แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

บทที่ 13 สิ่งที่ฉันไม่เคยรู้

[คุณรินทร์คะ มีคนมาขอพบค่ะ] เสียงของเลขาจากหน้าห้องโทร.เข้ามารายงานเจ้านาย

“บอกให้เขาเข้ามาได้เลย” เธอตอบแบบไม่ต้องคิดมากเพราะผู้ที่จะมาพบเธอคือลูกค้าที่ได้นัดกันไว้

‘แกร๊ก’

เสียงลูกบิดประตูถูกบิดจากข้างนอก เป็นสัญญาณให้รู้ว่าผู้ที่จะมาพบกำลังจะเข้ามาแล้ว

                “สวัสดีค่ะ คุณ...” รอยยิ้มงดงามที่เตรียมจะรับลูกค้าก็ต้องหดลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าผู้ที่มาไม่ใช่คนที่ตนนัดไว้ “มาหาใคร” น้ำเสียง้รียบเฉยเอ่ยถามชายหนุ่ม

                “มาหาคนที่พี่ทำผิดไว้เมื่อวานไง”

                “ช่างมันเถอะรินทร์ไม่ได้คิดมาก” ขาเรียวงามเตรียมจะเดินกลับไปนั่งที่เดิมแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก้องภพก็ดึงไอรินทร์เข้ามากอดไว้ “ปล่อยนะ” ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

                “ไม่! จนว่ารินทร์จะยอมรับฟังคำขอโทษจากพี่”

                “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดมาก ปล่อยได้แล้ว” มือคู่เล็กทั้งทุบทั้งผลักอกกว้างของชายหนุ่มที่บัดนี้กอดรัดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม

“ปล่อยได้แล้ว รินทร์จะไปทำงาน”

“เมื่อวานขอโทษจริงๆนะพี่ไม่ได้ตั้งใจ” มือจากที่เคยทุบและผลักตอนนี้หยุดลงแล้วเมื่อได้ยินคำว่าขอโทษจากปากของคนสำนึกผิด

‘สิ่งที่เขาทำมันไม่ควรจะให้อภัย’ ไอรินทร์คิดในใจ แต่มีบางสิ่งดลใจให้เธอตอบอีกอย่าง “ไม่เป็นไรค่ะ รินทร์ไม่โกรธ”

“ขอบใจมากนะ” แล้วก้มลงจูบหน้าผากเนียนหนึ่งครั้ง

ดวงตาคู่สวยแหงนมองคนมอบจูบให้ก่อนจะหลุบสายตาลงต่ำ ความรู้สึกนี้มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน ถ้าเป็นแบบนี้ได้ตลอดไปก็คงดีจริงๆ

“เย็นนี้พี่มารับนะ” ศีรษะเล็กพยักรับคำถามเบาๆแทนคำตอบ แต่ยังคงก้มหน้าอยู่เช่นเดิมเพื่อแอบซ้อนความเขินอาย ก้องภพสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำอย่างเช่นที่ผ่านมาอีก

[ตอนเย็น]

ก้องภพแสนเสียดายเมื่อไม่สามารถมารับไอรินนทร์ได้อย่างที่นัดกันไว้เพราะติดประชุมด่วน ส่วนไอรินทร์ก็เข้าใจแต่ในใจลึกๆก็แอบผิดหวังเล็กน้อย

ก่อนกลับบ้านเธอแวะมาที่ร้านดีวีดีขาประจำเมื่อครั้งที่ยังเรียนอยู่มัธยม

“วีวี่ ดีวีดี ยินดีต้อนรับค๊าาา ^^” เมื่อเปิดประตูร้านเข้าไปก็ได้ยินเสียงต้อนรับแสนสดใสจากเจ้าของร้านซึ่งเป็นสาวประเภทสองรูปร่างท้วม

“สวัสดีค่ะ เจ๊วีวี่”

เจ๊วีวี่เพ่งมองหญิงสาวที่มาใหม่ตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา

“เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ” แล้วเจ้าหล่อนก็หันไปสนใจงานต่อ

ไอรินทร์เห็นสาวประเภทสองผู้เป็นเจ้าของร้านจำตนที่เคยเป็นลูกค้าประจำไม่ได้ เธอจึงคิดทำอะไรสักอย่าง

“เจ๊ๆๆๆ ฮยองวาอะ ฮยองวามายัง” ไอรินทร์วิ่งเข้ามาทำท่างตื่นเต้นตะโกนโหวกเหวกเข้ามาหาเจ๊วีวี่

“เอ๊ะ... คุ้นๆจัง” สาวไม่แท้หรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง แล้วดวงตาของหล่อนก็เบิกกว้างขึ้นราวกับคิดอะไรออก “...น้องรินทร์ น้องรินทร์ใช่มั้ยคะ”

“ก็ใช่สิคะ เจ๊นะเจ๊ลืมกันซะแล้ว”

