที่เขากำลังสาปแช่งโชคชาตาของตัวเอง ความปรารถนาที่เขาต้องการชีวิตใหม่ ทำให้เขาได้รับการเลือกจากสื่อนำเวลาที่ตอนนี้ออกมาอยู่ในรูปของนาฬิกาที่เขาคล้องคออยู่
ทันทีที่เขาได้นาฬิกาเรือนนั้นมาในครอบครอง เขาและได้รวมกลุ่มกับเพื่อนที่ติดหนี้พนันบอลเหมือนกันเพื่อออกปล้นธนาคาร โดยใช้พลังจากสื่อนำเวลานั่นช่วยในการหลบหนีทุกครั้ง
นี่คือ... ชีวิตของเขา
“ในวันที่ฉันต้องจมปลักอยู่กับกองหนี้ที่ใช้เท่าไรก็ไม่หมด... ความคิดในหัวของฉันมันก็บอกมาว่า ชีวิตของฉันมันบัดซบซะจริง โชคชะตาอันน่าขยะแขยงนี้มันไม่สมควรจะเกิดขึ้น!!”
“ถ้าฉันแก้ไขโชคชะตาตัวเองได้ ฉันก็จะสร้างชีวิตใหม่ให้รุ่งโรจน์ยิ่งกว่าทุกๆคน”
“จนวันหนึ่ง... พระเจ้าก็ประทานพลังให้ฉัน......”
“พลังที่จะทำให้ฉันเป็นดั่งพระเจ้า ควบคุมทุกอย่างตามที่ฉันปรารถนา พละกำลังร่างกายที่เพิ่มขึ้น หรือแม้แต่ความสามารถที่ฉันมีในครอบครอง...”
“พลังที่สุดยอดขนาดนี้... จะไม่ใช่พระเจ้าก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว!!”
เขาพูดด้วยความภาคภูมิใจในพลังที่ตัวเองมี ดูถูกฉันที่ดูอ่อนแอกว่าเขา... ซึ่งฉันก็นิ่งเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะสรุปมุมมองของเขาออกมา
“นั่นไม่ใช่พลังพระเจ้าหรอก...”
“... หมายความว่าไง?”
“มันไม่ใช่พลังของพระเจ้า... นาฬิกาที่นายถืออยู่... เป็นเพียงแค่ของที่จะพาความซวยมาเยือนนายต่างหาก”
“มันไม่ใช่ของที่นำพาทั้งโชค หรือพลังที่จะมีไว้แก้ไขโชคชะตาแบบที่นายคิดไว้หรอกนะ... ในทางกลับกัน... นายจะได้รู้จักกับโลกที่ต่างโลกที่พวกเราอาศัยอยู่อย่างสิ้นเชิง ขอบเขตที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจเอื้อมถึง... ขอบเขตว่างเปล่าที่แสนจะน่าขนลุก”
“เฮ่ เฮ่... พล่ามอะไรอยู่ได้ ผู้หญิงอ่อนแออย่างเธอมันก็เก่งแต่พูดล่ะว้า!”
เขาหันปืนเล็งมาที่ฉัน
“...... คนที่ดีแต่โทษโชคชะตา โดยที่ไม่เคยแก้ไขตัวเองต่างหาก ...... สมควรจะถูกเรียกว่าอ่อนแอ”
“นายแค่วิ่งหนีจากความเป็นจริงแย่ๆที่สร้างด้วยน้ำมือของตัวเอง หาข้ออ้างต่างๆนาๆเพื่อโทษอย่างอื่นนอกจากตัวเอง”
“ความปรารถนาที่คิดจะสร้างชีวิตใหม่เพื่อกลบความผิดพลาดของตัวเองน่ะ...”
“มันเป็นความปรารถนาของพวกขี้ขลาดตาขาว...”
............
“ยัยบ้า!!”
เหมือนฉันจะพูดแทงใจดำเขาเข้าเต็มๆ
เขาโผล่มาอยู่ข้างหน้าฉันทันที
“อย่างเธอมันต้องอัดให้สำนึก!!”
มือซ้ายที่ไม่ได้จับปืนพกของเขากำหมัดแน่นต่อยมาที่หน้าฉันอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นเอง...
