คุณเมียภาคบังคับ [Yaoi,Mpreg]

แรง.ร้าย.รัก...คุณเมียภาคบังคับ ตอนที่2

 

 

"ทำหน้าให้มันดีๆเหมือนคนหน่อยไอ้ภาส ฉันจะพาแกไปแต่งเมียนะ ไม่ได้จะพาไปฆ่า"

"มันก็ไม่ต่างกันหรอกพ่อ แทนที่ผมจะได้เมียอวบๆนมตู้มๆ แต่ไหงกลายเป็นผู้ชายที่ไม่มีนม

หน้าก็ไม่เคยเห็น แถมยังมีไอ้นั่นเหมือนกันกับผมอีก ใครจะร่าเริงได้พ่อ แค่คิดถึงตอนเข้าหอผมก็

ขนลุกแล้ว ยกเลิกเหอะพ่องานแต่งห่เหวอะไรเนี่ย นะพ่อถึงอยู่กันไปผมก็คงรักหนูพัสของพ่อ

ไม่ลงหรอก"

"ฮึๆ ทำเป็นพูดดีไปไอ้ภาส แล้วฉันจะคอยดูน้ำหน้าแกตอนเห็นหนูพัส ว่าจะเหมือนกับที่ปากแก

พูดรึป่าว ถ้าแกรักหนูพัสขึ้นมาวันไหนนะฉันจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย"

"แหม! มั่นใจจังเลยนะพ่อ แต่ผมว่ามันคงไม่มีวันนั้นหรอก"

"ฉันว่ามันต้องมีวันนั้นแน่นอนเว้ย ไอ้ลูกหมา"

"ผมไม่คุยกับพ่อแล้วว๊ะ เสียอารมณ์ ถึงแล้วค่อยเรียกนะพ่อ ผมจะนอน" เซ็งชิบ!! ต้องแหกตา

ขึ้นเครื่องไปกรุงเทพฯตอนดึกๆอย่างนี้ไม่พอ ยังต้องไม่เข้าพิธีแต่งงานแต่เช้าอีก ไม่รู้จะรีบอะไรกัน

นักหนา ไม่มีเวลาให้ผมทำใจตอนเห็นหน้าเจ้าสาวเลยพอเสร็จพิธีแต่งงานแล้วผมยังจะต้องหอบ

เจ้าสาวกลับมาเข้าหอที่ภูเก็ตทันทีอีก แถมยังต้องเข้าไปอยู่เรือนหอแค่สองคนกับ

หนูพัสของพ่ออีก เรือนหอที่ว่านี่คือบ้านที่พ่อสร้างใหม่ไว้รับขวัญลูกสะใภ้และมันก็คือหนึ่งใน

สินสอด โครตใหญ่ พ่อผมทุ่มมากอ๊ะ ไม่รู้ว่าไอ้หนูพัสนี่มันมีดีอะไรนักหนา พ่อถึงอยากได้มาเป็น

ลูกสะใภ้นัก  ชีวิตไอ้ภาสหนอ แค่หล่อรวยเป็นลูกเจ้าสัวชัชวาลย์อย่างเดียวก็ไม่ได้ ทำไมสวรรค์ต้อง

ทำร้ายไอ้ภาสคนนี้ให้รับเวรรับกรรมมีเมียเป็นผู้ชายอีก โอ้ย!! กูอยากจะบ้า!!

............................................................................................................

ผมต้องไปแต่งตัวที่บ้านอา ก็น้องแท้ๆพ่อผมนั้นแหละแล้วเราก็จะตั้งขบวนขันหมากกันที่นี่เลยเพราะ

พ่อบอกว่าบ้านหนูพัสอยู่ถัดไปแค่สามหลัง ทั้งอาทั้งพ่อตื่นเต้นยิ้มหน้าบานพอกันไม่รู้จะดีใจอะไร

กันหนักหนา มาแต่งแทนผมกันเลยดีมั้ยพอแต่งตัวเสร็จก็ออกมาเตรียมตัวหน้าบ้าน อื้อหือ!!

พ่อจ้างมาคนละกี่บาทว๊ะเนี่ยขบวนขันหมากผมถึงยาวขนาดนี้

.......................................................................................................

