Change in your love

 
 
ณ ประเทศแห่งหนึ่ง‘คลาเทียร์’ซึ่งเป็นประเทศที่มีความอุดมสมบูรณ์ ประชาชนมีฐานะมั่นคงและสงบสุข กษัตริย์ปกครองบ้านเมืองด้วยความถูกต้องแต่ท่ามกลางความถูกต้องและสงบสุขย่อมมีสิ่งที่แตกต่างออกไป พระองค์มีพี่น้องมากมายแต่ที่พระองค์รักเพียง 4 พระองค์คือ บาธาร์ซา อีธาน ราฟาเอลตามลำดับ ซึ่งบาธาร์ซาแตกต่างจากพี่น้องคนอื่น พระองค์ไม่ได้รับความยุติธรรมแต่ตั้งใจทรงงานเพื่อกษัตริย์เทรย์เวอร์แต่ไม่เป็นที่ยอมรับ องค์ชายบาธาร์ซาควรได้รับตำแหน่งรัชทายาทและขึ้นครองราชสมบัติตามลำดับแต่กษัตริย์เทรย์เวอร์กลับได้ครองราชแทน แต่บาธาร์ซาไม่เคยโกรธ กษัตริย์เทรย์เวอร์ทรงขอร้องให้องค์บาธาร์ซาเสด็จที่หอศิลป์แห่งชาติเพื่อเจรจากับเจ้าของรูปภาพสีน้ำที่ไม่มีผู้ใดสามารถซื้อได้
องค์บาธาร์ซาทรงยินยอมอย่างไม่เต็มใจ พระองค์เบื่อหน่าย ทรงรีบเดินให้เร็วที่สุดเพราะไม่ใช่แค่ความเบื่อแต่สายตาที่มองมายังพระองค์มันดูเกลียดชัง องค์บาธาร์ซาเดินมาถึงรูปภาพหนึ่งและเห็นชายร่างเล็ก ใบหน้าหวาน ดวงตาสองสียืนต่อหน้าพระองค์ ทรงถูกใจชายผู้นี้มากจนอยากได้มาครอบครองเป็นของตนจากนั้นพระองค์มองไปที่รูปภาพ นั่นคือปราสาทของพระองค์ ถูกแต่งแต้มสีสันด้วยต้นซากุระที่จากเดิมไม่เคยมี เพราะแบบนี้ถึงเป็นที่ต้องการของใครหลายคน
“นี่เป็นรูปภาพของเจ้าใช่หรือไม่”องค์บาธาร์ซาถามเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยอำนาจ
“ใช่พะยะคะ”ชายร่างเล็กตอบ
“เราขอรูปภาพนี้ได้หรือไม่”พระองค์ถาม
“กระหม่อมขออภัย กระหม่อมไม่สามารถสละให้พระองค์ได้”ชายร่างเล็กบอกด้วยใจแน่วแน่
“บังอาจ! ไม่มีผู้ใดขัดใจเรามาก่อน นอกจากเจ้า!”องค์บาธาร์ซาทรงกริ้วอย่างมาก
            ภายในงานทุกคนต่างตกใจในความกล้าของชายร่างเล็กที่ขัดต่อคำพูดขององค์บาธาร์ซา ไม่มีผู้ใดกล้าต่อกร ไม่มีผู้ใดจ้องตาอันดุร้ายของพระองค์โดยตรงและไม่มีผู้ใดไม่แสดงความกลัวต่อหน้าพระองค์นอกจากชายผู้นี้
“ถึงแม้พระองค์อยากได้รูปภาพนี้แต่กระหม่อมไม่ยินยอม รูปภาพนี้สำคัญกับกระหม่อมมาก หากแลกด้วยชีวิตของกระหม่อม...ก็ยอม”ชายร่างเล็กบอกอย่างไม่กลัวตาย
            ดวงตาสองสีข้างหนึ่งสีเขียวอมฟ้าและอีกข้างสีฟ้าผมเขียวมองด้วยสายตาว่างเปล่าไปที่ดวงตาที่ดูดุร้ายขององค์บาธาร์ซา
“หากเจ้าต้องการเราจักสนองให้”
            เมื่อองค์บาธาร์ซากล่าวจบทหารสองนายเข้ามาจับกุมนาธานซึ่งเป็นผู้ที่ขัดใจองค์บาธาร์ซา นาธานเดินไปอย่างว่าง่ายนั่นทำให้พระองค์ประหลาดใจ โดยปกติคนทั่วไปมักจะกลัวตายทั้งนั้นแต่ชายผู้นี้เขากลับพูดออกมาอย่างเต็มปาก พระองค์ถูกใจกับดวงตาสองสีที่มั่นคงของชายร่างเล็ก คำพูดของนาธาน พระองค์ยังคงจดจำได้ระหว่างที่นั่งรถกลับไปยังพระราชวังเซนต์เทียร์ด้วยมือเปล่า
