แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 31 เจ้าสาวอยู่ไหน

            “วู้ววว” เสียงทักมากกว่าสองคนเรียกก้องภพให้หันไปตามต้นเสียง

            “อ้าวเฮ้ย! กูนึกว่าพวกมึงจะไม่มาแล้ว” เจ้าบ่าวทักทายเพื่อนเก่าสมัยมัธยมสี่คนที่มา

            “เพื่อนกูมีเมียทั้งทีไม่มาได้ไงวะ” ชายหนุ่มรูปร่างผอมเตี้ยพูด

            “ขอบใจๆ มะ เข้าไปข้างในก่อน” แล้วเจ้าบ่าวก็เดินนำหนุ่มทั้งสี่เข้าไปในห้องจัดเลี้ยงโดยลืมสนิทว่ายังมีคนที่รออยู่

            ทางด้านช่างทำผมที่กำลังช่วยกันหาสิ่งของที่ประสงค์

            “อ้าว อยู่นี้เอง” เป็ดเป็นผู้เจอกล่องมงกุฎและสร้อยซึ่งวางอยู่บนโซฟาในห้อง ครั้งที่แรกที่เธอไปหาของบนรถกับเจ๊นานกว่าสิบห้านาทีและขอแยกกับเจ๊ขึ้นมาหาบนห้องจึงพบในที่สุด แล้วเป็ดโทร.ไปบอกเจ๊ที่กำลังหาของอยู่ในรถว่าเจอของแล้ว

            “เจ้าสาวอยู่ไหนเนี่ย” เป็ดพึมพำ หันซ้าย หันขวา “น้องรินทร์คะ มาแต่งตัวต่อเถอะค่ะ” เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงเดินไปหาแต่ละห้อง เริ่มจากห้องนอน ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น แม้กระทั่งระเบียง ทุกตารางนิ้วในห้องไร้ซึ่งเงาของเจ้าสาว...

เธออยู่ไหน

            “เจ๊ๆ ซวยแล้ว” ร่างท่วมของเป็ดวิ่งถลาเข้าหาเจ้านาย

            “อะไรยะ”

            “เจ้าสาวหาย!”

            “ห๊า คุณพระช่วย!! แกหาทั่วห้องแล้วยัง” เจ๊ถามอย่างตื่นตระหนก นางยกมือขึ้นทาบอก เป็ดพยักหน้าแทนคำตอบ เป็ดทำหน้าจะร้องไห้ เจ๊จึงเดินหาตัวเจ้าสาวบ้างเพื่อความแน่ใจ เดินเข้าห้องนู้นทะลุห้องนี้อยู่พักใหญ่ก็ไม่พบเจ้าสาว

เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น สาวไม่แท้สองคนมองหน้ากัน สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เจ๊เป็นผู้เดินไปเปิดประตู

           “ไงครับ เจ้าสาวแต่งตัวเสร็จหรือยัง” เจ้าบ่าวถามอย่างตื่นเต้น เขาคุยและดื่มกับเพื่อนเก่าเพลินไปนิด สาวไม่แท้สองคนมองหน้ากันเล็กน้อย

           “เจ้าสาวยังแต่งตัวยังไม่เสร็จเลยค่ะ” เจ๊พูด ยิ้มแห้งๆ

           “อ้าว มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” แถบคิ้วหนาขวดเข้าหากัน

           “คุณเจ้าบ่าวฟังเป็ดแล้วใจเย็น ๆ นะคะ” ก้องภพพยักหน้าและตั้งใจรอฟัง

           “เจ้าสาวหายตัวไปค่ะ” จบประโยคร่างสูงชาดิก แซนวิชกับขวดน้ำผลไม้ในมือร่วงลงพื้น

            ก้องภพถามคำถามเดียวกับที่เจ๊ถามเป็ดครั้งแรก คำตอบของทั้งคู่คือค่ะ ชายหนุ่มเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปหาเธอในห้องจนทั่วและแน่ใจแล้วว่าไม่มีหญิงสาว เขาไม่รอช้าสาวเท้าออกจากห้องมุ่งหน้าไปยังบริเวณจัดเลี้ยง อยากเดินให้เหมือนคนทั่วไปแต่ร่างกาย ณ ปัจจุบันไม่สามารถทำได้

            “ไม่เห็นเลยค่ะ” ญาณิศาตอบเจ้าบ่าว เธอนั่งทำหน้าที่เป็นฝ่ายลงทะเบียนอยู่หน้าห้องจัดเลี้ยงไม่เห็นแม้แต่เงาของหญิงสาวในชุดราตรีสีขาว