ฉันโยกหน้าหลบการโจมตีนั้นอย่างรวดเร็ว... รวดเร็วยิ่งกว่าความเร็วที่ผู้ชายคนนี้ทำได้เสียอีก
“บ้าน่า......”
ระหว่างที่เขายังค้างอยู่ท่านั้น
เสี้ยววิที่ฉันหลบมา ก็เปิดช่องว่างบางอย่างขึ้นภายในมิตินี้
มันคือวัตถุที่อยู่ใน “รอยแยกเวลา” ระหว่างโลกแห่งความเป็นจริงกับมิติว่างเปล่า มันจะถูกทำให้หายไปจากทั้งสองโลก แต่อยู่ในโลกที่นาฬิกาเรือนนี้กักเก็บเอาไว้เป็นห้องเวลาของมัน
เป็นหลักการเดียวกันกับที่วอร์เรนใช้เรียกของแปลกๆออกมา แต่ก็มีข้อจำกัดในเรื่องของจำนวนที่กักเก็บ จะแลกมาด้วยการถ่ายเทพลังจากนาฬิกาถึงผู้ใช้นั้นลดลง
วอร์เรนที่ใช้ทักษะหยุดเวลาเป็นหลักจึงไม่มีผลกระทบมาก หากต้องการใช้ความสามารถที่ต้องพึ่งพาการไหลเวียนเวลามากกว่าปกติ
สำหรับฉัน... แค่อาวุธที่พอดีมือ... อาวุธที่ไม่ทำร้ายใครก็เกินพอ
ดังนั้น...
ในมือของฉันจึงเป็นไม้พองความยาวพอดีมือ... มันถูกเรียกออกมาจากห้องกักเก็บเวลานั่น
“ตื่นมายอมรับ...”
“ความบัดซบที่ตัวเองก่อไว้ซะ!!”
*โพล๊ะ*
ฉันเอาไม้พองฟาดเข้าเต็มหน้าของหัวหน้าโจรคนนั้น... เพียงการโจมตีครั้งเดียว... ก็มากพอที่จะทำให้เขานั้นกระเด็นไปกองได้เลย...
เป็นข้อพิสูจน์ว่าพละกำลังของฉันในฐานะผู้เชื่อมต่อเวลาเหมือนกับเจ้านั่น...
แข็งแกร่งกว่า...
เจ้านั่นยังไม่หมดสติ แต่ก็หน้าบวมบาดเจ็บเกินกว่าจะลุกขึ้นมาสู้ต่อได้แล้ว
ฉันเก็บอาวุธในมือของตัวเองกลับเข้าสู่ห้องกักเก็บเวลาภายในนาฬิกาเหมือนเดิม และเดินไปหาผู้ชายคนนั้น โดยเว้นระยะห่างพอประมาณ
“......นี่ฉัน... แพ้สินะ”
“เชิญเลย...... ฆ่าฉันเลย......”
“ชีวิตฉันมันตกต่ำ... เพราะตัวฉันเอง... ฉันอยากแก้ไขโชคชะตา เพื่อลืมความบัดซบที่ตัวเองเคยก่อไว้”
“ฆ่าฉัน... ฉันไม่เหลืออนาคตไรอีกแล้ว”
จากผู้ชายที่มั่นใจในตัวเอง หยิ่งจองหอง พอถึงทางตัน เขาก็เป็นเพียงผู้ชายที่วิ่งหนีความจริงอยู่ตลอดเวลาแค่นั้นเอง
“...... ไม่ได้ ......”
“ชีวิตของผู้คนที่นายฆ่าไป... ใช้เวลาที่เหลืออยู่ตอนนี้ไปชดใช้ในคุกซะ”
“นั่นคือ... การแก้ไขโชคชะตาเพียงทางเดียวที่นายสามารถทำได้”
เขายอมรับความจริงของตัวเองแล้ว อนาคตเพียงทางเดียวที่เขาเลือก คือชดใช้ทุกอย่างภายในคุก ไม่ว่าผลตัดสินจะออกมาเช่นไร... เขาก็ต้องใช้ชีวิตของเขาที่เหลือยอมรับมัน
“ช่วยยื่น... ของที่ห้อยอยู่บนคอนั่นมาหน่อยได้ไหม?”
“วัตถุเทพ... ไม่สิ... วัตถุบรมซวยนั่นสินะ......”
