ขอแค่เธอยิ้ม

          มาเรียนก็เหมือนไม่ได้เรียน มีแต่พวกเสียดังไปหมด มีที่ตรงไหนให้ฉันนั้งเงียบๆคนเดียวบางนะ เอ๋ เจอแล้วไม่มีคนอยู่เลย ขอไปแอบหลับล่ะกัน

          ฉันเอาหูฟังขึ้นมาใส่ เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันชอบเพลงหนึ่งเลย มันเป็นเพลงช้าที่มีความหมายดี พอเพลงเริ่มขึ้น ฉันก็ได้หลับตาลง...

     수많은 연인들 가운데 왜 나는 혼자만
     ซูมันนึน ยอนฮินดึล คาอุนเด เว นานึน ฮนจามัน
     ฉันยืนอยู่คนเดียว ท่ามกลางคู่รักทั้งหลาย
     똑같은 거리와 어제와 같은 옷차림
     ตกกัททัน กอรีวา ออเจวา กัททึน อดจาริม
     ฉันยังเดินถนนเส้นเดิม ใส่เสื้อตัวเดิม
     난 제자린데 왜 세상은 변한 것만 같지
     นัน เชจารินเด เว เซซังงึน บยอนอัน กอดมัน กัทจี
    โลกเปลี่ยนไป แต่ทำไมฉันยังเหมือนเดิม

     누군가와 봄길을 거닐고 할 필욘 없지만
     นูกุนกาวา บมกิลลี กอนิลโก ฮัน พิลยน ออบจีมัน
     ฉันอยากมีใครสักคน ถึงจะไม่ได้เดินบนถนนที่มีดอกไม้เต็มไปหมด
     누구나 한번쯤은 머물고 싶은 그런 기억을
     นูกูนา ฮันบอนซึมมัน มอมุลโก ชิพพึน คือรอน กียอกกึน
     เหมือนในความทรงจำที่ทุกคนอยากมี
     만들고 싶어 떨어지는 벚꽃잎도
     มันดึลโก ซิพพอ ตอลลอจีมัน บอดก๊ดชิพโด
     ฉันก็อยากมีความทรงจำแบบนั้นบ้างเหมือนกัน
     엔딩이 아닌 봄의 시작이듯
     เอนดิ้งอี อานิน บมเย ชีจักกีดึด
     มันจะไม่ใช่จุดจบ แต่จะเป็นจุดเริ่มต้นของฤดูใบไม้ผลิ

          "นี่เธอ ตรงนี่มันเป็นที่ประจำของฉัน ออกไป..."

          ฉันไม่พูดอะไรแต่ลืมตาขึ้นมองคนตัวโตกว่า ผู้ชายคนนี้เหมือนฉันเคยเห็นที่ไหนแต่คิดไม่ออก ชั่งเหอะฉันไม่แคร์อยู่แล้ว...แค่ลุกขึ้นให้หมอนี่นั้งก็จบ

          หมับ!

          "(  - -)อะไร"

          "ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยรึไง 'อย่างคำขอโทษ' "

          "ไม่นิ ก็ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด"

          "แต่เธอแย่งที่นั้งฉัน"

          "แต่ฉันก็ลุกให้แล้ว แล้วอีกอย่างฉันไม่รู้"

          "...เธอชื่ออะไร"

          "น้ำหวาน"

          "ฉัน พายุ ฉันอยากให้เธอขอโทษ"

          "พายุ...วายุ.."

          "เรียกชื่อเจ้านั้นทำไม!"

          "ทำไมจะเรียกไม่ได้ แค่คิดว่าชื่อพวกนายมันเหมือนกัน"

          "หมอนั้นเป็นพี่ชายฉัน"

          "เหรอ ถึงว่าพอๆกันเลย"

          "...อะไรที่พอๆกันเลย"

          "ความเอาแต่ใจไง"

          พอฉันพูดจบก็ไม่เปิดโอกาสให้หมอนั้นพูด ฉันรีบเดินออกมา แต่พอเดินมาได้แปปเดียวก็เจอตัวพี่ วันนี้มันวันอะไรเนี้ยย!!

          "อ้าว หวานไปไหนมาเหรอ?"

          "ป่าว นายมีอะไรเหรอ?"

          "อ๋อ ฉันแค่จะมาบอกว่าเธออยู่เวรวันเดียวกันกับฉันจะ ทำวันศุกร์"

          "โอเค"

          "เธอรู้จักกับเจ้านี่ด้วยเหรอ..." ฉันหันไปตามเสียงทันที พายุ ทำไมเขาเรียกพี่ชายคนเองว่าเจ้าล่ะ ไม่ถูกคอกันเหรอ...

          "ใช่ นายรู้จักหวานรึไง!" นาย? ไม่ถูกกันมั้ง ช่างเหอะ..

          "อย่ามายุ่งกับยัยนี่.."

          หมับ!!

          ฉันเซมาอยุ่งตรงแผ่นอกของวายุ ตัวเขาเย็น...แต่ว่าหมอนี่กอดฉันทำไม -///- แต่พอฉันหันหน้าไปทางพายุ เขาเหมือนโกรษอะไรอยู่ หน้าแดงถึงหูเลย

          "หึ ฉันแค่แกล้งเล่นเท่านั้นล่ะ นายนี่ดูออกง่ายจังนะ ยัยนี่คนที่สองของนานสินะ ที่รู้สึกแบบนั้น แต่มันคนแรกสำหรับฉัน ดูแลดีๆล่ะ"

          จากนั้นหมดนี่ก็เดินขึ้นบันไดไปแล้ว ทิ้งฉันให้อยู่กับวายุสองคน อะไรคือคนแรกคนสอง เจ้าพี่น้องคู่นี่มันอะไรกัน งงไปหมดแล้วว พวกนั้นต้องเป็นบ้าแน่ๆเลย อย่าไปยุ่งดีกว่า...

          "หวาน เธอรู้จักพายุได้ไง"

          "พึงเจอกันก่อนหน้าที่จะเดินมาเจอนายเอง"

          "คุยอะไรกันรึป่าว..."

          "ก็มี หมอนั้นบอกว่าฉันไม่แย่งที่นั้งน่ะ พวกนายไม่ถูกกันเหรอ?"

          "...ป่าว กลับห้องเรียนกันเหอะ"

          "อื้ม.."

          ตลอดทางที่เดินมาถึงห้องเรียน วายุไม่พูดอะไรเลย เงียบแล้วทำหน้านิ่ง ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย แต่ฉันจะทำอะไรได้ ฉันไม่รู้เรื่องนี่ อยู่ๆก็เหมือนมีพายุเข้าเกาะ แล้วก็หายไปเอาทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดเลย เหลือแต่ความเงียบ เหมือนเกาะร้าง...