ยายนักข่าวตกอับกับนายแวมไพร์เย็นชา

'เมืองพาราไดซ์เป็นเมืองที่ทุกคนทั้งโลกอยากเข้ามาอยู่กันทั้งนั้น เพราะเมืองนี้ได้ขึ้นชื่อว่าเมืองสวรรค์บนพื้นดิน เนืองจากเมืองนี้ติดอันดับ1 ของเมืองที่สบายที่สุดในโลกเมืองนี้ที่มีของทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่ต้องไปแสวงหาเมืองที่มีแต่คนชั้นสูงเมืองนี้ก็ควรมีมีกฏอยู่3 ข้อคนในเมืองนี้ต้องทำ

1.จะต้องลงประวัติรวมที่อยู่ของทุกคนที่มาอยู่ในเมือง

2.ห้ามทำอาชญากรรมใดๆทั้งสิ้น

3.ห้ามให้ทุกคนเข้าอนาเขตต้องห้าม

ทุกคนที่ฝ่าฝืนกฏจะต้องถูกเนรเทศหรือประหารชีวิต'

"อะไรกันเนี่ย นี้มันอะไรกันลงกฏห้ามไร้สาระแบบนี้ได้ไง"

"ใจเย็นๆก่อนนานะ"

"ใจเย็นได้ไง ถึงฉันจะพึ่งมาอยู่ที่นี้ฃก็เถอะแต่เมืองปกติเข้าไม่ตั้งกฏกันแบบนี้หรอกนะ"

"เธอก็ทำตามไปเถอะเมืองนี้เข้าอยากจะตายถ้าเธอกับฉันไม่เป็นนักข่าวชื่อดังก็คงไม่ได้เข้ามาอยู่หรอกน่า"คนอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาบังคับยังไงซะกฏบ้าๆพวกนี้ก็ทำอะไรฉันไม่ได้

"นานะ รู้นะว่าจะไปสืบข่าว"แหม รู้ทันอิอิ

"จะบ้าหรอ ฉันไม่ไปหรอก"ตาไวท์บ้าจะจ้องฉํนทำไมเล่า คนหยิ่งโกหกไม่เป็นอยู่

"ก็ได้เชื่อก็ได้งั้นฉันกลับห้องก่อนนะ มีไรก็บอกนะ"

 "ฉันดูแลตัวเองได้น่าไม่ต้องห่วง"

"อื้มบาย"ดีนะที่ไวท์เป็นเพื่อนฉันตอนมหาลัยก็เลยไม่ต้องมาทำข่าวคนเดียวชวนมาเหมือน

ออกเดทเลย>///<

"ไปที่ป่าสุดเขตพาราไดซ์ซะ"เสียงใครนะ

"ไปที่ป่าสุดเขตพาราไดซ์ซะ"

"เสียงใครนะ"

"ไปซะ!!!"ภาพตรงหน้าคือคนที่ใส่ชุดดำปิดหน้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายหรือหญิง

"กรี๊ด!!!"นี้มันอะไรกันฝันหรอเนี่ยตกใจแทบแย่ แล้วฉันเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย จำได้ว่าตอนสุดท้าบไวท์มาที่ห้องนี่น่า แล้วฉันต้องไปที่ป่าสุดเขตพาราไดซ์รึป่าวนะ

"ก๊อกๆ คนสวยตื่นยังคร๊าบบ"เสียงคุ้นๆนี้ไวทืนี่น่า

"ยังไม่ตื่นค้าา มาปลุกแต่เช้าเลยนะ"

"เฮอ ตอนแรกก็จะเอาโจ๊กร้อนๆมาให้แต่เสียดายเจ้าของห้องยังไม่ตื่น"

"ไม่ๆๆ ตื่นแล้วฉันตื่นแล้ว"

"555+ ตื่นแล้วก็มาเปิดประตูสิคร๊าบ"

"โอเคเลย รออาบน้ำก่อนนะ"

"ให้เวลา ครึ่งชั่วโมง"ครึ่งชั่วโมงใครจะไปทำได้ฟร๊ะ 

"1 2 3"กรี๊ดเล่นนับเลยหรอ

พอฉันอาบน้ำเสร็จพร้อมกับให้อีตาบ้าไวท์เข้ามาแล้วหลังจากที่ตาบ้านั่นนับจนจะถึงครึ่งชั่วโมง

"นี้ไวท์บอร์ด นายพอจะรู้จักป่าสุดเขตพาราไดซ์รึป่าวอ่ะ"

"เธออยากรู้ไปทำไม"

"ฉันก็แค่จะไปดูทำข่าวเอง"

"ฉันไม่อนุญาต!!!"ไวท์ดุฉันซะเสียงดังเลยT^T

"เรื่องของฉันนายไม่มีสิทธิ์"ฉันหยิบกล้องพร้อมกับเดินออกมาอย่างรวดเร็ว
"ทำไมต้องเสียงดังขนาดนั้นด้วย"

"อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ"ระหว่างที่ฉันมัวแต่คิดเรื่องไวท์จนลืมมองทางทำให้ฉันชนกับคนตรงหน้าอย่างจัง

"ไม่เป็นไรค่ะ"โอ่ว แม่เจ้านั้นหน้าอกหรือนั่น ใหญ่เท่าแตงโมแล้วเนี่ย

"เอ่อ...พอจะรู้ทางไปป่าสุดเขตพาราไดซ์ไหมค่ะ"

"รู้ค่ะ เดินไปตามถนนจนสุดเลยค่ะ"

"ขอบคุณนะค่ะ"อะไรจะโชคดีปานนี้ ฉันจะได้ไม่ต้องตามง้อให้ไวท์หาที่อยู่ให้

พอฉันเดินมาถึงป่าสุดเขตพาราไดซ์

นี้มันอะไรกันเนี่ย!!!ป่าที่ไหนกันละ เหมือนกับเมืองอีกเมืองนึงเลยอ่ะ

"กรี๊ด!!!ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย"เสียงผู้หญิงขอความช่วยเหลือนี่

ตึกๆ ฉันกำลังวิ่งไปด้วยความไวแสงพร้อมกับกดถ่ายกล้องเปนหลักฐานเผื่อก่ออาชญากรรม

แต่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าคือกลุ่มผู้ชายหลายๆคนกำลังวิ่งเขาไปรุมกัดกินผู้หญิงคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม "กรี๊ด!!!"เอาแล้วปากฉันพาซวยจริงๆ พวกคนที่กำลังรุมกินนั้นหันมาจ้องหน้าฉันพร้อมกับวิ่ง

เข้ามาจะฆ่าฉันแต่ทุกอย่างก็มืดลง

"เธอเป็นไรรึป่าว"

"ห๊ะ ใช่ฉันเจอฝูงแวมไพร์ที่กำลังจะเข้ามาฆ่าฉัน"

"เธอฝันไปหรือป่าว ฉันเห็นเธอร้องตะโตนซะเสียงดังเลยรีบเข้ามาดูก็เห็นเธอฝันร้าย"

"ฉันไม่ได้ฝันร้าย ฉันจำได้ว่ามันคือเรื่องจริง"

"เอาน่าเธออาจจะฝันร้ายแล้วละเมอปาว"

"กล้อง!! กล้องไง"

พอฉันหยิบกล้องมาดูฉันกลับต้องตกใจ เพราะว่าฉันถ่ายมันได้พอดิบพอดีเลย

"นี้ไงวีดีโอพวกนี้ไง"

"ไม่จริงมันแปลกๆนะ"

"เดี๋ยวฉันมา"เรื่องนี้ต้องทำให้ฉันติดนักข่าวอันดับโลกได้แน่

"เธอจะไปไหน"

"เดี๋ยวก็รู้"

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++