Guardian Contract : สัญญาผู้พิทักษ์

ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามมีสถานที่ที่หนึ่งซึ่งมีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นมาอยู่ตลอดเวลา
 
     "โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย พอซักทีได้ไหม" เสียงของไคริสดังขึ้นมาท่ามกลางผืนหญ้าที่เขียวฉ่ำพร้อมกับใบมีดนับสิบที่พุ่งเข้ามาหา
     "ขอพักก่อนได้ไหมคะ" เลล่าพูดด้วยอาการที่หอบด้วยความเหนื่อย
     "นั่นสิ ขอพักสักนิดก็ยังดี" กัสต์พูดเสริม
     "พวกนายยังทำได้ไม่ดีพอ ฝึกไปจนกว่าจะหลบได้ทั้งหมดนั่นแหละ" อาจารย์ครูสตะโกนบอกพวกนักเรียนที่กำลังถูกมีดพลาสติกทิ่มแทงอยู่
 
          ทางด้านไรเจลพัฒนาได้ดีกว่าใครเขาหลบมีดได้ทั้งหมดแล้วยังสามารถปาโต้กลับได้ด้วย ส่วนกัสต์เองก็หลบได้ทั้งหมดแต่เพราะมัวคิดแต่ว่าจะหลบเลยไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย ส่วนฟิโอเน่ตอนนี้ไปนั่งเล่นน้ำที่ลำธารชะแล้ว ทางด้านมาร์สก็กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่
     "เอาล่ะ พอได้แล้ว"
     "รอคำนี้มานานเลยครับอาจารย์คูด" ไคริสรีบวิ่งมาดื่มน้ำแก้กระหาย
     "นายกำลังทำอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะ" กัสต์เดินไปถามมาร์ส
     "วิเคราะห์การฝึกของพวกนายไง ฟังนะเริ่มจากนายก่อนกัสต์นายเอาแต่คิดที่จะหลบเลยไม่ได้คิดเรื่องโต้กลับอะไรเลย ไรเจลนายเก่งที่สุดในบรรดาพวกเราถือว่าไม่ต้องเป็นห่วงเลย ไคริสนายน่ะไม่คิดที่จะหลบสักนิดเอาแต่ปาสวนกลับไปลูกเดียวแบบนี้ก็แย่น่ะสิ เลล่าเธอน่ะถือว่าเก่งพอๆกับไรเจลนะแต่ใช้แรงน้อยเกินไปผลที่ได้คือมีดมันไม่ค่อยปักบนตัวหุ่นเลย แล้วก็คนสุดท้ายฟิโอเน่เธอน่ะไม่ค่อยสนใจกับสิ่งพวกนี้เลยทั้งๆที่เธอน่าจะเป็นคนที่เรียนรู้ได้ไวที่สุดแท้ๆ" พอมาร์สพูดจบทุกคนก็ต่างอึ้งกับการวิเคราะห์ครั้งนี้
     "ไปทานข้าวกันได้แล้ว" อาจารย์ครูสพูดขึ้นมา
 
          นักเรียนปี 1 ห้อง F พากันมาทานอาหารที่โรงอาหาร ที่โรงเรียนแห่งนี้ต้องใช้เงินซื้อข้าวกินเหมือนกับโรงเรียนทั่วไปแต่เพราะได้อำนาจของฟิโอเน่ทุกคนก็เลยได้กินฟรีกันหมด
     "วันนี้ถือว่าฉันเลี้ยงก็แล้วกันนะ" ฟิโอเน่ยืนขึ้นพูดด้วยความภูมิใจแต่ทุกคนไม่ได้สนใจฟังเพราะเหนื่อยกับการฝึกมากทำให้ต้องการสารอาหารมากกว่าปกติ
     "พวกนายอดอยากมาจากไหนกันเนี่ย" เสียงที่ถามมายังพวกกัสต์เป็นชายร่างยักษ์ตัวใหญ่ ตัดผมทรงไถข้างสีดำ ตาสีดำอยู่ในชุดกีฬา
     "ก็นิดหน่อยน่ะ" กัสต์ตอบ
     "ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นฉันไม่กวนแล้วทานให้อร่อยล่ะ" พอพูดจบเขาก็เดินออกไป
     "ฉันมีเรื่องอยากจะพูดนิดหน่อย" มาร์สเริ่มประเด็นใหม่
  