“เพราะไอ้ของพรรณนี้... ทำให้เธอโผล่มาจัดการฉันได้สินะ”
“เอาไปเลย... อยากทำอะไรก็ทำ......”
*ฉีก*
เขากระชากนาฬิกาเรือนนั้นให้สายที่คล้องขาดจากคอ และโยนไว้ตรงเท้าฉันพอดี
(จากที่วอร์เรนเคยพูดไว้... หากจะตัดการเชื่อมต่อระหว่างผู้เชื่อมต่อเวลากับสื่อนำเวลา... ต้องพังนาฬิกาทิ้งสินะ?)
(ถึงผลกระทบจะดูร้ายแรงอยู่ก็เถอะ แต่ว่า... ร่างกายของฉันก็น่าจะแบกรับมันไหวอยู่)
ฉันเรียกไม้พองอันนั้นออกมาอีกครั้ง พร้อมกับโยนนาฬิกาของโจรคนนี้ขึ้นบนฟ้า
พอมันถึงจุดที่ต้องการ...
“ย๊าก!”
*แกร๊ก!!*
ฉันก็หวดมันด้วยไม้พองทันที (ท่าเหวี่ยงไม้เบสบอล)
“ฮึบ!”
นาฬิกาเรือนนั้นไม่ได้กระเด็นไปตามทางที่ฉันตี หากแต่มันอยู่คากลางอากาศเหมือนสู้แรงฉันก็ไม่ปาน แถมมีออร่าจากนาฬิกาที่เริ่มแตกออกมาเรื่อยๆ ส่งผลให้มิติที่ฉันอยู่นั้นเกิดรูปร่างที่ผิดแปลกไปจากปกติ
และร่างกายของฉันก็รับรู้ถึงความผิดปกติบางอย่างเช่นกัน หัวใจที่เต้นเร็วบ้างช้าบ้าง ร่างกายที่บางทีก็หยุดนิ่งหรือขยับตามปกติ เหตุการณ์บางอย่างที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา
(นี่น่ะหรอ... ผลกระทบที่วอร์เรนว่า)
มันเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะรับไม่ไหว... แต่ฉันก็พยายามฝืนร่างกายให้ยังเป็นปกติเท่าที่จะทำได้
และในที่สุด...
นาฬิกาไม้เรือนนั้น... ก็แตกเป็นเสี่ยงๆ
ด้วยความรุนแรงจากการแตกนั้น ทำให้ตัวฉันเซจนล้มมาเลย
“อูย”
พอฉันเงยหน้ามาดูเสกนาฬิกาที่ตกอยู่ตรงพื้น ไม่นานนักมันก็หายไปกับตา ราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น...
“นี่คือ... การตัดการเชื่อมต่องั้นสินะ... พลังที่โต้กลับมานั่นรุนแรงจริงๆ”
“อ๊ะ!”
โจรคนนั้นหยุดนิ่งไปแล้ว คงเพราะที่นี่ไม่ใช่โลกที่มนุษย์ธรรมดาจะเข้ามาอยู่ได้โดยปราศจากสื่อนำเวลา
ฉันยิ้มดีใจที่ได้จบเรื่องยุ่งยากของวันนี้ไปแล้ว
(ดูท่าคงต้องพากลับไปในโลกนั้นสินะ)
............
หากแต่มันไม่เป็นเช่นนั้น
*ฉึก*
ฉันที่กำลังนั่งและเอื้อมมือเพื่อที่จะพาตัวโจรคนนี้กลับไป
ก็ได้เห็น... เรื่องน่าสะพรึงกลัวบางอย่างอีกครั้ง
นั่นคือ...
มีมีดเล่มหนึ่งที่ฉันรู้สึกคุ้นตาเสียบทะลุกลางหลังของเขาตรงตำแหน่งหัวใจ ซึ่งผู้ชายที่ใช้มีดเสียบโจรคนนี้
มีเพียงคนเดียวที่ทำให้ฉันตะลึงได้ถึงขนาดนี้
“นายมัน......”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ นรินทร์”
“ดูท่า......”
“โชคชะตาเราจะต้องกันอีกแล้วล่ะสิ......”
ควอส...... ควอส แพทริค... ชายคนที่พยายามฆ่าฉันมาก่อน
เขากลับมาแล้ว
............
............