ยัยปากร้ายกับนายปากหมา

  ตอนนี้ฉันเดินเกาะแขนพัชเข้ามาเรื่อยๆจนฉันรู้สึกกังวลแล้วน่ะ
  "เกาะขนาดนี้ขี่หลังเราไหม"นายพัชว่า จนทำให้ฉันสะดุ้งโหยง
  "ได้อ่อ"ฉันกวนพัชไปนิดเพราะไม่อยากให้มันเงียบเกินไป
  "นี่แนะ"นายพัชเอามือมาขยี้หัวฉันจนยุ่งเหยิงไปหมด
  "มันยุ่งแล้วเห็นไหมเนีย"ฉันว่าแล้วตีแขน
  "แฮร่!!!"
  "กรี๊ดดดดดด"ฉันที่กำลังจัดทรงผมอยู่ อยู่ๆผีก็โผล่มาทำให้ฉันเผลอกอดพัชจนแน่น
  "ฮ่าๆๆๆ"เสียงเงียบไปครู่ ก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะของคนตรงหน้า
  "ขำอะไรกัน"ฉันว่าแล้วเงยหน้ามอง (โทษน่ะที่ฉันมันเตี้ย)
  "ขำน้ำค้างอ่ะ ตกใจจนกอดเราแน่นเลยน่ะ"ฉันถึงกับสะดุ้งแล้วถอยหนี เพราะฉันยังกอดพัชอยู่ไม่ยอมปล่อยจนทำให้ฉันรู้สึกว่า ตอนนี้มันเงียบแต่ทำไมใจฉันทำไมมันไม่เงียบ เต้นแรงจนได้ยินแล้วน่ะ
  "คนบ้า"ฉันว่าแล้วรีบเดินหนีออกมา แล้วทำไมใจฉันมันมาเต้นแรงแบบนี้ล่ะ โอ๊ย นี่ฉันเป็นอะไรไป แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าป่ามันเงียบเกินไปแล้วน่ะ
  "นี่พัชเดินเร็วๆสิ"ฉันพูดแล้วเดินต่อไปเรื่อยๆ
  "..."แต่กลับได้ยินแต่ความเงียบ
  "นี่พัช..."พอฉันหันหลังไปหาพัชกลับต้องชะงักเมื่อหันมาก็ไม่เจอพัชแล้ว อย่าบอกน่ะว่าหลงกัน ไม่น่ะ ฉันไม่อยากหลงในป่าน่ะ นี่มันมืดแล้วด้วย ฉันไม่เอาน่ะ ถ้าเกิดมันมีผีจริงๆออกมาฉันจะทำไงล่ะ พัชนายอยู่ไหนอย่าหายไปแบบนี้สิ ฉันเอาแต่เดินๆๆ แล้วก็เดินเพราะคิดว่ามันน่าจะเจอทางออกตรงจุดที่เดินกันมา แต่แล้วก็ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่ ทำไงดีล่ะ
  พรึบ
  "นะโม นะโม นะโม นะโม หื้ออออ ฉันท่องไรเนีย ผีค่ะอย่าทำอะไรหนูเลยน่ะหนูกลัวแล้ว"ฉันท่องนะโมถูกๆผิดๆจากที่จำได้ตอนนนี้มันหายออกจากหัวไปหมด
  "ฮ่าๆๆ นี่น้ำค้างเป็นอะไรเนียเราเอง"เสียงคุ้นๆ
  "พีช"O  Oฉันถึงกับอึ้งไปอีกเมือคนที่ฉันเจอดันเป็นพีชซะงั้น
  "หลงทางหรอ"พีชถาม
  "อื้อ ใช่ ฉันกลัวมากเลยอ่ะคิดว่าผีหลอก"
  "ฉันเชื่อเล่นท่องนะโมซ้ำซะขนาดนั้น"นายพีชว่าแล้วหัวเราะ ฉันเลยตีนายพีชไปทีหนึ่ง
  "นายนี่มัน ปากนี่มีแต่หมารึไงกัน"ฉันว่า
  "ฉันว่าน่ะเรายิ่งเดินยิ่งหลงนั่งตรงนี้รอให้คนเข้ามาช่วยดีกว่า"พีชว่าแล้วจูงมือฉันมานั่งตรงต้นไม้ใหญ่ 
  "ปล่อยมือฉันได้แล้ว"ฉันว่าแล้วดึงมือออกแต่ก็พลาดซะได้เพราะนายพีชดันกะตุกมือฉันทำให้แรงของคนที่กะตุกทำให้ฉันเซไปหาเขาและเขาก็กอดฉันไว้ ><
  "นี่นายทำอะไรเนียปล่อยน่ะ"ฉันว่าแล้วจะดิ้น
  "นั่งนิ่งๆไม่งั้นฉันกอดแน่นกว่านี้น่ะ"พอได้ยินอย่างนั้นทำให้ฉันหยุดนิ่งปล่อยให้เขากอดไป
  "..."
  "..."
  เราก็ต่างคนต่างเงียบไม่พูดอะไร
  "ดูท้องฟ้าสิสวยมากเลย"นายพีชคงคิดว่ามันเงียบเกินไปเลยพูดขึ้น ฉันเลยมองขึ้นไปบนท้องฟ้าตามสายตาคนที่กอดฉันมอง
  "สวยจัง"ฉันว่าแล้วมองไปยังดวงดาวที่เต็มท้องฟ้า
  "..."
  "..."
  แล้วเราก็เงียบกันมองดูดาวจนฉันเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังโดนมองฉันเลยหันไปมองคนที่กอดฉัน จริงด้วยเขากำลังมองฉัน ฉันว่าหน้ามันก็ใกล้แล้วน่ะ นี่ยังจะมาจ้องฉันอีก
  "มองเราทำไมอ่ะ"ฉันว่าแล้วมองคนตรงหน้า
  "น้ำค้าง"
  "หือ?"ฉันมองเขานี่ตกลงจะเล่นจ้องตากันใช่ป่ะ ได้มา ฉันจ้องตาคนตรงหน้าตอบ แต่กลับรู้สึกว่าหน้าพีชเริ่มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆจนรู้สึกตัวอีกทีตอนที่ปากพีชประกบปากฉัน O///O เห้ยยยย
  ฉันรีบผลักนายพีชออก แล้วหยุดชะงักให้สติกลับมา
  "นะนายย นาย นาย นาย นาย"เห้ยปากเป็นไรเนียทำไมมันไม่พูดต่อ
  "เราขอโทษน่ะ"พีชว่าแล้วยืนขึ้น
  "มะ....ไม่เปนไรหรอก"ฉันพยายามที่จะพูดให้เป็นปกติที่สุด แต่ไอ้ที่มันไม่ปกติคือหัวใจกรรมนี่ดันเต้นแรงจนรู้สึกว่าอีกนิดมันจะกระเดนออกมาจากอกให้ได้
  "ปากเธอมันเล็กจนน่าาาา~~"เขาลากเสียงยาวเหมือนจะแกล้งฉัน
  "นี่ ไอ้บ้า"ฉันว่าแล้วกำลังจจะตีเขาอีกครั้งแต่พีชดันยื่นหน้ามาอีกทำให้ฉันต้องหลบหนีเขา