Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

"สงสัยเธอคงจะอยากซุบซิบนินทาฉันมากสิท่า เเต่คงไม่คิดว่าฉันจะทันสังเกตเห็นสินะ อยากให้ฉันเป็นข่าวอย่างนั้นหรอ"

วอนโฮยังพล่ามด่าว่าสอนฉันไปเรื่อยๆ ฮือๆเมื่อคืนฉันยังไม่ได้เปิดไอจีเลยนะ เเล้วที่สำคัญฉันก็ไม่มีทางจะไปด่าเขาตรงๆเเบบนั้นเเน่ มันต้องมีเหตุผลสิ กรี๊ด!

"ฉันไม่ได้ทำ ไม่รู้ไม่เห็นด้วย"

"โกหก"

"จริงๆ"

ดูท่าเเล้วอีตานี้น่าจะเป็นคนนิ่งๆเท่ๆเเต่ปากคอนี้ร้ายกาจใช่เล่นนะยะ ใบหน้าของเขามีทั้งความหล่อเท่เเละดูยังไงก็ไม่น่าเบื่อด้วย ส่วนบอดี้นี้ก็เซ็กซี่น่าฟัดน่ากอดสะจริงๆ พนันได้เลยว่าสาวเล็กสาใหญ่ยังไงถ้าเจอกับซิกเเพ็คหรือกล้ามหน้าอกสุดเซ็กซี่ของวอนโฮเเล้ว...คงจะใจละลายน่าดู

"ถ้างั้น...เธอโดนเเฮกหรอเเล้วไอจีนี้เป็นของเธอรึเปล่า"

"ใช่ฉันโดนเเฮก ไอจีนั้นก็เป็นของฉันอยู่ด้วย"

"เเล้วเธอคิดว่าใครทำ ครั้งสุดท้ายที่ตั้งโทณศัพท์ไว้..คือที่ใหน"

ฉันลองคิดเเละทบทวนดูว่าเมื่อวานนี้ครั้งสุดท้ายที่ฉันตั้งโทรศัพท์ไว้ฉันตั้งไว้ที่ใหน

เมื่อวานนี้ ยัยบีไนซ์เข้าคอนโดพวกเรานี้เเต่นางก็ไม่น่าจะมาทำอะไรอย่างนี้นี่นา หรือยัยวีนัส...ยัยนั้นบ้าผู้ชายจะตายไปน่าจะทำร้ายไอดอลชายในทางอย่างนี้เเน่ ส่วน.....เอ้ย พวกผู้ชายเเก๊งฉันก็คงจะมีมารยาทพอจนไม่ยุ่งกับของส่วนตัวฉันหรอก

"ไม่รู้อ่ะ"

"งั้น...โทรศัพท์เธออยู่ที่ใหนล่ะ"

"เอิ่มมมม ....เอ้ยเดี๋ยวๆ" ฉันจัดการควานหาโทณศัพท์ทุกซอกทุกมุมเเต่ก็ไม่เจอ ตายเเล้วอย่าบอกนะว่า...โทณศัพท์หาย!ในนั้นมีข้อมูลเกี่ยวกับวงเเคทเเคทอยู่ด้วยเเละถ้าใครเปิดดูเข้าเเก๊งเเคทเเคทก็จะอยู่สังคมนี้ยากขึ้นเพราะในเเกลอรี่มือถือจะมีรูปที่พวกเราถ่ายหมู่กันเเละเป็นรูปที่เราถือป้ายเเคทเเคทเเละสัญลักษณ์ติดตัวเเต่ไม่สวมหน้ากากหรืออะไรเลยหน้าจริงสดๆเลยจ้า

"....ว่าไง"

"โทรศัพท์ฉันหายอ่ะ"

"ว่าไงนะ -_-"

"ฉันบอกว่าโทรศัพท์ฉันหาย"

".....งั้นหรอ อ๊ะ!ฉันเชื่อเธอเเล้วว่าเธอไม่ได้ทำ จบนะ"

พรวด

วอนโฮลุกขึ้นจากที่นั่งเเละก้าวเท้าเดินออกจากร้านไปอย่างเงียบๆ นี้มันอะไรกันยะ ไม่คิดจะเป็นห่วงอะไรเลยใช่มั้ยหา! ให้ตายสิ นี้เขาเห็นปัญหาฉันเป็นเรื่องเศษขี้อย่างนั้นหรอ เเทนที่จะช่วยคิดเชอะ! เเต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเขาจริงๆอ่ะนะ ยังไงก็...บายเเหละกัน

ว่าเเต่...โทรศัพท์ฉันหายไปใหนเนี้ย???