       วันนี้แล้วซินะครับ ที่ผมจะได้อยู่บ้านหลังนี้เป็นวันสุดท้าย และตอนนี้ผมก็รออยู่ในห้องของผม

เพื่อรอเวลา วันนี้เป็นวันที่ผมต้องแต่งงาน และหลังจากเสร็จพิธีตามที่แม่บอกผมจะต้องย้ายไปอยู่

บ้านนายนั่นที่ภูเก็ตทันทีผมไม่อยากแต่งเลยอยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่ผมก็ไม่อยากให้บริษัทที่

สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงด้วยสองมือของปู่กับย่าตกไปอยู่ในมือของคนอื่น

"พร้อมแล้วนะตาพัส ขบวนขันหมากมาแล้ว แม่ดีใจนะที่ลูกของแม่กำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา ลูกนั่งรอพี่

เค้ามารับอยู่ในนี้นะแม่จะออกไปช่วยพ่อรับแขกก่อน" แม่เข้ามาดูความเรียบร้อยของผมอีกทีสงสัย

กลัวผมจะหนีงานแต่งงานมั้ง

"โฮ่ ฮี้ โฮ่ ฮี้ โฮ่ ฮิ้ววววววว........................" เฮ้ออ!!  มากันแล้วสินะ เอาว๊ะตายเป็นตาย สู้ๆ

โว้ยพัสกร เรื่องแค่นี้ไม่เกินมือหรอกเสียงดังข้างนอกทำให้ผมเหงื่อชื้นมือไปหมด ก็ไม่รู้เหมือนกัน

ว่าไอ้อาการที่ผมกำลังเป็นอยู่เนี่ยจะเลือกว่าตื่นเต้นหรือกลัวดีเสียงใกล้เข้ามาแล้ว อีกซักพักเจ้าบ่าว

ปริศนาของผมก็คงจะเข้ามาในห้อง พวกคุณว่ามันแปลกดีมั้ยครับ  คนสองคนที่ไม่รู้จักกัน

ไม่เคยเห็นหน้ากันจะต้องมาแต่งงานและใช้ชีวิตคู่อยู่ด้วยกัน ส่วนแขกที่มาร่วมงานก็คงจะเป็นพวก

นักธุรกิจหรือพวกคุณหญิงคุณนายไฮโซที่รู้จักกับพ่อแม่ผมและลุงชัช เพราะเพื่อนของผมไม่มีใคร

มางานแต่งของผมหรอกพ่อแม่ผมคงไม่พอใจแน่ถ้าพวกนั้นมาเพราะเพื่อนของผมเป็นแค่

คนธรรมดาๆไม่ใช่พวกลูกหลานไฮโซ ส่วนลุงชัชที่ผมพูดถึงก็คือคนที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่

เด็กและพึ่งจะรู้มาว่าเป็นพ่อของเจ้าบ่าวผมเอง  เมื่ออาทิตย์ก่อนผมเห็นข่าวทางหนังสือพิมพ์

ออกมาว่า

      (ณัฐภาส อัครจินดากรณ์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ทั้งหล่อทั้งรวยเป็นที่หมายปองของสาวๆ

ทั่วประเทศ ทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าสัวชัชวาลย์ อัครจินดากรณ์ มหาเศรษฐีที่ไปได้ดิบได้ดีอยู่

ทางภาคใต้นักธุรกิจค้าเพชรข้ามชาติหนึ่งเดียวของประเทศไทยอีกทั้งยังเป็นเจ้าของโรงแรมหกดาว

ชื่อดังอย่าง'โรงแรมจินดากรณ์'ที่มีสาขาัท่วประเทศ กำลังจะสละโสดแต่งงานกับคู่มั่นคู่หมาย

ตั้งแต่สมัยเด็กอย่าง พัสกร วัชรธาดา ลูกชายสุดรักสุดหวงของประธานชินกรและคุณหญิงพิมชมพู

เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่อย่างบริษัท วี.เอ็มพี อย่างนี้เรียกได้ว่าเงินชนเงินกัน

เลยเชียว) ผมหล่ะอยากจะขำกับการเสนอข่าวจริงๆคู่หมั่นที่ไม่เคย

เห็นกันอย่างนั้นนะหรอ และยังเงินชนเงินที่ว่านั้นอีกโคตรจะตลกเลย

"เจ้าสาวเจ้าบ่าวมารับแล้วคร้าาาา....." เสียงคนที่อยู่หน้าประตูตะโกนเข้ามา  พร้อมกับเสียงรองเท้า

ที่ดังขึ้นเวลาก้าวเดิน แต่ผมยังไม่กล้าที่จะหันหลังกลับไปมองเลย  

"เจ้าสาวจะไม่หันหน้ามามองเจ้าบ่าวหน่อยหรอค่ะ เจ้าบ่าวมารับแล้วน้า..." เสียงเจ้ฝนลูกพี่ลูกน้อง

