Return จากอีกสามปีข้างหน้า

ดอกไม้จันวางหน้าโลงศพที่สวยหรู.  เธอคนนั้นร้องให้อย่างมากมายเพราะเพื่อนสนิทได้จากไป

“เกจ แกอย่าทิ้งฉันไปแบบนี้ “ ไม่มีอะไรตอบรับจากสิ่งที่ดับสูญไปแล้ว ผมมองเธอด้วยความอาลัยยิ่ง ผมเป็นใคร ผมก็แค่เพื่อนร่วมห้อง เหมือนใีครหลายๆคนในที่นี้ แล้วทำไมผมต้องสนว่าเธอจะเป็นอย่างไร  โธ่นี่คุณยังไม่รู้อีกเหรอว่าผมแอบชอบเขาอยู่ ตั้งแต่เรียนมอสามเมื่อสามปีที่แล้วที่ผมเกือบจะได้คบกัน. เกือบนะ แต่ตอนนี้ผมได้แค่มองเธอจากที่ไกลๆ เพราะมีมือที่สามมาแทรกมันชื่อวายุผมจำได้แต่วันนี้กลับไม่เห็นหน้าเลย

                         “เรานี่มี่เรื่องอยากกลับไปแก้ไขเยอะเหลือเกิน“

ผมวางดอกไม้จันเป็นคนสุดท้าย แล้วหลบออกจากงานเดินกลับบ้านด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยว เพราะทั้งที่ลืมเธอได้แล้วแต่กลับได้เจอกันอีก มันทำให้สิ่งที่ผมทำมันไร้ค่า 

 แป้นนนนนน เสียงแตรรถสิบล้อที่คนขับกระหน่ำรัวไม่ยั้งเพราะผมข้ามถนนไม่ดูตาม้าตาเรือมันกระชั้นชิดจนเกินจะหลบพ้น

แล้วโลกก็มืดดับไป................................

โอ๊ย.....ผมรู้สึกตัวอีกที บนเตียงนอนในวัด.    

ผมได้ยินเสียงพระตีระฆังเรียกพระลูกวัดบิณทบาตร พร้อมกับเสียงตวาดของพระแก่ๆ

“เอ็งจะนอนไปถึงใหนไม่ไปเรียนรึไง อยากโดนไม้เรียวข้าใช่ไหม เจ้าวายุ“

       ..................................ผมสะดุ้งหันไปเจอกระจก..............................

“ทำไมเราตื่นมาเป็นแกซะได้ ไอ้วายุ“

จบตอน1