เรียกผมว่าที่ปรึกษาล่ะกันนะ

วันที่ 17 ธันวาคม

 

                ถ้าถามว่าที่ปรึกษาคือใครกันแน่ผมคงต้องกลับไปตั้งหลักตั้งแต่เริ่มเรื่อง

 

                ปริศนาเกี่ยวกับตัวตนที่มีอยู่ของเขามันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหนกันนะ

 

                มีอะไรที่เกี่ยวข้องมั่ง อะไรที่มีส่วนทำให้มันเกิดขึ้นมาได้กัน

 

                ตอนไหน? เมื่อไหร่? แล้วอย่างไร?

 

                ถึงเกิดขึ้นได้กัน

 

                ไม่ว่าอะไรก็ตาม มันจะต้องมีเหตุผล กล่าวคือไม่ว่าอะไรก็ต้องมีคำ

ว่า‘เพราะ’เสมอ

 

                และเพราะอะไรเรื่องราวถึงดันมาต้องมาจบแบบนี้กัน

 

                อะไรคือสาเหตุของตอนจบนี้กัน

 

                อะไรคือคำใบ้ของคำตอบนี้กัน

 

                สุดท้ายแล้วคนที่รู้ตัวดีที่สุดก็คือตัวเขาเอง

 

                ที่ปรึกษายอมรับมัน

 

                ยอมรับความจริง

 

                ตอนนี้ก็ได้มาถึงช่วงสุดท้ายของเรื่องราวนี้แล้ว ขอบคุณทุกๆคนที่ตามอ่านกัน

จนถึงตอนจบนี้นะครับ

 

                อย่างไหร่ก็ตามผมขอขีดเส้นใต้คำว่า ‘ขอบคุณ’ ไว้แล้วกันนะ

 

                เช้าของวันพฤหัสบดีไม่เคยแปลกใหม่เท่านี้มาก่อน

 

                ตั้งแต่ตอนไหนกันนะที่ผม

 

                ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองบื่อขนาดนี้

 

                มาก่อนเลย…

 

 

บทจบเรื่องราวของ ที่ปรึกษาที่ดี

 

 

6:35

 

                เดินตามเส้นทางของคำตอบเพื่อไปยังจุดจบของเรื่องราว และไม่ว่าคำตอบ

ของคำถามนั่นจะเป็นอะไรก็ตามผมก็จะยอมรับมัน

 

                ผมจะยอมรับที่ปรึกษา

 

                ยอมรับเพื่อนคนแรกของผม

 

                และยอมรับคำตอบนั่น

 

                ยืนหน้าประตูห้องที่ปรึกษาพลางคิดว่า คำตอบแบบไหนกันนะที่ผมจะได้รับ

ตัวตนแบบไหนกันนะที่ผมจะได้เข้าใจ ผมเปิดมันเข้าไป

 

                ก็ต้องตกใจ

 

                                                                                                ?????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

 

                อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น?

 

                ในหัวผมตอนนี้มีแต่คำถาม

 

                เดินเข้าไปได้ไม่กี่ก้าวก็เข้าไปไม่ถึง เพราะมันมีแต่กล่องรังกระดาษ มีแต่ป้าย

งานวันวิชาการและป้ายวันกีฬาสีอยู่เต็มไปหมด ที่พื้นมีฝุ่นเกาะหนาเต็มไปหมด ไม่มีรอยเท้า

หรือร่องรอยของสิ่งที่บงบอกว่าเคยมีคนเข้ามาในนี้เลย หันไปมองรอบๆอย่างไม่อย่างเชื่อ

 

                ด้านข้างบนโต๊ะที่ใช้ว่างกล่องเก็บของก็มี แม่กุญแจอยู่และผมก็เพิ่งรู้สึกตัวได้

 

                เราเองต่างหาก

 

                ผมเองต่างหากที่…

 

                เป็นคนเปิดห้องนี้

 

                มาตั้งแต่แรกแล้ว

 

                มาถึงตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจแล้ว

 

                เข้าใจตัวตนของที่ปรึกษาแล้ว…

 

 

ดูเหมือนต้องใช้เวลาพอสมควรเลยนะ

                                        

                                       เขาเก็บกวาดคนเดียวเหรอ?

                                                             

                                                       ไม่มีทั้งรังกระดาษหรือแม้แต่ป้ายอะไรเลย

                                    

               ‘ว่าไงคุณลูกค้า’

 

                                     ‘ผมน่ะไม่มีชื่อหรอกนะ’

                                     

                                                                     ‘นายกำลังคุยอยู่กับใครน่ะกร’

ทำไมถึงมีป้ายกีฬาสีอยู่นี้ได้ล่ะ?

 

                                            ‘ฉันไม่เห็นใครตั้งแต่แรกแล้วนะ’

 

ดูเหมือนเขาจะไม่อยู่นะ

   

                                           ทำไมเขาถึงมาที่ห้องก่อนผมได้ล่ะ

 

 

‘ที่กรรู้สึกว่ามันแปลกใหม่เพราะมันเป็นเรื่องแปลกเรื่องแรกที่กรสนใจไง’

 

 

‘เวลาคนเราเจอเรื่องที่ทำให้แปลกใจได้แต่กลับสามารถมองข้ามมันได้ก็เพราะไม่สนใจมัน’

                  

                                                    

                                                 ‘ที่ปรึกษาคุณเป็นใครกันแน่ที่ปรึกษา’

 

 

‘คนเราเห็นแต่ไม่ได้แปลว่าจะเข้าใจสิ่งที่เห็นหรอกนะ ว่าไหมกร?’