“ถึงแม้พระองค์อยากได้รูปภาพนี้แต่กระหม่อมไม่ยินยอม รูปภาพนี้สำคัญกับกระหม่อมมาก หากแลกด้วยชีวิตของกระหม่อม...ก็ยอม”
          นาธานถูกพาไปในห้องชั้นใต้ดิน ห้องสภาพเก่า เต็มไปด้วยฝุ่นและไร้แสงจากดวงอาทิตย์ เขาถูกล็อคข้อมือทั้งสองข้างด้วยโซ่ที่ติดผนังที่ทำจากหิน ทหารสองนายมองนาธานด้วยความสงสาร หากชายร่างเล็กไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเจ้านายของพวกเขาก็คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้แล้วทหารสองนายเดินออกจากห้องไป ปึง...ประตูเหล็กถูกปิด ภายในห้องเข้าสู่ความมืดแม้แต่พื้นก็ไม่สามารถมองเห็นนาธานหลับตาลง ชีวิตเขามันซวยมาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาสูญเสียพ่อแม่และน้องชายจากเหตุก่อการร้ายเมื่อสิบปีที่แล้วทำให้ต้องยืนหยัดด้วยตนเองจนมาถึงจุดๆนี้แล้วความซวยก็ปรากฎอีกครั้ง หากเขาต้องตายก็ไม่เกี่ยงและยอมรับความตาย
            องค์บาธาร์ซาเมื่อมาถึงจึงลงไปในห้องใต้ดิน นาธานมองมาทางพระองค์ด้วยสายตาว่างเปล่าองค์บาธาร์ซาเดินเข้าไปใกล้แล้วเริ่มสอบถาม
“เจ้าชื่ออะไร”
“นาธาน เคลาท์”นาธานบอก
“นาธาน เราขอถามรูปนั้นสำคัญกับเจ้ามากเพียงใด”เสียงของพระองค์ดังทั่วห้อง
“สำคัญกว่าชีวิตของกระหม่อม”นาธานตอบ
“เหตุใดเจ้าถึงไม่ร้องขอชีวิตจากเรา”องค์บาธาร์ซาถามเป็นครั้งสุดท้าย
“เพราะกระหม่อมไม่มีคุณค่ามากพอที่จะมีชีวิต”
            เป็นอีกครั้งที่คำพูดของนาธานทำให้จิตใจขององค์บาธาร์ซาหยุดนิ่ง พระองค์หยุดคิดว่าผู้ชายตรงหน้าช่างแปลกเห็นผลงานสำคัญมากกว่าชีวิตของตนและรู้ว่าตนเองกำลังถึงแก่ความตายก็ไม่ร้องขอชีวิตจากพระองค์
“โบยมันซะ!”องค์บาธาร์ซาสั่ง
            พระองค์มองดูภาพตรงหน้า นาธานปิดปากเงียบไม่ร้องขอความช่วยเหลือจากพระองค์ขณะกำลังถูกแส้ฟาด บาดแผลบนร่างกายบางทำให้พระองค์สงสารและเจ็บปวดแทน เมื่อถึงจุดที่นาธานทนไม่ไหวเขาจึงสลบไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาข้างหนึ่ง ความอดทนขององค์บาธาร์ซาสลายลง พระองค์ทรงปลดกุญแจข้อมือแล้วอุ้มนาธานขึ้นไปที่ห้องบรรทมของพระองค์
            องค์บาธาร์ซาวางนาธานลงบนเตียงอย่างเบามือแล้วสั่งให้’แอนนา’หญิงรับใช้ไปตามหมอมา พระองค์มองใบหน้าหวานที่เจ็บปวดจากบาดแผล เด็กคนนี้มีอะไรบางอย่างทำให้พระองค์ใจอ่อนลงจากเดิม ไม่นานหมอก็มาพระองค์ถอยห่างออกมา
“อาการเป็นอย่างไร”องค์บาธาร์ซาถาม
“ชายผู้นี้มีไข้ อ่อนเพลีย เขาต้องได้รับการพักผ่อนแล้วกระหม่อมได้สั่งยาตามกำหนด ต้องทานให้ตรงเวลาและห้ามขาดแต่น้อย แต่เดิมเขาร่างกายอ่อนแอ กระหม่อมจึงไม่สามารถให้ยาบางตัวได้ หากไม่มีอะไรแล้วกระหม่อมขอตัว...”