“ขอโทษค่ะ” เจ๊เจ้าของร้านเดินออกมาจากหลังเคาท์เตอร์เพื่อจะมาดูหญิงสาวใกล้ๆ “ไม่ได้เจอกันตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลยนะเนี่ย แล้วหายไปไหนตั้งนานคะเจ๊คิดถึ้ง คิดถึง” เจ๊วีวี่หมุนหญิงสาวรอบๆเพื่อดูความสวยของเธอ

“ไปเรียนที่อังกฤษค่ะ”

“อ๋อค่ะๆ มาค่ะมานั่งก่อน” เจ้าของร้านพาไอรินทร์มานั่งที่โต๊ะอีกมุมหนึ่งของร้าน ร้านนี้นอกจากจะเป็นร้านขายดีวีดีแล้วก็ยังขายหนังสือการ์ตูนอีกด้วย

“วันนี้จะเอาหนังหรือเพลงดีคะ ออกใหม่เพียบเลยค่ะ” เจ๊วีวี่ยกบรรดาซีดีเพลงและหนังของคังฮยองวา นักร้อง นักแสดงในดวงใจของไอรินทร์ มาวางที่โต๊ะอย่างเอาใจ

“อืม...เอาทั้งหนังทั้งเพลงเลยดีกว่า ตั้งแต่กลับมาไม่ค่อยได้ดูเลย” ปากพูดพลางมือก็หยิบแผ่นซีดีขึ้นมาเลือกแผ่นแล้วแผ่นเล่า

เจ๊วีวี่นั่งมองหญิงสาวที่กำลังเลือกแผ่นซีดีอย่างสนุกสนาน แล้วหล่อนก็นึกเรื่องเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

                “เอ่อ...น้องรินทร์คะ เจ๊มีอะไรอยากจะถามหน่อย”

                คนถูกเรียกได้ยินเช่นนั้นก็ละสาตาจากกองซีดีมาสนใจในสิ่งที่คนถามจะถาม

                “น้องรินทร์ว่า น้องก้องเขาเปลี่ยนไปมั้ยคะ” คนถูกถามก็นิ่งเงียบไปครู่เพื่อคิดหาคำตอบ

                “ค่ะเปลี่ยนไป ไม่ค่อยล้อรินทร์เหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

“ไม่ใช่ๆค่ะ คือแบบชอบฟังเพลงเกาหลีอะค่ะ”

                “เห!! พี่ก้องเนี่ยนะคะจะฟังเพลงเกาหลี” สาวน้อยอุทานด้วยความไม่อยากเชื่อในสิ่งที่สาวไม่แท้บอก “แล้วเจ๊รู้ได้ยังไงคะ”

                “เจ๊ก็เดาๆเอาอะค่ะ เห็นช่วงนั้นน้องก้องเขาชอบมาซื้อเพลงเกาหลีบ่อยๆ ถามอะไรก็ไม่ค่อยตอบ”

                ‘พี่ก้องนะเหรอจะฟังเพลงเกาหลีเป็นไปได้ยังไง ปกติเป็นพวกแอนตี้ด้วยซ้ำ’ ไอรินทร์นึกคิดในใจ

 ‘ไม่ล่อเราเหมือนเมื่อก่อน...ชอบฟังเพลงเกาหลี...แสดงท่าทีหวงเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น...’

               สามวันที่ผ่านมาในสมองยังคงคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ก้องภพเปลี่ยนไป อยากจะไปถามเจ้าตัวให้รู้แล้วรู้รอดแต่เขาก็ไม่มีเวลาว่างให้กลับบ้านเลย

              ร่างบางเดินมาหยุดที่คอมพิวเตอร์เพื่อจะเล่นคลายความเครียดจากงานที่ทำมาเต็มๆห้าวัน Facebook เป็นเว็บไซต์แรกที่เธอเปิดเข้าไป สายตาไล่ดูตามช่องเพื่อนที่ออนไลน์ปัจจุบัน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เธออยากเจอคือ The Man_Next Doorหรือตัวจริงที่เธอรู้จักคือปกป้อง แต่ก็ไร้วี่แวว หลังจากที่เธอกันที่สนามบินในวันที่เธอกลับมาจากอังกฤษ เธอก็ไม่ได้คุยกับปกป้องผ่านFacebook อีกเลย

             ‘เขาอยู่ไหน...ทำอะไรอยู่...จะคิดถึงฉันเหมือนที่ฉัน...คิดถึงเขามั้ยน้าา’ สาวน้อยคิดคร่ำครวญในใจ และไม่ลืมที่จะทิ้งข้อความไว้ให้เขา

Rin rin > The Man_Next Door :ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ สบายดีมั้ย...คิดถึงจัง

            จักรยานสองล้อสีหวานพาไอรินทร์มากินลมชมวิวที่สวนสาธารณะที่เธออาศัย บรรยากาศในยามบ่ายแก่ๆ มีประชาชนทุกเพศ ทุกวัย มาวิ่งจ๊อกกิ้ง เล่นแบดมินตัล บ้างก็มาเป็นครอบครัวมานั่งปูเลื่อบนสนามหญ้าใต้ต้นไม้เพื่องีบหลับพักผ่อน

                จักรยานสองล้อยังคงทำหน้าที่อย่างดีพาเจ้านายมาเรื่อยๆตามทางเล็กๆที่จัดไว้ให้สำหรับจักรยาน สองข้างทางยังประดับไปด้วยไม้ดอกที่แข่งกันอวดสีสันและความงามนอก จากนั้นยังมีต้นไม้สีเขียวครึ่มสูงเท่าเสาไฟฟ้าคอยให้ร่มเงาแก่ผู้มาพักผ่อน

                “รินทร์! รินทร์! รินทร์!”