                ก้องภพเห็นบิดามารดาของทั้งฝ่ายเจ้าบ่าวและเจ้าสาวกำลังยืนคุยกับแขกที่มาร่วมงานอยู่หน้าซุ้มดอกไม้จึงเดินเข้าไปหา

                “เจ้าบ่าวมาพอดี ก้องไหนเจ้าสาวละลูก” คุณวรรณวิภาทัก เจ้าบ่าวพนมมือไหว้แขกผู้มาร่วมงาน

                “พ่อแม่ครับ เห็นรินทร์บ้างไหมครับ” ผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่

                “น้องอยู่ไหนละ” คุณวรรณวิภาถาม

                “ตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยครับ ผมต้องหารินทร์ให้เจอให้ได้”

                ก้องภพบอกว่าจะออกตามหาไอริทร์ คุณวิชัยและเกรียงภพรวมทั้งพีรพัฒน์ก็อาสาออกตามหาด้วย ทั้งสี่หนุ่มแยกทางกันหา พีรพัฒน์ขึ้นไปบนห้องอีกครั้งแต่ไม่พบ ก้องภพสอบถามพนักงานในโรงแรมและคำตอบเดียวที่ได้รับคือไม่เห็น เพื่อนเจ้าสาวได้เข้าไปถามไถ่จากกลุ่มเพื่อนๆว่าเจ้าสาวได้มาพบหรือไม่และได้ความว่าเจ้าสาวไม่ได้มาพบพวกตน

                “เป็นไงบ้าง” คุณสุภาพรถาม ทั้งสี่หนุ่มใบหน้าชุ่มด้วยเหงื่อพร้อมกันส่ายศีรษะ หญิงสาวสามคนถอนหายใจที่ไร้ซึ่งวี่แววของเจ้าสาว

               แขกเหรื่อทยอยกันกลับเพราะพิธีกรดำเนินรายการกล่าวขออภัยที่เจ้าสาวไม่สามารถมาเข้าร่วมพิธี ส่วนทางเจ้าภาพต้องถอยกลับไปตั้งหลักที่บ้าน

              อาคารสูงสองชั้นสีซีดจาง บ้างลอกออกเป็นแผ่นผนังแตกแตกรอยร้าวเป็นบางแห่งเพราะได้ผ่านการดูแลรักษา ภายในอาคารถูกจับจองโดยเหล่าสิ่งมีชีวิตที่ชอบสร้างเส้นใยเป็นบ้านและสิ่งมีชีวิตหกขาและสี่ขาตัวเล็ก

             “แค่กๆๆ”

             เปลือกตาตกแต่งด้วยอายแช็ดโดวสีชมพูน้ำตาลปรือขึ้นเอื่อยๆ ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่เพื่อปรับให้ชินแสงก่อนจะสำรวจสิ่งแวดล้อมที่ร่างของตนเองที่นั่งอยู่บนม้านั่งตัวยาวเคลือบด้วยฝุ่นผงหนาเป็นนิ้ว แขนสองข้างถูกมัดไขว้หลัง อาการไอเกิดขึ้นอีกระลอกเพราะอากาศสกปรก

           “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย” เธอพึมพำเบาๆ ไออีกครั้ง

            “ตื่นแล้วเหรอจ๊ะคนสวย”

            เสียงใหญ่เรียกให้ไอรินทร์หันไปทางต้นเสียง ชายร่างอ้วนท่วมผิวดำแดงสวมเสื้อผ้าเก่ายับย่น ยืนยิ้มอวดฟันเหลืองอย่างมีนัย ดวงตาที่โตแทบถลนออกนอกเบ้าสำรวจร่างงามในชุดราตรีสีขาวบนม้านั่งอย่างหิวโหย

            “แกเป็นใคร” เสียงใสแหบแห้งถาม ศีรษะกลมของไอ้อ้วนส่ายหน้าทำท่าล้อเลียน “ไอ้บ้า บ้า บ้า” เธอสบถใส่ไอ้อ้วนดำ คนได้ยินเดินอาดๆเข้ามาใกล้เธอมือหยาบยกขึ้นบีบข้างแก้มเธอเต็มแรงแล้วยื่นหน้าเข้ามาเกือบชิด

