Dragon curse

...สาวน้อยจากนี้ไปเจ้าจะได้พบกับสิ่งที่เจ้าไม่เคยพบได้เห็นในสิ่งที่เจ้าไม่เคยเห็น จงหลีกหนีมัน       ไม่เช่นนั้นเจ้าจักปวดร้าวเจียนตาย….

....หลีกหนีมันซะ ละทิ้งมันซะ ปลิดชีพมันซะ….

ซู่ๆ ซู่ๆ ปู๊นๆ………..อ๊ะ!!!ความฝันเมื่อกี้มันอะไรกันเสียงของใครกันนะ….

ปีกคู่ที่ 1 สู่ปราสาทบริช

• “ซู่ๆ ซู่ๆ ปู๊น” เสียงหวูดเรือจักรที่เข้ามาเทียบท่า ณ เมืองดรากริว เรือจักรลำนี้แล่นมาจากประเทศ ออสแลนดาส ซึ่งอยู่อีกซีกโลกหนึ่งของเมืองดรากริวแห่งนี้“คุณยายระวังหน่อยค่ะทางเดินมันลื่น ”เสียงอันสดใสที่ฟังแล้วเหมือนแมกไม้จะผลิบานนี้เป็นเสียงของ     เซเรีย  เด็กสาวชาวออสแลนดีสผมลอนสีเหลืงทองตาสีเขียวมรกตกลมโต ซึ่งบอกเตือนยายแก่ๆคนหนึ่งขณะลงจากเรือ เธอลงจากเจ้าเรือจักรลำใหญ่แล้วมุ่งเข้าไปในตัวเมือง ณ ที่เมืองดรากริวแห่งนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่เขตหนาวจึงมีอากาศหนาวตลอดทั้งปี เธอเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้า ข้างทาง “กิ๊งๆ” เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่หน้าประตูร้านดังขึ้น ลมหนาวจากข้างนอกพัดผ่านประตูที่ถูกเปิดออกเข้ามาทำให้ตาแก่ขี้เมาเจ้าของร้าน ที่นอนกอดขวดไวน์อยู่ที่ เคาเตอร์ถึงกับสะดุ้งตื่นจากความหนาว “อู้ว!! หนาวจริงๆ เอ้าแม่หนูน้อยเจ้าต้องการอะไรล่ะ” ตาแก่ร้องถามเด็กสาวด้วยอาการเมาค้างจากไวน์ในวงแขนของเขา “ เอ่อ! หนูอยากดูเสื้อขนสัตว์สักตัวค่ะ ข้างนอกอากาศหนาวมาก ลุงพอจะหาให้หนูสักตัวได้ไหม ” ตาแก่ทำหน้ามึนๆอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบกลับมาว่า “อ๋อ มีสิ” แล้วตาแก่ก็ลุกพรวดเข้าไปในห้องที่อยู่ข้างๆเคาสเตอร์ เขาหายไปซักพักแล้วเดินกลับออกมาพร้อมกับเสื้อสีแดงสดตัวหนึ่ง “เอ้า!นี่แม่หนูเสื้อขนแกะภูเขา เย็บอย่างดีพร้อมกับสีแดงสด จากจากใบ เบลดเฮิร์บ ” เด็กหญิงรับเสื้อมาแล้วถามราคาจากตาแก่ “ราคาเท่าไรจ๊ะตา” ตาแก่ที่ยืนโงนเงนทำท่าเหมือนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ตอบกลับว่า “ 2500 กริว ” เด็กหญิงทำหน้างอแล้วถามกลับ “ทำไมแพงจังล่ะตาเสื้อตัวเดียว” ตาแก่จึงแจงสรรพคุณของเสื้อตัวนั้นให้เด็กสาวฟัง “โด่!!  นังหนูถ้าแค่เสื้อขนแกะล่ะก็แค่ 500 กริวเอง แต่สำหรับเสื้อที่ย้อมด้วยใบ เบลดเฮิร์บ ที่หายากก็อีกเรื่องหนึ่ง” เด็กสาวทำหน้าสงสัยในคำพูดของตาแก่แล้วถามกลับ “ย้อมด้วยใบ เบลดเฮิร์บแล้วไงล่ะก็แค่ให้สีสวยเท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ ” ตาแก่หัวเราะคิกๆแล้วเล่าให้เด็กสาวฟัง “ นังหนูรู้ไหมว่ามันมีประโยชน์ยังไง ถ้าแค่สีสวยธรรมดาๆ ใช้ใบไม้แถวๆบ้านย้อมก็ได้ แต่ใบเบลดเฮิร์บน่ะ มันมีกลิ่นบางอย่างที่ช่วยไล่มังกรได้ และยังเป็นสมุนไพรที่หายากอีกด้วย ” เด็กหญิงหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “ ฮ่าๆ ตาพูดยังกับมีมังกรอยู่งั้นแหละ นี่มันสมัยไหนแล้วตา ถ้าเป็น 300 ปีที่แล้วก็น่าจะมีนะ ” ตาแก่ทำตาโตแล้วถามเด็กสาวว่า “ นังหนู!! เจ้าไม่รู้เหรอว่าที่เมืองนี้หนะมีมังกรร้ายอยู่ เจ้าคงไม่ใช่คนแถวนี้สินะ” เด็กสาวตอบ   “ หนูเป็นชาวออสแลนดาส หนูมาหาคุณตาที่เมืองนี้คุณตาทำงานเป็นพ่อบ้านให้กับตระกูล บลิช ที่เมืองนี้ ” ตาแก่พูดขึ้น  “ งั้นเหรอถ้าอย่างนั้นเจ้าควรต้องสวมเสื้อตัวนี้ไว้ซะเพราะเจ้าอาจโชคร้ายเจอกับมังกรตัวนั้นก็ได้ ” เด็กหญิงทำหน้าไม่เชื่อคำพูดของตาแก่เพราะเขาเมามากและอาจพูดเพ้อเจ้อก็ได้ “ ฉันขอเสื้อธรรมดาดีกว่าลุง ” เด็กหญิงพูดพร้อมกับยื่นเสื้อขนแกะสีแดงสดคืนให้กับตาแก่ พอได้เสื้อแล้วเธอก็เดินออกจากร้านไปยังรถม้ารับส่งที่อยู่อีกฝากของถนน “ลุงๆ ช่วยไปส่งฉันที่บ้านของตระกูล บลิช หน่อยได้ไหมจ๊ะ” ลุงคนนั้นถามกลับ “ หมายถึงที่ปราสาทตระกูลบลิชหนะหรือ ข้าส่งเจ้าได้แค่เพียงตีนเขาเท่านั้นแหละ ปราสาทตระกูลบลิชหนะอยู่ที่ยอดเขานู่นหนะ เจ้าจะไปไหมล่ะ ” เด็กหญิงมองรอบๆ มีแค่รถม้าคันนี้คันเดียวจึงตัดสินใจตอบตกลงไป  รถม้าได้วิ่งไปตามหนทางคดเคี้ยวในป่าสักพักก็ถึงทางขึ้นไปที่ปราสาท “ถึงแล้วจ๊ะแม่หนู” ลุงคนขับร้องเรียกเด็กสาว คนขับรถม้าจากไปโดยไม่เก็บค่าโดยสารเพราะเขาบอกว่าเขาจะกลับบ้านนอกแล้วจึงทำงานวันนี้วันสุดท้ายจึงมาส่งฟรีๆไม่คิดเงิน รถม้าวิ่งหายไปในเงามืดของป่า เด็กสาวแหงนมองทางขึ้นอันสูงชันแล้วจึงตัดสินใจเดินขึ้นไปที่ยอดเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของปราสาท