Love To My [Kg.] รักครั้งนี้ขอฉันคนเดียวก็พอ

          เมื่อฉันหนีโนเอลมาฉันก็ไปที่หอทันทีฉันเดินขึ้นไปแบบเซ็งๆเมื่อถึงห้อง 087  ฉันก็เปิดประตูเข้าไปก็เจอเพื่อนสองคนนอนกอดกันเป็นกลมนอนดูหนังผี
          "นี่พวกเธอทำอะไรกัน"
          "อ้าว...มาเรียกลับมาแล้วหรอ" ยัยโคลี่เงยหน้าขึ้นมาทักฉัน
          "ใช่กลับมาแล้ว..และพวกเธอทำอะไรกัน"
          "ก็ดูหนังผีไงถามได้" ยัยนินิวพูดขึ้น ก็จริงที่พูดว่ามันดูหนังผีฉันไม่เถียงแต่ไอ้ที่กอดกันกลมมันคืออะไร
          "เออ..รู้ว่าดูหนังผีและทำไมต้องกอดกันกลมด้วย"
          "เฮ้ยยยย!!!" นินิวตะโกนขึ้นและก็สลัดโคลี่ออก
          "นินิวใจร้ายสลัดเค้าออกเฉยToT"
ฉันจะแหละเหนื่อยกับสองคนนี้จริงๆไม่เข้าใจว่าคบเป็นได้ไงยัยโคลี่ไม่เท่าไรแต่ยัยนินิวนี่สิก็ยัยนี้เป็นทอมไงค่ะทุกท่าน
          "นี่พวกแกฉันมีไรจะบอก"
          "อะไรหรอ" โคลี่เดินมาทำตาแบ๊วใส่ฉัน ก็ยัยนี่เป็นพวกชอบเสือกชวนบ้าน
          "โนเอล...มัน.."
          "มันอะไร"
          "มัน...สารภาพรักฉัน" 
          "อ่อ...ห้ะ...สารภาพรักเนี่ยนะ" พึ่งรู้ตัวหรอยะ
          "แล้วเธอตอบว่าไร" นินิวเริ่มสนใจหรอทำไมไม่เห็นตกใจเหมือนโคลี่เลย
          "ก็ต้องปฏิเสธอยู่แล้วฉันไม่ชอบนายนั้นหรอก"
~เหงาๆอยากจะบอกเหงาๆอยากได้คนมาดูแล.....~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นฉันหยิบมาดูเป็นแปลกที่ไม่คุ้นเอาสักเลยฉันกดรับสายและพูดแบบเพาะๆรู้สึกว่าเบอร์จำง่ายดีเลขเบิ้ลเยอะดี
          "ฮัลโหลค่ะ"
          (ฮัลโหลนั้นใช่มาเรียหรือเปล่า)
          "ใช่ค่ะ..มีไรหรอค่ะไม่ทราบว่าใครค่ะ
          (ถามทีละอย่างสิตอบไม่ทัน) รู้สึกเสียงคุ้นๆจังว่ะ
          "นั้น..เป็นใครค่ะ"
          (ผมโนเอลสุดที่รักของเธอไง)
          "อ่อ..โนเอลนี่เอง......ห้ะ..โนเอล"
          (อะไรกันพึ่งรู้สึกตัวหรอ555) ว่าแล้วมันคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินทีไหน
          "เอาเบอร์ฉันมาจากไหน" ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์โดยที่ไม่รู้ว่ามันจะพังมั้ย
          (เอามาจากไหนก็ชั่งฉันแค่จะบอกว่า.......)
ตู้ด..ตู้ด...ฉันกดว่างสายทันทีพร้อมกับปิดเครื่องเพราะกลัวจะโทรมาอีก  หวังว่าพรุ้งนี้คงไม่เกิดเรื่องบ้าๆแบบนี้อีกนะ