Return จากอีกสามปีข้างหน้า

        "สมการนี้ยากมากแต่วายุสามารถแก้สมการได้ทุกคนปรบมือให้เพื่อนหน่อย"

   ผมเดินกลับมาจากหน้าห้องทำไมผมจะทำไม่ได้ก็สมการข้อนั้นผมเคยถูกให้ทำส่งให้ครูใหม่เพราะผมทำผิดผมเลยจำขึ้นใจ

     "เวลาทำอะไรก็ใช้ได้นี่เราน่ะ ไม่น่าเชื่อนะว่าจะเป็นคนที่พูดแต่เรื่องไร้สาระตลอดเวลา"

เกจกอดอกพูดอย่างเหน็บแนม ตอนนี้เกจกับผมเป็นอริกันเรียบร้อยแล้วล่ะ เธอพูดแล้วเชิดหน้าผมสั้นๆดำขลับของเธอสะบัดตาม

     "อรบอกเกจซิว่าจะให้สอนให้ก็ได้นะ"

   ผมไม่ยอมย้อนคืนเกจก็ไมยอมด้วยทิฐินักเรียนท้อปของห้องเธอทำตาเขียว

     "อรบอกมันด้วยนะว่าขอบใจ แต่ไม่ต้องเผือก ทำเองได้"

   อรหันมายิ้มแล้วเขียนหนังสือต่อ

    "นี่วายุแล้ว วิชาภาษาอังกฤษล่ะ สอนเราได้ไหม"

   ผมมองภากร เขาจ้องมาที่ผมอีกแล้ว หรือแทบทุกคร้งที่อรคุยกับผม บอกตรงๆว่ารำคาญตัวเองมากไม่ความกล้าเข้าหาแล้วทำหวงก้างแบบนี้ ผมจะแก้มันได้ไหมนะ

   "อังกฤษ ภากรเก่งกว่านะ เราพื้นๆสอนไม่ได้หรอก" อรได้ยินก็พยักหน้า

   "อรบอกวายุซิว่า อรเกจจะสอนให้เอง"

  เกจสอดเข้ามาอีกแล้วพอผมกำลังจะสวนอรก็ทำท่าห้ามผมทั้งสองในท้าปรางค์ห้ามญาติ

   " อรว่า เกจย้ายมี่กับอรไหมจะได้คุยกันสะดวก"

    "พอเลย เกจไม่เห็นอยากคุยกับคนขี้โม้"

 พอช่วงพักเที่ยง อรก็หอบสมุดภาษาอังกฤษไปให้ภากรสอนการบ้านให้ ส่วนเกจผมดึงแขนไว้ไม่ไห้ไปยุ่ง

    เกจกับผมนั่งมองสองคุยอยู่ห่างๆ ผมซื้อน้ำมาให้เกจกินแก้กระหาย

     "ดีมากน้อง เดี๋ยวให้ทิป"

      "พึ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ยว่าเกจกวนบาทาใช่ได้เลย"

  เกจหัวเราะแล้วตบหลังผมเสียงดังผัวะ แล้วเปลี่ยนสีหน้าถอนหายใจ

      "อรเป็นคนซื่อทำให้ฉันเป็นห่วง เกจผิดเองแหละที่ตามใจอรทุกอย่าง ถ้าไม่มีเกจอรคงคิดเองเป็นตัวของตัวเองได้"

         ผมมองคนที่คอยเถียงผมอยู่ตลอดเวลา เกจนิสัยดีนะ ดีมากด้วยทำให้ผมไม่อยากให้เธอจากไปเลย

      "ไม่หรอกเกจ  ถ้าเกจเป็นอะไรไปหรือตายห่าขึ้นมาจริงๆ"

      "อันนี้กวนตรีนของจริงว่ะวายุ ถึงกับตายห่าเลยเรอะ"

      ผมหัวเราะแล้วพูดต่อ

       "เออ นั่นแหละ ถ้าเกจไม่อยู่ อรจะเสียใจอย่างมากๆ ฉันเห็นด้วยตามาแล้ว"

        เกจมองหน้าผมแล้วถอนหายใจ"ยังไม่เลิกอีกเหรอมีหลักฐานไหม"

     "เราไม่มีหลักฐานให้เธอเชื่อหรอกนะแต่เราอยากให้เกจเชื่อ. เพื่ออร"

     "ทำไม่ไม่เพื่อฉันล่ะ นายนี่พูดเหมือนนายภากร อะไรก็อรๆอยู่นั่แหละ ทำตัวเหนียมอายอยู่ได้น่ารำคาญนัก"

       "อ้าวเกจรู้ด้วยเหรอว่าภากรชอบอรอยู่"

ทำไมพูดเรื่องพวกนี้ได้ง่ายๆนะหรือเพราะผมอยู่ในร่างของคนอื่นก็เลยกล้าพูด

        "รู้สิ รู้ยันอรโน่นแหละมีแต่หมอนั่นซื้อบื้อ บื้อสองบื้อเจอกันน่าห่วงทั้งคู่ ถ้านายภากรทำตัวเป็นผู้นำให้ฉันเห็นไม่ได้ไม่ยกอรให้หรอก นายก็อย่าไปอย่งอรมาล่ะสงสารนายนั่นตายชัก"

     ทุกอย่างมันดำเนินไปอย่างราบรื่นมันทำให้ผมตาสว่างทางแก้ทางเดียวง่ายๆคือแก้ที่นิสัยของภากรเอง อรเป็นผู้หญิงคงไม่ทอดสะพานให้บ่อยๆ

    แต่วันนี้ผมรู้สึกเป็นห่วงคนที่นั่งข้างๆผมคนนี้จับใจ

    เกจ เราไม่อยากให้เธอเป็นอะไรเลย

จบตอน