Return จากอีกสามปีข้างหน้า

            "อร นายวายุนั่นมองเธออยู่น่ะ สงสัยจะคิดอะไรกับเธอแน่ๆเลย"
        เกจโบ้ยหน้าทำสัญญานให้อรมองมาทางผม แล้วทั้งสองก็พากันเดินหลบไปอย่างเกรงๆทำให้หนทางที่จะทำให้ผมได้คุยกับเธอนั้นยากเข้าไปอีก
 
 
 
           หนทางวันแรกนั้นจบลงโดยไม่ได้อะไรเลย
 
 
      .......................................................................................................
 
          ผมเดินเหม่อกลับมายังบ้านขณะที่จะเปิดประตูบ้านก็ต้องสะดุ้งด้วยเสียงเตือน
          "นั่นนายมาทำอะไรบ้านฉัน" เป็นเสียงของภากร
         นี่บ้านของภากรนี่เองหรืออีกนัยหนึ่งก็คือบ้านผมเองนั่นแหละ
 
          "เปล่าๆ ฉันผ่านมาน่ะ"
 
        เป็นครั้งแรกที่ผมวิ่งหนีบ้านของผมเอง
 
        แล้วฉันจะไปที่ไหน
 
       ที่ผ่านมาแทบไม่รู้ข้อมูลของนายวายุเลยแล้วหมอนี่บ้านอยู่ไหนกัน
 
        "ฉันจะทำอย่างไรดี ใช่ วัด เรามาจากวัด"
 
           คืนนั้นผมกลับมานอนที่วัด
 
 .....................................................................................................
 
 
        ตอนนี้ผมอยากบอกนักข่าวเรื่องการข้ามเวลาของผมซะจริง จะได้ให้ข้อยุติการถกเถียงของนักวิทยาศาสตร์ของโลก จะว่าไปผมก็ได้มีหลักฐานอะไรเลย ไทม์แมชชินก็ไม่มี 
        ผมนั่งคิดแผนการที่จะช่วยเหลือตัวผม หรือภากรให้สมหวังกับอรให้จงได้เพื่อที่อย่างน้อยตัวผมในโลกนี้จะได้ไม่ต้องเสียใจแบบเสียผู้เสียคนอย่างกับตอนนี้
 
 
          "เราต้องทำให้เกจเชื่อก่อนเพราะอรมักตามเกจเสมอ และจะได้เตือนเธอเรื่องสุขภาพด้วย"
 
 
 
   เกจเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลโรงเรียน เธอมีฝีมือที่ดีและเป็นที่รักใคร่ของทุกคนในชั้นด้วยหน้าตาที่น่ารักและเป็นมิตรกับทุกคนทำให้ตอนที่เธอเสียทำให้ทุกคนโศกเศร้าอย่างมากรวมทั้งอรด้วยแต่เธอไม่ได้เป็นคนเชื่อใจใครง่ายๆ
 
    และวันนี้ก็เช่นกันวันที่ผมมาดักรอเธอก่อนเธอไปรวมตัวกับอร
    
    "นายมีอะไรกับเรารึเปล่า วายุ รึว่านายอยากเล่าเรื่องในอนาคตให้เราฟังอีก"
    "ใช่ รับรองเธอต้องอึ้งแน่ เกจมณี"
  เกจทำท่าเบื่อหน่ายเธอส่ายหัวและพยายามเดินหนี ผมจึงรีบรุกซะก่อน
    
     "เกจ ช่วงนี้เธอแน่นหน้าอกบ้างไหม"
 
    เกจหยุดเดิน แล้วค่อยๆหันมา โป๊ะเช้ะล่ะ
    
     "เธอคือหัวใจของห้องเรา เธอควรรักษาสุขภาพให้ดีๆนะ"
    อรทำหน้าตกใจ จ้องผมราวกับผู้ร้าย
     "นายรู้ได้ยังไง"
     "ก็ฉันมาจากอนาคตอีกสามปี"
     "นายจะรู้ได้ยังไงก็ช่างแต่ขอบอกไว้ก่อน การแข่งวอลเล่ย์บอลครั้งนี้คือชีวิตฉันถ้านายเอาไปบอกครูจนฉันหมดสิทธิ์ลงแข่ง ฉันจะเล่นงานนาย"
 
     เธอเดินจี้มาที่ผมจนแทบไม่มีโอกาสตั้งตัว
     "แต่เธอจะทรุดหนักหลังจากการแข่งนี้นะ แล้ว แล้วก็เธอจะ"
 
     ผมหยุดพูดเพราะเกจน้ำตาไหลทั่วใบหน้า
 
     "ฉันจะตายเหรอ....วายุ"
 
    ผมพูดไม่ออก เกจจะไม่ตายหลังจากการแข่งแต่จะเป็นเหตุให้เธอป่วยหนักและหยุดเรียนบ่อยจนเกรดลดลง แล้วเธอจะโหมเรียนอย่างหนักจนอาการแย่
 
    "เกจ เชื่อฉันไหม ฉันพูดความจริงนะ"
 
   เธอไม่พูดอะไรต่อเธอรีบวิ่งไปหาพวกอรอย่างเร็ว ทำให้ผมหมดโอกาสที่จะพูดกับเธอต่อ
   จากนั้นอรยิ่งมองผมไม่ดีเข้าไปใหญ่ และผมเริ่มโดนเกจหลีกห่างอีกด้วย
 
 
     โอ้ย........ทำไมมันไม่ง่ายเหมือนที่คิดเลยเว้ย
 
 
 
 
 
       -จบตอนสาม-