                ไอรินทร์กำลังปั่นจักรยานและชื่อชมกับธรรมชาติรอบๆแต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินคนเรียกชื่อตนเอง จักรยานวีหวานชะลอตัวแล้วเลียวกลับไปหาคนที่กำลังโบกมือโหยงเหยงให้ตน

                “คุณเรียกฉันเหรอคะ” เมื่อปั่นเข้ามาถึงตัว เสียงหวานก็เอ่ยถามสาวสวยตรงหน้าอย่างระแวดระวัง

                “ใช่ นี่เธอจำฉันไม่ได้เหรอ” สาวแปลกหน้าถามพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

                ดวงตาคู่สวยจ้องมองหญิงสาวในชุดเดรสดำปักเลื่อมเล็กน้อย โชว์ไหล่ขาวเนียน กระโปรงสั้นโชว์ความเรียวขาว แต่งหน้าจัดเต็ม อย่างพิจารณา แต่ก็รู้สึกคุ้นๆว่าเหมือนกับเคนเจอเธอคนนี้ที่ไหน

                “ขอโทษนะคะ ฉันจำคุณไม่ได้” ศีรษะเล็กส่ายไปมาเสริมก่อนที่ขาเรียวงามเตรียมจะปั่นไปต่อเพราะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย แต่สาวแปลกหน้าคว้าหมับเข้าที่แขนของไอรินทร์ทันก่อนที่เธอจะหนี

                “เราเคยรู้จักกันด้วยนะ” สาวแปลกหน้าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

                ตอนนี้ไอรนิทร์ไม่สนใจแล้วว่าสาวตนนี้รู้ชื่อเธอได้อย่างไร และเคนรู้กันหรือไม่ เพราะตอนนี้เธอเตรียมจะเผ่นลูกเดียว

                “แทนไง ฉันแทน เพื่อนห้องเดียวกับเธอไง”

                “แทน??”

                สาวที่มีชื่อว่าแทนพยักหน้าหงึกหงัก แล้วพาไอรินทร์มานั่งที่ม้านั่งบริเวณใกล้ๆ

                “นี่นายจริงๆเหรอเนี่ย O_O” ไอรินทร์ทั้งตกใจและแปลกใจกับการเปลี่ยนไปอย่างมากของอดีตเพื่อนร่วมห้องสมัยม.ปลาย

                “ก็ใช่นะสิยะ” สาวไม่แท้ตอบพร้อมกับเสยผมลอนสีทอง

                ไอรินทร์เห็นเช่นนี้แล้วก็รู้สึกอายจริงๆที่สาวไม่แท้สวยกว่า

                “อย่าเรียกฉันว่านายอีกนะเพราะฉันเป็นผู้หญิง แล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อแทนแล้วฉันชื่อแทนี่” เสียงแอบห้าวพูดอย่างจริงจังราวกับว่าตนไม่เคยเป็นชายมาก่อน

                ไอรินทร์มองตาปริบๆ “นายเอ้ย เธอมาที่นี่ทำไม่เหรอ”

                 สาวหน้าสวยเพราะมีดหมอสลดลง “ฉันมาหาพี่ก้อง...แต่เขาไม่อยู่”

                คำตอบที่ได้รับทำให้หัวใจของไอรินทร์เต้นช้าลงแปลกๆ เธอจำได้แล้วว่าสาวไม่แท้คนนี้คือแฟนของก้องภพนี้เอง คิดถึงตรงนี้แล้วข้างในมันเจ็บแปลบขึ้นมาทันที

                “นี่เธอ...เป็นแฟนพี่ก้องเหรอ” แม้จะรู้อยู่แก่ใจแล้วแต่ก็อยากถามให้มันตอกย้ำความรู้สึกของตัวเองว่าไม่ควรไปยุ่งกับเขา

                แทนี่หน้าแดงไปถึงหู “ถ้าเธออยากรู้ ก็ไปถามพี่ก้องเองแล้วกัน” พูดจบก็ยกร่างบอบบางของตนเดินออกไปทันที ปล่อยให้คนถามนั่งหน้าเหวอ

                ‘ให้ไปถามพี่ก้องเอง...แล้วฉันจะถามยังไงละนายแทนี่!!!’ ไอรินทร์คิดอย่างเจ็บใจที่ไม่ได้คำตอบตามที่ต้องการ