ยายนักข่าวตกอับกับนายแวมไพร์เย็นชา

'เมืองพาราไดซ์เป็นเมืองที่ทุกคนทั้งโลกอยากเข้ามาอยู่กันทั้งนั้น เพราะเมืองนี้ได้ขึ้นชื่อว่าเมืองสวรรค์บนพื้นดิน เนืองจากเมืองนี้ติดอันดับ1 ของเมืองที่สบายที่สุดในโลกเมืองนี้ที่มีของทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่ต้องไปแสวงหาเมืองที่มีแต่คนชั้นสูงเมืองนี้ก็ควรมีมีกฏอยู่3 ข้อคนในเมืองนี้ต้องทำ
1.จะต้องลงประวัติรวมที่อยู่ของทุกคนที่มาอยู่ในเมือง
2.ห้ามทำอาชญากรรมใดๆทั้งสิ้น
3.ห้ามให้ทุกคนเข้าอนาเขตต้องห้าม
ทุกคนที่ฝ่าฝืนกฏจะต้องถูกเนรเทศหรือประหารชีวิต'
 
"อะไรกันเนี่ย นี้มันอะไรกันลงกฏห้ามไร้สาระแบบนี้ได้ไง"
"ใจเย็นๆก่อนนานะ"
"ใจเย็นได้ไง ถึงฉันจะพึ่งมาอยู่ที่นี้ฃก็เถอะแต่เมืองปกติเข้าไม่ตั้งกฏกันแบบนี้หรอกนะ"
"เธอก็ทำตามไปเถอะเมืองนี้เข้าอยากจะตายถ้าเธอกับฉันไม่เป็นนักข่าวชื่อดังก็คงไม่ได้เข้ามาอยู่หรอกน่า"คนอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาบังคับยังไงซะกฏบ้าๆพวกนี้ก็ทำอะไรฉันไม่ได้
"นานะ รู้นะว่าจะไปสืบข่าว"แหม รู้ทันอิอิ
"จะบ้าหรอ ฉันไม่ไปหรอก"ตาไวท์บ้าจะจ้องฉํนทำไมเล่า คนหยิ่งโกหกไม่เป็นอยู่
"ก็ได้เชื่อก็ได้งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ มีไรก็บอกนะ"
 "ฉันดูแลตัวเองได้น่าไม่ต้องห่วง"
"อื้มบาย"ดีนะที่ไวท์เป็นเพื่อนฉันตอนมหาลัยก็เลยไม่ต้องมาทำข่าวคนเดียวชวนมาเหมือน
ออกเดทเลย>///<
"ไปที่ป่าสุดเขตพาราไดซ์ซะ"เสียงใครนะ
"ไปที่ป่าสุดเขตพาราไดซ์ซะ"
"เสียงใครนะ"
"ไปซะ!!!"ภาพตรงหน้าคือคนที่ใส่ชุดดำปิดหน้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายหรือหญิง
"กรี๊ด!!!"นี้มันอะไรกันฝันหรอเนี่ยตกใจแทบแย่ แล้วฉันเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย จำได้ว่าตอนสุดท้าบไวท์มาที่ห้องนี่น่า แล้วฉันต้องไปที่ป่าสุดเขตพาราไดซ์รึป่าวนะ
"ก๊อกๆ คนสวยตื่นยังคร๊าบบ"เสียงคุ้นๆนี้ไวทืนี่น่า
"ยังไม่ตื่นค้าา มาปลุกแต่เช้าเลยนะ"
"เฮอ ตอนแรกก็จะเอาโจ๊กร้อนๆมาให้แต่เสียดายเจ้าของห้องยังไม่ตื่น"
"ไม่ๆๆ ตื่นแล้วฉันตื่นแล้ว"
"555+ ตื่นแล้วก็มาเปิดประตูสิคร๊าบ"
"โอเคเลย รออาบน้ำก่อนนะ"
"ให้เวลา ครึ่งชั่วโมง"ครึ่งชั่วโมงใครจะไปทำได้ฟร๊ะ 
"1 2 3"กรี๊ดเล่นนับเลยหรอ
พอฉันอาบน้ำเสร็จพร้อมกับให้อีตาบ้าไวท์เข้ามาแล้วหลังจากที่ตาบ้านั่นนับจนจะถึงครึ่งชั่วโมง
"นี้ไวท์บอร์ด นายพอจะรู้จักป่าสุดเขตพาราไดซ์รึป่าวอ่ะ"
"เธออยากรู้ไปทำไม"
"ฉันก็แค่จะไปดูทำข่าวเอง"
"ฉันไม่อนุญาต!!!"ไวท์ดุฉันซะเสียงดังเลยT^T
"เรื่องของฉันนายไม่มีสิทธิ์"ฉันหยิบกล้องพร้อมกับเดินออกมาอย่างรวดเร็ว"ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้นด้วย"
"อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ"ระหว่างที่ฉันมัวแต่คิดเรื่องไวท์จนลืมมองทางทำให้ฉันชนกับคนตรงหน้าอย่างจัง
"ไม่เป็นไรค่ะ"โอ่ว แม่เจ้านั้นหน้าอกหรือนั่น ใหญ่เท่าแตงโมแล้วเนี่ย
"เอ่อ...พอจะรู้ทางไปป่าสุดเขตพาราไดซ์ไหมค่ะ"
"รู้ค่ะ เดินไปตามถนนจนสุดเลยค่ะ"
"ขอบคุณนะค่ะ"อะไรจะโชคดีปานนี้ ฉันจะได้ไม่ต้องตามง้อให้ไวท์หาที่อยู่ให้
พอฉันเดินมาถึงป่าสุดเขตพาราไดซ์
นี้มันอะไรกันเนี่ย!!!ป่าที่ไหนกันละ เหมือนกับเมืองอีกเมืองนึงเลยอ่ะ
"กรี๊ด!!!ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย"เสียงผู้หญิงขอความช่วยเหลือนี่
ตึกๆ ฉันกำลังวิ่งไปด้วยความไวแสงพร้อมกับกดถ่ายกล้องเปนหลักฐานเผื่อก่ออาชญากรรม
แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือกลุ่มผู้ชายหลายๆคนกำลังวิ่งเขาไปรุมกัดกินผู้หญิงคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม "กรี๊ด!!!"เอาแล้วปากฉันพาซวยจริงๆ พวกคนที่กำลังรุมกินนั้นหันมาจ้องหน้าฉันพร้อมกับวิ่ง
เข้ามาจะฆ่าฉันแต่ทุกอย่างก็มืดลง
"เธอเป็นไรรึป่าว"
"ห๊ะ ใช่ฉันเจอฝูงแวมไพร์ที่กำลังจะเข้ามาฆ่าฉัน"
"เธอฝันไปหรือป่าว ฉันเห็นเธอร้องตะโตนซะเสียงดังเลยรีบเข้ามาดูก็เห็นเธอฝันร้าย"
"ฉันไม่ได้ฝันร้าย ฉันจำได้ว่ามันคือเรื่องจริง"
"เอาน่าเธออาจจะฝันร้ายแล้วละเมอปาว"
"กล้อง!! กล้องไง"
พอฉันหยิบกล้องมาดูฉันกลับต้องตกใจ เพราะว่าฉันถ่ายมันได้พอดิบพอดีเลย
"นี้ไงวีดีโอพวกนี้ไง"
"ไม่จริงมันแปลกๆนะ"
"เดี๋ยวฉันมา"เรื่องนี้ต้องทำให้ฉันติดนักข่าวอันดับโลกได้แน่
"เธอจะไปไหน"
"เดี๋ยวก็รู้"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++