          นักเรียนปี 1 ห้อง F พากันไปนั่งที่ห้องเรียน
     "เรื่องที่อาจารย์ครูสพูดก่อนหน้านี้น่ะ สิ่งที่กำลังจะเริ่มขึ้น" ไม่มีใครให้คำตอบอะไรได้ ทุกคนนั่งเงียบกริบและครุ่นคิด
     "ไม่เอาน่าทุกคน อย่าคิดมากจะดีกว่านะ ถึงอาจารย์ครูสจะไม่บอกอะไรเดี๋ยวเราก็รู้กันเองนั่นแหละ" กัสต์พูดขึ้นมาทำลายความเงียบภายในห้องเรียน
     "นั่นสินะ" ไรเจลพูด
         
          พอเวลาผ่านไปจนเลิกเรียนทุกคนต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน กัสต์เดินมาถึงบ้านของตัวเองก็คิดที่จะออกไปซื้อของมาทำมื้อเย็น
     "กัสต์ซื้อปลามาด้วยนะ" ชายที่นอนดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟาพูดขึ้นมา
     "ครับพ่อ" กัสต์ตอบกลับไปพร้อมกับปิดประตูบ้าน กัสต์เดินไปหยิบจักรยานขึ้นมานั่งและปั่นไปซื้อของ ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว
     "ดึกแล้วหรอเนี่ย"
          
          ระหว่างทางกลับบ้านเป็นทางโค้งให้เลี้ยวขวาทางด้านซ้ายเป็นป่าไม้ ทางด้านขวาเป็นกำแพง กัสต์ปั่นจักรไปพลางคิดถึงอาหารที่จะทานไปพลาง แต่จู่ๆก็มีแมวจรจัดตัวหนึ่งกระโดดมาตัดหน้ารถจักรยานของกัสต์ กัสต์จึงหักหลบด้วยความตกใจจนจักรยานพุ่งไปชนกับที่กั้นถนนทางด้านซ้าย ข้าวของกระจัดกระจาย ส่วนร่างของกัสต์ปลิวลอยไปตามแรงกระแทกตกลงไปในป่า
     "ว๊ากกกก!"
     ตุบ !
  
          กัสต์ได้สติขึ้นมาจึงพยายามดันร่างของตัวเองลุกขึ้นยืนและมองขึ้นไปข้างบนตรงที่ตัวเองตกลงมา
     "สูงจังแฮะ" กัสต์ตัดสินใจเดินไล่ขอบหินให้ใกล้ถนนที่สุดแล้วก็ตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ยิ่งเดินยิ่งเหมือนกับเข้าไปลึกขึ้นทุกที
     กรรรรรก์
 เสียงคำรามที่ดังไปทั่วทั้งป่าทำเอาพวกนกบินหนีขึ้นไปบนท้องฟ้าจนหมด
     "นะ นั่นมันเสียงอะไรน่ะ" กัสต์เริ่มหันซ้ายหันขวาหาต้นตอของเสียง
ตึง !
คราวนี้มีการสั่นสะเทือนเกินขึ้น
     "แผ่นดินไหว"
ตึง... ตึง... ตึง... ตึง...
เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ และรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนที่เริ่มรุนแรงขึ้นกว่าเดิมจนกัสต์แทบจะไม่อยากเดินต่อ
ตึงงง !...
กัสต์ล้มลงบนพื้นทันที
     "เจ็บ เจ็บ...?" คราวนี้บริเวณที่เขานั่งอยู่ก็เริ่มมีความมืดมาบดบังแสงจันทร์ กัสต์ลุกขึ้นยืนและเขาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่สะดุดตาเอามากๆ สิ่งที่เขาเห็นก็คือลำต้นของต้นไม้ขนาดใหญ่ที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน เขาแหงนหน้าขึ้นมองไปตามลำต้นนั้นเขาก็ต้องเบิกตากว้าง สิ่งที่เขาเห็นก็คือสิ่งที่ไม่น่าจะมีอยู่บนโลกใบนี้ มันเป็นสิ่งที่มนุษย์ชาติไม่สามารถอธิบายหรือพบเจอมันได้
 
 
                              To be continued