ญาติห่างๆของผม ที่สนิทด้วยที่สุดแล้วมาช่วยผมแต่งหน้าแต่งตัวก็พูดขึ้นมา    

ฟู่วววว....เอาว๊ะพัสกร ตายเป็นตาย

"คึ คึ เจ้าบ่าวหล่อใช่ม๊ะน้องพี่ถึงกับตาค้างเลย อ๊ายย!!! อิจฉา" ให้ตายเถอะ! พอผมหันหลังกลับ

ไปมองก็เห็นผู้ชายตัวหนาๆดูแข็งแรง ไม่ได้สูงไปกว่าผมมากซักเท่าไหร่ แต่ที่ผมตาค้างอย่าที่เจ้ฝน

แซวเนี่ยก็เพราะว่ามันหล่อกว่าผมมากหน่ะสิ ทำไมไอ้บ้านี่ถึงได้ดูแมนมากๆสมกับเป็นผู้ชายอย่างนี้

ไม่เหมือนผมเลยที่เกิดมาก็ตัวเล็ก เสื้อผ้าก็ต้องหาใส่ไซส์ผู้หญิงหน้ายังจะกระเดะไปเหมือนแม่อีก 

ใส่เข็มขัดทีก็ต้องวนสองรอบ รองเท้าก็เล็กกว่าผู้ชายทั่วไปอีก ทำยังไงผมถึงจะดูเป็น

ผู้ชายแมนๆเหมือนไอ้หมอนี่บ้างเนี่ย เห็นหุ่นแล้วอิจฉา

"อ้าว!! บ่าวสาวอย่ามัวแต่ตะลึงกันค่ะ ผู้ใหญ่รออยู่นะ ทักทายกันเสร็จก็ตามออกไปนะพี่ขอตัวหล่ะ"

เจ้ฝนพูดจบก็ออกไปเลยทิ้งผมให้อยู่กันสองไอ้บ้านี้ตั้งแต่เข้ามาก็ยืนเป็นหุ่นอยู่อย่างนั้นอะน่ะ

แต่สายตานี่จ้องผมเหมือนจะกินเข้าไปเลย ทำไมมันถึงทำหน้าตาหื่นขนาดนี้ว๊ะ

"มองอะไร" ผมถามออกไปห้วนๆ

"มองเมีย"

"ไอ้บ้า!!! ปากเสีย ใครเมียนาย"

"ก็นายนั่นแหละ ถึงตอนนี้ยังไม่ใช่แต่อีกไม่กี่นาทีใช่แน่ๆ อ่อ! แล้วฉันก็ไม่ได้ชื่อไอ้บ้าด้วย

ฉันชื่อภาส จำไว้นะน้องพัสว่าสามีของน้องชื่อพี่ภาส ฮ่าๆๆ ไปกันเถอะเมียจ๋า"

"อย่ามากอดฉันนะ ปล่อยเลยไอ้บ้าภาส" 

"อย่าดิ้นหน้ารีบเดินไปเร็วเดี๋ยวพวกผู้ใหญ่รอนาน"

"ฉันบอกว่าให้ปล่อยไงไอ้บ้าภาสหูแตกรึไง"

"เหอะน่า!! กอดนิดกอดหน่อยทำเป็นหวง เดี๋ยวเข้าหอเมื่อไหร่พี่ภาสคนนี้จะกอดน้องพัสแบบ

แนบแน่นตัวต่อตัว เสื้อผ้าไม่เกี่ยวอีกต่างหาก แค่นี้ถือว่าจิ๊ดริดนะเมียจ๋า ฝึกให้ชินๆไว้"

หึ๋ย!!! ใครส่งไอ้บ้านี่มาให้ผมเนี่ยหน้าตากวนประสาทไม่พอ แมร่งงง....ยังโคตรจะหื่นอีก

พัสกรอยากจะบ้า แต่พออกมาหน้างานแล้วพวกผู้ใหญ่เห็นไอ้หื่นภาสกอดเอวผมอยู่ก็ยิ้มหน้าบาน

เป็นจานดาวเทียมกันเลย 

"เอาหล่ะเจ้าบ่าวเจ้าสาวก็ออกมากันแล้ว ผมขอเริ่มงานเลยแล้วกัน คุณชินคุณหญิงพิมวันนี้พี่มาเป็น

ผู้ใหญ่สู่ขอหนูพัสกรให้เจ้าณัฐภาสลูกชายคนเดียวของพี่ เราสองคนจะยินดียกให้พี่รึป่าว" พอพวก

ผมนั่งลงแล้วลูงชัชพ่อไอ้หื่นภาสก็เริ่มพิธีทันทีเลย

"ผมยินดีครับ/น้องยินดีค่ะ" พ่อกับแม่ผมตอบพร้อมกัน

"ถ้าอย่างนั้นนี่คือสินสอด เงินสดจำนวนสองร้อยล้าน โฉนดที่ดินเกาะส่วนตัวในภูเก็ตอีกหนึ่งพันสอง

ร้อยไร่ โฉนดเรือนหอและแหวนเพชรอันนี้ขอไม่บอกจำนวนแต่แค่ดูก็คงพอจะเดากันได้ใช่ไหม พี่มี

มาเท่านี้น้องคงยอมรับได้ใช่ไหม" ลุงชัชพูดแหย่ผมแหล่มองพ่อกับแม่ที่ท่านกำลังเช็คสินสอดกัน

อยู่ทั้งสองคนมีความสุขยิ้มหน้าบานเลย แต่ผมกลับรู้สึกแย่ ผมรู้สึกเหมือนกับ

พ่อแม่ขายผมแลกกับสิ่งของพวกนั้นเลย

.......................................................................................................

           หลังจากที่เสร็จพิธีการต่างๆแล้วผมก็ต้องขึ้นเครื่องไปเข้าหอที่ภูเก็ต แต่พ่อกับแม่ไม่ไปส่งผมหรอก มีแค่ลุงชัชเท่านั้นผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมรีบถึงขนาดนี้ มันจะดีหรอที่แต่งที่นึงแต่ไปเข้า

หออีกที่นึง ผมว่ามันแปลกๆนะ

"แต่งงานมีสามีแล้วก็ต้องใส่ใจดูแลสามี ทำหน้าที่ทั้งในบ้านและนอกบ้านอย่าให้ขาดตกบกพร่องนะ

ลูกแม่ขอให้พัสมีความสุขหนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน ค่อยๆปรับตัวเข้าหากันนะลูก แม่ฝากน้อง

ด้วยนะณัฐภาส" แม่ผมสอนผมก่อนที่จะหันไปพูดกับไอ้หน้าหื่นภาส

"อดออมถนอมน้ำใจซึ่งกันและกัน คิดถึงใจเขาใจเรา อภัย ให้เกียรติ ดูแลเอาใจใส่ในสุขทุกข์ของ

กันและกันนะ อย่าดื้อให้มากนะเจ้าพัสแต่งงานมีครอบครัวแล้วก็โตซักที พ่อฝากด้วยนะภาส

ถึงแม้ว่าจะดื้อไปหน่อยแต่เจ้าพัสก็เป็นเด็กดี พ่อรู้ว่าวันนี้แกอาจจะเกลียดและไม่ชอบในสิ่งที่ฉันกับ

แม่แกเลือกให้ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันและแม่แกทำลงไปก็เพื่อแกทั้งนั้นนะเจาพัส

สักวันถ้าแกรู้ทุกอย่างแกก็คงจะเข้าใจฉันกับแม่แกเอง ฉันรักแกนะ แกคือทุกสิ่งทุกอย่างใน

ชีวิตของฉัน" สิ่งที่พ่อพูดคืออะไรผมไม่เข้าใจมันเลย

"ไปกันได้แล้วเจ้าภาส หนูพัส พี่ไปก่อนนะชิน น้องพิม ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้หนูพัสก็คือลูก

ของพี่คนนึง พี่จะดูแลให้"

ลุงชัชหันมาบอกก่อนที่จะพูดลาพ่อกับแม่ของผมอีกทีและเดินนำไปก่อน

"ผมลานะครับคุณพ่อคุณแม่ ผมสัญญาว่าจะดูแลน้องพัสเป็นอย่างดีเลยครับ ไปกันเถอเมียจ๋า"

ไอ้หน้าหื่นภาสลาพ่อแม่ผม

ก่อนที่จะมากระซิบเบาๆที่หูผม ผมลอกลาพ่อแม่อีกนิดหน่อยก่อนที่จะเดินเข้าเกทพร้อมไอ้บ้านี่  

 โอ้ย!! อยากจะบ้านี่ ผมพึ่งจะเจอไอ้หน้าหื่นนี่ไม่กี่ชั่วโมงยังปวดหัวขนาดนี้แล้ววันต่อๆไปผมจะ

ไม่บ้าไปจริงๆเลยหรอ คนอะไรก็ไม่รู้กวนประสาทชะมัด มันน่าจับฆ่าถ่วงน้ำนัก

 

...................................................................................................