             “หน้าตาสวยแต่ปากไม่น่าเสียเลยนะ เดี๋ยวซ้อมปากให้ดีไหม” ไอ้อ้วนดำโน้มใบหน้าชุ่มเหงื่อเข้าใกล้ หยดน้ำพุ่งเข้าหน้าไอ้อ้วนอย่างแรง มันปาดน้ำที่เปื้อนหน้าออกอย่างแรง ไอ้อ้วนง้างมือขึ้นกลางอากาศเตรียมจะฟาดลงบนพวงแก้มของหญิงสาวค้างไว้เพราะเหมือนนึกบางอย่างออกแล้วลดมือลงจากนั้นทำท่าว่าฝากไว้ก่อน

             “อุบาทถ์!” เธอตะโกนตามหลังร่างอ้วนที่กำลังเดินออกไป

             “ชู่ววว เงียบๆหน่อยสิเดี๋ยวเจ้านายพี่ตื่น” ไอ้อ้วนยกนิ้วชี้ขึ้นตรงปากประกอบแล้วเดินออกไปปิดประตูดังปัง!

              เจ้าสาวถูกทิ้งให้อยู่กับเจ้าบ้านเดิมตามลพังที่กำลังเดินสวนสนามผ่านหน้าเธอจนเกือบหลบไม่ทัน เธอทำอะไรให้ใครต้องเดือดร้อนหรือถึงต้องจับตัวเธอมาเช่นนี้ จะมีใครตามหาเจอไหม ไม่รู้เลยว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร จะมีลมหายใจอยู่ต่อไหมหรือหมดสิ้นทั้งลมหายใจและความหวัง...

              ทางผู้คนหาคนหายไม่มีใครสามารถข่มตาหลับได้จนเวลาล่วงเลยเข้าสู่เช้าวันใหม่ การตามหาไอรินทร์ไม่ได้ลดละลงแม้แต่น้อย

              “ได้ข่าวบ้างไหม” คุณวรรณวิภาถามก้องภพ นางถอนหายใจ

               “เราต้องเจอลูกแน่” คุณวิชัยบีบมือภรรยาเพื่อให้กำลังใจ

               ทุกคนบนโต๊ะอาหารต่างยิ้มเพื่อสร้างกำลังใจให้กันและกันทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ ก้องภพรับโทรศัพท์จากใครบางคน เขาพูดกับคนในสายไม่กี่คำก็วางสาย รอยยิ้มจุดขึ้นบนในหน้าเขา

               “ข่าวดีครับ ทางโรงแรมพบเบาะแสรินทร์แล้วครับ”

               พอได้รับข่าวดีทุกคนจึงมุ่งหน้าไปโรงแรมที่จัดงาน เมื่อมาถึงได้พบกับหัวหน้าพนักงาน เขาเล่าให้ฟังว่ามีเขาพบพนักงานชายคนหนึ่งทำท่าทางน่าสงสัยจึงเรียกเข้ามาสอบถาม ได้ความว่าพนักงานชายคนดังกล่าวถูกจ้างวานจากใครบางคนให้ช่วยเหลือในการลักพาตัวเจ้าสาว วิธีการคือพนักงานช่วยเหลือในเรื่องการหาทางหนีทีไล่ที่ปลอดภัย

              “คุณครับผมขอดูกล้องวงจรปิดหน่อยสิ” หัวหน้าพนักงานอนุญาตทุกคนไปดูกล้องวงจรปิดของโรงแรม

              ภาพเคลื่อนไหวในจอสี่เหลี่ยมดึงดูดให้ผู้ชมจ้องไม่วางตา ภาพที่แสดงบนจอคือภาพทางเข้าและออกของโรงแรมปรากฏให้เห็นรถและผู้คนเข้าออกแต่ยังไม่มีใครที่น่าสงสัย

              เพื่อนเจ้าสาวอย่างญาณิศาก็มาด้วนเช่นกัน เธอเป็นห่วงไอรินทร์มาก ญาณิศามองภาพบนจอตาไม่กระพริบในทันใดนั้นมีสิ่งหนึ่งปรากฏต่อสายตาแต่ไม่แน่ใจนักว่าใช่อย่างที่คิดหรือเปล่า ญาณิศาบอกให้เจ้าหน้าที่ช่วยย้อนภาพกลับไปในเวลาดังกล่าวและหยุดมันไว้ เธอเพ่งมองบุคคลในจอภาพที่อยู่ในชุดกางเกงยีนสีเข้มกับเสื้อแจ๊กเก็ตสีเทาและสวมหมวกแก๊บสีดำ

             ‘รูปร่างแบบนี้ ท่าทางการเดินแบบนี้ ไม่จริง...’ ฝ่ามือสองข้างยกขึ้นปิดใบหน้าภาวนาไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิด