Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์
เขียนโดย 
aemmy
วันที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 18.54 น.
แก้ไขเมื่อ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 07.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
26) ตกลง'
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
สามวันต่อมา
ตอนนี้ฉันอยู่บ้านของเรโห้เเล้วล่ะ ใหญ่โตเว่อวังอลังการมากกกก
หลังจากเกิดเหตุการ์ณต่างๆขึ้น ฉันเเละวอนโฮก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกันอีก ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่กล้าเจอหน้าเขาทั้งๆที่เราสองคนกำลังคบกันอยู่เเต่ลึกๆก็อยากให้เขาโทรมานะ เเอบหวังกรุบกริบ
ติ๊ดๆ
กรี๊ดดดด เขาโทรมาเเล้วว อ๊ากกก ....เอ๊ะอย่าเพิ่งเเน่ใจไปบางทีอาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ เบอร์ของวอนโฮฉันก็ไม่ได้เมมชื่อเอาไว้ด้วยสิเนี้ยเลยไม่เเน่ใจว่าเขาโทรมารึเปล่า หวังลมๆเเล้งๆไปงั้นเเหละ...
"ฮัลโหล"
(ป๊อปอายส์!!!เธอหายหน้าหายตาไปตั้งหลายวันไม่คิดจะติดต่อกันบ้างเลยใช่มั้ย)
"นะนี้....ใครค่ะ"
(นี้เธอจำเสียงเเฟนตัวเองไม่ได้รึไง)
"วอนโฮเหรอ"
(ก็เออน่ะสิ ทำไมไม่โทรหาฉันเลย)
"ก็ฉันไม่มีเบอร์นายนี้ยะ จะให้ถามหาก็กระไรอยู่"
(ช่างเถอะ เอาเป็นว่าฉันคิดถึงเธอเเล้วกัน)
>///< ตายเเล้ว อีตานี้เล่นพูดคิดถึงกันขนาดนี้เลยหรอ อ๊ากกก เขินนะโว้ยยยย
"นายอ่ะ..."
(มาหาฉันทีได้ใหม)
"ว่าไงนะ"
(ฉันเหงาอ่ะ)
"ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันไปหานายที่หอพักนะยะ"
(อืม)
...
@หอพักศิลปิน
"เข้าไม่ได้ครับคุณ"
"นี้ลุงค่ะ หนูเป็นคนดูเเลศิลปินนะค่ะ ทำไมหนูจะเข้าไม่ได้"
อีตายามหน้าประตูนี้หัวรั้นมาก ฉันอ้อนยังไงก็เข้าไม่ได้ ทำไงดีล่ะทีเนี้ย
"คุณต้องมีบัตรพนักงานถึงจะทำให้ผมเชื่อ"
ตายล่ะวา!!!บัตรพนักงานฉันเพิ่งตกส้วมไปเมื่อเช้านี้เอง ก็เห็นว่ามันไม่ต้องใช้อะไรมาก ฉันเองก็ไม้กล้าล้วงมือไปหยิบสะด้วย ค่อยทำใหม่ก็ได้
"มันเพิ่งตกน้ำไปนะค่ะ" ตกส้วมจ้าาา
"เห็นมั้ย ข้ออ้างชัดๆ"
"นี้ลุง!ทำไมถึงไม่เชื่อกันสักที"
"ก็เธอไม่มีหลักฐานเองนี้"
เชอะ คุยกับเเกหัวเเทบเสีย โทรให้วอนโฮลงมารับข้างล่างดีกว่า
ติ๊ดๆ
ขณะกำลังรอสายของอีตาวอนโฮอยู่ ฉันก็เเทบจะช๊อคเมื่อเห็นกลุ่มผู้ชายที่กำลังเดินหน้ามั่นมาเเต่ไกล
"...."
หอพักที่นี้เป็นระดับเกรดเอของเกาหลีเลยนะ เเล้วทำไม...คือ ไอดอลอยู่หอรวมกันได้ด้วยหรอ
ต้ายตาย...ออร่าความหล่อกระเเทกเข้าเบ้าหน้าฉันเต็มเปาเลยอ่ะ เอ๊ะเดี๋ยวก่อนอีตาพวกนี้ก็อยู่วงเดียวกับวอนโฮนี้น่า
อีตาลุงยามเปิดประตูให้พวกหนุ่มๆเข้าไปได้อย่างง่ายดายเเล้วฉันล่ะยะ ฉันต้องได้เข้าไปด้วยสิ
ฟิ้ววว
ใช่วิชานินจาพุ่งเข้าไปเลยเเหละกัน อิๆ
พอเดินมาหยุดได้ถึงที่หมายฉันก็จัดการเคาะประตูเรียกวอนโฮทันที อีตานี้นินตายไปเเล้วเเน่ๆ
ก๊อกๆ
"วอนโฮๆ"
"..."
อ๊ากกก อยากตายโว้ยยยยย >< ทำไมอุปสรรคมันถึงเยอะเเยะขนาดนี้เนี้ย อย่าบอกนะว่าวอนโฮไม่อยู่ห้องเเล้วนี้ฉันเข้ามาทำไมล่ะค่ะเนี้ย ใหนบอกจะรอไงล่ะ เชอะ
ขวับ
"ไง^^"
พอหันหลังปุ๊ปก็จ๊ะเอ๋เจอกับวอนโฮปั๊ปเลย นี้มันอะร้ายยยยย ><
"เอ้านึกว่านายไม่อยู่สะเเล้ว"
"พอดีไปคุยกับเพื่อนมาน่ะ"
"อ๋อๆ"
"ป๊อปอายส์ ฉันมีเรื่องจะขอร้องเธอ"
"..."
อีตานี้มาไม้ใหนอีกล่ะเนี้ย โอ้ยยยให้มันได้อย่างนี้สิยะ
"ฉันอยากให้เธอลบความรู้สึกเเย่ๆออกไปจากตัวฉันทีได้ใหม ฉันไม่อยากอยู่กับความรู้สึกเเบบนั้นอีกเเล้ว"
"...."
"ฉันอยากให้เธอพูดว่ารักฉัน...สักครั้ง"
"นี้นายบ้าไปเเล้วหรอ-_-"
"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ฉันคงบ้าเพราะรักเธอไปเเล้วล่ะ"
">///<"
"ตกลงใหม"
"อ๊ะอื้อออ ><"
กรี๊ดด นี้คงเป็นอะไรที่คูลมากสิท่า ทุกๆอย่างล้วนเป็นใจหมดทั้งฉันเเละวอนโฮต่างเขินหน้าเเดงกันเอง โอ้ย!เราคบกันเเล้วจริงๆเหรอเนี้ย
...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
