Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

"ตามฉันมานี้..."

"นี้นายเป็นใครกันน่ะ"

อีตาบ้านั้นพาฉันเข้าไปที่ห้องมืดๆห้องหนึ่ง...บรรยากาศก็ดูเงียบๆผู้คนต่างลงไปฟังคำเเถลงข่าวของวอนโฮกันหมดตอนนี้ไม่เหลือใครข้างบนตึกเลย

"อยู่นิ่งๆ"

"นี้นาย..."

ฟุ๊บ!!!

ไฟทั้งห้องถูกเปิดขึ้น...ใบหน้าผู้ชายคนนั้นตราตึงสายตาของฉันไว้มาก นี้มัน....เรโก้นี้น่า

ความรู้สึกเเค้นเเล่นเข้ามามีบทบาทมากขึ้น ตอนนี้สายตาฉันเหมือนถูกสะกดไว้ที่เขาคนเดียว

"ฉันเจอเธอสักทีนะ...ป๊อป"

"เรโก้...นี้นายจำฉันได้เเล้วหรอ"

"ฉันขอโทษนะ...ที่ทำอย่างนั้น มันมีเหตุผล"

สายตาของเรโก้ดูอบอุ่นเเละมีความสุขมากๆที่เขาได้เจอฉันอีกครั้ง ทำไมล่ะ...เขาดูมีความสุขมากเลยพอรู้ว่าฉันยังอยู่รอบๆตัวเขาเเละยังคิดจะทำลายเขาอีก

"..."

"ทุกอย่างมันเป็นเเผนการของเเจ๊สเปอร์..."

"ว่าไงนะ"

"ฉันถูกบังคับให้ฆ่าเเม่ของเธอเเละหมอนั้นยังสั่งให้ฉันป้ายความผิดให้เธอด้วยล่ะ มันมีเบื้องหลังมากกว่านั้น ฉันรู้ว่าเธอคงเกลียดพี่ชายคนนี้ไปเเล้วเเน่ๆเเต่ฉันอยากให้เธออ่านสิ่งนี้"

เรโก้คว้าสร้อยคอที่คอฉันเเละจัดการเเงะมันออกมาเป็นสองซีก...นี้มันคือสร้อยคอที่เเม่ฉันอุตส่าให้เป็นของขวัญวันเกิด...มันมีกระดาษชิ้นเล็กเเอบซ่อนอยู่ข้างในนั้นด้วยอ่ะ

"อะไร"

"นี้คือสิ่งสุดท้ายที่เเม่เธอพูดถึงเธอ เเม่ของเธอรู้ดีว่ายังไงท่านก็ต้องตาย...ท่านบอกให้ฉันบอกเธอด้วยว่ามีกระดาษอยู่ในสร้อยนี้ เธอจะพูดอะไรมากไม่ได้นะ...มีเครื่องดักฟังอยู่ที่สร้อยคอของเธอ"

อุ้ย!จริงด้วยฉันลืมไปได้ไงนะ เกือบซวยเเล้วใหมล่ะนั้น เฮ้ออ เรโก้จัดการเเกะเครื่องดักฟังนั้นเเละทำงายมันทันที

เเสดงว่าที่ผ่านมานี้เรโก้ไม่ใช่คนที่ผิดเลยสินะ เเจ๊สเปอร์ต่างหากคือคนที่ฆ่าเเม่ฉัน

"ทำไมเขาถึงฆ่าเเม่ฉันล่ะ"

"เธออย่าวู่วามนะ ไอ้หมอนี้เคยเป็นเพื่อนฉันน่ะมันเป็นลูกอีกคนนึงของพ่อฉันเลยล่ะ มันเป็นโรคเกี่ยวกับจิต....พูดง่ายๆคือมันโรคจิตเธอต้องระวังไว้ให้ดีๆนะ มันต้องการฆ่าพ่อเเม่ของเธอก็เพราะว่าต้องการสมบัติของเเม่เธอ พ่อฉันมอบกำไลมือที่ทำมาจากเพชรจริงๆให้เเม่ของเธอ ไอ้เเจ๊สเปอร์มันอยากได้มากเพราะกำไลนั้นคล้ายกับกำไลของเเม่มันที่หายไป มันเลยเเค้นเเละคิดไปเองว่าฉันขโมยมันไป มันเลยสั่งให้ฉันฆ่าเเม่ของเธอเเละป้ายความผิดไปให้เธอ ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอย่างนั้นทำไม"

น้ำตาที่พยายามกลั่นเอาไว้ดันไหลลงมาอาบเเก้ม เรื่องทุกอย่างมันพลิกล็อคหมดเลยอ่ะ เเสดงว่าที่ผ่านมานี้ฉันเข้าใจผิดไปหมดเลยหรอ

"เเล้วฉันจะทำยังไงดี"

"อย่าไปยุ่งกับมันอีก อย่าให้มันหาตัวเธอเจอ"

"เเล้วฉันจะไปอยู่ที่ใหนล่ะ"

"มาอยู่ที่บ้านฉันก็ได้ บ้านที่เราสองคนเคยอยู่ด้วยกัน...ฉันขอโทษนะที่เพิ่งมาบอกเธอ อ๊ะอ่านกระดาษที่เเม่เธอเขียนไว้สะ"

ฉันเปิดกระดาษนั้นอ่านทันทีมันเป็นลายมือเเม่จริงๆด้วย

'เเม่ขอโทษนะที่ต้องทำอย่างนี้กับลูก เชื่อเถอะว่าไม่มีใครดีเเละจริงใจเท่าเรโก้เเล้ว เขาต้องทำอย่างนี้ก็เพื่อตระกูลของเขา....เเม่เองก็ป่วยมานานเเล้งถึงเวลาที่ต้องจากลูกไปจริงๆเเล้วล่ะ ที่จริงเเล้วเรโก้ไม่ได้ฆ่าเเม่หรอกนะเเจ๊สเปอร์ต่างหากที่เป็นคนยิงเเม่เเจ๊สเปอร์เขารู้ทันเเผนทั้งหมดของเรโก้ กลับไปอยู่กับเรโก้เถอะนะ นั้นคือครอบครัวคนเดียวของลูก เเม่รักลูกเสมอ'

ติ๊ง

น้ำตาฉันไหลลงมาเปื้อนกระดาษนั้นมากมาย ทำไมมันเศร้าอย่างนี้นะ เเสดงว่าสิ่งที่เรโก้พูดมานี้คือความจริงทั้งหมดเลยใช่มั้ย

ฉันโผเข้ากอดเรโก้เเละปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่ สุดท้ายคนที่ดีกับฉันจริงๆคือพี่ชายคนนี้ใช่มั้ย ..... เเละเหตุผลที่ฉันต้องเเก้เเค้นจะทำไปทำไมกันล่ะ ยุติทุกอย่างสะ....ตอนนี้มันจบลงเเล้ววววว

เเละเเล้วเรโก้ก็พาฉันกลับบ้านที่เราเคยอยู่ด้วยกัน เล่นด้วยกัน....อีกครั้ง นี้คงเป็นสิ่งที่พระเจ้ามอบให้ฉันใช่มั้ย ความรู้สึกที่เป็นครอบครัวมากขึ้น

ฉันต้องเลิกคิดเเค้นกับคนอื่นสักที ลืมเรื่องเเจ๊สเปอร์ไปซะ!!!!! ฉันจะลืมไปเลยว่าเคยรู้จักกับหมอนี้