Hello my prince! ปล้นหัวใจเจ้าชายซาตาน

" Happy birthday to Prince.. " เสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นทันทีเมื่อถึงเวลา *0* ฉันก็อยากจะมีช่วงเวลานี้จัง T^T พอเห็นเช่นนี้ฉันก็คิดถึงครอบครัวขึ้นมา

" เจ้าชายสุขสันต์วันเกิดนะคะ " หญิงสาวสวยคนนึงเดินไปอวยพรวันเกิดให้เจ้าชายและก็ยื่นกล่องของขวัญให้ และก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยโอเมก้า >< กรี๊ดด ออกมา นั่นมันของฉัน~~

" ^^ ขอบคุณครับ " เจ้าชายตอบยิ้มๆเพื่อแสดงการขอบคุณ x2 หลังจากโอเมก้าเอามาให้ ยัยนางแบบอึ๋ม สวย นั่นก็เดินมา ให้ต่ออีกและก็ส่งสายตายั่วเต็มที่ และทุกๆคนก็ทยอยเอาให้ จนฉันไม่ได้เข้าไปให้ซะที T^T ฉันรู้สึกอึดอัดมากเลย นอกจากจะเป็นขยะในวังนี้แล้วฉันยังเป็นส่วนเกินอีกเหรอเนี่ย ไปดีกว่ายัยแอปเปิ้ลพาย!!

" 0.0 ดวงดาวสวยจัง " ฉันพึมพำกับตัวเองที่กำลังจ้องมองดูดาวกลางคืน

" นั่นสินะ " จู่ๆเสียงทุ้มและอ่อนหวานที่โผล่ขึ้นมา ฉันจึงหันไปมอง

" เจ้าชาย... ออกมาทำไมคะ " เมื่อฉันหันไปพบเจ้าชายโอฮารฉันจึงถามไถ่เขา

" ก็ฉันไม่เห็นเธอ แล้วเธอละออกมาทำไม " เจ้าชายถามฉันบ้าง

" ก็ฉันอึดอัดนี่ เลยออกมา " ฉันตอบทำงอนๆนิด ( -..- ยัยลิงเธอมีสิทธิงอนเจ้าชายด้วยหรอย่ะ )

" อ้อหรอ.. ไหนล่ะของขวัญ ได้ซื้อมาให้ไหม ^^ " เจ้าชายเปลี่ยนเรื่องและหันมาถามหาของขวัญจากฉันแทนพร้อมยื่นใบหน้าหล่อๆของเขาเข้ามาใกล้ 

" 0//0 มะ...มี ... นี่ค่ะ...... " ฉันยังไม่ทันยื่นของขวัญให้เจ้าชาย จู่ๆยัยโอเมก้าก็เดินเข้ามาเกาะแขนเจ้าชายแล้วก็ลากเข้าไปในงาน โโยยัยนั่นบอกกับฉันว่า  ' ' ขอยืมตัวซักแปปนะ ' เฮอะ..คิดว่าสวยกันละจะหยามฉันได้เรอะ!!

อ้ะ...... O[ ]O โอ้ววววว มาย ก็อต.....

จู่ๆยัยโอเมก้าที่บอกขอยืมตัวไปซักแปปนั้น ก็พุ่งเกข้าประกบปากกับเจ้าชายกลางงานและกลางฝูงคนจนคนมองเป็นตาเดียว ฉันก็เช่นกัน

โกรธ!!! เคืองๆๆๆ!!!

" นี่มันอะไรกัน... " จู่ๆฉันก็พูดออกมาโดยไม่รู้ตัว และก็วิ่งออกไปจากงานด้วยความงุนงงกับเหตุการณ์ ทั้ง โกรธ ทั้งโมโห หึง หวง นี่มันอะไรกันทำไมฉันรู้สึกหนักใจอย่างนี้ล่ะ

ปั้ง!!

" ฮึก....อึดอัดจัง.. " ฉันสบถกับตัวเองแบบนี้ประมาณร้อยครั้ง ร้องไห้พันครั้ง (เกินไป) เพราะอะไรก็ไม่รู้แค่เห็นยัยเพื่อนบ้าดึงเจ้าชายเข้าไปจูบ หล่อนต้องอะไรล่ะ ทำไมต้องแย่งของของฉัน T/\T ฮึก..ฮึก และฉันร้องไห้ไปเพื่ออะไร...

 ตี 4 : 49

" .....ทำไมฉันไม่นอน ฮึก... " ฉันบ่นกับตัวเองหลายรอบ ฉันยังคงอยู่จุดๆเดิม ร้องจนน้ำตาท่วมห้อง เปลี่ยนผ้าเช็ดหน้าไปหลายผืน ของขวัญก็ไม่ได้ให้ โถ่...ถัง..

" ฮือๆๆ..... ปวดๆๆ ปวดทั้งหัว ปวดทั้งหัวใจ " ฉันบ่นอีกครั้งและก็เอามือทุบๆตามลำตัว และนั่นก็เผลอทำให้ฉันผล่อยหลับไป

เช้า .... ตรู่

" แม่บ้าน... " ผมเรียกแม่บ้านหน้าห้องที่กำลังทำความสะอาดอยู่

" คะ " แม่บ้านขานรับเมื่อได้ยินผมเรียก

" ช่วยไปตามยัยโจร..เอ่อ... " --" ยัยนั่นชื่อไรนะ ผมจำไม่ได้อ่ะ

" หนูพายใช่ไหมคะ " แม่บ้านถาม

" อ้อ..ใช่ครับ ช่วยไปตามหนูพายให้หน่อย " ผมสั่งแม่บ้าน แม่บ้านขานรับอีกครั้งก่อนจะวิ่งไปยังห้อง

" ทำไมแกจำชื่อพายไม่ได้ว่ะ " จู่ๆพี่ชายก็โผล่ขึ้นมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง

" ก็ชื่อยาวฉันจำไม่ได้นี่ " ผมตอบพี่ไป และก็กำลังงปิดประตูหนีมัน

" อย่ามาหนี..ยาวไรล่ะ ก็จำแค่พาย เฉยๆไม่ตายหรอก หรือจะแอปเปิ้ลก็ได้นี่" มันบอกแล้วจู่ๆก็ใช้โอกาสที่ผมเผลอเดินเข้ามาในห้อง

" ใครให้เข้า!! " ผมถามมันที่เดินเข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต 

" คนหน้าตาไม่ดีให้เข้า 555 " มันตอบและหัวเราะร่า

" ไอ้... " 

" เจ้าชาย!! เจ้าชายเพคะ เจ้าชาย!! " แม่บ้านที่ไปตามพาย วิ่งมาด้วยความรีบร้อน จนคนในละแวกนั้นหันมามอง

" มีอะไรหรือครับ " ผมถามแม่บ้านออกไป ที่วิ่งมาถึงห้องผมและกำลังหายใจอย่างติดๆขัดๆ

" หนูพาย... " แม่บ้านพูดและเว้นวรรคยาว แต่จู่ๆไอ้พี่ช่ยก็ถามแม่บ้านขึ้นมาทันที

" พาย...พายเป็นอะไรครับ!! " มันถามแล้ววิ่งกรู่เข้ามาหาแม่บ้านทันที พอมันเห็นแม่บ้านไม่ตอบ จึงรีบเขย่าแม่บ้านแทบจนหัวปลิว

" จะ..เจ้าชายเพคะ " แม่บ้านพูดพร้อมยกมือขึ้นมาเพื่อส่งสัญญาณบอกให้พอ

" หนูพาย.....เขา.... "