@Starship enterฯ

ฟิ้ววว

"เเก!!!ยัยตัวดี เเกขโมยโทรศัพท์ฉันไปใช่มั้ยหา!"

พอกลับมาถึงที่ทำงานฉันไม่รอช้าที่จะเข้าไปถามยัยบีไนซ์เรื่องโทรศัพท์ฉันที่หายไป เพราะนางเเน่ๆยัยนี้จะต้องขโมยไปเเน่ๆ

"นี้ยัยบ้า ฉันไม่ได้เอาไปนะ ฉันไม่รู้เรื่อง"

"อย่าบอกโกหกยัยบีไนซ์ เเกนี้เเหละตัวเเสบเลยล่ะ"

"ฉันไม่ยุ่งอะไรของเธอหรอกนะ ปล่อยสักทีสิ"

หน๊อย!ยัยนี้เเรงเยอะเป็นบ้าเลย นี้ฉันอ่อนเเอขนาดสู้ยัยควายบีไนซ์นี้ไม่ได้เลยหรอ กรี๊ดดดด

"ฉันไม่เชื่อโว้ยย"

"หัดคอนเซนเทรตบ้างสิยะ "

"ฉันไม่ดูเดอะเฟซยะ คอนเซนเทรตไม่เป็น"

เอิ่มมม หลุดเเล้วจ๊ะ.....-_-;

"กรี๊ดดดดดด"

"เฮ้ยย ทำอะไรกัน"

เสียงใหญ่ๆของผู้ชายคนนึงดังขึ้น....เเละเขาคนนั้นก็เดินเข้ามาห้ามปรามฉันด้วย...ฉันจะโอเคมากถ้าคนๆนั้นไม่ใช่...พี่ชายที่เคนเเสนดีกับฉัน..ใช่!เขานั้นเเหละ ไอ้สารเลวนี้เองเเต่เขาจำหน้าฉันไม่ได้เลยไม่สนใจอะไร เเต่ฉันยังจำทุกอย่างได้ จำได้เเม้กระทั่งลมหายใจสุดท้ายของเเม่ฉัน

"..."

"ไปพบฉันในห้องทั้งคู่เลย"

สิ้นเสียงฉันก็เดินตามเขาไปเเละสิ่งที่ฉันทำได้คือ เงียบเเละนิ่งไว้!

เเอ๊ด

พอเข้ามานั่งในห้องพร้อมกับคู่กรณีอย่างยัยบีไนซ์อีตาเรโก้สารเลวนั้นก็ปล่อยคำสวดออกมาสะยาวยืดเป็นวา

"..."

"พวกเธอต้องสงบสติอารมณ์กันหน่อยเเล้ว อย่าทะเลาะกันสิ ส่วนเธอเป็นเด็กใหม่อย่ามาทำนิสัยไม่ดีอย่างนี้เข้าใจใหม เธอก็เหมือนกันอยู่ที่นี้มาสักพักเเล้วนี้คงรู้ดีว่าอะไรควรอะไรไม่ควร"

"ค่ะ/ค่ะ" ทั้งฉันเเละบีไนซ์ต่างโค้มคำนับเเละยอมให้เขาสั่งสอนไปได้ด้วยดี หึ!คนอย่างเรโก้น่ะ....พอจะดีก็ดีเเต่อย่าให้เลวนะ อีตานี้เลวระยำยิ่งกว่าซาตานร้ายเสียอีก

พอโดนสวดเสร็จเเล้วทั้งฉันเเละบีไนซ์ก็เดินกลับกันอย่างเงียบๆเเต่ในใจไม่ได้เงียบนะจ๊ะ ฉันยังคงกัดฟันเเละเดินก้มหน้าพลางคิดว่า...ฉันจะต้องเริ่มเเผนการเสียที....

เเผนการทำลายมันเริ่มขึ้นเเล้วจริงๆ ฉันจะต้องเริ่มมันเสียที ....ต้องเริ่มมันเเล้วจริงๆ