            หลังจากที่หมอออกไปองค์บาธารซาเดินเข้ามานั่งลงข้างๆทรงปัดผมหน้าปรกออกแล้วจับแก้มสีแดงเล็กน้อย พระองค์รู้สึกสำนึกผิดที่ทำโทษนาธาน รังแกคนอ่อนแอ พระองค์ได้แต่โทษตัวเองอยู่อย่างนั้น...
          เรื่องที่เกิดขึ้นในหอศิลป์แห่งชาติกับปราสาทเซนต์เทียร์รู้เข้าถึงหูกษัตริย์เทรย์เวอร์นั่นทำให้พระองค์ไม่พอใจ กษัตริย์เทรย์เวอร์จึงเรียนองค์บาธาร์ซาเข้าพบ ระหว่างนั้นพระองค์นั่งคิดหากไม่ได้รูปนั้นก็ไม่เห็นจะต้องทำกับชายผู้นั้นขนาดถึงต้องนำไปลงโทษในปราสาทเชียวหรือ พระองค์รู้ดีว่าองค์บาธาร์ซาทรงรักและซื่อสัตย์ต่อพระองค์แต่การที่ทรงทำเช่นนี้กษัตริย์เทรย์เวอร์ไม่ต้องการ ขณะที่กษัตริย์เทรย์เวอร์หมกมุ่นอยู่ในห้วงความคิดขององค์บาธาร์ซาก็เดินเข้ามาในท้องพระโรง หยุดยืนต่อหน้าพระพักตร์
“เทรย์เวอร์ เจ้ามีอะไรงั้นหรือถึงเรียกพี่มา”องค์บาธาร์ซาตรัสถาม
“จะเรื่องอะไรก็ไม่พ้นเรื่องวันนี้ ท่านพี่ทรงทำเกินไปแล้ว ผมแค่อยากรู้เหตุผลที่ไม่มีใครสามารถซื้อรูปภาพนั้นได้แต่เพราะเหตุใดพระองค์ถึงกระทำเพียงนี้”กษัตริย์เทรย์เวอร์ถามกลับด้วยความสงสัย
“เจ้านั่นบังอาจกล้าดีกับพี่แล้วมิได้ร้องขอชีวิตจากเรา”องค์บาธาร์ซาทรงบอกเสียงแข็ง
“แต่ท่านพี่ทรงทำเกินไปนะครับ พระองค์ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้น”
“เทรย์เวอร์ หากเจ้ามีเรื่องพูดกับเราเพียงแค่นี้ เราขอตัว”
            องค์บาธาร์ซาออกจากท้องพระโรงโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเทรย์เวอร์ น้องชายต่างแม่ ไม่ใช่พระองค์โกรธแต่ในทางกลับกันพระองค์รู้สึกผิดต่างหากจึงแสดงกิริยาแบบนั้น ในใจได้แต่กล่าวขอโทษและไม่ให้อภัยตนเอง องค์บาธาร์ซากลับไปยังพระราชวังของพระองค์ เมื่อถึงที่หมายพระองค์ไปที่ห้องบรรทมทันที  พระองค์เปิดประตูเข้าไปเห็นร่างของนาธานนอนอยู่บนพื้นจึงวิ่งเข้าไปประคอง
“นาธาน”
“ฝ่าบาท ปล่อยผม”นาธานกล่าวเสียงแหบพร่า
“...”พะองค์ไม่พูดอะไรแต่ช่วยพยุงให้นาธานนอนลงบนเตียง
“ทำไมพระองค์ไม่ฆ่าผม”นาธานถาม
“ต่อไปนี้เจ้าต้องอยู่ที่นี่กับเรา”พระองค์เปลี่ยนเรื่อง
“ผมไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของผม”นาธานแย้ง
“ไม่ว่าอย่างไรเจ้าไม่สามารถไปที่ไหนได้ เจ้าไม่มีสิทธิ์ขัดขืนเพราะที่นี่คืออาณาเขตของเรา”
            องค์บาธาร์ซากล่าวจบก็เดินออกไปปล่อยให้นาธานร้องไห้อยู่คนเดียว เพราะอะไรชีวิตเขาถึงน่าสมเพชอย่างนี้ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเขากลับถูกกระทำเหมือนสัตว์เลี้ยง ถูกขังอยู่ในห้องเหมือนนกในกรง นาธานไม่รู้จะทำอย่างไรดี...