Return จากอีกสามปีข้างหน้า

ทุกอย่างเหมือนเรื่องมหัศจรรย์.  จริงๆนะ เหมือนกาลเวลาหมุนย้อนกลับมาอีกครั้ง ปฏิทิน นาฬิกา ทุกอย่าง ย้อนกลับมายังสามปีก่อนหน้านั้นก่อนที่จะเรียนจบมอสาม
            ผมหยิกตัวเอง  เจ็บ ไม่ได้ ฝัน 
ผมยิ้มอย่างกับคนโรคจิตจะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ  แม้จะรู้สึกตัวในร่างคนอื่นแต่ผมก็กลับมา บางทีผมอาจตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองไกล้ตายอยู่โรงพยาบาล ถ้าอย่างนั้นก็ขอให้ได้ใช้เวลานี้ทำทุกอย่างให้ถูกต้อง
 
 
ผมแต่งตัวมาโรงเรียนอย่างร้อนรนอย่างกับว่ากลัวที่จะตื่นจากฝันซะก่อน
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมโรงเรียนเพือนๆและเธอคนนั้นกับเกจยังอยู่ ถ้าโชคชะตาจะให้ผมเล่นเป็นวายุมารหัวใจผมซะขนาดนี้ ก็ได้ 
         ผมจะทำมันก็ได้
 
ผมเดินเข้ามาในห้องทุกคนจ้องเป็นตาเดียวเหมือนผมเป็นคนแปลกหน้า
 
 “เกจ อร ทำไมทำหน้าอย่างนั้นเราวายุไง“
เกจมองหน้าอรคนที่ผมแอบขอบแล้วทำหน้าแปลกๆ
 “อรเธอเคยเจอเขาเหรอ“
เธอส่ายหน้าแล้วทำท่ากลัว สักครู่ครูเดชาก็เดินเข้ามาแล้วลากผมมาหน้าห้อง
 
“มานี่ก่อนวายุแนะนำตัวก่อน“
“เจ้าทุกข์ นี่คือนายวายุ เกษมพร เขาย้ายมาใหม่ขอให้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ“
 
อ๋อ ผมลืมไปว่าวายุย้ายมาใหม่เกือบไปแล้ว  ทุกคนหัวเราะเหมือนผมเป็นตัวตลกทำให้ผมนึกสนุก
    “สวัสดี เราชื่อวายุ เรามาจากอนาคตอีกสามปีข้างหน้าใครอยากรู้อะไรล่วงหน้าเราจะตอบให้“
 
ทุกคนหัวเราะรวมทั้งตัวผมอีกคนด้วย พอมองจากสายตาคนอื่นผมก็ดูดีเหมือนกันนะ
 
  “เราชื่อเกจนะ เราขอถามว่าอีกปีหน้าเราจะสอบได้คะแนนเท่าไร“
  “อ่ะ เกจสอบได้เกรดเฉลี่ย 3.9 ส่วนอร จะได้แก้วิชาวิทยาศาสตร์ของอาจารย์ยุพา“
ทุกคนฮือฮา และหัวเราะ ดีทำให้วายุเป็นตัวตลกซะ อรทำหน้ามุ่ย
  “เราไม่ได้ถาม“
ทุกคนหัวเราะอีกครั้ง ตัวผมอีกคนทำท่าไม่ค่อยพอใจ
ครูเดชาให้ผมนั่งที่ว่างข้างๆอร แล้วเรียนต่อ
เอาล่ะทุกคนพอหอมปากหอมคอ เรียนกันได้
 
พอพักเที่ยงผมก็ถูกตัวผมอีกคนรุกเข้าใส่
“นายมีอะไรกับเรารึเปล่า ภากร“
 “นักเรียนใหม่ นายทำตัวไร้สาระเราไม่ว่าหรอกนะ แต่ที่นายทำตัวสนิทกับเพื่อนเรามากเกินไป ให้มันน้อยๆหน่อย“
 
ผมยิ้มรู้ด้วยว่าหมายถึงใคร
“ภากร นายน่ะชอบอรใช่ไหมเราเตือนไว้ก่อนนะ เราอยู่ข้างนายและคอยเชียร์แต่ให้มันกล้าๆหน่อย ก่อนที่จะรู้สึกแย่เมื่อมันช้าไป“
 
“เรื่องของเรานายอย่ายุ่งน่ะ“
“อีกสามปีเกจจะตายด้วยโรคหัวใจ. เกจเป็นโรคหัวใจแม้แต่นายก็ไม่เคยรู้ เรามาจากอนาคตจริงๆนะ“
 
เปรี้ยง
 
ผมโดนตัวเองต่อย โดยที่ผมไม่คิดเลยว่าคนเงียบๆอย่างผมจะต่อยใครเป็น เจ็บเอาเรื่อง
 
“อย่าพูดพล่อยๆกับเพื่อนเรา ถ้ายังอยากจะเป็นเพื่อนกัน“
 
ตัวผมอีกคนเดินจากไปทำให้ผมได้คิด
 
“มันไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วล่ะ“
 
 
-จบตอนสอง-