ขอแค่เธอยิ้ม

          อ้าา ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย ตั้งแต่เมื่อวานแล้วเอาเเต่คิดเรื่องของเจ้าพวกนั้น แต่ว่ารู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรกเลย -////-

          "ยัยหวาน แกมายืนหน้าแดงอะไรตรงนี่ พวกผู้ชายจะกินหัวแกอยู่แล้วดูสิยัย"

          อยู่ๆยัยแป้งก็วิ่งมาพูดแบบนี้ ฉันเลยรีบหันไปมองกลุ่มผู้ชายนักบอลอยู่ พวกเขายิ้มให้ฉันก็จริงแต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย แบบนี้มันเป็นเรื่องปกติของฉันอยู่แล้ว แต่พอคิดเรื่องของเจ้าพี่น้องนั้นหน้าก็แดงขี้นมาอีกรอบ-////- ฉันมองกลุ่มผู้ชายกลุ่มนั้นอีกครั้งพวกเขาทุกคนหน้าแดงกันหมดแล้วก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้ว

          "ไม่รู้สิ...คิดเรื่องพี่น้องคู่หนึ่งแล้วก็หน้าแดงเอาดื้อๆเลย"

          "พี่น้องเหรอ...ชั้งๆเดียวฉันค่อยช่วยแกคิด แกเคยเห็น'พายุ'ยังง เขาเป็นน้องชายของวายุ จะบอกว่าหล่อม๊ากๆเลยน้าแกกก"

          "เคยเห็นแล้ว"

          "เห้ยย จิงอ่ะ หล่อเนอะๆๆ ฉันอยากได้ ฮ่าๆๆ"

          "ก็จีบเลยสิ แกสวยนิ"

          "ถ้ามีแค่นั้นทั้งโรงเรียนก็คบกับเขาหมดแล้วจ๊ะยัยหวานน"

          "....อ่ออ"

          "เออแล้วเรื่องของแกอ่ะ เกียวกับใคร?"

          "ก็พายุกับวายุอ่ะ"

          "อ่ออ...เห้ยย แกชอบเหรอออ"

          "ป่าวๆ"

          "แต่แกหน้าแดงนะเว้ยยย แต่สวยอ่ะ ฉันยอมม"

          "ก็แค่คิด..."

          "อ่ะจ๊ะ แล้วถ้าพวกเขาบอกว่า ชอบแกแล้วขอคบล่ะ จะเลือกใคร พายุคนพี่หรือวายุคนน้องจ๊ะ"

          "ฉันจะรีบลาออกจากโรงเรียนให้เร็วพี่สุด"

          "อีบ้าา ฮ่าๆๆ ฉันถามจริงๆนะยะ"

          "ฮ่าๆๆ ฉันก็ตอบจิงง ฉันกลัว"

          "ไม่ต้องกลัวมีฉันอยู่ แต่ว่าฉันพึงเคยเห็นแกหัวเราะกันเนี้ยย สวยว่ะแก ฉันว่าฉันสวยแล้วนะ ฉันยอมค้าา"

          "เวอร์ ฮ่าๆๆ กลับห้องกัน"

          ในเวลาที่ฉันกำลังเดินกลับห้องกับยัยแป้งขาวอยู่ไม่รู้เรื่องว่าเรื่องที่เราคุยกัน จะมีคนแอบฟังกันอยู่คนล่ะที่ เป็นชายหนุ่มสุดหล่อ

          แล้วชายหนุ่มก็ได้พูดพร้อมกันว่า

          "งันก็บอกไปไม่ได้สินะ คงต้องทำให้เธอเป็นคนขอมาก่อน"

          จากนั้นทั้งคู่ก็ได้ต่างเดินแล้วไปในที่ๆตัวเองมา