 

                                         

                            ‘เพราะอย่างนั้นถึงได้แค่ยอมรับมันไง’

 

 

‘พรุ่งนี้ผมจะอธิบายทุกอย่างเอง’

 

                                                         

                                            ‘แต่กรต้องไปสารภาพรักกับอายตาก่อนนะ’

 

             

              ‘ผมน่ะอยู่เพราะมีคนต้องการผมและจะไม่อยู่เมื่อไม่มีคนต้องการผม…’

 

 

                ทำไมเราถึงได้บื่ออย่างนี้นะ

 

                ทั้งที่ทุกอย่างมันกระจ่างแล้วแท้ๆ

 

                ตัวตนของที่ปรึกษา…

 

                มันกระจ่างตั้งแต่แรกแล้ว

 

                ที่ปรึกษาบอกความจริงเรื่องของเขามาตั้งนานแล้ว แต่ผมกลับไม่เข้าใจจนถึง

ตอนนี้

 

                ทั้งที่เขาบอกใบ้ผมมาตลอดแต่ผมกลับไม่ได้สนใจ

 

                ห้องที่เต็มไปด้วยฝุ่น ไม่มีทั้งรังกระดาษและป้ายกีฬาสี

 

                แท้ที่จริงแล้ว ห้องๆนี้ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย

 

                ไม่ได้มีใครเข้ามาที่นี้นอกจากผมตั้งแต่แรกแล้ว

 

                ที่ปรึกษา

 

                เขาไม่มีชื่อ

 

                เขาจะอยู่ก็ต่อเมื่อมีคนต้องการให้เขาอยู่

 

                “‘ผมน่ะอยู่เพราะมีคนต้องการผมและจะไม่อยู่เมื่อไม่มีคนต้องการผม…’”

 

                ถึงตอนนี้ผมเพิ่งเข้าใจความหมายของประโยคนี้

 

                ตอนผมตกหลุมรักอายตา ผมไม่รู้จะทำอะไร

 

                และเพราะอย่างนั้นผมเลยต้องการ‘ที่ปรึกษา’

 

                ผมต้องการเขา เขาถึงอยู่

 

                ในตอนที่มีป้ายงานกีฬาสีตกอยู่เต็มพื้น ผมเองก็ไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่า

 

                เขากำลังจะหายไป…

 

                อายตาไม่ได้เข้าใจผิดแต่เพราะ

 

                อายตาไม่ได้เห็นตั้งแต่แรกแล้ว

 

                ‘ฉันไม่เห็นใครตั้งแต่แรกแล้วนะ’

 

                เพราะมีแค่ผมต่างหากที่เห็น

 

                เพราะแค่ผมที่เห็นที่ปรึกษา

 

                และเพราะผมเขาถึงได้หายไป ที่ปรึกษาหายไปเพราะผม เพราะผมไป…

 

                ไปสารภาพรักกับอายตา

 

                ตัวตนที่ผมต้องการ การคงอยู่และเหตุผลที่ต้องอยู่ได้หายไปในตอนนั้น

 

                กล่าวคือ

 

                ผมไม่ต้องการที่ปรึกษาอีกแล้วก็ว่าได้

 

                และเพราะผมไม่ต้องการเขาถึงได้หายไป

 

                แล้วเหลือทิ้งไว้แค่

 

 

                                         ความจริงที่ควรรู้

 

              ความจริงที่ต้องยอมรับ                และความจริงที่ต้องอยู่กับมัน

 

 

                ว่าที่ปรึกษาน่ะ

 

                ได้ตายไปแล้ว…

 

                แต่ถึงจะเป็นผีผมก็ไม่ได้รู้สึกกลัวเขาเลย ผมรู้สึกขอบคุณเขาต่างหาก ขอบ

คุณจริงๆที่มาหลอกผม

 

                ผมเดินออกไปหน้าประตูแล้วหันหลังกลับแล้วจึงก้มตัวลง

 

                “ขอบคุณจริงๆครับ สำหรับเรื่องทั้งหมด ขอบคุณจริงๆ!”ผมขอบคุณเขา เขาที่

ไม่มีตัวตนมาตั้งแต่แรก

 

                …

 

                ทั้งน้ำตา…

 

                                     

                                         ***************

 

                         

                      ตัวฉันของวันนี้กับตัวฉันในวันพรุ่งนี้เหมือนกันหรือเปล่านะ

                และถ้าถึงวันพรุ่งนี้แล้วตัวฉันในวันพรุ่งนี้จะเหมือนตัวฉันในวันนี้หรือเปล่านะ

 

 

(ที่ปรึกษา)

ว่าไงๆเจอกันอีกแล้วนะ

คุณประธานนักเรียน…

                                                                              

                                        บทต่อไป คนล่ะเวลา

                                                                                                                                                                                                (อายตา)

                                                                  “เป็นเช้าที่ดีนะค่ะ…คุณแฟน”

(กร)

นั่นสินะ เป็นช่วงเช้าที่แปลกใหม่จริงๆ